5. ไอ้โรคจิต

ณ ท่าอากาศยานนานาชาติแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงราย บ่ายสามโมง

รมิดาเดินออกมาจากสนามบินก็ใส่หมวกแล้วเอาผ้าคลุมใบหน้า เพื่อไม่ให้มีคนเห็นว่าเป็นเธอ เนื่องจากตอนนี้เธอเป็นข่าวฉาว โชคดีที่เธอได้มาฝึกงานที่นี่จึงไม่ต้องวุ่นวายเหมือนอยู่ที่กรุงเทพ เธอพยายามมองหาป้ายชื่อของไร่ชนาธร จนเจอกับหนุ่มวัยกลางคนท่านหนึ่งเธอก็รีบเดินเข้าไปหาทันที

“คนจากไร่ชนาธรใช่ไหมคะ ฉันชื่อรมิดาค่ะ เป็นคนที่กำลังจะไปฝึกงานที่ไร่ของคุณ” รมิดาบอกไปก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ใช่ครับ ผมชื่อชัยนะครับ เป็นคนงานในไร่ครับ นายใหญ่สั่งให้ผมมารับคุณไปที่ไร่ครับ เชิญที่รถเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวผมถือกระเป๋าให้ครับ” ชัยเอ่ยบอกไปก็มองสาวสวยตรงหน้าที่ใส่ผ้าคลุมและแว่นตา จนทำหน้าไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” รมิดาบอกไปก็เดินตามคนงานที่ชื่อชัยไปที่รถตู้ ก่อนจะขึ้นไปนั่ง แล้วถอดแว่นตาและผ้าคลุมออก เมื่อปลอดผู้คนแล้ว

“นี่คุณฟ้า รมิดาใช่ไหมครับ ผมเป็นแฟนคลับคุณมานานแล้วนะครับเนี่ย ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอตัวจริง ถ้าแม่และคนที่ไร่เจอคุณฟ้าเข้าคงจะชอบใจน่าดูเลย” ชัยที่มานั่งฝั่งคนขับรถ ก็เห็นใบหน้าสวยเข้า จึงบอกไปอย่างดีใจ ที่ได้เห็นดาราสาวที่เขาชื่นชอบในการแสดงของเธอ รวมไปถึงแม่ของเขาและเหล่าแม่บ้านที่ชอบดูละครกันเป็นอย่างมาก

“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ติดตามผลงานของฟ้า” รมิดาบอกไปพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อมีคนชื่นชอบละครที่เธอแสดง มันทำให้เธอรู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่เห็นคนชมว่าการแสดงของเธอดี

“งั้นเดี๋ยวเราไปที่ไร่กันเลยนะครับ ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงถึงครับเพราะไร่เราอยู่แถบชานเมืองนะครับ” ชัยบอกไปก็ขับรถด้วยท่าทางอารมณ์ดี เขาชักอยากจะให้เจ้านายของเขาเห็นสาวฝึกงานคนนี้แล้วจริงๆ สวยๆแบบนี้เจ้านายของเขาจะต้องชอบแน่ ชัยคิดในใจออกไป เพราะเวลาอยู่ที่ไร่เขาไม่เคยเห็นริชาร์ทสนใจผู้หญิงคนไหนเลย หรือแม้กระทั่งไม่มีผู้หญิงมาหาเขาที่ไร่เลยสักคน พึ่งจะมีรมิดาเป็นคนแรกที่ได้เข้าไปในไร่

ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง รถตู้ก็แล่นเข้ามาในไร่ชนาธรที่เต็มไปด้วยไร่ชาและทุ่งดอกไม้ละลานตาเต็มไปหมด รมิดามองอย่างชื่นชอบ ก่อนจะมองไปที่บ้านหลังใหญ่ที่อยู่บนดอยที่ตอนนี้รถตู้กำลังขับเคลื่อนเข้าไป แต่ที่นี่คงจะปลอดภัยน่าดู เพราะมียามคอยเฝ้าปากทางเข้าไปบ้านบนดอยด้วย จากนั้นรถก็จอดที่บ้านไม้สักหลังใหญ่กลางขุนเขาที่ถูกสร้างได้อย่างลงตัว

“เชิญครับคุณฟ้า ถึงบ้านนายใหญ่แล้วครับ” ชัยบอกไปก็ลงรถไปเปิดประตูให้กับรมิดาทันที ก่อนจะเดินอ้อมไปเอากระเป๋าของรมิดาที่หลังรถ

รมิดาลงจากรถตู้ก็มองสำรวจไปรอบๆบ้าน จนเธอเริ่มจะชอบบรรยากาศของที่นี่แล้ว ก่อนจะหันไปมองที่ประตูบ้าน เมื่อมีผู้หญิงเดินออกมาสองคน คนหนึ่งค่อนข้างจะอายุมากแล้ว ส่วนอีกคนดูเหมือนจะอายุประมาณยี่สิบปลายๆ รมิดาคิดในใจอย่างสงสัย

“สวัสดีค่ะ คุณรมิดา ยินดีต้อนรับสู่ไร่ชนาธรนะคะ ดิฉันชื่อนันทิตาค่ะเรียกว่าพี่นันก็ได้ค่ะ ดิฉันเป็นผู้จัดการไร่ของที่นี่ ส่วนนี่ป้าของดิฉันเองค่ะชื่อป้ามานีค่ะ เรียกแบบคนที่นี่ก็ป้านีค่ะ ส่วนนั่นพี่ชัยลูกพี่ลูกน้องของฉันเองค่ะ” นันทิตาเอ่ยแนะนำตัวเองและป้ากับพี่ชายของเธอให้กับรมิดา เพราะริชาร์ทบอกกับเธอว่ารมิดาคือแขกของรันทิชาที่จะเข้ามาฝึกงานที่นี่ เธอจึงต้องดูแลผู้หญิงคนนี้อย่างดี เพื่อไม่ให้ริชาร์ทเสียชื่อ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรียกฟ้าก็ได้ค่ะ จะได้ดูเป็นกันเอง ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะ” รมิดาพูดออกไปอย่างเป็นมิตร ก่อนจะยิ้มให้กับทั้งสามคน

“โถ่แม่คุณ ไม่เห็นเหมือนที่เป็นข่าวเลย ดูสิกริยาท่าทางน่ารักจริงๆ” มานีเอ่ยพูดไปก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดู เมื่อเธอเห็นท่าทางของเด็กสาวไม่เหมือนกับที่ข่าวลง

“ฮ่าๆ ฟ้าน่ารักกับคนที่ทำดีกับฟ้าเสมอค่ะ ยังไงฟ้าฝากตัวด้วยนะคะ เพราะฟ้าคงอยู่ที่นี่อีกหลายเดือน อ่อ แล้วอย่าบอกคนนอกนะคะว่าฟ้ามาฝึกงานที่นี่ ฟ้าไม่อยากเป็นข่าวนะคะ” รมิดาบอกไปตามจริง เพราะสำหรับเธอดีมาก็ดีกลับ แต่ถ้าร้ายมาเธอก็จะร้ายกลับไปเป็นเท่าตัว จากนั้น รินลดาก็จับมือของมานีอย่างขอร้อง ให้ช่วยปกปิดเรื่องของเธอ

“ได้สิคะ งั้นเชิญเข้าไปข้างในดีกว่าค่ะ นายใหญ่ให้จัดห้องสำหรับคุณไว้แล้ว ส่วนเรื่องงานเย็นนี้นายใหญ่กลับมาท่านจะคุยกับคุยเองค่ะ” นันทิตาตอบไป เพราะรันทิชาได้โทรมากำชับเธอไว้แล้วว่าอย่าให้คนนอกรู้ว่ารมิดาอยู่ที่นี่

“ค่ะ” รมิดาตอบไปก็เดินตามทั้งสองเข้าไปด้านใน ก่อนจะมองการตกแต่งภายในบ้านอย่างชื่นชอบ เพราะมันสวยและลงตัวกันเป็นอย่างยิ่ง พอผ่านห้องนั่งเล่นเธอก็เห็นมีสระว่ายน้ำอยู่ข้างๆด้วย ก่อนจะเดินไปจนถึงห้องของเธอซึ่งอยู่ฝั่งเดียวกับสระว่ายน้ำ

“นี่ห้องของคุณนะคะ ส่วนด้านหลังเป็นห้องของนายใหญ่ค่ะ” มานีเอ่ยบอกก็จัดการเก็บของของหญิงสาวไว้ข้างเตียง

“แล้วห้องของป้านีกับพี่นันล่ะคะ ไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอคะ” รมิดาถามออกไปอย่างสงสัย เพราะเธอยังไม่รู้เลยว่านายใหญ่อะไรนี่คือใคร เพราะไมเธอไม่เห็นอาจารย์พี่รันบอกอะไรกับเธอเลยสักนิดนอกจากข้อมูลของไร่

“ไม่หรอกค่ะ ป้ากับยัยนันอยู่ที่เรือนคนงานนะคะ นายใหญ่ท่านชอบความเป็นส่วนตัว ป้าและแม่บ้านอีกสองคนก็เลยไปกลับนะคะ ” มานีอธิบายบอกไปก็ยิ้มให้ เพราะส่วนใหญ่ริชาร์ทจะไม่ค่อยชอบให้ใครมาวุ่นวายที่เรือนใหญ่ตอนดึกๆ

“แปลว่าฟ้าต้องอยู่ที่นี่กับนายใหญ่ของป้าสองคนเหรอคะ” รมิดาถามอย่างอึ้งๆ เธอจะไว้ใจนายใหญ่อะไรนี่ได้แค่ไหนกัน

“อ่อ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณรันขออนุญาติให้ป้ามานอนที่เรือนใหญ่ช่วงที่คุณมาอยู่ที่นี่ค่ะ” มานีบอกไปเพราะรู้ดีว่าเด็กสาวกำลังกังวลใจเรื่องอะไร

“อ่อ ค่อยโล่งอกหน่อยค่ะ นึกว่าจะอยู่ที่นี่กับนายใหญ่ของป้าสองคนซะแล้ว” รมิดาพูดไปยิ้มไป เมื่อรู้ว่าป้านีก็นอนที่นี่เช่นกัน

“ค่ะ งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ มีอะไรก็เรียกใช้ได้ตลอดนะคะ ห้องของป้าอยู่ฝั่งห้องครัวนั่นแหละค่ะ” มานีบอกไปก็ขอตัวออกห้องไป ก่อนจะปล่อยให้รมิดาทำธุระของเธอต่อ

หลังจากนั้นรมิดาก็จัดเสื้อผ้าใส่ตู้อย่างเรียบร้อยด้วยตัวเอง ก่อนจะไปรับประทานอาหารที่แม่บ้านจัดมาให้ แล้วเธอก็เดินสำรวจดูรอบๆบ้านในตอนเย็น ก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมายืนรับลมที่ลานหลังบ้านที่มองเห็นวิวของภูเขาอย่างสวยงาม ก่อนสายตาจะมองไปเห็นระเบียงห้องของห้องนายใหญ่ที่ป้านีบอก ก็มองอย่างสงสัย ว่านายใหญ่คนนั้นคือใคร เพราะที่นี่เป็นไร่ของชนาธรแล้วใครล่ะที่มาเป็นนายใหญ่ของที่นี่ รมิดาคิดอย่างสงสัย

ริชาร์ทที่กำลังกลับจากสำนักงานก็ขมวดคิ้วสงสัยว่าใครมายืนอยู่ที่ระเบียงชมดาวของเขา จึงเดินเข้าไปดูทันที ก่อนจะเจอหญิงสาวที่นุ่งชุดนอนบางๆมายืนอ่อยเขา เขาจึงคิดว่าเป็นคนงานของที่นี่จึงรีบเอ่ยปากไล่ออกไปทันที

“ใครอนุญาตให้เข้ามาที่นี่ ออกไป” ริชาร์ทเอ่ยพูดไปพร้อมกับมองร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งที่หันหลังให้กับเขา

“อ่อ ฉันเป็นนักศึกษาที่อาจารย์รันส่งมาให้ฝึกงานที่นี่ค่ะ” รมิดาเอ่ยบอกไปอย่างตกใจ พร้อมกับหันมาบอกกับเสียงที่ถามเธอ แต่ก็ต้องอึ้งเมื่อเจอกับผู้ชายตัวสูงใหญ่แถมมีหนวดรุงรังเต็มใบหน้า จนเธอเริ่มกลัว

ส่วนริชาร์ทก็มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอึ้งๆเช่นกัน เพราะผู้หญิงคนนี้สวยและหุ่นเซ็กซี่มาก มากจนเขาอยากจะเริ่มรู้สึกอยาก อย่างบอกไม่ถูกหลังจากที่อาการแบบนี้มันไม่เคยเป็นเองนอกจากจะกระตุ้นมัน แต่แค่ผู้หญิงคนนี้ใส่ชุดนอนบางๆโชว์เรียวสวยพร้อมกับเนินอกนั่น มันทำให้เขามีอารมณ์อย่างไม่ต้องใช้อะไรมากระตุ้นแบบที่ผ่านมา

“อี๋ ไอ้โรคจิต” รมิดาเอามือมากระชับเสื้อคลุมที่มันหลุดลุ่ยให้ปิดหน้าอกของเธอ ก่อนจะเอาเท้าเตะน้องชายของชายแปลกหน้าแล้วจะวิ่งหนีออกไป แต่ถูกไอ้หนวดโรคจิตนี่ดึงตัวไว้เสียก่อน

“โอ๊ย มานี่ ทำร้ายกันแล้วคิดจะหนีไปง่ายๆงั้นเหรอ ไม่มีทาง” ริชาร์ทพูดไปก็เอามือข้างหนึ่งกุมน้องชายอย่างเจ็บๆ ก่อนจะเอามืออีกข้างรั้งเอวบางไว้ได้ ก่อนจะเอามือรัดเธอไว้ไม่ให้หนี แต่ยิ่งเธอดิ้นตัวแรงเท่าไหร่ มือของเขาก็โดนหน้าอกหน้าใจมากเท่านั้น จนเขาสัมผัสได้มาผู้หญิงคนนี้มีไซส์หน้าอกที่เกินตัวจริงๆ

“ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิต ปล่อย ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจมาจับแก” รมิดาร้องเสียงหลง พร้อมกับสะบัดออกจากมือใหญ่ จนรู้สึกว่ามือของไอ้โรคจิตหน้าหนวดนี่มันโดนหน้าอกของเธอเต็มๆ

“อืม หน้าอกใหญ่ไม่เบาเลยนิ เคยใช้งานมาแล้วล่ะสิ” ริชาร์ทพูดไปก็หลงเอามือไปจับหน้าอกแล้วขย้ำไปอย่างมั่นเขี้ยว จนเขาเริ่มไม่แน่ใจความหื่นของเขาแล้วว่ามันเสื่อมสมรรถภาพมาก่อน

“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ ไอ้โรคจิตปล่อยนะ ปล่อยฉัน” รมิดาร้องอย่างเจ็บๆเมื่อหน้าอกใหญ่ถูกขย้ำจากมือชายเป็นครั้งแรก เธอจึงพยายามขัดขืนอย่างเต็มที่ ก่อนจะก้มหน้าลงไปแล้วกัดที่มือของไอ้โรคจิตนี่อย่างแรง จากนั้นก็รีบผละร่างหนาออกอย่างแรง

“กัดมาได้ เจ็บนะ ยัยบ้า” ริชาร์ทพูดไปก็เอามือสลัดด้วยความเจ็บ พร้อมกับมองไปที่ร่างบางอย่างเจ็บใจ

“สมน้ำหน้าไอ้หนวดโรคจิต” รมิดาบอกไปก็ รีบวิ่งหนีกลับมาที่ห้องของตัวเองแล้วจัดการล็อคกลอนประตูอย่างหนาแน่น จากนั้นก็วิ่งไปปิดประตูระเบียงเช่นกันจนในห้องเงียบกริบ

ริชาร์ที่เดินตามรมิดามาก็หยุดมองอยู่ที่มุมหน้าห้องนอนของเขา เมื่อเห็นแม่บ้านกำลังเดินไปเคาะประตูห้องของรมิดา