บำเรอรักเจ้าบ่าวอสูร

บทที่1 บุรุษแปลกหน้า...

จอมขวัญนอนพลิกตัวกระสับกระส่าย... มือเรียวบางยกหมอนหนุนศีรษะขึ้นปิดใบหู ริมฝีปากอิ่มได้รูปก่นด่าคนข้างห้องเสียงงึมๆ งำๆ ...กว่า 3 ชั่วโมง!! เธอต้องทนฟังเสียง ‘คราง’ เสียงครางเหมือนกับได้รับความทรมานอย่างสูงสุดของผู้หญิง!! เสียงของเจ้าหลอนโหยหวนเหมือนกำลังเจ็บปวดเต็มทน... และจวนเจียนจะขาดใจตายมะลอมมะล่อ

ไม่รู้ว่าไอ้ผู้ชายข้างห้องที่มันไปอัดอั้นมาจากไหน? เกือบหนึ่งอาทิตย์มานี่!! เธอต้องทนฟังเสียงครางกระเส่าแทบขาดใจแบบนี้ทุกๆ วัน!! เสียงคร่ำครวญหวิวๆ ที่ชวนให้เลือดกำเดาของเธอไหลนอง เมื่อเผลอตัว...จินตนาการตามสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ทั้งๆ ที่ตัวเองเวอร์จิ้น!! แต่ให้ตายเถอะ...เธอจะจัดการกับหนุ่มสาวที่จ้องจะ ‘กินตับ’ กันโดยไม่เกรงใจเพื่อนข้างห้องได้ยังไง? ทั้งๆ ที่พนังห้องบางเฉียบ แม้แต่เข็มเล่มเล็กๆ ตกพื้น ห้องข้างๆ ก็ยังได้ยิน แต่นี่อะไร?!!

“เร็วอีกวิล....อู้ยยยยย ใจจะขาดแล้ว เร็วอีก....แรงอีกที่รัก!!”

แม่เจ้า!! เสียงหล่อนครางเหมือนกำลังจะขาดใจตาย แต่เจ้าของเสียงแหบแห้งนั่น กลับร่ำร้องให้อีกฝ่ายโถมซัดเข้ามาอย่างไม่ต้องยั้งมือ เธอผุดลุกขึ้นนั่ง!! กลางเตียง ใบหน้ายับยุ่ง... ปลายคิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น...จะไม่ทน...จะไม่ฟังกันอีกต่อไปแล้ว เธอจะออกไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดคงจะดีกว่า... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากลางวันแสกๆ ยังมีคนเล่นพิเรนๆ กันอยู่ได้...แถมเสียงนั่นทำลายการนอนหลับของเธอจนหมดสิ้น...

จอมขวัญกระโจนลงจากเตียง...เธอคว้าเสื้อแขนยาวมาคลุมทับอีกชั้น รีบสวมกางเกงผ้านุ่มและตลบฮู้ดขึ้นคลุมศีรษะ คว้ากระเป๋าเป้ที่บรรจุทุกอย่างไว้ในนั้นขึ้นสะพายหัวไหล่ ก่อนจะกระแทกเท้าตึงๆ...เดินออกมาจากห้องพักตัวเอง... จบสิ้นกันทีวันหยุดแสนสบายที่มีในรอบหนึ่งเดือน...เพียงแค่วันเดียว... เธออยากนอนยาวๆ เพื่อเก็บแรงไว้ทำงานในวันรุ่งขึ้น แต่มันถูกทำลายลงแล้วด้วยเสียงคราง...และเสียงแปลกๆ จากห้องข้างๆ

ปัง!!?

หญิงสาวระบายอารมณ์โกรธให้คนภายในห้องข้างๆ รู้ เธอตวัดปลายเท้าเตะถังขยะหน้าห้องไอ้หมอนั่น...จนถังใส่ขยะล้มกลิ้งหลุนๆ “โครม!!”

“อ้าย...เสียวสุดๆ แรงๆ เลยที่รัก วิลคุณมันยอดมาก...” ขนาดออกมายืนอยู่ด้านนอกห้อง ไอ้เสียงบ้าๆ นั้นยังตามมาหลอกหลอนหล่อนอีกจนได้ อยากจะเห็นหน้าไอ้หมอนั่นเสียจริงๆ ว่าหน้าตามันหื่นกามได้ขนาดไหน ถึงได้หมกหมุนอยู่แต่เรื่องกามรมทั้งวันทั้งคืน ‘ไอ้บ้าเอ๋ยยยยย’

“จะไปไหนล่ะขวัญ...ไม่นอนพักแล้วเหรอ?” ป้าเจ้าของบ้านเช่าเอ่ยทักเธอยิ้มๆ ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นหากเป็นวันหยุดเธอจะนอนและนอนเท่านั้น เมื่อไม่เคยออกไปเที่ยวที่ไหนเพราะต้องประหยัดอดออม เงินทุกบาททุกสตางค์ของจอมขวัญมีค่า เมื่อเธอต้องส่งกลับไปให้พ่อแม่ไถ่ถอนที่นาคืนมาจากเจ้าหนี้หน้าเลือด

ชื่อเรียกของเธอตอนมาถึงอเมริกาใหม่ๆ มันเรียกยากจนทำให้เพื่อนๆ ไม่คุ้น และพยายามจะตั้งให้ใหม่ แต่เมื่อลองเรียกไปสักพัก มันก็ชินปาก แม้จะออกเสียงแปร่งๆ ไปบ้างก็เถอะ มันจึงเป็นที่มาของ ‘ขวัญ’ ที่ฟังยังไงก็ใกล้กับ ‘ขวาน’ เข้าไปทุกที...

“ไม่ไหวแล้วค่ะป้า...ไอ้คนข้างห้องมันเล่นกิจกรรมผาดโผนกันเสียงดังลั่นเลย ขวัญออกไปหลับที่ห้องสมุดดีกว่า ไม่อยากทนฟังเสียงน่าขนลุกนั่นเลยสักนิดค่ะ” เธอเบ้ปากและบ่นอุบอิบ ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อเพราะเผลอตัวจินตนาการตามเสียงที่ได้ยิน

“อ๋อ...พ่อหนุ่มนั่นเอง...ไม่รู้ไปอดอยากมาจากไหนสินะ หิ้วผู้หญิงแถวนี้กลับมาห้องได้ทุกวัน หน้าตาดีเสียด้วยสิ”

จอมขวัญไหวไหล่ เธอรีบเดินจ้ำๆ จากไป ขี้เกียจคุยเรื่องรกสมอง เพราะอยากนอนพักเยอะๆ เมื่อเธอทำงานหนักมาทั้งเดือนแบบไม่พักไม่ผ่อน แล้วทำไมวันหยุดของเธอต้องถูกทำลายด้วยเสียงน่ารำคาญนั่นด้วย ทำไม!!