Ep : 1. ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน

หนึ่งเดือนแล้วที่นิลวรรณ พี่สาวฝาแฝดได้จากไป และตัวต้นเรื่องก็หายหัวไร้ร่องรอย นี่แหละ...ความแค้นของเขามันยังไม่ได้จบลง เขายังไม่ได้แก้แค้น มือใหญ่คลึงปากแก้วบรั่นดีในมือไปมาพร้อมกับมองหญิงสาวเปราะบางที่นอนไร้สติบนเตียงตัวเองในตอนนี้ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับกำแก้วบรั่นดีในมือแน่น ปากหนาแค่นยิ้มเลือดเย็นออกมาแล้วปาแก้วในมือลงพื้นทันที

เพล้ง!

เสียงแก้วแตกกระจายพร้อมกับน้ำสีอำพันที่กระจายอยู่ที่พื้น เท้าใหญ่ที่ใส่รองเท้าก้าวเหยียบเศษแก้วเดินตรงไปยังเตียงนอนของตัวเองด้วยใจที่เคียดแค้น ยิ่งเห็นใบหน้านวลยิ่งทำให้คิดถึงไอ้เพื่อนเลวที่หายหัวไปอย่างไร้ร่องรอย รามสูร แคว้นแว้น หรือราม วัย 39 ปี เจ้าของไร่กุหลาบรายใหญ่ประจำจังหวัดราชบุรีได้เคลื่อนตัวสูงกำยำ องอาจ บึกบึนของตัวเองไปยังเตียงนุ่มนิ่มจนเตียงไหวยวบ แต่ร่างไร้สติยังคงนอนนิ่ง

หึหึ

เขาแค่นขำในลำคอพร้อมลูบไล้มือสากที่ผ่านการตรากตรำทำงานในไร่มาอย่างหนักของตัวเองไปกับหน้านวลเนียนของ แก้วกาญจน์ กลิ่นรัญจวน หรือแก้ว วัย 26 ปี น้องที่อนุทินรักนักรักหนา

“ฉันจะทำให้เธอรู้จักความเจ็บปวด ความเจ็บปวดในแบบที่ตายทั้งเป็น” เขาพึมพำกับคนไร้สติแล้วฉีกกระชากชุดเดรสลายดอกไม้สีหวานของหล่อนออกทันที

แควก!

เสื้อผ้าถูกฉีกกระชากขาดโยนทิ้งออกไปอย่างไม่ไยดี พร้อมกับชุดชั้นในที่ปกปิดความเป็นสาวของหล่อนไว้ และทันทีที่เสื้อผ้านั้นหลุดออกไปหมด เปิดเผยเนื้อกายนวลเนียน รามสูรได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ลมหายใจที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ทำให้เขามีอารมณ์ดิบ เขาจับร่างไร้สตินอนหงายพร้อมลูบไล้มือสากกร้านไปมากับร่องอกอวบอูมและบีบนวดคลึงขยำเต้าพอดีมือของแก้วกาญจน์

อือ!

ด้วยความไม่คุ้นชิน หล่อนร้องครวญครางเจ็บเต้าอวบอูมของตัวเองพร้อมพยายามปัดสิ่งที่กำลังเคล้นคลึงทรมานเต้าตัวเองออก ตอนนี้สติของเธอได้สะลึมสะลือจากยานอนหลับ ปรือตามองแสงสลัวในห้องที่ไม่สว่างเท่าไหร่นัก มันเหมือนฝัน และเหมือนได้เห็นเงาดำๆ ใหญ่ๆ คร่อมทับอยู่เหนือร่าง

หึหึ

รามสูรแค่นยิ้มให้กับคนที่กำลังจ้องมองตัวเองในความมืดสลัว ตอนนี้หล่อนตื่นแล้ว ดีเหมือนกันจะได้รับรู้ว่านรกบนดินมันเป็นยังไง

“อือ...เจ็บ!” หล่อนยังคงอยู่ในอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นพยายามดันมือใหญ่ออกจากหน้าอกอวบหยุ่นของตัวเอง แต่ยิ่งพยายามมือใหญ่ก็ยิ่งขยำแรง

“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่านรกที่แท้จริงมันเป็นยังไง” น้ำเสียงห้วนแข็งเปล่งลอดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูปพร้อมกับเคลื่อนตัวโน้มลงไปหาใบหน้าชื้นเหงื่อที่บิดเร่าส่ายไปมาอยู่ตรงหน้าแล้วประกบปากไปยังปากอวบอิ่มสีระเรื่อทันที

“อ่ะ...อื้อ”

สติที่สะลึมสะลือตื่นมาเป็นปกติทันที เธอดิ้นรนหนีหาทางเอาตัวรอด มือน้อยทุบตีคนเหนือร่างและพยายามดันหน้าของอีกฝ่ายออกห่าง แต่ยิ่งดิ้นยิ่งเหมือนเป็นการเปิดทางให้เขาได้กระทำการอุกอาจได้สะดวก สองมือเล็กถูกมือหนารวบเพียงมือเดียวแล้วนำไปตรึงไว้เหนือหัว

ยิ่งหล่อนดิ้นขัดขืน เขาก็ยิ่งรุกเร้าปลายลิ้นสากของตัวเองเข้าไปในโพรงปากเล็กที่เม้มแน่นของหล่อน เมื่อหล่อนไม่ยอมเปิดปาก เขาก็กัดดึงรั้งริมฝีปากล่างของเธอจนเป็นแผล เพราะเขารับรู้ได้ถึงความเค็มและกลิ่นคาวของเลือด นั่นแหละปากน้อยก็เปิดเผยออ้ากว้างให้ได้สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปรุกเร้า ทันทีที่ได้สอดแทรกลิ้นเข้าไปควานรสหวานก็ต้องแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อปากน้อยไร้เดียงสานั้นหวานระเรื่อ เขาดูดเร่าลิ้นตัวเองไปกับปากน้อยและไล่ต้อนลิ้นเล็กของเจ้าหล่อนไปจนจนมุมแล้วกอดเกี่ยวเลี้ยวฟัดหนักหน่วง

“อ่ะ...อ่า” แก้วกาญจน์หมดแรงต้านทานเมื่อถูกกดทาบทับแน่น และหน้าก็ถูกมือใหญ่บีบล็อกคางไว้แน่น ส่วนมือทั้งสองก็ถูกกำแน่นรวบตรึงไว้เหนือหัว ร่างน้อยได้แต่ดิ้นไปมา แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกดทับจนอึดอัดหายใจไม่ออก ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันเหมือนกับฝันร้ายก็มิปาน เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่แห่งนี้คือที่ใดกันแน่ เพราะจำได้ว่าคือเลิกงานแล้วกำลังกลับบ้านมาหาพ่อที่นอนป่วยติดเตียง แต่ระหว่างทางกลับนั้นทุกอย่างก็เหมือนจะขาดหายไปในความทรงจำ แล้วก็มาอยู่ที่นี่

“อ่า...หวานเป็นบ้า!” รามสูรถอนจูบเอาแต่ใจป่าเถื่อนของตัวเองออกมาพร้อมกับละเลียปลายลิ้นสากไปกับริมฝีปากอวบอิ่มของเจ้าหล่อน แม้จะมีกลิ่นคาวของเลือด แต่มันก็ให้ความหฤหรรษ์ได้ดีเลยทีเดียว ช่างหอมหวานเมื่อดูดเร่าเลีย

“พะ...พี่ราม” เสียงทุ้มห้าวที่ดังขึ้นทำให้เธอรู้ทันทีว่าผู้ชายที่กำลังกระทำการป่าเถื่อนกับตัวเองคือใคร เธอจำเสียงของชายหนุ่มได้ดี จำได้ไม่เคยลืม เพราะเขาคือผู้ชายที่เธอเฝ้ามองมาตลอดหลายปี

“ฉันไม่มีน้องสาว” เขาตอบเสียงห้วนกลับ

“ทำไมพี่รามทำกับแก้วแบบนี้คะ?”

“ฉันจะทำให้พี่ชายเธอได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด ให้รู้ว่านรกบนดินมันเป็นยังไง เมื่อมันทำกับนิล ฉันก็จะทำกับเธอแบบที่มันทำเหมือนกัน” น้ำเสียงกระด้างกระเดื่องดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนา

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก้ว”

“เกี่ยวสิ เพราะเธอเป็นน้องมัน และเธอต้องรับผิดชอบทุกอย่าง เมื่อมันทำกับนิลได้ กูก็จะทำกับมึงเหมือนกัน” น้ำคำหยาบถ่อยดังลอดออกมาจากริมฝีปากของรามสูร และมันทำให้แก้วกาญจน์รู้สึกหวาดกลัวผู้ชายคนนี้ เขาไม่ใช่รามสูรที่เคยรู้จัก เขาไม่ใช่คนใจดีอ่อนโยนที่เคยแวะเวียนไปหาเธอและพ่อที่บ้าน เขาคือผีร้ายตนใดกันแน่

“มะ...ไม่จริง ไม่ใช่พี่รามแน่ๆ คุณไม่ใช่พี่รามที่ฉันรู้จัก”

“ใช่ ฉันไม่ใช่พี่รามของเธอ และฉันก็ไม่มีน้อง จำไว้ว่าเธอมันก็แค่ตัวแทนที่ต้องมารองรับความผิดของพี่ชาย”

“พี่นุไปทำอะไรให้คุณ”

หึ!

เขาแค่นยิ้มในความมืดแล้วก็บีบคอระหงแล้วโน้มลงมาเอ่ยรดใบหน้างามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“มันทำอะไรงั้นเหรอ ถามปัญญาอ่อน พี่น้องกันไม่มีทางจะไม่รู้ว่าพี่ตัวเองทำอะไรบ้าง และถ้าอยากรู้ก็ตายตามนิลไปสิ แล้วมึงจะได้รู้ทุกอย่างเอง”

“อือ” เธอดิ้นหาอิสระเมื่อมือใหญ่บีบคอตัวเองแรงขึ้นจนเริ่มหายใจไม่ออก

หึ!

“ฉันยังไม่ให้เธอตายตอนนี้หรอก” เขาคลายมือที่บีบคอระหงทันทีเมื่อเห็นหล่อนดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน แล้วมือที่รวบข้อมือเล็กของแก้วกาญจน์ก็ปล่อยด้วย แต่เปลี่ยนมากอบกุมเต้าอวบอูมและบีบขยำหนักหน่วงเต็มแรงโกรธแค้น

“อ่ะ...เจ็บ! แก้วเจ็บ”

“คนอื่นก็ไม่มีผัวกันพอดี แค่บีบแค่นี้ทำเป็นเจ็บ สำออยว่ะ!” แล้วเขาก็โน้มหน้าเถื่อนร้ายทรงเสน่ห์ของตัวเองลงไปหาเต้าและตวัดลิ้นละเลียตามยอดอกพร้อมดูดเม้มตะกละตะกลามและกัดดูดคลึงเฟ้นขูดไถเขี้ยวฟันไปกับหน้าอกนุ่มนิ่มมือของหล่อน

“อือ...พะ...พี่ราม ทำไมพี่รามทำแบบนี้ มันผิดบาป อ่ะ...เจ็บ!” เธอร้องเจ็บเมื่อถูกเขี้ยวฟันของคนเหนือร่างขบเม้มขูดไถอย่างไม่ถนอม

“เจ็บแค่นี้มึงไม่ตายหรอก อย่าเรียกฉันว่าพี่ ฉันไม่มีน้องสาว นาทีนี้เธอคือเชลย ฉันคือเจ้าชีวิตเธอ”

เขาผละออกจากสองเต้าที่ขบเม้ม ยอมรับว่ากลิ่นกายของแก้วกาญจน์หอมรัญจวนเหลือเกิน เขาไม่เคยเจอกลิ่นหอมแบบนี้มาก่อน หอมแบบไม่ปรุงแต่ง หอมโดยเนื้อแท้ แต่ช่างหัวมันปะไรล่ะ หล่อนคือน้องสาวของอนุทิน หล่อนคือคนที่ชัง ใช่...เขาเกลียดชังครอบครัวนี้

“คนต่ำช้า!”

แก้วกาญจน์หมดเรี่ยวแรงหมดคำจะด่าทอคนตัวโต ตอนนี้เธอเจ็บไปทั่วเต้าและยิ่งไปกว่านั้น เธอเจ็บที่ใจดวงน้อย ไม่เคยคิดเลยว่ารามสูรจะเป็นคนเลวร้ายถึงเพียงนี้ คำหยาบถ่อยที่พ่นออกมาจากปากของเขามันต่างจากชายที่เคยรู้จัก เขาไม่ใช่คนแสนดีที่เคยรู้จักพบเจออีกต่อไปแล้ว

“ต่ำช้ากว่านี้แน่ ถ้าพี่เธอไม่มากราบตีนฉัน” เขาพูดตอบกลับแล้วโน้มลงไปซุกไซ้ซอกคอระหงของคนตัวเล็กใต้ร่าง ครั้งนี้เขารวบมือเล็กทั้งสองของเธอไปไขว้พาดไว้เหนือหัวพร้อมกับเคลื่อนไถเคราสากของตัวเองไปมากับซอกคอระหงของหล่อน

“อือ...จะ...เจ็บนะ หยุดได้แล้ว อย่าทำแบบนี้กับแก้วเลยพี่ราม”

แก้วกาญจน์ได้แต่ดิ้นรนขัดขืนอย่างอ่อนแรง ความเจ็บแสบระคายผิวยามที่เขาเคลื่อนเคราสากถูไถตามซอกคอระหงและจับข้อมือเล็กที่เขากำแน่น แต่ยิ่งพยายามยิ่งถูกเขากระทำป่าเถื่อน ปากหนาขบเม้มตามซอกคอจนเจ็บร้าวและตามเนินอกอวบอูมที่เขาเคลื่อนมากัดดูด

“อือ...ให้ตายเธอก็หนีคำว่าเชลยไม่พ้นหรอก ผิดที่เธอมีพี่ชายอย่างไอ้นุ อ่า...”

เขาสูดกลิ่นสาบสาวหอมรัญจวนเข้าลึกเต็มปอดแล้วผละมือที่ล็อกข้อมือเล็กมากอบกุมสองเต้าแล้วเคล้นคลึงนวดเคล้าขยำหนักหน่วง ใบหน้าร้ายทรงเสน่ห์เคลื่อนมาจูบเม้มหน้าท้องแบนราบของเจ้าหล่อน เคลื่อนผ่านหน้าท้องมายังความเป็นสาวที่เห็นเลือนรางในความมืดสลัว

“อ่า...ยะ...อย่านะพี่ราม” หล่อนดันหัวของเขาออกห่างจากหว่างขาของตัวเอง แต่แรงอันน้อยนิดทำได้แค่สัมผัสเท่านั้น เขายังคงปักหลักซุกหน้ากับหว่างขาเธอ

“อือ...หอมเป็นบ้า อ่า...แม่งฉ่ำด้วยว่ะ อืม...”

เขาละเลียปลายลิ้นสากสอดแทรกถูไถไปตามกลีบสวาทอวบอูมหวานฉ่ำของแก้วกาญจน์ ปากหนาดูดเร่าคลึงเคล้นกับเม็ดเกสรกลางกายความเป็นสาวที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังบิดเอวเล็กคอดถดถอยหนี แต่มือใหญ่จับรั้งเอวเล็กคอดเพียงมือเดียวเกี่ยวรั้งกระแทกสวนตอบเรียวลิ้นเร่าร้อนตัวเอง

“อ่า...พะ....พี่ราม แก้ว...อ่ะ...ร้อน” หล่อนร้อนเร่าปวดวนในท้องน้อยไม่ใช่ทรมานแบบปวดท้องปกติ แต่มันปวดร้อนทุรนทุราย เหงื่อไคลไหลอาบซึมเต็มหน้าและท่วมตัวด้วยความอึดอัดยากจะหาคำตอบได้ในตอนนี้

“อือ...เสียวก็ร้องออกมา อ่า...หวานลิ้นว่ะ อ่า...หอม...”

กลิ่นกายสาวบริสุทธิ์ที่หอมฟุ้งเตะปลายจมูกทำให้รามสูรอดครางกระเส่าซ่านออกมาไม่ได้ ความหอมของแก้วกาญจน์ทำให้เขาใจเย็นอีกต่อไปไม่ได้แล้ว มือใหญ่จับรั้งเอวเล็กคอดไว้แน่นแล้วเคลื่อนตัวโยกขึ้นผละจากหว่างขาหอมจรุงใจออกมาใช้มืออีกข้างที่ว่างปลดกระดุมกางเกงยีนส์ตัวเองแล้วรูดซิปล้วงเข้าไปในกางเกงนำความเป็นเอ็นเนื้อร้อนแข็งขึงของตัวเองออกมา ผละมือใหญ่จากเอวเล็กคอดมาแยกเรียวขาเล็กแยกกว้างกว่าเดิม ตอนนี้เขาอยากสั่งสอน อยากให้แก้วกาญจน์ได้รับรู้ถึงนรกบนดินว่ามันเป็นเช่นไร

“อือ...พะ...พี่ราม ยะ...อย่านะ” หล่อนมองเห็นเลือนรางในความมืด แม้ไม่ชัดเจนแต่มันก็ชัดในความรู้สึกตอนนี้ เธอกำลังถูกเขาข่มขืน ใช่...เขากำลังจะข่มขืนเธอ เธอพยายามถีบเท้าดิ้นหนี แต่ขาทั้งสองก็ถูกมือใหญ่ของเขาจับแน่นไม่อาจขยับหนีได้

หึหึ

“หากจะหาความผิดครั้งนี้ก็คือไอ้นุ พี่ชายของมึงไม่ใช่กู” เขายิ้มเหี้ยมในความมืดสลัวแล้วกดแนบท่อนเนื้อแข็งร้อนของตัวเองเสียดสีถูไถไปกับความเป็นสาวของหล่อน ก่อนจะเคลื่อนกายกระแทกดุดันความใหญ่โตสอดประสานเข้าไปในความคับแน่นของแก้วกาญจน์

“กรี๊ด...เจ็บ!”

ความเจ็บปวดกรีดแทรกเข้ามากลางความเป็นสาว น้ำตาไหลอาบล้นหางตา ความทรมานสั่งให้เธอดิ้นตัวถอยหนีความเจ็บปวดอึดอัดที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งขยับยิ่งเจ็บร้าวราวกับถูกฉีกทึ้งร่างก็มิปาน

ฮือๆๆ

เสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม ทำให้รามสูรขมวดคิ้วทันที ความเคียดแค้นที่สุมในอกถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสงสารและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำกับแก้วกาญจน์ แต่มันก็แค่ชั่วขณะเดียวเท่านั้น เมื่อภาพของนิลวรรณที่ห้อยแขวนคอฉายเข้ามาในหัว เขาก็แสยะยิ้มออกมาในความมืดสลัวแล้วเอ่ยออกมา...

“มันยังน้อยไปกับสิ่งที่พี่ชายเธอทำกับนิล”

น้ำเสียงกระด้างกระเดื่องดังขึ้นพร้อมกับมือใหญ่จับรั้งเอวเล็กคอดเกี่ยวรั้งล็อกไว้แล้วเคลื่อนไหวโหมโยกเอวสอบเคลื่อนไหวจังหวะเร่าร้อนทันที ไม่สนใจว่าแก้วกาญจน์จะรู้สึกยินดีกับการมีตัวเองหรือเปล่า เพราะสิ่งที่เขาสนใจคือความเจ็บปวด เขาต้องการให้แก้วกาญจน์เจ็บปวดเหมือนกับที่เขาเจ็บปวด

“อ่ะ...เจ็บ!” เธอได้แต่ร้องครางเจ็บปวดยามกายใหญ่กระแทกเข้าหา ตอนนี้ร่างกายของหล่อนมันแหลกสลายไปหมดแล้วพร้อมกับใจดวงน้อยที่เคยสดใส มันได้หม่นหมองลงเพราะน้ำมือของคนใจร้ายตรงหน้า

“อ่า...แม่งแน่นเป็นบ้า อูว์...” ความคับแน่นของแก้วกาญจน์ตอดรัดเร่งเร้าให้เขาเคลื่อนซอยรัวเอว

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

จังหวะเร่าร้อนที่เขาพึงพอใจเพียงฝ่ายเดียวได้ดำเนินไปด้วยความดุดันและแฝงไปด้วยความแค้นในอก ตอนนี้รามสูรไม่สนใจว่าหญิงสาวจะสุขไปกับตนเองหรือเปล่า เพราะเขาไม่ต้องการให้หล่อนมีความสุขกับบทรักในครั้งนี้ เขาต้องการให้มันเป็นนรกให้หล่อนจดจำไปจนวันตาย

“อึก! เจ็บ...คนเลว ฮือ...อึก” เสียงร้องไห้ดังต่อเนื่องพร้อมกับที่คนตัวโตไหวโยกกระแทกกายสอดใส่หนักหน่วง

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เอวหนาเคลื่อนไหวใส่อารมณ์เข้าหาความคับแน่นตอดเร่าของเจ้าหล่อนหนักหน่วง มือใหญ่ที่จับรั้งเอวเล็กก็เปลี่ยนไปกอบกุมสองเต้าพอดีมือ เขาโน้มตัวนอนคร่อมทับบดเร่าส่ายคลึงเร่าเอวสอบอย่างคนเห็นแก่ตัว เสื้อผ้าของรามสูรยังอยู่ครบ เขายังไม่ถอดเสื้อผ้าออกสักชิ้น แต่เอ็นเนื้อของเขากำลังขูดถูไถสอดเสียดสีเร่าร้อนจังหวะหนักหน่วงในกายหล่อนอย่างขยัน

“อือ...จะ...เจ็บ แก้วเจ็บพี่ราม ฮึก! อือ…”

“อ่า...แต่กูสะใจว่ะ อ่า...โทษที่เธอเกิดมาเป็นน้องสาวไอ้นุ อย่าโทษที่ฉันเป็นคนทำ อ่า...เสียวเป็นบ้า อ่า...ซี้ด โอว์...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ขณะที่อีกคนกำลังระบายความคับแค้นของตัวเอง อีกคนนั้นถูกฉุดให้ลงไปในนรกแบบที่เขาตั้งใจ ตอนนี้ชีวิตของแก้วกาญจน์ที่เคยสดใส มันถูกความมืดมนหม่นหมองเข้าครอบงำ หล่อนนอนนิ่งให้เขาข่มเหงตามใจ เมื่อเขาบอกว่าพี่ชายเธอผิด เธอก็จะเป็นที่รองรับความแค้นของเขาในครั้งนี้เอง เขาพูดถูก เธอคือน้องสาวของอนุทิน เธอจึงต้องมาตกอยู่ในนรกเช่นนี้