บทนำ 1.1

เวลานี้ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายของสาวร่างเปลือยเท่านั้นที่กำลังเผชิญกับเปลวเพลิงพิศวาส ร่างกายของเขาก็ไม่ต่างกันเลย ทุกอวัยวะในร่างปั่นป่วน ร้อนกระสัน กายแกร่งพองขยายเติบใหญ่เตรียมพร้อมสู้ศึกเสน่หา ทว่าเขาก็ยังต้องการเชยชมร่างสวยที่ตนรัก และรอคอยการสัมผัสมาแรมปีให้มากกว่านี้ ให้สมกับการรอคอย

แอรอนจึงข่มความกำหนัดของตนเอง โอ้โลมผิวกายหอมๆ ที่อบอวลไปทั่วดวงใจยามได้สูดดม เพิ่มพูนสมรรถภาพทางเพศให้ลุกโชน บงกชคู่งามจึงถูกปาก และมือของเขาทำงานอย่างแข็งขัน เมื่อข้างซ้ายถูกปากใหญ่ครอบครอง ทรวงอกด้านขวาก็จะถูกมือใหญ่ฟอนเฟ้น

ณัฐกานต์ยังคงนอนบิดกายไปซ้ายและขวา แอ่นอกเชิญชวนให้เขาเชยชมอย่างลืมตัว ปากสาวปล่อยเสียงครวญครางจากความช่ำชองของแอรอน หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ตื่นเต้นกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยพบพาน แล้วดูเหมือนว่าเขาจะสร้างประสบการณ์ใหม่ให้กับเธอขึ้นเรื่อยๆ

และดูเหมือนการรอคอยของเขากำลังสิ้นสุดลง เพราะเวลานี้เขาไม่อาจทานทนกับพายุเสน่หาที่โหมกระหน่ำร่างกายของตนได้ แอรอนผละห่างร่างสวยงามเร้าใจ จัดการกับชุดนอนของตนอย่างรวดเร็ว สายตาจับจ้องร่างเปลือยเปล่าบนเตียงตาหวานฉ่ำ กลายร่างเป็นหมาป่ากระโจนร่างใส่สมันสาว

แอรอนเตรียมพร้อมฝังร่างลึกสอดประสานกายเป็นหนึ่งกับร่างงดงาม เขารู้เต็มอกว่าเธอยังใหม่สดในสมรภูมิพิศวาส เขาจึงไม่เร่งรีบดันกายชาย ค่อยๆ คืบคลานอย่างเชื่องช้า กระตุ้นความปรารถนาให้กับเธอเพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บปวดที่กำลังได้รับ ด้วยการจุมพิตและนวดเฟ้นทรวงอก

แม้ว่าณัฐกานต์จะถูกเขาเบี่ยงเบนความสนใจ แต่ถึงกระนั้นเธอก็หนีไม่พ้นความเจ็บปวดจากการมีความสัมพันธ์ทางกายครั้งแรกอยู่ดี หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่ากล้ามเนื้อสาวที่กำลังขยายตัวรับความยิ่งใหญ่กำลังฉีกขาด ความเจ็บปวดแทรกซึมไปทุกอณูความรู้สึก ดวงหน้าสาวฉายชัดถึงความปวดร้าว น้ำตาหยดไหลตามความรู้สึกที่มี

“ทนอีกนิดณัฐ ทนอีกนิด” เขากระซิบบอกคนรักชิดเรียวปากนุ่ม ก่อนจะดันความเป็นชายเข้าไปจนสุดในคราเดียว “เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเองที่รัก”

แอรอนปลอบโยนณัฐกานต์ มอบจูบปลอบโยนให้เธอคลายความเจ็บปวด ในขณะที่สะโพกใหญ่เริ่มทำงาน ขยับออกอย่างเชื่องช้า ให้เธอชินกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เพิ่มขึ้นไปอีกขั้น

เสียงครางกระเส่าของทั้งคู่ดังประสานไปพร้อมกับเพลงรักเร่าร้อนที่เพิ่มพลังอานุภาพมากขึ้นตามพายุอารมณ์ของเขาและเธอ แอรอนยังคงถาโถมตัวตนเข้าออกกลีบดอกไม้สาวที่รัดร่างเขาจนแทบขยับไม่ได้ แต่ถึงกระนั้นแอรอนก็บากบั่นฟันฝ่าความแน่นขนัด ดึงแก่นกายชายออกก่อนจะกระชั้นเข้าใส่ จากช้าเพื่อให้เธอปรับตัว ก่อนเร่งความเร็วในเวลาต่อมา

“แอรอนคะ แอรอน” เธอเรียกชื่อคนรักไม่ขาดปาก

“ณัฐ...พระเจ้า...สุดยอดเลยที่รัก”

แอรอนระบายเสียงห้าวแสนรัญจวนในอารมณ์ออกมาต่อเนื่อง พ่นลมหายใจออกมาทางปาก ช่วยให้ระบบหายใจทำงานดีขึ้น ความหฤหรรษ์จากการขับเคลื่อนร่างกายเข้าสู่ร่างงามมีมากเสียจนไม่อยากจะหยุด เร่งความเร็ว อัดความหนักหน่วง จนร่างสาวสะท้านเสียงร้องครางกระเส่า

ความสุขที่ได้รับจากชายคนรักมีมากมายเหลือเกิน คราแรกเธอจินตนาการไปต่างๆ นานาตามประสาคนอ่อนประสบการณ์ กลัวว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงที่เรียกอีกนัยหนึ่งว่า เซ็กส์ ครั้งแรกจะสร้างความเจ็บปวดจนรับไม่ไหว

เปล่าเลย...ความเจ็บนั้นเกิดขึ้นจริง แต่ทว่าสักพักมันก็จางไปกลายเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง ความรู้สึกสยิวซ่านที่เธอบรรยายไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร รู้เพียงว่าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้ามีแต่ความร้อน ลูกไฟลูกเล็กหลายพันลูกลามเลียจากปลายเท้าขึ้นสูงเรื่อยๆ จนถึงใจกลางร่างสาว ก่อนที่ลูกไฟเหล่านั้นจะแทรกผ่านเข้าไปในกลีบกุหลาบช่องามที่เต้นเร่า สั่นระริกกับหมู่มวลความรู้สึกซาบซ่านกระจายไปทั่ว

แล้วแอรอนก็สอนให้เธอรู้จักคำว่า ความสุขทางเพศ เป็นความสุขเหมือนกับว่า โลกนี้ทั้งใบเต็มไปด้วยสวนดอกไม้บานสะพรั่ง มีเพียงเขาและเธอที่ได้เดินชมความงดงาม เคียงคู่ไปกับการดูหมู่ดาวกระจายทั่วผืนฟ้า ช่างงดงามประทับใจยิ่งนัก

จังหวะรักของแอรอนดุดันเป็นบางครั้ง อ่อนโยนผ่อนปรนเป็นบางครา และเน้นหนักเป็นบางเวลา กระแทกกระทั้นและบดเบียดจุดเชื่อมต่อ แน่นอนที่เสียงครางรัญจวนของเธอจะเปล่งออกมาไม่หยุด นอนดิ้นเร่าบนเตียง ส่ายสะบัดร่าง ยกสะโพกกลมกลึงขึ้นสูงแล้วส่ายร่อนรับกายแกร่งที่ทะยานเข้าใส่ ร่วมมือร่วมใจเป็นอย่างดี

“แอรอนขา...แอรอน แอรอน”

เสียงเธอคล้ายกับคนใจจะขาด ลมหายใจขาดๆ หายๆ ยิ่งเขาสวนความเป็นชายลึกล้ำสู่ช่องทางรัก โยกวนร่างกายไม่หยุดพัก ความกระสันซ่านยิ่งแทรกซึมเข้าไปถึงอวัยวะภายใน ทำให้เธอมองเห็นหมู่ดาวพร่างฟ้าหลายร้อยดวง หญิงสาวกรีดร้องรับความสุขสันต์ที่เขามอบให้

“ณัฐ พระเจ้า บีบผมแน่นเหลือเกิน โอ้...ณัฐ”

คราวนี้เป็นฝ่ายแอรอนที่ครางกระเส่าบ้าง เป็นเพราะความนุ่มภายในร่างสาวบีบรัดตัวตนของเขาอย่างหนัก เต้นกระตุกเป็นจังหวะจนเขาเคลื่อนตัวได้ยากกว่าเดิม แต่ทว่าเขาก็ไม่อาจหยุดได้ ออกแรงอีกหน่อยเพื่อเดินเครื่องเต็มกำลัง มุ่งสู่จุดหมายเดียวกับเธอ

แอรอนถาโถมร่างเข้าสุดออกสุด แรงและเร็ว มองดูเส้นชัยเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มเป็นสุข ก่อนจะเอื้อมมือแตะเส้นชัย ไต่บันไดสวรรค์ตามเธอไปติดๆ

“ผมรักคุณ เราจะแต่งงานกัน...ณัฐ”

เขาพูดเมื่อปรับระดับแรงลมหายใจให้เป็นปกติ ณัฐกานต์ยิ้มกับคำพูดของเขา หากเธอเกิดมาในสังคมชั้นสูง มีเงินทองมากมาย เขาและเธออาจจะสมหวังในเรื่องความรัก แต่นี่ไม่ใช่เธอเป็นเพียงตำรวจจนๆ ไม่มีอะไรที่จะเทียบเขาได้เลย

“ค่ะ...ณัฐจะแต่งงานกับคุณ”

เธอตอบออกไปเสียงเบา น้ำตารื้นก่อนจะรินไหลออกมาทางหางตา แอรอนใช้ริมฝีปากจูบซับน้ำตาแผ่วเบาคิดว่าที่เธอร้องไห้เพราะความดีใจ

ทว่าไม่ใช่อย่างที่เขาคิด ณัฐกานต์ร้องไห้เพราะวันพรุ่งนี้เธอต้องเดินทางกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนที่จากมา และไม่มีวันกลับมาที่นี่อีก

แอรอนดึงใบหน้าของตนออกห่างดวงหน้าสวย ขยับร่างกายเอนนอนข้างร่างเปลือย เอี้ยวตัวไปหยิบของบางอย่างในลิ้นชักหัวเตียง เปิดกล่องกำมะหยี่ออกกว้าง นำแหวนเพชรน้ำงามที่เขาตั้งใจว่าจะมอบให้ณัฐกานต์ในวันที่เธอรับรักตน

“แหวนวงนี้ผมใส่มันตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ใส่มันไม่ได้แล้ว แต่ยังแขวนไว้ที่คอเสมอ ผมมอบให้ณัฐเป็นแหวนหมั้นของเรา”

เขาจูบตัวแหวนหลังจากที่สวมให้เธอเรียบร้อย ณัฐกานต์ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ทั้งๆ ที่เธอพยายามสะกดกลั้นอย่างเต็มที่ เธอซาบซึ้งใจ อิ่มเอิบใจและมีความสุขกับการกระทำของชายคนรัก แล้วเธอก็จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในห้วงความทรงจำตลอดไป

“ณัฐรักคุณนะคะแอรอน จำคำณัฐไว้...ณัฐรักคุณค่ะ”

เธอพร่ำบอกเขาด้วยหัวใจร้าว ราวเวลาของแอรอนและเธอกำลังจะหมดลง ไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเช้าวันใหม่ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าถึงเวลาที่เธอจะต้องจากเขา แค่คิดใจเธอก็สะท้านสะเทือนด้วยความเสียใจ ไม่อยากคาดเดาว่า ถึงเวลาจริงตนเองจะรู้สึกเศร้าเสียใจมากแค่ไหน และจะทานทนรับมันได้ดีเหมือนกับที่ตนคิดไว้หรือไม่ เวลานั้นมันก็ใกล้มาทุกขณะ

“ผมรักณัฐ รักมากที่สุดและจะรักในตลอดไป”

คำพูดประโยคสุดท้ายที่เธอได้ยิน ก่อนที่ณัฐกานต์จะหลับอยู่ในอ้อมกอดของชายสุดที่รัก นอนซบไออุ่น แนบชิดสนิทกาย ซึมซับความรู้สึกทั้งหลายเป็นครั้งสุดท้าย

...............

ก่อนรุ่งสางณัฐกานต์ลุกขึ้นจากเตียงอย่างแผ่วเบา มองร่างของชายที่เธอรักจนสุดหัวใจอีกครั้ง ตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาเธอเก็บกักความสุขที่เขามอบให้ไว้เต็มสมองและหัวใจ หญิงสาวจะเก็บมันไว้เพื่อหล่อเลี้ยงร่างกายให้มีแรงลุกขึ้นสู้กับความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญ หลังจากที่ก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนี้

“ลาก่อนนะคะ แอรอน คุณจะอยู่ในใจของณัฐตลอดไป”

เธอพูดกับร่างที่นอนหลับใหลอีกครั้ง หลังจากจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย จูบแก้มเขาแทนการอำลา มองใบหน้าคมหล่อนิ่งนาน ประหนึ่งว่าเธอกำลังเก็บภาพรายละเอียดของเขาเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็เดินกลับไปยังห้องของตน หยิบกระเป๋าเดินทางที่ถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้ากระชับในมือแน่น

เธอพร้อมแล้วที่จะจากเขา จากบ้านหลังนี้ และจากประเทศนี้...ไปตลอดชีวิต

“ไปกันเถอะครับ ใกล้เวลาเครื่องบินจะออกแล้ว”

โทมัสคนสนิทของมอร์แกนเอ่ยเสียงเรียบ ฉวยกระเป๋าจากมือของเธอ เดินตรงไปยังบันไดก่อนจะก้าวฉับๆ เดินลงไปยังชั้นล่าง โดยมีสาวชาวไทยเดินตามไป

ณัฐกานต์หันมามองคฤหาสน์หลังงามของท่านประธานาธิบดีเป็นครั้งสุดท้าย เก็บรายละเอียดทั้งหมดไว้ในใจ แล้วเดินไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่ เพื่อเดินทางต่อไปยังสนามบิน

“คุณจะเป็นความรักครั้งสุดท้ายของณัฐค่ะ...”

นี่คือคำมั่นสัญญาที่หญิงสาวมีให้แอรอนชายคนรัก สถานที่แห่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของความรักครั้งสุดท้ายของเธอ แต่เป็นจุดเริ่มต้นของคำว่าเจ็บปวดครั้งแรกในชีวิตของเธอเช่นกัน