ตอนที่ 8

เหตุผลที่แอลลี่เลือกออกมาอยู่ไกลก็เพราะว่าเธอเกลียดมลพิษและปัญหาการจราจรติดขัดของเมืองหลวงซึ่งเต็มไปด้วยความแออัดยัดเยียด

ชายหนุ่มจอดรถใต้คอนโด แล้วเดินออกมาส่งเธอถึงหน้าประตูทางเข้าลิฟต์

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”

“ด้วยความยินดีครับ”

เมื่อเสร็จจากร่ำลากัน ขณะที่แอลลี่ยกมือไหว้ขอบคุณในความมีน้ำใจของเขาที่พาเธอมาส่งจนถึงที่พัก จู่ๆ ร่างรัดรึงของหญิงสาวก็เกิดอาการซวนเซ ทำท่าคล้ายจะเป็นลม แอลลี่ถลาเข้าซบไทเลอร์ เขาคว้าร่างบอบบางเอาไว้ในอ้อมกอดได้ทันท่วงที

“แอลลี่…”

เขาเรียกด้วยความห่วงใย

หญิงสาวทำท่าคล้ายกับว่าไม่รู้สึกตัวไปชั่วขณะ

“ขอโทษค่ะ…หน้ามืดนิดหน่อยน่ะค่ะ รู้สึกเหมือนจะเป็นลมยังไงไม่รู้”

เมื่อสติคืนกลับมา แอลลี่พยายามขืนกายออกมาจากอ้อมกอดของเขา แต่ไทเลอร์ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ในสภาพซึ่งหน้าอกของทั้งสองเบียดชิดกัน หัวใจของไทเลอร์เต้นแรงจนแอลลี่รู้สึกได้

“เป็นแบบนี้เดินไม่ไหวแน่ๆ เดี๋ยวผมประคองขึ้นไปส่งนะครับ”

เขาอาสาด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคมกริบเหมือนสัตว์นักล่ากำลังจดจ้องจะฉีกเนื้อเหยื่อสาวด้วยความหิวกระหาย แต่แอลลี่หาได้หวั่นเกรง

“ขอบคุณค่ะ…”

แอลลี่กระตุกยิ้มเยือกเย็น ขณะซ่อนเสี้ยวหน้าเอาไว้กับแผงอกกว้างของไทเลอร์

มือเรียวของเธอเอื้อมไปเกาะแขนซึ่งรกไปด้วยเส้นขนของเขา ไทเลอร์เป็นผู้ชายที่ขนดกมาก นอกจากไรหนวดเหนือริมฝีปากและตอเคราเขียวๆ ที่โอบอยู่รอบสันกรามทั้งสองข้าง ขนที่แผงอกก็รกเลยขึ้นมาเกือบถึงคอ ยิ่งทำให้เขาดูเถื่อนดิบน่าค้นหา

แอลลี่ทำท่าออดอ้อนออเซาะได้อย่างแนบเนียน ปล่อยให้เขาประคองร่างบอบบางที่ทำท่าราวกับว่าป่วยมากนักหนา หายลับเข้าไปในลิฟต์

“ชั้นไหนครับ…”

ไทเลอร์ถามหลังจากบานประตูสีเงินปิดฉับเข้าหากัน

“ชั้นเจ็ดค่ะ”

เธอตอบเบาๆ พยายามทำใบหน้าให้ดูเซียวซีดน่าสงสาร

ไทเลอร์เอื้อมมือข้างหนึ่งออกไปกดหมายเลขชั้นบนแผงปุ่มกดลิฟต์ ขณะที่มืออีกข้างยังโอบแผ่นหลังของแอลลี่เอาไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมปล่อย

นาทีนั้นหญิงสาวรู้สึกได้ถึงความใกล้ชิดของเธอกับเขา

ร่างกายเสียดสีกันแนบแน่น ความอบอุ่นแผ่ลามออกมาจากร่างกายใหญ่โตของไทเลอร์ จมูกเชิดรั้นของแอลลี่ได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆ ที่กรุ่นอยู่ข้างๆ ซอกคอและตอเคราเขียวๆ ซึ่งเจ้าตัวเพิ่งโกนมาเมื่อเช้า

บานประตูสีเงินแยกออกจากกันอีกครั้ง

ไทเลอร์ประคองร่างบอบบางออกมาจากลิฟต์ ก้าวไปตามโถงทางเดินทอดยาวจนถึงหน้าประตูห้องพักของหญิงสาว

“นี่ค่ะ…”

แอลลี่ยื่นกุญแจให้เขา

“ผมช่วย…”

ชายหนุ่มไขกุญแจห้องแล้วประคองร่างอ่อนเปลี้ยเข้าไปในห้องพักซึ่งมีขนาดไม่กว้างขวางนัก

สายตาคมกริบของไทเลอร์แลสำรวจไปรอบๆ ห้อง สังเกตเห็นข้าวของเครื่องใช้และสิ่งอำนวยความสะดวกน้อยชิ้น มีเท่าที่จำเป็น แม้ห้องจะเล็กไปนิดในความรู้สึกของเขา แต่ก็ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์แบบน็อกดาวน์สมัยใหม่เพื่อประหยัดพื้นที่ในการใช้สอย

“ช้าๆ นะครับ…”

เขาพาเธอมานั่งลงบนโซฟาหนังสีดำที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง จากนั้นคว้ารีโมตที่เสียบไว้ข้างผนังขึ้นมาเปิดเครื่องปรับอากาศ เพราะคิดว่าความเย็นอาจช่วยให้อาการเป็นลมแดดของหญิงสาวดีขึ้น หารู้ไม่ว่านั่นเป็นเพียงมารยาหญิง

“ขอบคุณค่ะ…เกรงใจคุณเหลือเกิน ขอบคุณที่ช่วยพามาส่งถึงห้องนะคะ”

เสียงหวานเอื้อนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

คนฟังรู้สึกได้ถึงอาการออดอ้อน แอลลี่ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารักเหลือเกินในสายตาของเขา

“ไม่เป็นไรครับ…คิดเสียว่าไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน อีกไม่กี่วันเราก็จะได้ร่วมงานกันแล้ว”

สายตาของไทเลอร์ฟ้องว่าเขายังไม่อยากกลับ แต่ก็พยายามบอกตัวเองให้รู้จักระงับอารมณ์เอาไว้ ใจเย็นเอาไว้ก่อน ไหนๆ เขาก็ได้รู้แล้วว่าเธอพักอยู่ที่นี่ ยังมีโอกาสอีกมากมายที่จะสานความสัมพันธ์กับหญิงสาวที่เขารับรู้ได้ถึงความร้อนแรงคนนี้

“ถ้าคุณดีขึ้นแล้วผมคงต้องขอตัว…เว้นเสียแต่ว่าคุณอยากให้ผมอยู่เป็นเพื่อน”