ตอนที่ 1 ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

ตอนที่ 1 ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

พี่ชมพู่: แน่ใจใช่ไหมที่จะทำแบบนี้

ข้อความของพี่ชมพู่ รุ่นพี่คนสนิทที่ปณิตานับถือเด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ของหญิงสาว ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังคิดวิตกกังวลกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมาในตอนนี้ตัดสินใจที่จะพิมพ์ตอบกลับไป

ปลา: ค่ะพี่ชมพู่ มันเป็นทางเลือกเดียวของปลาแล้ว

พี่ชมพู่: งั้นก็ตามนั้น พี่จะหาลูกค้าที่ดี ๆ ให้ แต่ด้วยราคาที่ปลาเรียกมาอาจจะต้องมีข้อเสนอเพิ่มเติม

ปลา: เพิ่มเติมแบบไหนคะ

พี่ชมพู่: ปกติก็ไม่เกินสามชั่วโมงทุกอย่างก็จบ ยกเว้นเด็กจะแถมให้หรือไม่ลูกค้าก็ขอต่อ แต่ถ้ายอดที่ปลาต้องการจะทั้งวันหรือทั้งคืนอะไรแบบนี้

ปลา: เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ชมพู่

พี่ชมพู่: เค พี่เข้าใจ

ชมพู่รู้ดีว่ารุ่นน้องสาวคนนี้เป็นคนใฝ่ดีมากแค่ไหน เธอรู้จักกับปณิตาหรือปลาตอนที่อีกฝ่ายมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านคนรักของเธอ ซึ่งแน่นอนมีบ้างที่เด็กในสังกัดของเธอจะรับแขก มีเหตุผลกันต่างออกไปว่าจะเอาเงินไปทำอะไร ส่วนปณิตา เธอรู้ถึงปัญหาของรุ่นน้องดีว่าต้องการเงินไปทำอะไร

ชีวิตของปณิตาน่าสงสาร พ่อเป็นหนี้เงินดอกเพราะเอาเงินมารักษาแม่ ไหนจะค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ยิ่งเป็นช่วงที่เศรษฐกิจย่ำแย่ก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างจมลงมากกว่านี้ ต้นยังไม่ได้ใช้คืน ดอกก็ทบแล้วทบอีก ขอผ่อนผันทางนั้นก็ให้บ่อยจนเอือมระอา แต่พ่อของหญิงสาวก็ยังไม่มีไปให้ ส่งผลให้ลูกน้องของเจ้าหนี้มากระทืบทำร้ายร่างกาย

ที่ผ่านมาบิดาของเธอไม่เคยอยากให้ลูกสาวเดือดร้อนจนกระทั่งปิดเทอมครั้งล่าสุด ปณิตากลับบ้านถึงได้รู้เรื่องทุกอย่าง เธอทนเห็นสภาพบิดาแบบนี้ไม่ได้จึงได้พยายามหาเงิน แต่เงินจำนวนสามแสน มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยที่จะหาได้ แถมทางนั่นก็เริ่มข่มขู่ เมื่อวานพ่อของหญิงสาวโทรมาหาบอกว่าพวกนั้นมาวนเวียนหน้าบ้าน ทำให้หญิงสาวตัดสินใจมาขอร้องให้พี่ชมพู่หาแขกให้ ใช่เธอกำลังจะขายตัว

“นั่งทำหน้าเครียดอะไร?” เป็นเสียงของเพื่อนในกลุ่มอย่างชลิตาเอ่ยขึ้น เพราะเห็นเพื่อนนั่งมองโทรศัพท์แล้วเอาแต่ทำหน้าเครียดแบบนี้มาสักพักแล้ว

“ปะ เปล่าไม่มีอะไร” หญิงสาวเงยหน้าก่อนจะมองเพื่อนพร้อมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม ซึ่งไม่ได้มีแค่ชลิตาที่มองมาที่เธอ เพื่อนผู้ชายในกลุ่มอีกสามคนก็เหมือนกัน แต่มีเพียงคนเดียวที่ทำให้ความรู้สึกของเธอหน่วงขึ้นมา

จิรภัทร ผู้ชายคนนั้นที่เหมือนไม่ได้สนใจอะไรใครมากมาย นิสัยไม่ค่อยพูดมาก ชอบทำหน้านิ่ง ๆ แต่สำหรับเธอท่าทีเหล่านี้กลับทำให้เธอตกหลุมรักเขา ชายหนุ่มเป็นเพื่อนในกลุ่ม รู้จักเพราะอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทของรชตและปรเมศวร์ เธอรู้จักกับรชต ตอนเปิดเทอมจึงได้อยู่ในกลุ่มเดียวกันมาถึงวันนี้

ปณิตาหลบสายตาเพื่อน พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรก่อนจะเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเพราะอาจารย์ออกไปจากห้องได้สักพักแล้ว เธอเรียนวิศวะอยู่ปี 2 ในห้องมีผู้หญิงไม่ถึงสิบคน แต่ผู้ชายเกือบยี่สิบคน ที่เธอเรียนทางด้านนี้เพราะชอบและก็คิดว่าจบไปหางานทำเงินเดือนค่อนข้างสูงเธอจึงเรียน นับว่าโชคดีที่เธอหัวดีจึงสอบชิงทุนได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนที่มีชื่อเสียงในด้านนี้โดยเฉพาะ ชีวิตของเธอถึงแม้จะไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็มีความสุขจนกระทั่งวันนี้ เธอไม่เคยโทษบิดาเพราะรู้ว่าท่านทำไปก็เพราะครอบครัว เธอจึงยอมใช้ร่างกายเพื่อหาเงินจำนวนนี้มาชดใช้หนี้สินให้กับท่าน

“งั้นฉันกลับก่อนนะ”

“ทำไมรีบกลับล่ะ ไปกินข้าวกันก่อน ไม่ชวนไปกินข้าวร้านเปิดใหม่ไปด้วยกันนะ”

“เออ รีบไปไหน” ปรเมศวร์พูดเสริมขึ้น ทำให้คนตัวเล็กยอมไปทานข้าวด้วย

“ไปกับมันแล้วกันนะ ไปเจอกันที่ร้าน” มันที่ปรเมศวร์หมายถึงคือจิรภัทรนั่นเอง ทำให้คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากเข้าหากันก่อนจะพยักหน้าให้กับเพื่อนอย่างจำใจ

เธอค่อนข้างที่จะประหม่าเวลาที่อยู่สองต่อสองกับผู้ชายคนนี้ แน่ล่ะก็ตกหลุมรักเขานิจะไม่ประหม่าได้ยังไงกัน ชายหนุ่มพยักหน้าให้กับเพื่อนก่อนจะเหลือบตามองมายังคนตัวเล็กที่มักจะก้มหน้าก้มตาหลบสายตาเขาอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะเดินนำเธอไปยังรถหรูที่จอดอยู่ เขารับรู้ว่าหญิงสาวเดินตามมาแต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรจนกระทั่งขึ้นไปนั่งในรถ

“รบกวนด้วยนะ” ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้นจึงหันหน้าไปมอง เพื่อนในกลุ่มจะมีแค่เขาคนเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกเกรงใจแบบนี้ ซึ่งจิรภัทรเองก็ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไร ทำไมถึงได้มีท่าทีนี้กับเขาอยู่เรื่อย จู่ ๆ คำพูดของปรเมศวร์ก็ดังขึ้นมาในหัว

'กูรู้สึกเหมือนปลาชอบมึงเลย'

‘อะไรทำให้มึงคิดงั้น” เป็นรชตถามแทรกขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของปรเมศวร์

‘ก็ทุกครั้งที่ปลามองไอ้เจมส์ก็จะมีสายตาหวาน ๆ แปลก ๆ แต่พอไอ้เจมส์มองกลับก็มักจะหลบหน้าหนี กูเชื่อในสายตาตัวเองว่าปลาต้องชอบไอ้เจมส์แน่’

‘เออ ก็น่าคิด'

‘ไร้สาระ ’จิรภัทรตอบเพื่อนกลับไปแต่ทว่าคำพูดเหล่านั้นมันทำให้ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะคิดตาม ถ้าหากถามเขา ปณิตาก็ไม่ได้แย่อะไร เธอสวย เธอน่ารัก ตรงตามที่เขาชอบแต่ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมา เขารู้สึกว่าเธอไม่ค่อยจะกล้าพูดคุยกับเขามากถ้าเทียบกับเพื่อนคนอื่น ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะบุคลิกนิ่ง ๆ ของเขาก็ไม่อาจรู้ได้ หญิงสาวจึงได้มีท่าทีนั้น

ณ ร้านอาหาร

ทั้งห้าคนมาทานข้าวพร้อมพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาจนกระทั่งทานข้าวเสร็จปณิตาก็รีบขอตัวกลับทันที เธอไม่ได้ให้ใครไปส่งเพราะเห็นว่ามีรถแท็กซี่อยู่จึงไม่อยากรบกวนเพื่อน ๆ ท่าทีของหญิงสาวนั้นมันทำให้จิรภัทรนึกหงุดหงิดขึ้นมา ไม่รู้ทำไมวันนี้เธอถึงได้ดูเปลี่ยนไปขนาดนี้

“กูกลับก่อนแล้วกัน”

“เออ แยกย้าย” ร่างสูงของจิรภัทรลุกขึ้นก่อนจะเดินไปยังรถของตัวเอง เขาขับรถกลับมายังคอนโดหรูของตนก่อนจะทิ้งกายลงนั่งที่โซฟา

ชายหนุ่มเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน ที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับจิวเวลรี่เครื่องเพชรมากมาย เขารู้ว่ายังไงก็หนีเส้นทางชีวิตไม่ได้ อีกอย่างหน้าที่สืบทอดธุรกิจก็เป็นเขาอยู่ดี ชายหนุ่มเองก็เรียนรู้งานในบริษัทตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่งจนกระทั่งในตอนนี้ ถามว่าเหนื่อยไหมก็มีบ้าง นอกจากเพื่อนในมหาวิทยาลัยเขาก็มีเพื่อนอีกกลุ่ม เป็นบรรดาลูกเพื่อนพ่อเพื่อนแม่นั่นแหละ

ชมพู่: สวัสดีค่ะคุณจิรภัทร วันนี้มีสาวสวยมาใหม่เผื่อคุณจิรภัทรสนใจ

ชายหนุ่มมองแชตไลน์ที่เด้งขึ้นมา ชมพู่เป็นผู้หญิงที่เขารู้จักในระดับหนึ่ง เธอมีหน้าที่หาผู้หญิงให้กับเขา แต่ก็ใช่ว่าเขาจะใช้บริการทุกวันเสียหน่อย ซึ่งแน่นอนเวลาเครียด ๆ เขามักจะหาที่ระบายโดยหาผู้หญิงมา เขาไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นคนดีอะไร สำหรับชายหนุ่มแล้วเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ อีกอย่างเขาก็โสดไม่มีคบหากับใครจะทำอะไรแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดเลยสักนิด

ชมพู่: (ส่งรูปภาพ)

ในตอนแรกจิรภัทรไม่คิดสนใจเพราะอารมณ์ไม่ได้ แต่พอเห็นรูปที่อีกฝ่ายส่งมาให้ สีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปทันที ถ้าหากไม่ใช่ว่าคนในรูปคือเพื่อนในกลุ่มของเขา

จิรภัทร: ชื่ออะไร

ชมพู่: น้องปลาค่ะ เด็กใหม่ล่าสุดเลย แต่คนนี้ราคาสูงนิดนึงนะคะ น้องสามารถบริการคุณจิรภัทรได้ทั้งคืนเลย

สองมือหนากำแน่นเข้าหากัน เขาไม่คิดว่าเธอจะทำงานอะไรแบบนี้ รู้อยู่ว่าปณิตาฐานะแตกต่างจากเพื่อนคนอื่น ๆ ในกลุ่ม เธอเคยทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านเหล้านั่นก็ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบในอาชีพเธอพอทนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ถึงขั้นขายตัวเลยงั้นเหรอ ความหงุดหงิดบวกกับความไม่พอใจส่งผลทำให้ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ชอบเขาแต่ขายตัวนี่นะ หมดคำจะพูดจริง ๆ

จิรภัทร: เท่าไร?

ชมพู่: สามแสนค่ะ

คนตัวสูงอ่านข้อความก่อนจะยกมุมปากขึ้น นับว่าค่าตัวของเธอแพงกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาซื้อบริการเลย แต่สำหรับเขาใช่ว่าจะจ่ายไม่ได้ เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอกล้ามาทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อเธอขายแล้วทำไมเขาจะไม่ซื้อกัน

ชมพู่: รับประกันว่าไม่เคยผ่านมือใครมาเลย คุณจิรภัทรสนใจไหมคะ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นนะคะ จะไม่มีใครรู้ว่าคุณจิรภัทรใช้บริการเด็กของชมพู่ ทุกอย่างเป็นความลับเหมือนเดิมค่ะ

จิรภัทร: ตกลง พาไปที่โรงแรมXXX

เขาไม่เคยให้ผู้หญิงบริการมาที่คอนโดของเขา เธอคนนี้ก็เหมือนกัน อีกอย่างเขาไม่ต้องการให้คนตัวเล็กรู้ว่าเป็นเขาที่ซื้อบริการเธอในค่ำคืนนี้ หลังจากที่จัดการโอนเงินเสร็จ สีหน้าของชายหนุ่มก็ยังคงดุดันอย่างเห็นได้ชัด นึกหงุดหงิดมากจริง ๆ ที่เป็นผู้หญิงคนนี้

“ผู้หญิงก็เห็นแก่เงินกันหมดสินะ รวมถึงเธอด้วยปณิตา!” ความรู้สึกที่ชายหนุ่มมีต่อหญิงสาวมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาไม่ชอบที่เธอทำอะไรแบบนี้ คนอื่นทำก็ช่างแต่ต้องไม่ใช่เพื่อนที่เขาเห็นหน้าแทบจะทุกวันอย่างเธอคน