ตอนที่ 9

เขาฉลาดพูด ขณะสายตาที่สบประสานยังไม่ละจากกัน ไทเลอร์นึกในใจว่าอยากให้เธอออดอ้อนหรือเหนี่ยวรั้งเขาสักนิด

“ขอบคุณมากค่ะ”

แอลลี่กราบลงตรงอกของเขา ใกล้ชิดจนจมูกของชายหนุ่มได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ กรุ่นออกมาจากเรือนกายเย้ายวนของเธอ เพียงเท่านั้นก็ทำให้จิตใจของไทเลอร์เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เขาตัดสินใจรั้งร่างรัดรึงของเธอมากอดเอาไว้ด้วยความลืมตัว

“อย่าค่ะ…”

หญิงสาวร้องห้าม เมื่อไทเลอร์พยายามจะจูบเธอ

“ขอโทษครับ”

ชายหนุ่มนึกตำหนิตัวเองที่แสดงอาการใจร้อนออกไปเช่นนั้น แต่ก็คงเป็นไปตามแรงฉุดรั้งที่มองไม่เห็น แต่รู้สึกได้ชัดเจนในขณะที่ร่างกายทั้งสองกำลังเบียดชิด เขารับรู้ได้ถึงความเร่าร้อนอันประหลาดล้ำที่อ่านได้จากแววตาและท่าทีของเธอ

และไม่คิดว่าเป็นการด่วนสรุปที่รวดเร็วไป…ถ้าจะตัดสินว่าแอลลี่เปรียบเสมือนลาวาร้อนที่อัดแน่นอยู่ภายใต้ปล่องภูเขาไฟที่รอวันปะทุ เพียงแค่มีแรงกระตุ้นไปรบกวนตะกอนลาวาที่สงบนิ่ง เขาเชื่อว่าจะสามารถระเบิดอารมณ์ของเธอให้พลุ่งโพลงขึ้นมาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

ที่ไทเลอร์ประเมินแอลลี่เช่นนั้น ก็เพราะท่าทางของเธอที่แสดงออกกับเขา ทำราวกับว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่หวงตัวนัก ไทเลอร์อ่านสายตาของเธอออกว่าแฝงเอาไว้ด้วยความยั่วยวนอยู่ในที แม้ว่าแอลลี่จะพยายามขืนกายออกจากอ้อมกอดของเขาในภายหลัง เหมือนบอกเป็นนัยว่ามันเร็วไปที่จะปล่อยความสัมพันธ์ให้ล่วงเลยไปถึงขั้นลึกซึ้ง เพราะเธอกับเขาเพิ่งเจอกันแค่วันแรก

แต่สำหรับไทเลอร์ เขารู้ว่ามันยากเหลือเกินที่จะสะกดกลั้นความต้องการเอาไว้ได้

“แอลลี่…ผม…”

บอกแล้วก็กดจมูกกับพวงแก้มเปล่งปลั่งอย่างถือวิสาสะ

“เร็วไปค่ะ…”

เธอบ่ายหน้าหนีจูบของเขา

ไทเลอร์จ้องมองแก้มระเรื่อไปด้วยเลือดฝาดของวัยสาวอย่างนึกเสียดาย แต่เขาก็ยิ้มพรายอยู่ในหน้า ด้วยคำว่า ‘เร็วไป’ ที่หญิงสาวเอ่ยออกมานั้นมีนัยสำคัญว่ามันมีโอกาสที่จะเป็นไปได้ ที่ความสัมพันธ์จะพัฒนาจนไปถึงขั้นลึกซึ้งต่อกัน เพียงแต่เขาต้องใจเย็น…อดทนรอให้นานกว่านี้สักหน่อย

“ขอโทษครับ ผมอดใจไม่อยู่…บอกตามตรงว่าคุณเป็นผู้หญิงที่สวยมากแอลลี่”

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น มือใหญ่ของเขาก็ลูบไล้ลงมาบนหน้าขาเบียดชิดของหญิงสาวด้วยความลืมตัว ชั้นเชิงเจ้าชู้ฉายชัดออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย ทำให้แอลลี้ต้องทาบฝ่ามือเล็กๆ ลงบนหลังมือใหญ่ของไทเลอร์ แล้วหยิกแรงๆ เพื่อหยุดความซุกซนของเขา

“คุณโอเคแล้วนะครับ”

ไทเลอร์พยายามระงับอารมณ์ความต้องการเสียก่อนที่มันจะพลุ่งพล่านเกินยับยั้ง รีบหันเหความสนใจไปที่อาการป่วยของเธอ

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ…นอนพักสักครู่ก็คงจะหาย”

“งั้นผมกลับก่อนนะครับ”

เขาบอกลาเจ้าของห้อง แล้วกลับออกไปด้วยความรู้สึกแสนเสียดาย

ครู่สั้นๆ ต่อมา…

แอลลี่หยัดร่างขึ้นจากโซฟา รีบก้าวออกไปที่ระเบียงหลังห้อง ทอดสายตามองตามรถปอร์เช่ บ็อกสเตอร์ สไปเดอร์ สีดำขลับคันหรู ราคาเกือบสิบล้านของไทเลอร์ที่กำลังแล่นออกไปสู่ถนนใหญ่ด้วยความรู้สึกกระหยิ่มใจ เมื่อสังเกตเห็นว่าเขาแสดงความต้องการในตัวเธอออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน ทั้งที่ก็ยังไม่ได้ยั่วยวนอะไรมากมายเลยด้วยซ้ำ

หญิงสาวก้าวกลับเข้ามาในห้อง ค่อยๆ เดินไปหยุดยืนที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ ค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด ถอดกระโปรงจนเกือบเปลือยเปล่า เหลือแต่ชั้นในสีดำ ตัดกับสีผิวขาวละเอียดลออ

จากนั้นมือเรียวก็เอื้อมคว้านิตยสารจีเอ็ม แมกกาซีนที่มีรูปของไทเลอร์อวดความหล่อเหลาอยู่บนปก หยิบขึ้นมาดูด้วยสายตาชื่นชมพอๆ กับนึกชิงชังอยู่ในที ด้วยรู้ว่าอีกไม่นานไทเลอร์กำลังจะเข้ามาเกี่ยวดองกับตระกูลอัครพลไพศัลย์ที่เธอเกลียดชังในฐานะ ‘ลูกเขย’ ของตระกูล

เธอทรุดร่างเกือบเปลือยเปล่าลงนั่งไขว่ห้าง เปิดอ่านเนื้อหาด้านในซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนคนย้ำคิดย้ำทำ

ถ้อยคำให้สัมภาษณ์ของไทเลอร์ทำให้เธอรู้จักพื้นเพชีวิตของเขาดีขึ้น ได้รู้ว่าชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์จนน่าหลงใหลคนนี้ ‘ไทเลอร์ แบนเดอร์ราส’ สำเร็จการศึกษาทางด้านบริหารธุรกิจมาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดซึ่งมีชื่อเสียงอันดับต้นๆ ของโลก และยังได้รู้อีกว่ารูปร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร ผมสีน้ำตาลเข้มและดวงตาสีสนิมเหล็กชวนฝันคู่นั้น…ที่แท้ก็เป็นลูกครึ่งสเปนนี่เอง