บทนำ

บทนำ

เธอยอมขายศักดิ์ศรีเลือกที่จะขายตัวเพราะเป็นทางเลือกเดียวในตอนนั้นที่เธอจะหาเงินมาช่วยพ่อของเธอ ไม่ต้องถูกเจ้าหนี้จับตัวไปทำร้าย แต่ใครจะคิดว่าคนที่มาซื้อบริการเธอจะเป็นเขา เพื่อนสนิทที่เธอแอบรัก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาอยู่ในหัวใจของเธอ แต่พอเป็นเขาที่เธอต้องมีอะไรด้วย กลับทำให้เธอทำใจไม่ได้ ไหนจะท่าทีที่โมโหของอีกฝ่าย เขาไม่สนแม้ว่าเธอจะยกเลิก ชายหนุ่มบังคับจนได้เธอในที่สุด มันควรจะจบแต่ก็ไม่ใช่อย่างนั้น ชายหนุ่มไม่คิดปล่อยเธอไป เขาเก็บเธอเอาไว้ข้างกายตลอดเวลา

“ตอนนี้ยังไงจ๊ะคุณเพื่อน ชัดเจนยัง ฉันว่านะพี่เอกเดินหน้าจีบเธอหนักแน่ เพื่อนฉันมันสวยจริง ๆ”

“อย่าพูดเล่นสิ เดี๋ยวใครเข้าใจผิด อีกอย่างพี่เอกเขาก็แค่ใจดีกับฉันก็เท่านั้นเอง”

“ถามจริง ฉันก็เป็นรุ่นน้องของเขาแต่ไม่เห็นว่าเขาจะสนใจอะไรเลย สนใจแต่เธอ อย่ามาโกหกให้ยาก เธอจะปิดใจทำไมหรือว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว?” เป็นอีกหนึ่งคำถามของชลิตาที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกไปไม่เป็น

จิรภัทรพ่นลมหายใจหนัก ๆ ออกมาก่อนจะวางช้อนลงอย่างไม่สบอารมณ์ ท่าทีนั้นทำให้ชลิตาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ พอคนตัวสูงลุกออกไปหญิงสาวก็พึมพำออกมาทันที แต่ทว่าปณิตาที่นั่งอยู่กลับรู้ว่าท่าทีนั้นของเขาหมายถึงอะไร ชายหนุ่มคงไม่พอใจที่เอกภพมาหาเธอ แต่เธอก็มีคำถามมากมายในหัวว่าเขาไม่พอใจเธอเรื่องอะไรกัน สถานะของเธอกับเขามันคืออะไรกันแน่ เธอสับสนไปหมดแล้ว

บรรยากาศช่วงบ่ายดูเหมือนจะย่ำแย่สำหรับปณิตาไม่น้อย เธอเรียนอยู่โดยรับรู้ถึงสายตาไม่พอใจของใครอีกคนตลอดเวลา เธอพยายามไม่สนใจแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่ดี ไม่อยากให้ใครมารู้เรื่องราวของเธอกับเขา แต่การที่เขาทำแบบนี้มันก็ดูมีพิรุธพอสมควร

จนกระทั่งอาจารย์ผู้สอนออกไปจากห้อง ปณิตารีบลุกขึ้นหลังจากที่เก็บหนังสือเข้ากระเป๋าเสร็จแล้ว เธอไม่อยากทนอยู่ในบรรยากาศแย่ ๆ แบบนี้อีก แต่พอเธอลุกขึ้นร่างสูงของจิรภัทรก็ลุกขึ้นเหมือนกัน สายตาของเธอนั้นสบเข้ากับสายตาของชายหนุ่ม เพียงเท่านี้ก็รู้สึกกลืนอะไรไม่ลงแม้แต่น้ำลายของตัวเธอเอง

“นี่มีอะไรกันรึเปล่า ทะเลาะกันเหรอ” เพราะสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป ชลิตามองคนสองคนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้

“ปะ เปล่า เรากลับก่อนนะ” ปณิตาเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน เธอข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่คิดปล่อย เขาเองก็เดินตามเธอเหมือนกัน ก่อนที่มือหนาจะกระชากเรียวแขนลากให้เธอเดินไปกับเขา ท่าทีของคนทั้งสองทำให้ชลิตาตกใจ

“เจมส์เป็นอะไรน่ะ ทำไมกระชากแขนยัยปลาไปแบบนั้น”

“ช่างเถอะน่า ให้พวกมันจัดการกันเองส่วนเธอกลับบ้านไปได้แล้ว”

“หมายความว่าไง ทั้งสองกิ๊กกันอยู่เหรอ”

“ไม่รู้ และก็ไม่ต้องถามมาก” เป็นรชตที่พูดต่อ ทำเอาคนอยากรู้ส่งสายตาไม่พอใจมาให้ทันที

“ปล่อยนะเจมส์ ทำอะไรเนี่ย”

“ขึ้นรถ อย่าพูดมาก”

“เราไม่ไป เจมส์อย่ามาบังคับนะ”

“ทำไมต้องดื้อด้านวะ หลายเรื่องแล้วนะที่เธอกำลังทำให้ฉันหงุดหงิด”

“แล้วทำไมเจมส์ต้องหงุดหงิดด้วย มันไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเจมส์เลย” เธอพูดออกไปอย่างที่คิด เรื่องของเธอมันไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนี้เลยสักนิด

ทันทีที่คำพูดของหญิงสาวเอ่ยออกมา อารมณ์ที่หงุดหงิดอยู่แล้วก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม สายตาคมเข้มจ้องมองไปยังเพื่อนสนิทตรงหน้าก่อนจะยกมุมปากขึ้น ท่าทีของชายหนุ่มมันทำให้ปณิตารู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที เธอไม่ชอบท่าทีเหล่านี้ของเขาเลย

“เจมส์?”

“แน่ใจว่าไม่เกี่ยว?”