บทที่1 บุรุษแปลกหน้า... 3/3

หญิงสาวไหวไหล่ เธอหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ความซาบซ่านในบทพิศวาสที่ชายหนุ่มมอบให้ยังติดตราตรึงใจ จนอยากจะให้เขาบรรเลงเพลงรักกับเธอนานเท่านาน คนอะไรไม่รู้ ‘ไอ้นั่น’ พกมาเยอะแยะมากมาย มันทำให้เธอถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แบบหลุดโลก และเธอติดใจจนไม่อยากหนีห่างไปไหน หล่อนเดินระทดระทวยเข้าไปทำความสะอาดร่างกายในห้องน้ำ ฮัมเพลงหงุงหงิงเพราะสุขสุดๆ ล้างคราบไคลที่หมักหมมเพราะกิจกรรมผาดโผนที่เสียวสะท้าน

วิลเลี่ยมหงุดหงิด ธรรมดาช่วงนี้เขาต้องกำลังหน้าดำคร่ำเคร่งอยู่การทำงาน อยู่กับกองเอกสารกองใหญ่ๆ เพราะตำแหน่งหน้าที่นายตำรวจกองปราบหลังหาหลักฐานพร้อมก็ต้องมาคัดกรองก่อนจะส่งฟ้อง ชายหนุ่มชอบลุยนอกสถานที่มากกว่า เพราะได้ออกสืบเสาะและค้นหาคนผิด มันตื่นเต้นมากกว่ามานั่งจมอยู่กับตัวอักษร แต่เมื่อมันคือหน้าที่เขาก็ต้องทำ สายตาคมวาวกวาดมองรอบตัว บรรยากาศรอบตัวอบอุ่นเมื่ออย่างเข้าสู่ฤดูร้อนเดือนสิงหาคม ชิคาโกเป็นเมืองไม่เล็กมาก และเจริญเติบโตไม่แพ้รัฐใดใดในอเมริกา การที่เขามาหลบอยู่ที่นี่เพราะมันอยู่ไกลนิวยอร์คและคิดว่าย่าแบตตี้คงไม่ถ่อสังขารมาหาเขาถึงที่ เพราะช่วงนี้ท่านสุขภาพไม่แข็งแรงเหมือนเก่า...ป่วยกระเสาะกระแสะเพราะอายุที่มากขึ้นทุกๆ วัน

วิลเลี่ยมมุ่งหน้าตรงไปยังทะเลสาบมิชิแกน หลังหาอาหารกิน เขาหิ้วถุงใส่อาหารและมองหาที่นั่งเงียบๆ เพื่อพักสายตากับหลบเลี่ยงผู้คนจอแจ ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหล็กที่ตั้งไว้ชิดริมทะเลสาบ เขาทอดสายตามองคลื่นเล็กๆ บนผิวน้ำ มองริ้วคลื่นที่เป็นระลอกยามเมื่อสายลมโชยพัดเข้าหาฝั่ง มือใหญ่แกะห่อแฮมเบอร์เกอร์ที่ซื้อติดมือมาด้วย อ้าปากกัดขนมปังชุ่มซอสเต็มปาก และเคี้ยวกรวมๆ ก่อนจะกวาดตามองรอบตัว

จนกระทั่ง!!...สายตาสะดุดกับเก้าอี้เหล็กอีกตัวห่างจากที่เขานั่งแค่ไม่เกินร้อยเมตร ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งหลับคอพับคออ่อน ลำตัวเอนไปเอนมาก่อนจะทรุดนอนราบไปกับพื้นเก้าอี้ ‘คงเป็นพวกจรจัด’ นั่นคือข้อสันนิษฐานของวิลเลี่ยม ไม่มีคนมีบ้านที่ไหน? จะมานอนในสวนสาธารณะ ให้เป็นเป้าสายตาคนอื่นแน่ๆ ชายหนุ่มสำรวจหญิงสาวโดยรวม ตามสัญชาติญาณนายตำรวจ ถึงจะถูกพักราชการแต่จิตใต้สำนึกของเขายังคงทำหน้าที่เหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน

ผมยาวสลวยถูกมัดไว้เป็นหางกระรอกทอดยาวเป็นพวงอยู่ด้านหลังศีรษะทุยได้รูป และผมสีดำสะดุดตานั่นทำให้ชายหนุ่มมองเธอไม่วางตา...เขาชอบผู้หญิงผมยาวสีดำสนิทมาแต่ไหนแต่ไร มันนุ่มสวยและหอมกรุ่น เสื้อผ้าไม่เก่าและไม่ใหม่ กางเกงผ้านุ่มสีซีดๆ และเสื้อยืดตัวใหญ่ยักษ์ถูกทับด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่พอๆ กันอีกชั้น ใบหน้าเกลี้ยงเกลาขาวสะอาด ปลายจมูกโด่งพองามเชิดเล็กน้อย ริมฝีปากอิ่มย้อยชวนจูบชะมัด!! นั่นคือสิ่งที่สายตาเขามองเห็น…แม้จะอยู่ไกลๆ

ผู้ชายแก่ๆ แต่งตัวโทรมๆ เดินมาหยุดมองผู้หญิงคนนั้น ‘คงเป็นคนรู้จักกัน’ แต่สายตาของวิลเลี่ยมก็ยังไม่สามารถถอนกลับคืนมาได้ สัญชาติญาณบางอย่างเตือนเขาว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล... เพราะหากรู้จักมักคุ้นกันจริงๆ ผู้ชายคนนั้นน่าจะสะกิดเรียกหล่อนแล้วแต่เขาไม่ ทำ ชายผู้นั่นยืนมองเฉยๆ เหมือนประเมินทีท่า นั่นไง!! เป็นอย่างที่คิด ไอ้หมอนั้นก้มๆ เงยและดูเหมือนจะพยายามค้นหาของมีค่าจากตัวของหล่อน!!

“ทำอะไรนะ?” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืนและตวาดไอ้หมอนั่นเสียงดังๆ มันสะดุ้งเฮือก ก่อนจะวิ่งหนีไปหน้าตาเฉย

“เธอๆ...ตื่นๆ มานอนอะไรตรงนี้ห่ะ!!” วิลเลี่ยมเขย่าปลุกคนนอนขี้เซา เขาเรียกเธอเสียงดังๆ จะได้ตื่นขึ้นมารับรู้เสียทีว่าเกือบจะโดนขโมยของไปเสียแล้ว

“อื้อ...อารายยย คนง่วงจะนอน” หญิงสาวงัวเงียตอบเสียงแหบๆ ยกมือเรียวบางขยี้ตาและบ่นเสียงงึมงำ

“นอนก็ไปนอนที่บ้านสิ!! มานอนอะไรตรงนี้เกือบโดนพวกจรจัดขโมยของไป...ไม่รู้หรือไง” ชายหนุ่มส่ายใบหน้า เขาแอบเบ้ปากและดุเสียงเคร่งๆ