บทที่1 บุรุษแปลกหน้า... 2/3

วิลเลี่ยมยกบุหรี่ในมือขึ้นคาบไว้มุมปากเขาจุดไรเตอร์จ่อที่ปลายม้วน แล้วจึงดูดลมแรงๆ ให้บุหรี่ติดไฟ เขาพ่นควันสีขาวลอยคลุ้งเต็มห้องนอน เอนตัวพิงหัวเตียงและทอดสายตามองผู้หญิงข้างตัว เขาคว้าหล่อนมาจากบาร์เหล้าเมื่อคืน แล้วก็มาสนุกสุดเหวี่ยงกันบนเตียงแบบร้อนแรงสุดๆ นายตำรวจหนุ่มของอเมริกา เขาถูกพักราชการ?... และกำลังถูกตั้งกรรมการสอบสวนความผิด เพราะดันไปซั่มกับบ้านเล็กของเจ้านายโดยตรง แบบที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว ชายหนุ่มเสียอารมณ์สุดขีด และเรื่องนี้ไม่สามารถบอกที่บ้านได้ เพราะไม่อยากให้คุณย่าแบตตี้ ญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่เสียใจ ชายหนุ่มจึงต้องจำใจโกหก และหลบมาซุกตัวอยู่ในเมืองเล็กๆ ‘ชิคาโก’ โดยโกหกว่าถูกส่งมาราชการด่วน ทั้งๆ ที่ความจริงคือเขาถูกพักราชการแบบไม่มีกำหนดนั่นเอง...

การระบายอารมณ์โกรธของวิลเลี่ยมคือการลงแรงที่มีกับเรือนกายผู้หญิง หลังหมดแรงเขาจะได้หลับสนิทโดยไม่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เซ็ง!!

วิลเลี่ยม เนลสัน นายตำรวจหนุ่มยศร้อยโท เขากำลังเจริญในหน้าที่การงานเพราะเป็นคนเอาจริงเอาจังกับหน้าที่ แต่กลับมาสะดุดตอเพราะเรื่องผู้หญิง เมื่อเขารูปหล่อจนสาวๆ วิ่งตามกันเป็นพรวน พรวน แล้วผู้หญิงสมัยนี้ก็น่ากลัวสุดๆ ขนาดเป็นบ้านเล็กของเจ้านายเขา หล่อนดันมายุ่งกับเขาเสียอีก เลยพาเขาซวยไปด้วยเลย การที่ผู้ชายคนหนึ่งสนองความอยากให้ผู้หญิง...ในสิ่งที่หล่อนเสนอให้ เขาผิดหรือ? เขาต้องรับโทษที่ไม่น่าจะเป็นความผิด เพราะผู้หญิงแท้ๆ และหากย่าแบตตี้รู้เรื่องนี้เข้า เธอจะเสียใจขนาดไหน เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องอยู่ให้ห่างนิวยอร์คให้มากที่สุดจนกว่าเรื่องทุกอย่างจะคลี่คลาย

“วิลสบายดีไหมลูก วันหยุดนี้ว่างไหม? กลับมาหาย่าหน่อยนะ ย่าคิดถึง” ทันทีที่รับสายโทรศัพท์ เสียงอ่อนโยนของคุณย่าก็แทรกผ่านมา

“ครับคุณย่า...เอาเป็นว่าผมจะพยายามหาเวลาไปนะครับ”

“งานยุ่งมากเลยเหรอ เหนื่อยไหม กินอะไรหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้วครับ...คุณย่าเป็นยังไงบ้างครับ...สบายดีหรือเปล่า”

“ก็เหมือนเดิมแหละวิล...โรคคนแก่ เจ็บไข้ได้ป่วยเป็นเรื่องธรรมดา...ย่าไม่ใช่สาวๆ เหมือนเมื่อก่อน”

“แต่ก็ยังแข็งแรงอยู่นี่ครับ”

“ย่าเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ เมื่อไรวิลจะมีเมียมีลูกเสียทีล่ะ ย่าจะได้นอนตายตาหลับ”

“คุณย่าแข็งจะตาย อยู่เป็นร่มโพธิ์ให้ผมก่อน เรื่องเมียเรื่องลูกมันอีกนานครับ ผมยังไม่รีบ...”

“อย่าให้นานนักนะวิล...ย่าจะอยู่รออุ้มลูกเราไม่ไหว...ย่าแก่แล้ว”

“คุณย่า...”

“จริงๆ วิลปีนี้ย่าเหนื่อย ย่าแก่ลงมากกว่าทุกปี...ย่าห่วงวิลแค่คนเดียว”

“คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ ผมสบายดีและสามารถดูแลตัวเองได้ ผมรักคุณย่านะครับ”

“จ้ะย่าก็รักเรานะวิล...อย่าลืมนะวิล...ย่าอยากอุ้มเหลน!!” นางตอบกลับเสียงนุ่มและวางสายโทรศัพท์หลังจากนั้น เมื่อไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบของหลานรักครบทุกเรื่อง ชายหนุ่มอมยิ้ม มุมปากได้รูปคลี่ออกช้าๆ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่รักและหวังดีกับเขาเท่ากับแบตตี้อีกแล้ว คุณย่าวัย69ปี ที่ยังแข็งแรงและกระฉับกระเฉง นางรักและเป็นห่วงเขาตลอด แม้วิลเลี่ยมจะย่างเข้า33 ปี ปีนี้ นางยังคอยห่วงใยเหมือนกับว่าหลานรักอายุแค่5 ขวบก็ไม่ปาน

“ผมจะออกไปหาอะไรกิน หากคุณอยากกลับก็กลับได้เลยนะคนสวย ส่วนค่าใช้จ่ายผมวางไว้ข้างเตียง” ชายหนุ่มพูดยาวๆ เขาบอกหญิงสาวที่นอนทอดกายอยู่บนเตียง เธอไม่คิดจะปกปิดสัดส่วนอะร้าอร่ามนั่นสักนิด แววตาหยาดเยิ้มมองอย่างเชิญชวน แต่เสียใจด้วย เขาไม่มีอารมณ์สำหรับกิจกรรมผาดโผนนี่แล้ว...เขาหิว…

“โธ่!! วิล...คุณไม่คิดจะขึ้นมานอนเล่นบนเตียงนี้อีกครั้งเหรอคะ?”

“ไม่ล่ะ...ผมไปนะ” ชายหนุ่มหมดความสนใจ เขาสาวเท้าเดินออกจากห้องนอน ปล่อยให้แม่สาวทรงโตนอนกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียวลำพังบนเตียงยับยุ่ง