Ep : 2. โทษที่โชคชะตา

ช่วงสายรามสูรมองดูผลงานตัวเองบนตัวของแก้วกาญจน์ที่นอนหลับนิ่งบนเตียง ร่างเปลือยเปล่าขาวนวลเนียนนอนแน่นิ่งบนเตียงและผิวกายนวลเนียนของเธอก็เต็มไปด้วยรอยเขี้ยวฟันที่เขาขบกัดและเต็มไปด้วยรอยดูดคลึงเฟ้นของเขี้ยวฟันและฟกช้ำตามผิวกาย

‘ขอโทษ’ เขาได้แต่บอกขอโทษในใจ เพราะไม่กล้าจะเอ่ยคำนี้ออกมา เขาไม่ใช่คนแบบนี้ แต่เมื่อคิดถึงนิลวรรณ พี่สาวฝาแฝดที่จากไปแล้วก็ยิ่งแค้นจนต้องกำมือแน่น

“ผิดที่ไอ้นุ ไม่ใช่ฉัน” เขาพึมพำกับคนที่นอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียง เขาสงสารเธอ แต่ก็แค่ชั่วขณะเท่านั้น แล้วก็เคลื่อนตัวลงจากเตียงนอนนุ่มแล้วเดินออกจากห้องนอนไปทันที

“ไอ้ป้อม!” พอออกมาจากห้องนอนก็ร้องเรียกหาลูกน้องคนสนิทตัวเองทันที และไอ้ป้อมก็ไม่รอให้เจ้านายเรียกหาถึงครั้งที่สอง มันรีบวิ่งเข้ามาหาเจ้านายทันที

“ครับ คุณราม”

“ให้เด็กเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาให้น้องไอ้นุทำความสะอาดด้วย” เขาสั่งแค่นั้นแล้วเดินก้าวเร็วๆ ลงบันไดไปทันที ส่วนไอ้ป้อมก็มองไปยังประตูห้องนอนที่ปิดสนิทกับเจ้านายที่เพิ่งเดินจากไปแล้วยกมือขึ้นเกาหัวงงๆ เพราะไม่รู้ว่าเจ้านายหงุดหงิดอะไร เพราะน้องสาวของอนุทินก็จับตัวมาแล้ว แล้วจะหงุดหงิดอะไรอีก

“แล้วคุณรามจะทำยังไงกับคุณแก้วต่อครับ” ไอ้ป้อมเดินตามมาถามด้วยความสงสัย

“ใครให้มึงเรียกน้องไอ้นุแบบนั้น เธออยู่ที่นี่ก็แค่เชลยคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่แขก อย่าเรียกให้กูได้ยินอีกนะมึง ไม่งั้นกูเตะไส้แตกแน่” เขาหยุดเท้าที่กำลังเดินลงถึงพื้นหันมาตวัดตาขวางใส่อีกฝ่ายทันที

“ครับ คุณราม ว่าแต่เราทำแบบนี้แล้วพ่อของเธอที่ป่วยติดเตียง เราจะ...”

“กูจัดการเองเรื่องนั้น มึงอย่าเสือกให้มาก รู้และทำเท่าที่กูสั่งก็พอ”

“ครับ คุณราม”

“แล้วได้ข่าวไอ้นุมันบ้างรึยัง”

“ยังครับ”

“ไม่ได้เรื่อง!” แล้วเขาก็เดินลงส้นเท้าหนักๆ ไปยังห้องรับประทานอาหาร ตอนนี้เขาหิวมาก ส่วนไอ้ป้อมก็รีบไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที

ป้าปุ๊แม่บ้านเก่าแก่หรือจะว่าแม่นมของเขาและนิลวรรณก็ว่าได้ นอกจากพ่อแม่ที่จากไปก็มีป้าปุ๊ที่อยู่ดูแล ท่านเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ของเขา จะว่าไปตอนนี้ครอบครัวของเขางั้นเหรอ มันไม่มีแล้วคำว่าครอบครัว ครอบครัวของเขามันพังตั้งแต่นิลวรรณจากไปแล้ว เขาคิดแบบหน้าเศร้า

“คุณรามคะ”

“ถ้าจะพูดเรื่องของน้องไอ้นุ ผมไม่พูดนะป้าปุ๊ ผมหิว” เขาตอบดักทันที ด้วยรู้ดีว่าป้าปุ๊จะพูดอะไร

“ค่ะ เดี๋ยวป้าตักข้าวต้มให้นะคะ”

“ครับ” เขาตอบเสียงเรียบแล้วมองชามข้าวต้มที่ป้าปุ๊นำมาวางตรงหน้าตัวเอง

“ป้าปุ๊ก็มาทานด้วยกันสิครับ”

“ค่ะ” จากนั้นนางก็ตักข้าวต้มให้ตัวเองแล้วมานั่งร่วมกับคุณหนูของตัวเอง

“ผมฝากป้าปุ๊จัดการเสื้อผ้าของน้องไอ้นุด้วยนะครับ และห้ามให้เธอออกจากห้องของผม ผมจะไปจัดการเรื่องของพ่อเธอ”

“มันบาปนะคุณราม สงสารหนูแก้วเถอะ อย่าจับหนูแก้วมาขังไว้ที่ไร่ของเราเลยนะคะ” ป้าปุ๊เอ่ย แม้รู้ว่าคุณหนูของตัวเองจะดื้อและแค้นฝังหุ่น แต่ก็ยังอยากจะพูดเผื่อจะเปลี่ยนใจ

หึหึ

“บาป...หน้าตาเป็นยังไง ผมไม่รู้จักหรอกป้าปุ๊ ผมรู้แต่ว่าผมแค้นพวกมัน มันทำให้ผมเสียนิล มันทำให้นิลต้องจากพวกเราไป หยุดพูดเรื่องนี้เถอะครับ” พูดจบเขาก็สนใจข้าวต้มตรงหน้าตัวเอง ส่วนป้าปุ๊ก็ได้แต่ภาวนาให้ใครมาฉุดรามสูรออกจากความแค้นในครั้งนี้ คนที่เคยแสนดี อ่อนโยนเปลี่ยนไปเพราะความแค้นเพียงตัวเดียว

ป้าปุ๊อดสงสารคนที่ร่างกายเขียวช้ำอย่างแก้วกาญจน์ไม่ได้ นางนำเสื้อผ้าขึ้นมาให้หญิงสาวพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดที่รามสูรให้เด็กนำมาให้หญิงสาวทำความสะอาด นางมองไปยังผิวนวลเนียน แต่บัดนี้มันไม่น่ามองเลยสักนิด ถึงอยากจะช่วย แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้

“รีบไปอาบน้ำ แต่งตัวเถอะนะหนูแก้ว เสื้อผ้าพวกนี้เป็นเสื้อผ้าของหลานสาวป้าเอง” นางบอกพร้อมกับวางเสื้อผ้าไว้ที่ปลายเตียงให้หญิงสาวนำไปใส่ เสื้อผ้าพวกนี้เป็นของหลานสาวครั้งที่มาทำงานที่นี่ แต่ตอนนี้แต่งงานออกเรือนย้ายไปอยู่กับสามีที่ต่างจังหวัดแล้ว

“ขอบคุณนะคะป้าปุ๊” เธอตอบขอบคุณอย่างคุ้นเคยกับอีกฝ่าย เพราะเธอเคยมาบ้านหลังนี้สองสามครั้งกับพี่ชายเห็นจะได้

“และนี่ยาทาแก้ฟกช้ำนะคะ นี่ยาทาแผลนะคะจะได้ไม่เป็นแผลเป็น” ป้าปุ๊ไม่อยากจะเชื่อว่าร่องรอยตามผิวกายของแก้วกาญจน์คือฝีมือของรามสูร ผู้ชายอ่อนโยนที่ตนเลี้ยงมาแต่เด็ก

“ขอบคุณนะคะ หนูไม่จำเป็นต้องใช้หรอกค่ะ ในเมื่อหนูอยู่ที่นี่เป็นเชลยของพี่ราม หนูก็จะอยู่แบบนี้ ให้หนูเจ็บจนตายไปเลยยิ่งดีค่ะ เขาจะได้หายแค้นพี่นุสักที” เธอตอบเสียงสั่นสะอื้นพร้อมกับกำชายผ้าห่มที่คลุมร่างเปลือยตัวเองแน่น

“อือ...ไม่เอาไม่พูดแบบนั้นสิคะ หนูแก้วก็รู้ว่าคุณรามเป็นคนดีแค่ไหน แต่...”

“ดีเหรอคะป้าปุ๊ เขาไม่ใช่พี่รามที่แก้วรู้จักอีกแล้วค่ะ เขาคือใครก็ไม่รู้ที่หนูไม่รู้จัก เขาข่มขืนหนู เขาทำกับหนูเหมือนไม่ใช่คน อึก! ฮือๆๆ” พูดจบก็ปาดเช็ดน้ำตาที่ล้นดวงตาทันที

“โธ่...คนดี หนูแก้วไม่คิดมากนะลูก อาบน้ำ แต่งตัว แล้วทานข้าวทานยานะหนูแก้ว ป้าเอายาแก้ปวดมาให้หนูด้วย ตัวก็รุมๆ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ ส่วนเรื่องทำความสะอาด ป้าจะทำให้เอง” นางบอกอย่างสงสาร

“ไม่เป็นไรค่ะ เขาอยากให้แก้วทำ แก้วก็จะเก็บกวาดเองค่ะ” เธอบอกอย่างเข้มแข็ง ตอนนี้เธออ่อนแอไม่ได้ และก็นึกถึงพ่อที่ป่วยติดเตียงอยู่บ้าน

“พ่อของหนูล่ะคะป้าปุ๊ หนูจะได้ไปหาท่านไหม”

“อันนี้หนูแก้วต้องถามคุณรามดูนะคะ”

“งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ” เธอหอบผ้าห่มแล้วลุกขึ้น แต่ก็ต้องเบ้หน้าเมื่อรู้สึกเจ็บกลางร่างสาวของตัวเองและร่างกายก็ปวดเมื่อยจนต้องนั่งนิ่งลงเหมือนเดิม

“เจ็บเหรอคะ”

“ค่ะ” เธอตอบน้ำตาคลอ

“ป้าก็ไม่รู้จะช่วยหนูแก้วยังไง เพราะตอนนี้คุณรามไม่ฟังใครเลย” นางบอก

“หนูรู้ค่ะ ตอนนี้เขามีแต่ความแค้น และแค้นครั้งนี้หนูก็คือเชลยของเขา” พูดแล้วก็สะอื้นไห้ออกมา ยกมือปาดเช็ดน้ำตาอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้นลงจากเตียงไปอาบน้ำ

ป้าปุ๊ได้แต่มองตามหลังแก้วกาญจน์ที่หอบผ้าห่มเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนนางก็มองข้าวต้มที่ตักมาพร้อมกับยาแก้ปวดที่เตรียมมาด้วยในถาดพร้อมน้ำหนึ่งแก้วแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความยากลำบาก เพราะไม่รู้จะช่วยหญิงสาวยังไงดีในตอนนี้ รามสูรยามโกรธไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น พูดไปก็เท่านั้น และหวังเหลือเกินว่าแก้วกาญจน์จะมาช่วยชายหนุ่มออกจากภวังค์แค้นนี้ได้

แก้วกาญจน์น้ำตาคลอเมื่อน้ำเย็นไหลอาบชโลมร่างกายเปลือยช้ำของตัวเอง ร่างกายที่เต็มไปด้วยแผลจากคนตัวโตเจ็บแสบเมื่อโดนน้ำ แต่ก็กัดฟันฝืนทนอาบน้ำให้เสร็จ พออาบเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำเพื่อแต่งตัว แต่เดินออกมาก็ต้องหยุดเท้านิ่งอยู่กับที่หน้าประตูเมื่อมองไปยังบนเตียงเห็นเจ้าของห้องนั่งพิงหัวเตียงจ้องมองมาทางตนอยู่

“อาบเสร็จแล้วเหรอ” เสียงห้วนเอ่ยถามพร้อมกับก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ในมือตัวเอง

“ค่ะ”

“เสร็จแล้วก็ดี มาเก็บกวาดเศษแก้วด้วย ทำให้สะอาดล่ะ”

“แก้วขอกลับบ้านไปหาพ่อได้ไหมคะ” เธอถามเขาแม้จะรู้คำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว

“รีบแต่งตัวมาทำความสะอาดห้อง หวังว่าฉันอาบน้ำเสร็จออกมาทุกอย่างจะเรียบร้อย เรื่องพ่อของเธอฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว” เขาบอกเสียงห้วน ที่ออกไปข้างนอกก่อนหน้านี้เพราะไปจัดการเรื่องพ่อของแก้วกาญจน์นั่นแหละ

“แต่...”

“เธอไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เธอเป็นแค่เชลยไร้ค่า เป็นแค่เครื่องมือแก้แค้นของฉัน อย่ามาเรียกร้อง” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นลงจากเตียงเดินผ่านเธอเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผลักร่างเล็กออกมาให้พ้นประตูห้องน้ำเพื่อจะได้ปิดประตูห้องน้ำ

ปึก!

เสียงกระแทกปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่หยุดไหลของเธอไหลอาบแก้มอีกครั้ง เธอได้แต่ปล่อยน้ำตาปลอบใจตัวเองกับชีวิตที่พลิกผันกะทันหันของตัวเอง เท้าเล็กเดินก้าวไปยังเตียงหยิบเสื้อผ้าที่ป้าปุ๊นำมาให้มาสวมใส่ เป็นกางเกงผ้าฝ้ายยางยืดกับเสื้อยืด ส่วนชุดชั้นในเธอใส่ตัวเดิมที่ใส่เมื่อวาน เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย เสียงท้องก็ร้องประท้วงจึงนั่งลงบนเตียงแล้วยกถาดอาหารที่วางไว้ข้างหัวเตียงมาตักทาน ด้วยความหิวทำให้เธอทานข้าวต้มจนหมดชามพร้อมกับดื่มน้ำตามและยาแก้ปวดตามไปด้วย

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” หล่อนพึมพำกับตัวเองแล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด ไม้กวาดและที่โกยขยะมาปัดกวาดห้อง และเก็บเศษแก้วที่กระจัดกระจายกับพื้น ด้วยความไม่ได้ระวังทำให้เศษแก้วที่หยิบนั้นบาดมือ

“อุ๊ย!...เจ็บ”

“โง่!” แล้วก็ต้องสะดุ้งเหลียวหลังไปมองทางต้นเสียงทันที และก็เป็นเขาเหมือนเดิม เขาอาบน้ำเสร็จแล้วและตอนนี้กำลังยืนเปลือยอยู่ข้างหลังเธอ

ว้าย!

เธอรีบยกมือปิดตาทันที เมื่อระดับสายตาที่แหงนขึ้นไปมองนั้นไปปะทะกับความเป็นชายของเขาพอดิบพอดี

“หึ! ทำเป็นไม่อยากมอง เมื่อคืนมันก็ทำให้เธอครางทั้งคืนมาแล้วไม่ใช่เหรอ รีบเก็บได้แล้ว แค่เศษแก้วบาดไม่ถึงตายหรอก” พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัว วันนี้ต้องเข้าไปในไร่เพื่อจัดการเอกสารการสั่งซื้อที่ค้างอยู่ในออฟฟิศ

“คนเลว!” แล้วเธอก็ก้มลงเก็บเศษแก้วและกวาดเศษแก้วทำความสะอาดต่อ แม้จะเจ็บแสบที่นิ้วมือที่โดนเศษแก้วบาด แต่ก็อ่อนแอไม่ได้ ยิ่งอ่อนแอรามสูรยิ่งได้ใจ

หึหึ

เขาได้ยินว่าแก้วกาญจน์พูดอะไรไล่หลังตัวเอง เขาทำเพียงแค่แค่นยิ้มแล้วแต่งตัวให้เสร็จ เพราะตอนนี้ยังไงเสียหล่อนก็เป็นเชลยของเขาแล้ว ไม่มีทางหนีไปจากที่นี่ได้ คนที่รักพี่ชาย รักครอบครัวอย่างแก้วกาญจน์มีหรือจะหนีเอาตัวรอดแล้วให้พ่อและพี่ชายรับชะตากรรม เขารู้จักนิสัยของเธอดี เผลอๆ อาจรู้ดีกว่าตัวเธอเองเสียด้วยซ้ำ