ตอนที่ 4【1】

ในยามเช้าตรู่ของหมู่บ้านหลัวถง ชาวบ้านมากมายต่างทยอยเดินมารวมตัวกันที่ลานหน้าบ้านซุน พวกเขาต่างกำลังอกสั่นขวัญหายกับเหตุการณ์โจรปล้นเมื่อคืนที่ผ่านมา

หลี่อ้ายยังคงเป็นลมไม่ได้สติ หลังจากถูกสามีพาตัวออกมาจากกองไฟที่ลุกท่วมบ้านและกำลังเผาทุกอย่างให้วอดวายไปต่อหน้าต่อตา นางรับไม่ได้ว่าบุตรชายเพียงคนเดียวและมารดาสามีติดอยู่ข้างในนั้น หญิงสาวได้แต่กร่นด่าตัวเองในใจ

ไม่น่าให้ทั้งสองคนอยู่ในห้องลับที่บ้านเลย หากออกมาด้วยกันอย่างน้อยก็ยังมีชีวิตอยู่ถึงแม้ว่าจะสูญเสียทุกอย่างไป

สำหรับชาวบ้านคนอื่นถึงแม้ว่าไม่มีใครต้องสูญเสียชีวิตแต่ก็ถือว่าไม่เห็นทางรอดเช่นเดียวกัน อาหารที่กักตุนไว้ถือว่าน้อยนิดอยู่แล้ว กลับต้องมาถูกโจรปล้นไปเสียหมด ถึงแม้ว่าจะมีเงินทองมากมายฝากไว้ที่ร้านแลกเงินจินฟู่ในเมืองไห่ถังก็จริง แต่อาหารกลับไม่มีให้ซื้อ เช่นนี้แล้วจะมีเงินทองไปเพื่ออันใดกัน

“ทุกคนนั่งลงและเงียบก่อน” ซุนถงในฐานะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านตีเกราะเคาะให้ทุกคนเงียบเสียงลง หลังจากนั้นจึงเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ

“เหตุโจรปล้นเมื่อคืนนี้ข้าจะเข้าเมืองเพื่อไปแจ้งข่าวแก่ท่านเจ้าเมืองได้รับทราบไว้ ในตอนนี้พวกเราคงทำอันใดมากไม่ได้ถึงแม้ว่าหิมะจะหยุดตกไปแล้วและฤดูหนาวจะผ่านพ้นไปแล้วก็ตาม ขอให้พวกเราเร่งเพาะปลูก อย่างน้อยอีกไม่กี่เดือนจะได้มีอาหารมาไว้เก็บกิน ในช่วงนี้ให้อดทนไปก่อน บางทีท่านเจ้าเมืองอาจจะมีทางออกให้กับพวกเราก็เป็นได้ อย่าเพิ่งท้อถอย

ในป่าช่วงนี้หิมะเริ่มละลายแล้ว หากเป็นไปได้อยากให้ทุกคนเอาอาหารที่หามาได้เอามาไว้เป็นส่วนกลาง มอบให้คนแก่และเด็กน้อยก่อน พวกเจ้าเห็นเป็นเช่นไร”

“หัวหน้าข้าเห็นด้วย พวกเรายังหนุ่มยังอดทนได้ แต่เด็ก ๆ กับคนแก่ต้องได้กินก่อน” อาห้าวเอ่ยขึ้น

“คงต้องรออีกสักสิบวันกว่าหิมะจะละลายจนหมดจึงจะเริ่มหาทางปลูกผักขุดมัน แต่ช่วงนี้เราจะเอาอาหารมาจากไหนกันเล่าท่านหัวหน้า”

ชายชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยถาม

“อาเทา พวกข้าเสียใจกับครอบครัวเจ้าด้วย หากต้องการคิดอ่านการใดที่ชาวบ้านช่วยได้ก็ขอให้แจ้งมา บ้านจางมีบุญคุณกับพวกเรามากเช่นนี้

พวกเรายินดีช่วยเหลือเต็มที” หญิงหม้ายวัยกลางคนคนหนึ่งกล่าว นางกำลังอุ้มลูกน้อยอายุประมาณสามขวบไว้ในอ้อมแขน เพราะความมีเมตตาของบ้านจางทำให้ครอบครัวนางผ่านฤดูหนาวมาได้อย่างเฉียดฉิว

“ข้าขอขอบใจพวกท่านยิ่งนัก แต่ตอนนี้ขอข้าพักใจสักครู่ ความคิดอ่านใดข้ายังนึกไม่ออก” จางอี้เทาเอ่ยตอบชาวบ้านแล้วจึงขอตัวเข้าไปในห้องที่ภรรยานอนพักผ่อนอยู่

ชายหนุ่มเข้าไปนั่งกอบกุมมือบางของภรรยาไว้แน่น ตอนนี้เขาเหลือนางเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นครอบครัว เขาอยากแน่ใจว่านางจะมิเป็นอันใดไปเสียก่อน

ชาวบ้านต่างพากันเงียบลงอีกครั้ง พวกเขาทั้งรู้สึกสงสารและหมดสิ้นกำลังใจไปพร้อมกัน ถึงแม้จะดีกว่ามากนักที่ไม่ได้สูญเสียใครในครอบครัวไปแต่ก็มีสภาพไม่ได้ดีไปกว่าบ้านจางเลย ความเศร้าสลดเข้าปกคลุมทั้งลานบ้าน ก่อนจะมีใครสักคนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวอยู่ทางหางตา

“เอะ นั่นมิใช่หมิงหมิงน้อยหรอกหรือ” เสียงของหลวนซานเอ่ยขึ้น

เขามาอยู่ตรงลานบ้านนี้ตั้งแต่เช้าแล้วเช่นกัน

“ไหน ๆ ใช่ ใช่ หมิงหมิงน้อยจริง ๆ ด้วย” ชาวบ้านหญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างดีใจ

“หมิงหมิงน้อยจริง ๆ ด้วย อาเย่ ดูสิ ใช่น้องชายตัวน้อยหรือไม่” ซุนซูลี่ที่อยู่ด้วยชะเง้อคอดูและหันไปถามความเห็นของหมิงเย่ เมื่อมั่นใจว่าเป็นน้องชายตัวน้อยจริง นางจึงรีบวิ่งกลับเข้าไปในเรือนที่ท่านอาอี้เทานั่งเฝ้าท่านอาสะใภ้อยู่ พลางตะโกนเสียงดังลั่น

“ท่านอาอี้เทา ท่านอา มะ หมิง หมิงหมิงน้อยเจ้าค่ะ หมิงหมิงน้อยอยู่ข้างนอก” ซูลี่เอ่ยละล่ำละลักออกมาอย่างตะกุกตะกัก แม้จะหอบจากการวิ่งแต่เพื่อแจ้งข่าวให้กับท่านอาหนุ่มได้ทราบ นางจึงรีบพูดจนจบประโยค

จางอี้เทาจากที่อยู่ในภวังค์ถึงกับได้สติขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของบุตรชาย เขาหันมามองเด็กหญิงอย่างไว

“ลี่เอ๋อร์ เจ้าว่าอันใดนะ หายใจช้า ๆ แล้วบอกข้ามา” อี้เทาจับตัวเด็กสาวไว้แล้วบอกให้เล่าช้า ๆ

“น้องชายหมิง หมิงหมิงน้อยอยู่ข้างนอก ข้าเห็นเขากำลังเดินตรงมาที่ลานบ้านนี้เจ้าค่ะ”

จางอี้เทามิรอให้ซุนซูลี่เอ่ยเล่าจนจบ เขาผละตัวออกเดินแกมวิ่งไปนอกบ้าน ก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมาเมื่อเห็นบุตรชายประคองมารดาเดินเข้ามาตรงลานบ้านด้วยกัน

“ท่านแม่ หมิงเอ๋อร์”

จางอี้เทาวิ่งเข้ามารวบเอาบุตรชายขึ้นไว้ในอ้อมแขนก่อนที่มืออีกข้างจะรวบเอาตัวของมารดาเข้ามากอดไว้อย่างแนบแน่น เขาร้องไห้ออกมาเสียงดังไม่ได้เก็บอาการแม้แต่น้อย ส่วนนางหูก็กอดบุตรชายแน่นร้องไห้ไปเช่นกัน

ไม่ต้องถามถึงจางอี้หมิงเด็กน้อยคนเดียวของบ้าน เขาร้องไห้เสียงดังยิ่งกว่าใคร เด็กน้อยกลัวจริง ๆ กลัวมาก กลัวว่าจะไม่ได้กลับมาหาครอบครัวที่ตนเองเพิ่งมีได้ไม่นานนี้อีก

ชาวบ้านที่เห็นภาพครอบครัวสามคนกอดกันร้องไห้ก็อดซาบซึ้งใจไม่ได้ บางคนถึงกับร้องไห้ตามถึงแม้ว่าจะไม่ได้เสียงดังฟูมฟายเหมือนครอบครัวจางก็ตาม

“พวกเจ้าสมควรหยุดร้องไห้แล้วเข้าไปในบ้านก่อน ยังมีหลี่อ้ายที่นอนสลบอยู่ข้างใน มารดาเจ้า บุตรชายเจ้าคงต้องการพักผ่อนและหิว”

ซุนซูเย่ออกมาบอกกับจางอี้เทา เมื่อบัณฑิตหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงได้สติ รีบพยักหน้าตอบอย่างเร็ว

ใช่แล้ว มารดากับบุตรชายอาจจะทั้งเหนื่อยและหิว แต่เขากลับมายืนกอดกันอยู่เช่นนี้ คิดได้ดังนั้นแล้วจางอี้เทาจึงประคองมารดาเข้าไปในบ้าน เจียวเม่ยรีบไปเอาชุดของตนเองและของหมิงเย่เอามาให้สองย่าหลานได้ผลัดเปลี่ยน

“ท่านป้าเปลี่ยนชุดก่อนเถอะเจ้าค่ะ หมิงหมิงน้อยด้วย ชุดของพี่ชายเย่อาจจะใหญ่ไปสักหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องใส่เสื้อผ้าขลุกดินขลุกฝุ่นเช่นนั้น หมิงหมิงน้อยต้องการให้ป้าช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หรือไม่” เจียวเม่ยยื่นชุดให้กับหญิงชราก่อนจะหันมาถามเด็กน้อย

“มะ ไม่ต้องขอรับ ข้าทำเองได้” จางอี้หมิงถึงกับหน้าขึ้นสี เขาโตแล้วเหตุใดต้องให้คนมาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน

“ขอบใจนะ สะใภ้ซุน” นางหูเอ่ยขอบใจก่อนจะหยิบชุดไปเปลี่ยนที่ห้องของซูลี่ เมื่อเสร็จแล้วนางจึงเดินออกมายังที่โถงบ้าน ซึ่งเจียวเม่ยได้ยกน้ำข้าวต้มออกมาไว้ให้แล้ว

“ท่านป้าหู หมิงหมิงน้อย กินข้าวต้มก่อนเถิด พวกท่านคงเหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว เหตุการณ์เป็นเช่นไรค่อยบอกกล่าวหลังกินข้าวเสร็จเถอะเจ้าค่ะ อาหารมีจำกัดมากนัก นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเรามีในตอนนี้เจ้าค่ะ” เจียวเม่ยบอก

“สะใภ้ซุน ข้าขอบใจเจ้ายิ่งนัก”

“ท่านป้าเจียวเม่ย ขอบคุณขอรับ”

นางหูและจางอี้หมิงเอ่ยขอบคุณเจียวเม่ยที่ดูแลพวกเขาบ้านจางเป็นอย่างดีพร้อมกัน

“อย่าได้เกรงใจไปเลยเจ้าค่ะท่านป้า นี่เป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยที่ข้าจะทำได้และขอบ้านซุนได้มีโอกาสตอบแทนบ้านจางบ้าง”

เจียวเม่ยยิ้มเบาๆ เมื่อตอบเสร็จแล้วจึงเดินออกไปด้านนอก ไม่นานจึงเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับชากาใหม่ร้อน ๆ

จางอี้เทาที่เห็นมารดาและบุตรชายยังมีชีวิตอยู่ก็รีบเข้าไปนั่งข้างเตียงภรรยา หลี่อ้ายยังคงนอนหลับใหลไม่ได้สติ เขาเอ่ยเล่าเรื่องราวพลางกุมมือภรรยาเอามาแนบแก้มเพื่อถ่ายความรักทั้งหมดให้กับร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงได้รับรู้

“น้องหญิง รีบตื่นขึ้นมาเถอะ เจ้ารู้ไหมท่านแม่กับหมิงเอ๋อร์ปลอดภัยดี ตอนนี้กำลังกินข้าวอยู่ข้างนอกนั้น น้องหญิงรีบตื่นขึ้นมาเร็วเข้า เจ้าไม่อยากเจอหมิงเอ๋อร์เช่นนั้นหรือ”

จางอี้เทาได้แต่พร่ำบ่น เขาเอ่ยเรียกภรรยาอยู่อย่างนั้น จนสองย่าหลานเปลี่ยนเสื้อผ้ากินข้าวเสร็จแล้ว จางอี้หมิงจึงเดินเข้ามาในห้อง

เด็กน้อยเดินไปนั่งบนเตียงข้างมารดาและเอนกายลงนอนกอดมารดาไว้ จางอี้เทาเห็นเช่นนั้นจึงล้มตัวลงนอน กอดทั้งภรรยาทั้งบุตรชายไว้ในอ้อมกอดหวังถ่ายทอดความอบอุ่นให้กับทั้งสองคนไปพร้อมกัน

“ท่านแม่ รีบตื่นขึ้นมาคุยกับข้าได้หรือไม่ ข้าไม่เป็นอันใดแล้ว ข้าอยากให้ท่านแม่ตื่นขึ้นมา ท่านแม่ตื่นขึ้นมาคุยกับข้าสิขอรับ ท่านพ่อ ท่านย่า ต่างรอท่านแม่อยู่นะขอรับ” จางอี้เทาและจางอี้หมิง ต่างช่วยกันเรียกชื่อหลี่อ้าย หญิงผู้เป็นที่รักของพวกเขาทั้งสองคนอยู่อย่างนั้น

เสมือนมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น ความรักความอบอุ่น ความโหยหาของสองพ่อลูกบ้านจางส่งผ่านไปยังร่างเล็กที่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่นั้นให้ฟื้นลืมตาขึ้นมาในที่สุด เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ทะ ท่านพี่ หมิงเอ๋อร์ ข้าใช่ฝันไปหรือไม่ หมิงเอ๋อร์ หมิงเอ๋อร์” หลี่อ้ายที่ฟื้นขึ้นมายังไม่ได้สติดีมากนัก เอ่ยออกมาเป็นคำพูดอย่างลำบาก นางเพียงแต่จำได้ว่าบุตรชายตกตายในกองไฟที่ลุกไหม้พร้อมบ้านทั้งหลังที่ล้มพังอย่างไม่มีชิ้นดีเพียงเท่านั้น

“น้องหญิง ฟังพี่ หมิงเอ๋อร์ยังไม่ตาย หมิงเอ๋อร์อยู่ตรงนี้ น้องหญิงเห็นหรือไม่ หมิงเอ๋อร์กำลังกอดเจ้าอยู่” จางอี้เทาเมื่อได้สติจึงรีบเอ่ยบอกภรรยาเสียงหวาน จางอี้หมิงได้ยินเช่นนั้นจึงเรียกมารดาเพื่อเตือนให้รับรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้