บทที่ 4

วินาทีนั้นณัฐกานต์รู้ว่าตนเองไม่มีค่าในสายตาของแอรอนอีกต่อไป เธอเบือนหน้าหนียังทิศทางที่ไม่มีเขา กระพริบตาหลายๆ ครั้ง ขับไล่หยาดน้ำตาที่เริ่มจะรินไหลออกมาให้ไหลย้อนกลับไปที่เดิม

“ดิฉันขอตัวนะคะ” สิ่งที่ณัฐกานต์คิดได้ขณะนี้คือ ต้องพาตัวเองออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด หนีสายตาของเขาที่ร้อนราวกับเปลวไฟ

“เดี๋ยว...” เสียงของเขาดังขึ้น ทำให้เท้าเล็กชะงักโดยปริยาย

“มีอะไรคะ?” เสียงหวานเอ่ยถาม

“เธอช่วยบอกอัสนีให้เข้ามาหาฉันด้วย แล้วฝากบอกไรอันด้วยว่าคืนนี้ฉันอยากได้ผู้หญิงสักคนมานอนกอด เธอบอกไรอันเท่านี้แหละ ไรอันรู้หน้าที่อยู่แล้วว่าจะต้องทำยังไง”

ริมฝีปากล่างของเธอสั่นระริกจนต้องใช้ไรฟันสกัดอาการสั่นไว้ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอด ผ่อนออกมาเพื่อบรรเทาความรู้สึกเสียดแทงในหัวใจ เมื่อความเจ็บปวดทุเลาลง หญิงสาวจึงตอบรับคำสั่ง

“ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ พร้อมกับก้าวเดินออกไปจากห้องนั้นทันที โดยมีสายตาของแอรอนมองตามไปด้วยความรัก ความเกลียดชัง และความแค้นที่คละเคล้ากันจนยุ่งเหยิง

อัสนีเดินแกมวิ่งมาหาร่างของณัฐกานต์หลังจากที่เธอเดินออกมาจากห้อง สีหน้าของลูกน้องสาวหมองเศร้า ดวงตาคู่หวานมีหยาดน้ำตาไหลเอ่อ เขามองหน้าเธอด้วยความรู้สึกสงสาร การเข้าไปพบ แอรอนในห้องตามลำพังครั้งนี้ หญิงสาวที่ตนหลงรักคงพบเจอเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน

“เลิกตอนนี้ก็ได้นะ พี่ไม่ว่า”

อัสนีไม่อยากเห็นเธอทนทุกข์ใจ เสียใจ เพียงเพื่อให้งานทุกอย่างสำเร็จ หากความสำเร็จที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจของณัฐกานต์ เขาเลือกที่จะให้งานล้มเหลว

“ณัฐไหวค่ะ ณัฐไหว” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ “พี่เพชรคะ คุณแอรอนเรียกพบค่ะ”

ณัฐกานต์บอกอัสนีตามคำสั่งของชายหนุ่มเอาแต่ใจ อัสนีเดินเข้าไปภายในห้องหลังจากที่เธอพูดจบ ณัฐกานต์จึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าไรอัน เพื่อบอกประโยคบาดใจ

“คุณไรอันคะ คุณแอรอนให้มาบอกว่า...บอกว่าคืนนี้ต้องการผู้หญิงสักคนค่ะ”

ณัฐกานต์พูดอย่างฝืดคอ เสียงที่เปล่งออกไปจากลำคอดูแห้งโรย เศร้าหมอง และสั่นเครือ คนที่ฟังรู้สึกสงสารยิ่งนัก สำหรับผู้หญิงคนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ปลอบ ไม่มีสิทธิ์สงสาร เพราะเธอเป็นของแอรอนแต่เพียงผู้เดียว

“ครับ” ไรอันน้อมรับคำสั่งจากเจ้านายที่ส่งผ่านมาจากสาวสวยตรงหน้า

ผู้หมวดสาวต้องการสถานที่ที่ทำให้ตนเองรู้สึกโล่ง และปลอดโปร่ง ทำให้ความรู้สึกทั้งหลายมันระบายออกไป เธอเลือกจะไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ระเบียงห้องพัก

เธอยืนมองผืนน้ำในสระว่ายน้ำส่วนตัวกลางระเบียง ที่เต้นระบำพลิ้วไหวกับสายลมพัดผ่านเหนือผืนน้ำ ดูสวยงาม สดชื่นจากลมพัดโชยเอื่อยๆ แสงอรุณถักทอเป็นสีส้มเมื่อดวงตะวันเคลื่อนตัวต่ำ ลาลับขอบฟ้า หญิงสาวมองภาพสวยงามนั้นด้วยสายตาเศร้าสร้อย

ณัฐกานต์สูดลมหายใจเข้าไปในปอดลึกๆ แล้วผ่อนออกมา ทำเช่นนี้หลายครั้ง คล้ายกับว่ากำลังเรียกกำลังใจให้ตนเอง เรียกพลังจากธรรมชาติให้ไหลเข้าไปในร่างกาย สร้างความแข็งแกร่งและเข้มแข็งที่ค่อยๆ ลดทอน ให้ฟื้นฟูเข้าไปในจิตใจและหัวใจให้มากที่สุด เพราะเธอต้องใช้ทุกสิ่งอย่างนี้ในวันต่อๆ ไป

การพบเจอกันอีกครั้งระหว่างเขาและเธอ เปรียบเสมือนการเริ่มต้นของความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน โดยที่หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าคำว่าเจ็บเจียนตาย ช้ำเกินทน กำลังรอเธออยู่ข้างหน้า

........

ช่วงเวลาค่ำคืนแสนปวดร้าวเริ่มขึ้น ณัฐกานต์มองภาพคนที่ตัวเองรักหยอกล้อกับหญิงสาวที่ถูกจัดหามาให้แอรอนด้วยหัวใจปวดร้าวภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย

อันที่จริงแล้วณัฐกานต์ไม่จำเป็นต้องอยู่ในห้องนั่งเล่นนี้ด้วยซ้ำ เพราะเขาน่าจะมีเวลาส่วนตัวกับน้องลอร่า ดาราสาวลูกครึ่งสองต่อสองมากกว่า ไม่ใช่ให้เธอกับอัสนี รวมทั้งไรอันและจอร์น อารักขาเขาอยู่ในห้องนี้ด้วย ประหนึ่งว่าใช้ดาราสาวเป็นเครื่องมือบางอย่าง ถ้าไม่เป็นเพราะแอรอนมีคำสั่งบางอย่างผ่านอัสนีที่จำเป็นต้องปฏิบัติตามคำสั่ง ห้ามขัดคำสั่ง ไม่เช่นนั้นทีมอารักขาชุดนี้ทั้งหมดต้องถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ อัสนีหัวหน้าหน่วยผู้แสนดีจึงนำข่าวมาแจ้งต่อหญิงสาว

“ณัฐ คุณแอรอนสั่งมาว่า ณัฐต้องอยู่ดูแลคุณแอรอนที่นี่ตลอดเวลา แล้วต้องพักอยู่ในโรงแรมนี้ด้วย จะหมดหน้าที่ต่อเมื่อคุณแอรอนเข้านอน ถ้าณัฐไม่ทำตาม ณัฐคงรู้ใช่ไหมว่า คุณแอรอนจะทำยังไง”

อัสนีเองก็หนักใจไม่น้อยกับคำสั่งเอาแต่ใจของแอรอน เขาได้ยินคำสั่งยังรู้สึกตกใจ ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำสั่งนี้ด้วยซ้ำ เธอยืนฟังคำสั่งของแอรอนด้วยสีหน้าหนักใจ ณัฐกานต์รู้ดีว่าเขาต้องการทำเช่นนี้ทำไม ทว่าคำสั่งของเขาก็คือคำสั่ง เป็นเรื่องที่เธอขัดไม่ได้อีกตามเคย

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เพชร ณัฐจะทำตามคำสั่งของคุณแอรอนค่ะ”

“ไหวหรือณัฐ ถ้าไม่ไหวก็หยุด พี่ว่าคุณแอรอนไม่หยุดแค่นี้แน่”

อัสนีกล่าวด้วยความเป็นห่วง เขารู้เรื่องระหว่างแอรอนกับณัฐกานต์ดี รู้ถึงสาเหตุที่เธอต้องจากแอรอนมาด้วย แล้วยังรู้ว่า คำสั่งของแอรอนแฝงไว้ซึ่งประสงค์ร้ายกับเธอ

“ณัฐไหวค่ะพี่เพชร แผนของเรากว่าจะมาถึงจุดนี้ได้มันไม่ใช่ง่ายๆ นะคะ ณัฐจะทำให้เสียแผนไม่ได้ค่ะ ณัฐต้องรับผิดชอบหน้าที่ให้ดีที่สุดค่ะ”

อัสนีจึงหมดคำค้าน ได้แต่ถอนหายใจระบายความกลัดกลุ้มที่สุมในอก เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นพร้อมกับณัฐกานต์ เพื่อทำหน้าที่ของตน

แอรอนเหลือบตามองณัฐกานต์อยู่เป็นระยะ ใบหน้าของเธอนิ่งราวกับไม่เห็นภาพแสนสุขนี้ เสมองไปทางอื่นอยู่บ่อยครั้ง แอรอนแกล้งโอบบ่าดาราสาวพราวเสน่ห์ที่จะเป็นคู่นอนของเขาในค่ำคืนนี้ ด้วยค่าตัวที่แพงคืนละเกือบหนึ่งล้านบาท ใช้ปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมที่หัวไหล่เรื่อยมาตามลำคอ โดยไม่สนใจสายตาของใคร

อัสนีเดินเข้ามาใกล้ณัฐกานต์ มือหนาของเขากุมมือเล็กบีบเบาๆ เพื่อเป็นกำลังใจ ส่งยิ้มบางๆ ให้หญิงสาวอย่างปลอบโยน เจ้าของมือนุ่มยิ้มตอบรับความปรารถนาดีและความอบอุ่นที่อัสนีส่งมาให้ อัสนีเปรียบเสมือนพี่ชายผู้แสนดี รับรู้เรื่องราวของเธอดีทุกอย่าง เพราะอัคนารถคนรักเก่าของณัฐกานต์เป็นเพื่อนกับเขามานานหลายปีนั่นเอง และรับรู้เรื่องราวระหว่างความรักต่างชนชั้นของเธอและแอรอนด้วย

แต่คนที่ไม่เข้าใจคือแอรอน ดวงตาของเขาแทบจะลุกเป็นไฟ เมื่อเห็นมือของทั้งสองประสานกันมั่น รอยยิ้มจากดวงหน้างามส่งให้อัสนี ทำให้ต่อมหึงและหวงของเขากำเริบ เลือดลมในกายพลุ่งพล่านไปหมด แก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะกระจกตัวเตี้ย ถูกเขวี้ยงไปปะทะกับฝาผนังอย่างแรง จนแตกกระจาย

เพล้ง...ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นต่างมองใบหน้าเรียบตึง แข็งกร้าวของแอรอนเป็นตาเดียว ไรอันจับกระแสแรงโทสะที่เปล่งรัศมีรายรอบตัวของแอรอนได้ดีกว่าใคร รังสีนั้นแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้อง อัสนีปล่อยมือจากมือบางทันที เมื่อเห็นประกายตาน่ากลัวของชายเอาแต่ใจ

“อัสนี คุณกลับไปได้แล้ว ให้ณัฐอยู่ดูแลฉันก็พอ”

น้ำเสียงของแอรอนตวัดเหี้ยม เอ่ยบอกอัสนีที่ยืนอยู่ไม่ไกล ผู้ถูกไล่หันมามองหน้าณัฐกานต์ที่ยิ้มให้ตนและพยักหน้าคล้ายจะบอกว่า ให้ทำตามคำสั่งของแอรอน อัสนีจึงเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นตามคำสั่ง

“ไรอันพาผู้หญิงคนนี้ไปส่งที่บ้านด้วย ฉันไม่ต้องการเธอแล้ว” แอรอนสั่งไรอัน จากนั้นก็สั่งลูกน้องอีกคน “จอร์นนายไปพักได้”

ไรอันทำตามอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ดีว่าถ้าช้ากว่านี้ ที่นี่จะมอดไหม้เป็นจุล เช่นเดียวกับจอร์นที่เดินตามไรอันไปติดๆ

ณัฐกานต์เมื่อเห็นทุกคนพากันเดินออกไปจากห้อง เธอจึงหมุนตัวตั้งท่าจะเดินออกไปด้วย เพราะคิดว่าแอรอนต้องการพักผ่อน นั่นหมายความว่า หน้าที่ของเธอในวันนี้หมดลงแล้ว หากแต่เสียงออกคำสั่งของคนเจ้าอารมณ์ก็ดังเข้ามาในโสตประสาทหูเสียก่อน

“เดี๋ยว…เธอยังไปไหนไม่ได้ ฉันจะอาบน้ำไปผสมน้ำอุ่นให้หน่อย”

“ไม่ใช่หน้าที่ของดิฉัน หน้าที่ของดิฉันคือคอยดูแลรักษาความปลอดภัยให้คุณเท่านั้นค่ะ”

ณัฐกานต์ปฏิเสธออกไป แอรอนนั่งมองหญิงสาวตรงหน้า สายตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขามีวิธีที่ทำให้หญิงสาวไม่กล้าปฏิเสธเขา

“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้เธอกับทีมของเธอไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก ในเมื่อเธอบอกว่าคำสั่งของฉันไม่ใช่หน้าที่ของเธอ พวกเธอทุกคนก็ไม่สมควรจะทำงานกับฉัน”

ณัฐกานต์มองเขาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ คำพูดของแอรอนนั้นทำให้เธอต้องปฏิบัติตามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ งานทุกอย่างจะพังไม่ได้