6. ชุดฝึกงานแรดไปไหม

“ปังๆ ปังๆ คุณฟ้าค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ” มานีที่ได้ยินเสียงร้องของรมิดาก็รีบเดินมาเคาะประตูห้องของรมิดาทันที

รมิดาพอได้ยินเสียงเรียกของแม่บ้านเธอก็รีบเดินมาเปิดประตูทันที ก่อนจะทำหน้าเป็นปกติ เพราะเธอไม่รู้ว่าคนที่เธอเจอเป็นโจรหรืออะไรกันแน่ ยิ่งมันลวนลามเธอแบบนั้นขืนบอกใครไปเธอก็อายแย่น่ะสิ ถ้าข่าวหลุดไปเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน

“ค่ะป้านี มีอะไรรึเปล่าคะ” รมิดาเปิดประตูก็เอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้ายิ้มแห้งๆ

“ป้าได้ยินเสียงคุณฟ้านะคะ ก็เลยมาดูว่าคุณฟ้าเป็นอะไรรึเปล่า มีอะไรให้ป้าช่วยไหมคะ” มานีตอบไปก็มองเด็กสาวตรงหน้า

“อ่อ พอดีฟ้าฝันร้ายน่ะค่ะ สงสัยมันจะแปลกที่ ป้านีมานอนเป็นเพื่อนฟ้าสักคืนได้ไหมคะ” รมิดาบอกไป เพราะคนนี้เธอต้องการให้ป้านีมาอยู่เป็นเพื่อนของเธอ

“ได้สิคะ งั้นเดี๋ยวป้ากลับไปปิดไฟที่ห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวป้ากลับมา” มานีบอกไปก็ทำท่าจะเดินหันหลัง แต่รมิดาก็เรียกเธอไว้ก่อน

“ป้านีคะ ฟ้าไปด้วยดีกว่าค่ะ” รมิดาบอกไปก็เดินไปเกาะแขนของแม่บ้านแล้วยิ้มให้อย่างแห้งๆ มานีก็ยิ้มขำเพราะคิดว่ารมิดาคงจะกลัวผี

“หึ แสบจริงๆเลยนะยัยแม่มด คอยดูเถอะพรุ่งนี้ฉันจะจัดการเธอแน่” ริชาร์ทพูดไปพร้อมกับมองร่างบางที่เดินไปกับแม่บ้านของเขา ไม่คิดเลยว่าเด็กนักศึกษาที่น้องสาวเขาส่งมา จะมีอะไรดีๆแบบนี้ รู้แบบนี้เขาให้มาตั้งแต่วันแรกแล้ว แบบนี้ต้องไปอ่านประวัติทำความรู้จักกันหน่อย ริชาร์ทคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนของตัวเองแล้วอ่านประวัติของสาวสวยที่เขาพึ่งจะเจอมาเมื่อกี้

“ทำไมรู้สึกคุ้นหน้ายัยเด็กนี่จังวะ เราเคยเจอผู้หญิงคนนี้ที่ไหนนะ” ริชาร์ทคิดไปก็มองรูปภาพของเด็กสาวอย่างพิจารณา จนเขานึกออกแล้วว่าเธอคือเด็กที่เคยเดินชนเขาเมื่อหลายปีก่อนจนเขาต้องเอาหน้าสวยๆของเธอไปมโนตอนมีอะไรกับนางแบบคนหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าวันนี้เขาจะได้เจอกับเธออีก ริชาร์ทคิดไปก็พลิกกระดาษอ่านข้อมูลของรมิดาทันที

“ฟ้า รมิดา ดำรงรัตน์ อายุ 23ปี อะไรจะอายุน้อยขนาดนี้วะ” ริชาร์ทอ่านประวัติดูก็สบทบทออกมา เมื่อรู้อายุของสาวสวยเข้าทั้งที่บางอย่างในตัวเธอมันโตเกินเด็กมาหาลัยไปแล้ว สงสัยเขาต้องหาเรื่องให้เธอมาเป็นพยาบาลคนต่อไปของเขาซะแล้ว ริชาร์ทคิดไปก็อ่านข้อมูลของรมิดาต่อ

“เป็นดารานี่เอง ไม่น่าล่ะยัยรันถึงให้มาที่นี่ เล่นๆไปคงไม่เป็นไรมั้ง” ริชาร์ทพูดไปเมื่อรู้อาชีพที่รมิดาทำ เขาไม่อยากจะยุ่งกับผู้หญิงที่อยู่ในวงการบันเทิงอีกแล้ว นับตั้งแต่ถูกลิตาแฟนเก่าของเขาสวมเขาเข้าให้ แต่กับรมิดามันทำให้เขาเปลี่ยนความคิดนี้ไป เพราะอยากจะลิ้มลองเด็กสาวเอ๊าะๆแบบเธอ เขาอยากจะรู้นักว่าแสบๆแบบนั้นถ้าอยู่บนเตียงมันจะถึงใจขนาดไหน

“กริ๊งๆ กริ๊งๆ” เสียงโทรศัพท์ของริชาร์ทดังขึ้น จนมันดึงสติของเขาที่กำลังคิดไปไกลให้กลับมา เขาจึงสะบัดหัวทิ้งเรื่องของรมิดาไป แล้วกดรับสายของน้องสาวที่โทรมาหาเขาในเวลาดึกดื่นป่านนี้

“มีอะไรรันถึงโทรมาหาพี่ดึกขนาดนี้” ริชาร์ทพูดไปก็เดินไปนอนบนเตียงเพื่อที่จะเข้านอน

“ก็วันนี้เด็กของรันเดินทางถึงเชียงรายแล้วนิคะ พี่ริกได้เจอนักศึกษาของรันรึยังคะ” รันทิชาเอ่ยถามพี่ชายออกไป เพราะอยากจะรู้ว่าพี่ชายเธอจะบอกว่าอย่างไร

“อืมเจอแล้ว” ริชาร์ทตอบไปอย่างเฉยชา จนรันทิชาต้องรีบเอ่ยถามเขาเกี่ยวกับอาการของพี่ชาย

“เจอแล้วก็ดีค่ะรันฝากดูแลนักศึกษาขอรันด้วยนะคะ แล้วอาการของพี่ริกเป็นไงบ้างคะ ดีขึ้นรึยังคะ” รันทิชาลองหยั่งเชิงถามออกไป เพราะเธอไม่อยากให้พี่ชายคิดกับรมิดาไปในทางที่ไม่ถูกต้อง

“ก็ยังเหมือนเดิม เราถามทำไม” ริชาร์ทตอบไปอย่างโกหก เพราะเขายังอยากจะใช้ชีวิตเรียบง่ายๆแบบอยู่ในไร่ ไม่อยากไปจะไปนั่งปวดหัวกับสังคมจอมปลอมแบบนั้นอีกแล้ว

“แบบนี้รันก็สบายใจหน่อย อย่างน้อยพี่ก็ริกก็คงไม่เคลมนักศึกษาของรันแน่ คนนี้พี่ริกห้ามยุ่งเด็ดขาดนะคะ เพราะว่ารมิดาเป็นเพื่อนสนิทของมีนา พี่รู้ใช่ไหมคะว่ายัยมีนาคงไม่ยอมให้พี่ทำอะไรเพื่อนของตัวเองแน่ เพราะฉะนั้นคนนี้พี่ริกห้ามยุ่ง แค่ตั้งใจสอนงานก็พอเข้าใจไหมคะ” รันทิชาขู่พี่ชายออกไปให้รู้ว่ารมิดานั้นเป็นเพื่อนกับมีนา ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเธอและริชาร์ท

“พี่ไม่ได้หื่นขนาดนั้นสักหน่อย อีกอย่างไอ้เสื่อมอย่างพี่จะไปคิดจะไปทำอะไรเพื่อนยัยมีนาได้ โอเคๆ คนนี้พี่จะไม่ยุ่งเลย พี่จะสอนงานแค่อย่างเดียว” ริชาร์ทบอกไปด้วยเสียงอ่อน ให้ตายเถอะทำไมต้องเป็นเพื่อนยัยมีนาด้วยนะ แบบนี้เขาก็ทำเล่นๆกับเธอไม่ได้แน่ ถ้าขืนมีนารู้เข้าปู่ของเขาก็ต้องรู้ งานนี้เขาคงต้องตัดใจไม่ยุ่งกับรมิดาซะแล้ว ริชาร์ทคิดในใจอย่างเสียดาย

“รับปากแล้วก็อย่าผิดคำพูดนะคะ ห้ามยุ่งกับรมิดาเด็ดขาดถ้ายังไม่อยากแต่งงานตอนนี้” รันทิชายังคงพูดย้ำอีกครั้งให้พี่ชายฟัง จนริชาร์ทต้องตอบรับน้องสาวไปอีกครั้ง

“อืมรู้แล้ว พี่ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่งสิยัยรัน” ริชาร์ทพูดออกไปด้วยเสียงห้วนๆ เพราะเริ่มจะรำคาญน้องสาวของตัวเองแล้ว

“งั้นก็ดีค่ะ ยังไงรันฝากดูรมิดาด้วยนะคะ แล้วว่างๆรันจะโทรมาหา” รันทิชาบอกไปก็กดวางสายไป ส่วนริชาร์ทพอน้องสาววางสายไป เขาก็เอาโทรศัพท์วางไว้ที่โต๊ะข้างๆเตียง แล้วก็ล้มตัวนอนลง

“เฮ้อ เอาน่าคนนี้ก็คงผ่านผู้ชายมาแล้วหลายคน แกไม่ยุ่งก็ดีแล้วไอ้ริก” ริชาร์ทพูดกับตัวเองไปอย่างเสียดาย เพราะเขาถูกใจเด็กสาวคนนี้มาก แต่เธอดันเป็นเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องของเขา เขาก็คงทำเล่นๆกับเธอไม่ได้ ต่อไปก็คงได้แต่สอนเธอฝึกงานก็เท่านั้น

เช้าของอีกวันรมิดาก็ใส่ชุดเอี๊ยมแบบลุยๆอย่างทะมัดทะแมง เพื่อที่จะได้พร้อมฝึกงานในวันนี้ เธอเดินมาที่โต๊ะอาหารตามที่ป้านีบอกเธอเมื่อเช้า ก่อนจะเห็นป้านีจัดอาหารเช้าไว้สองที่

“อีกที่นี่ของใครเหรอคะป้านี” รมิดาเอ่ยถามขณะกำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้

“ของผมเอง” ริชาร์ทเอ่ยพูดก็เดินมาที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับนั่งลงตรงข้ามกับรมิดาแล้วขยิบตาให้เธอข้างหนึ่งอย่างกวนๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังมองเขาอย่างตกใจ หึ อึ้งเลยสิแม่คุณ แม่คืนเล่นฝากรอยช้ำไว้กับน้องชายของเขาและไอ้รอยกัดที่แขนของเขาอีก ก็สมควรอึ้งอยู่หรอก

“ไอ้โรคจิต” รมิดาพูดออกมาเบาๆอย่างอึ้งๆ พร้อมกับมองหน้าของคนที่ลวนลามเธอเมื่อคืน ทำไมไอ้โรคจิตนี่ถึงเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้ ทำไมป้านีต้องทำอาหารให้กินด้วย

“อ้าวนายใหญ่ เชิญเลยค่ะ เดี๋ยวป้าไปเอาน้ำชามาให้เลยนะคะ” ป้านีพูดบอกไปก็เดินไปในห้องครัวเพื่อเอาชาบำรุงร่างกายของริชาร์ทมาให้ทานในทุกๆเช้า

“นายใหญ่ นาย อ่อคุณเนี่ยนะเป็นนายใหญ่” รมิดาพอตั้งสติได้ก็พูดไปเสียงอ่อน ก่อนจะมองหน้าของชายตรงหน้าที่ไว้ผมและหนวดยาวรุงรังเต็มใบหน้า จนหาคำว่าหล่อไม่ได้เลยนอกจากคำว่าโจรป่า

“ใช่ ผมนี่แหละนายใหญ่ของที่นี่ และเป็นคนเดียวกันกับเมื่อคืนที่คุณเตะผ่าหมากผม อ่อ แล้วก็ไอ้รอยนี่ด้วย” ริชาร์ทพูดไปก็ชูมือขึ้นให้รมิดาดูรอยกัดของเธอที่กัดเขาเมื่อคืน

“ก็คุณลวนลามฉัน ฉันมีสิทธิ์ป้องกันตัว เอาเป็นว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว ก็ให้มันผ่านไปเถอะค่ะอย่าถือสาเด็กอย่างฉันเลยค่ะ” รมิดาตอบกลับไปอย่างไม่กลัวตามนิสัยของเธอที่ไม่ยอมให้ใคร

“ก็ได้ ผมจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นก็ได้ถือซะว่าสงสารเด็กตาดำๆแบบคุณก็แล้วกัน” ริชาร์ทบอกไปพร้อมกับท่าทางเฉยๆ ก่อนจะเริ่มทานอาหารเช้าตรงหน้า

“แล้วเรื่องงานฉันต้องทำอะไรบ้างคะ ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่” รมิดากัดฟันพูดถามออกไป เพราะเธอพยายามจะเก็บอารมณ์โกรธไว้ในใจ เพราะเธอมาที่นี่เพื่อฝึกงานเธอจะต้องทนให้ได้กับคำพูดของเขา

“ผมจะให้นันทิตาบอกคุณเอง อ่อ แล้วต่อไปเรียกผมว่านายใหญ่หรือไม่ก็ริชาร์ท เข้าใจรึเปล่า” ริชาร์ทบอกไป เพราะอยากจะแนะนำชื่อของตัวเองให้เด็กสาวได้รู้

“ค่ะ คุณริชาร์ท งั้นคุณก็ เรียกฉันว่าฟ้าหรือรมิดาก็ได้ค่ะ” รมิดาเอ่ยพูดไป เพราะเธอมาแค่ฝึกงานไม่นาน ไม่ใช่ลูกน้องของเขาจะเรียกนายใหญ่ก็คงไม่ชิน เรียกชื่อของเขาเลยจะดีกว่า

“ชามาแล้วค่ะนายใหญ่ แล้วตอนนี้ยัยนันก็มารอรับคุณฟ้าไปที่ไร่แล้วค่ะ” ป้ามานีเอ่ยบอกไป ก็วางชาร้อนลงข้างๆริชาร์ทอย่างเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ทั้งสองคน

“บอกให้นันทิตารอก่อน ส่วนคุณรีบๆกินซะจะได้เริ่มเรียนรู้งานสักที” ริชาร์ททำหน้าและเสียงเข้มออกไป ก็รีบกินอาหารตรงหน้าต่อ ส่วนรมิดาก็รีบกินข้าวเช่นกัน แต่เธอก็กินไปด้วยแล้วก็มองหน้าของริชาร์ทไปด้วยความสงสัย

“จะมองหน้าผมอีกนานไหม รีบๆกินสิ” ริชาร์ทที่รู้ตัวว่าถูกมองก็เอ่ยบอกไป แต่สายตาของเขาไม่ได้มองรมิดา เพราะต่อไปเขาต้องวางตัวให้ห่างจากเธอ เพื่อกันไม่ให้เขาตะบะแตกกับเธอ

“ฉันเปล่ามองคุณสักหน่อย” รมิดาบอกไปก็ทานข้าวต่อทันที หลังจากนั้นพอทานข้าวเสร็จรมิดาก็เดินไปหานันทิตาที่มารออยู่แล้วพร้อมกับริชาร์ท

“ฟ้าพร้อมแล้วค่ะพี่นัน ไปกันเลยไหมคะ” รมิดาพูดออกไปอย่างสดใส ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร จนนันทิตายิ้มกลับคืนมาด้วยมิตรภาพเช่นกัน

“ค่ะน้องฟ้า นายใหญ่ค่ะ นันพาน้องฟ้าไปที่สำนักงานเลยนะคะ” นันทิตาของอนุญาตริชาร์ทก่อนจะยิ้มมุมปากให้เขาเล็กน้อยพร้อมกับสายตาที่ปิดบังไม่มิดว่าชอบเขา

“อืม ให้เริ่มงานวันนี้เลยก็แล้วกัน อ่อ แล้วที่วันหลังก็แต่งตัวให้มันดูเป็นนักศึกษาฝึกงานหน่อย เพราะเธอมาฝึกงานไม่ได้มาเดินเล่น” ริชาร์ทบอกไปก็ใส่หมวกแล้วขับรถอีกคันออกไปก่อนจะมองที่รมิดาด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย จนรมิดาต้องเป็นคนหลบสายตาของเขาซะเอง

“อย่าถือสานายใหญ่เลยนะคะ แกก็เป็นคนตรงๆแบบนี้แหละค่ะ พรุ่งนี้น้องฟ้าค่อยใส่ชุดนักศึกษามาฝึกงานนะคะ วันนี้พี่จะอธิบายงานให้น้องฟ้าเข้าใจก่อน” นันทิตาบอกไปก็ยิ้มให้กับรมิดาก่อนจะยื่นหมวกกันน็อคให้

“ นายใหญ่ของที่นี่หน้าเหมือนโจรเลยนะคะ แถมยังโหดมากด้วยชาตินี้คงจะหาเมียยาก” รมิดาบ่นออกไปก็รับหมวกกันน็อคจากนันทิตามาถือไว้

“นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เป็นใช่ไหม” นันทิตาถามไปก็ขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์

“สบายมากค่ะ เห็นแบบนี้ฟ้าก็ขาลุยนะคะพี่นัน” รมิดาพูดไปก็ไปนั่งซ้อนท้ายรถของนันทิตาทันที สงสัยงานนี้เธอเจองานช้างเข้าให้แล้ว เพราะไอ้นายใหญ่อะไรนั่นเหมือนจะคอยจับผิดเธออยู่นั่นแหละ คอยดูนะพรุ่งนี้เธอจะใส่ชุดนักศึกษามาฝึกจนตาบ้านั่นมองตาไม่กระพริบเลยคอยดูเถอะ