ตอนที่ 4 ช่วยชีวิต【1】

หลังจากที่ท่านอ๋องออกไปจากห้องครัวแล้ว จางอี้หมิงถึงกับลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หากหนิงอ๋องยังประทับอยู่ คนครัวจากเหลาซิ่งฝูคงไม่มีสมาธิทำสิ่งใดแน่ เด็กน้อยเรียกขวัญตัวเองและชะเง้อคอมองเนื้อย่างบนเตา เมื่อเห็นว่าย่างสุกได้ที่แล้วจึงรีบบอกให้อู๋เจ๋อยกลงมา

“ท่านลุงหั่นตามขวางเป็นชิ้นหนาเท่านี้นะขอรับ” จางอี้หมิงยกนิ้วตนเองให้อู๋เจ๋อดู

“โอ้ หมิงหมิงน้อย ดูสิ...มันสุกเกรียมข้างนอกแต่ข้างในสุกกำลังพอดี ช่างล่อลวงให้ลิ้มลองยิ่งนัก” พ่อครัวใหญ่จากเหลาอาหารอันดับสองอุทานออกมา เพราะการทำเนื้อย่างของคนทั่วไปไม่ได้หมักด้วยเครื่องเทศใด ๆ และย่างไปตามปกติเท่านั้น เนื้อด้านในจึงไม่สุกและไม่ชุ่มฉ่ำถึงเพียงนี้

“ท่านลุง เพราะเป็นเนื้อหมูจึงต้องย่างให้สุก เสร็จแล้วท่านลุงจัดใส่จานเลยขอรับ ท่านอ๋องคงรอเสวยแล้ว” จางอี้หมิงเอ่ยเตือน

เขาไม่แน่ใจว่าคนในสมัยนี้มีความรู้เรื่องการรับประทานอาหารสุกหรือดิบมากแค่ไหน หากพ่อครัวอย่างอู๋เจ๋อปรุงเนื้อหมูไม่สุกและส่งให้ลูกค้าทั้งอย่างนั้น ไม่ดีแน่ ยิ่งในครั้งนี้ที่มีคนชิมเป็นถึงอ๋องจากแคว้นเหลียง

“ได้ ๆ”

อู๋เจ๋อนำเนื้อย่างที่มีน้ำซึมออกมาเล็กน้อยวางลงไปบนจานใบใหญ่ที่หลานชายของเขาจัดจานไว้รออยู่ก่อนแล้ว ในจานประดับไปด้วยแครอทต้ม ดอกไม้มะเขือเทศ และยังมีถ้วยเล็ก ๆ สองใบ ใบหนึ่งเป็นน้ำราดที่เขาทำเอง อีกใบเป็นน้ำปรุงมะเขือเทศที่เขาเอามาด้วยจากเหลาซิ่งฝู ขาดไม่ได้คือข้าวสวยหุงสุกร้อน ๆ กลิ่นหอมที่พากันส่งควันลอยขึ้นไปบนอากาศยิ่งทำให้อาหารนี้ดูน่ากินมากขึ้นไปอีก

เมื่อเสร็จแล้ว นางกำนัลจึงมารับชุดอาหารของทั้งตี้ปินและเหลาซิ่งฝูไปจัดขึ้นโต๊ะเสวย

“ท่านอ๋องมีรับสั่งให้คนของเหลาซิ่งฝูเข้าพบ” หัวหน้าพ่อบ้านเป็นคนมาแจ้งเรื่องด้วยตนเองหลังจากนั้นไม่นาน

ทุกคนจึงล้างมือและเดินตามหัวหน้าพ่อบ้านไปยังห้องเสวยอาหารของจวนอ๋องทันที จางอี้หมิงมือเย็นเฉียบ เขาประหม่าเล็กน้อย

ตอนเป็นอานนท์ก็ไม่เคยได้ทำอาหารให้คนใหญ่คนโตกิน นี่ข้ามมาโลกโบราณไม่ทันไรก็ได้ทำเครื่องเสวยให้ท่านอ๋องของแคว้นใหญ่โตเสียแล้ว จะไม่ให้ตื่นเต้นได้อย่างไรกัน

“พวกเจ้ามาแล้วยังไม่คุกเข่าถวายพระพรอีกเช่นนั้นหรือ” ชายวัยกลางคนที่จางอี้หมิงเห็นว่าขากระเผลกซึ่งนั่งร่วมโต๊ะเสวยกับหนิงอ๋องตวาดเสียงดังขึ้นมา

“คารวะท่านอ๋องขอรับ” อู๋เจ๋อ อู๋หมินและจางอี้หมิงถึงกับเอ่ยทักทายและทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าแทบไม่ทัน

“เอาล่ะ พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ ท่านอาจารย์ อย่าได้ทำให้พวกเขากลัวไปเลย ข้ามิใช่คนใจร้ายหรือเข้มงวดเช่นนั้น พวกเจ้าก็อย่าไปถือสาหาความท่านอาจารย์เลยนะ พวกเจ้าพูดกับข้าตามปกติเถอะ” หนิงอ๋องเอ่ยปากอนุญาตให้ทุกคนลุกขึ้นและหัวเราะถูกใจเสียงทุ้ม

ชายทั้งสามคนที่อายุต่างกันจึงลุกขึ้นยืนค้อมตัวก้มหน้ามองต่ำรอฟังรับสั่งของผู้สูงศักดิ์ต่อไป

จางอี้หมิงถือว่าตนเองเป็นเด็กจึงมีความกล้าที่จะมองไปยังโต๊ะเสวยซึ่งตอนนี้มีคนแต่งกายด้วยชุดทหารกำลังชิมอาหารบนโต๊ะ ทั้งยังใช้อะไรสักอย่างจิ้มไปบนอาหารทั้งหมดบนโต๊ะด้วย

โอ้ ทดสอบพิษของจริงเลยวุ้ย เช่นนั้นในทีวีก็อ้างอิงมาจากเรื่องจริงน่ะสิ

“พวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้าง” หนิงอ๋องเอ่ยถาม ทำให้คนที่กำลังมองขั้นตอนการทดสอบพิษในอาหารสะดุ้งขึ้น

“ข้าน้อย จางอี้หมิง เป็นหลานชายบุญธรรมของท่านปู่หลินไห่ เจ้าของเหลาอาหารซิ่งฝู ผู้ที่ยืนอยู่ทางด้านขวาคือท่านลุงอู๋เจ๋อ เป็นหัวหน้าพ่อครัวและพี่ชายอู๋หมิน เป็นผู้ช่วยพ่อครัวขอรับ” เด็กน้อยเอ่ยแนะนำตนเองและคนจากเหลาอาหารซิ่งฝู

“อาหารช่างมีกลิ่นหอมและน่าลิ้มลอง มันเรียกว่าอันใดหรือ” หนิงอ๋องเบนดวงพักตร์มาถาม

“เรียนท่านอ๋อง อาหารตรงหน้าของท่านอ๋องเรียกว่า หุบเขาเดียวดาย ขอรับ”

“หุบเขาเดียวดายเช่นนั้นหรือ เจ้ารู้หรือไม่เหตุใดอาหารจานนี้ถึงได้ชื่อว่าหุบเขาเดียวดายเล่า” ท่านอ๋องถามต่อ

“เพราะอาหารชนิดนี้มีกลิ่นหอมมากขอรับ ตำนานเล่าว่ามีชายคนหนึ่งคิดวิธีการทำเนื้อย่างเช่นนี้ขึ้นมา เมื่อใดก็ตามที่เขาย่างเนื้อ กลิ่นหอมของเนื้อย่างจะส่งกลิ่นไปไกลจนมีชาวบ้านตามกลิ่นมาถึงหน้าบ้าน แย่งเนื้อย่างของชายคนนั้นไปกินจนหมด เป็นเช่นนี้อยู่บ่อยครั้งจนเขาทนไม่ไหว จึงไปสร้างบ้านอยู่อย่างเดียวดายในหุบเขาลึก ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ได้กินเนื้อย่างอย่างมีความสุขและไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาแย่งชิงไปขอรับ” จางอี้หมิงตอบที่มาของชื่อรายการอาหารชนิดนี้

เด็กน้อยไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีทักษะในการเชื่อมโยงเก่งขนาดนี้มาก่อน เขาคิดขึ้นมาใหม่และกล่าวได้อย่างสวยงาม มีบ้างที่แอบคิดคนเดียวเล่น ๆ ก่อนหน้านี้ถึงชื่อของสเต็ก แต่เรื่องชายในหุบเขานี่บอกเลยว่าสดใหม่จากสมอง

“ที่มาง่ายดายเช่นนี้ อืม...ข้ายอมรับว่ากลิ่นมันหอมมาก แล้วมีวิธีการกินหรือไม่” ท่านอ๋องยังคงถามต่อ

“เรียนท่านอ๋อง ตรงหน้าของท่านประกอบไปด้วยเนื้อย่างสองแบบ แบบมีไขมันและไม่มี ข้าวหุง มันบด ผักลวก และเนื้อย่างต้องกินกับน้ำจิ้มสองอย่างที่อยู่ในถ้วยใบเล็กขอรับ” ขณะพูดเขาก็ผายมือไปที่ถ้วย ก่อนเสียงเล็กจะอธิบายต่ออย่างตั้งใจ

“ถ้วยสีแดงทำมาจากมะเขือเทศและถ้วยสีน้ำตาลทำมาจากน้ำปรุงรส วิธีการกินท่านอ๋องเพียงคีบเนื้อย่างจิ้มลงไปที่น้ำปรุงรส กินได้ตามปกติ ระหว่างนั้นสามารถกินผักลวก ข้าว หรือมันบดตามลงไปได้ขอรับ เนื้อย่างท่านสามารถเลือกเอาแบบที่ชอบได้ขอรับ”

หลังจากที่อธิบายวิธีการกินเสร็จสิ้นแล้ว จางอี้หมิงจึงก้มหน้าลงเช่นเดิม

“คีบเนื้อย่างจิ้มลงบนน้ำปรุงแล้วตามด้วยผักลวกหรือมันบด” ท่านอ๋องเอ่ยขั้นตอนการกินอีกครั้งและทำตามที่ได้เอ่ยออกไป หัตถ์เรียวสวยหยิบตะเกียบก่อนส่งเนื้อย่างแบบมีมันเล็กน้อยจุ่มลงไปในน้ำมะเขือเทศสีแดง เขาพินิจพิจารณาอย่างพอใจและนำอาหารเข้าปาก

ความนุ่มของเนื้อที่หมักอย่างดีและกลิ่นหอมของเครื่องเทศกรุ่นในปาก ท่านอ๋องหลับตาพริ้มซึมซับรสชาติอาหาร เขาตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเมื่อรสสัมผัสมีความต่างออกไปในหนึ่งคำ ในตอนแรกให้ความรู้สึกกรอบและมีความนุ่มตามมาทีหลัง

“อืม ท่านอาจารย์สมควรได้ลิ้มลองดูนะ มันอร่อยมาก ข้ากินเนื้อย่างมาตั้งแต่จำความได้แต่ไม่เคยได้กินเนื้อย่างที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย แม้แต่อาหารในวังของเสด็จพ่อที่ปรุงขึ้นจากหัวหน้าพ่อครัวหลวงยังเทียบไม่ได้” หนิงอ๋องพูดจบแล้วจึงคีบเนื้อย่างวางลงไปยังจานของชายวัยกลางคนที่ขากะเผลกนั้นทันที

“ขอบพระทัยพะยะค่ะ” ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นท่านอาจารย์ค้อมศีรษะเล็กน้อยและนำชิ้นเนื้อย่างเข้าปาก

“เป็นเช่นไรบ้าง”

“อร่อยจริงด้วยพะยะค่ะ”

“เช่นนั้นก็ลงมือเถอะท่านอาจารย์ เดี๋ยวหายร้อนแล้วจะไม่อร่อย” หนิงอ๋องอนุญาตให้อาจารย์ของตนที่ร่วมโต๊ะเสวยได้ลงมือทานอาหาร โดยที่พระองค์ก็เริ่มเสวยเช่นกัน

“ที่เรียกพวกเจ้ามาหาเพียงเพื่อสอบถามถึงที่มาของอาหารเท่านั้น ข้าชื่นชอบหุบเขาเดียวดายยิ่งนัก เช่นนั้นพวกเจ้าก็ออกไปรอที่ห้องรับรองก่อนเถอะ หลังจากที่ข้ากินข้าวเสร็จแล้วจะได้มาคุยเรื่องน้ำตาลผักกันต่อไป” หนิงอ๋องเอ่ยขึ้นพร้อมกับโบกมืออนุญาตอยู่สองสามที

อู๋เจ๋อ อู๋หมินและจางอี้หมิงกำลังจะเอ่ยตอบรับแต่ยังไม่ทันเสร็จสิ้น เสียงไอโขลกและความวุ่นวายก็ทำให้พวกเขาชะงัก รีบมองเหตุการณ์ตรงหน้า

อึก อ๊อก แค๊ก ๆ

“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ ท่านเป็นอันใด”

หนิงอ๋องวางตะเกียบลงเกือบไม่ทันเมื่อเห็นชายวัยกลางคนเอามือขึ้นมากุมบริเวณลำคอ เขากำลังไอและดูเหมือนหายใจลำบาก อ๋องหนุ่มจึงเรียกอาจารย์ของตนด้วยความตกใจ

แค่ก แค่ก อือ อือ