บทที่ 14 ผมหิวน้ำแล้ว

ไม่ได้รอซูเป่ยซานพูด ผู้ชายวัยกลางคนพูดเสียงหนักว่า“รับคำสั่งจากนายท่านมารับแขกคนสำคัญท่านหนึ่ง รบกวนแล้ว ”

พูดว่ารบกวนแต่น้ำเสียงและการแสดงออกไม่ได้มีความหมายที่เกรงใจแม้แต่นิด

ทุกคนกระสับกระส่าย

“ถ้าหากผมทายไม่ผิด คุณคือคุณบูของตระกูลเถีย？” ซูยู่คุนถามอย่างระมัดระวัง

ตระกูลเถีย！

ฟังคำพูดนี้แล้วใจของทุกคนก็สั่นอีกครั้ง！

ถ้าหากพูดว่าที่เมืองหลงเจียง ถ้ามีตระกูลอันดับหนึ่งอย่างนั้น ตระกูลเถียก็คือตระกูลสุดระดับที่แอบซ่อนอยู่เบื้องหลังของตระกูลอันดับหนึ่ง！

พวกเขาปกติแล้วเป็นคนเก็บตัวไม่เปิดเผยแต่ทุกคนต่างก็รู้ที่หลงเจียงพวกเขาต่างหากที่เป็นจระเข้ยักษ์！

ตระกูลซูฝืนถือได้ว่าเป็นตระกูลอันดับสาม

ล่วงเกินตระกูลเถียเมื่อไหร่แล้ว？

ท่าทางนี้คือต้องการฆ่าล้างพวกเขาเหรอ？

บูซานก็ไม่ได้สนใจซูยู่คุนเพราะเขาได้มองเห็นฉินเทียนที่ถูกสองสามคนล้อมขึ้นมาแล้ว

มองฉินเทียนแวบหนึ่งอย่างลึก ๆ บูซานพูดเสียงดัง“เชิญคุณหนูใหญ่！”

บอดี้การ์ดแยกออก หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก

ชุดสีม่วงทั้งตัววาดโครงรูปร่างที่สมบูรณ์แบบอยู่

บนหน้าสวยที่ไม่มีตำหนิปกคลุมด้วยน้ำแข็งที่หนาวเย็นชั้นหนึ่ง

สวยจนทำให้คนหายใจไม่ออก กลับไม่มีใครสักคนกล้าที่จะมีความคิดชั่วร้ายในใจแม้แต่นิด

“คุณหนูหนิงซวง！”ซูเหวินเฉิงสั่นแรงเล็กน้อยบุกขึ้นมาแล้ว

เขาพูดอย่างตื่นเต้น“คุณคือมารับผมใช่ไหม？”

ซูเหวินเฉิงอยู่เมืองหลงเจียงก็ถือว่าเป็นคุณชายที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง

เขามีวาสนาเคยเจอเถียหนิงซวงครั้งหนึ่ง ก็เหมือนโดนปีศาจครอบงำอย่างนั้นตราตรึงในหัวใจแล้ว

จากวันนี้ไปพวกผู้หญิงที่อยู่ข้างกายต่างก็ไม่หอมแล้ว

เขาคิดแปลกเกินไปจากความเป็นจริง ถ้าหากสามารถได้รับความสำคัญจากเถียหนิงซวงได้ถึงแม้เรียกมาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลเถีย อย่างนั้นเขาซูเหวินเฉิงรวมถึงทั้งตระกูลซูต่างก็จะได้รับอำนาจตามไปด้วย！

ดังนั้น ถึงแม้ไม่มีโอกาสเขาก็วางแผนสร้างโอกาส“เจอกันโดยบังเอิญ”มานานกับเถียหนิงซวง

เขาสอบถามอย่างชัดเจนเถียหนิงซวงไปฝึกการต่อสู้ที่ป่าเขาบ่อย ๆ แต่งตัวเป็นผู้รักการผจญภัยในป่า เข้าไปพูดคุยหลายครั้งแสดงถึงความรัก

เถียหนิงซวงไม่หวั่นไหวตลอด

คิดไม่ถึงว่าจะมาถึงตระกูลซูด้วยตัวเองในคืนวันไหว้พระจันทร์วันนี้

หรือว่าเมื่อก่อนที่เธอเย็นชากับเราต่างก็เป็นการเสแสร้ง？

คือมาจากการสำรวมของเด็กผู้หญิง เวลาเดียวกันก็เป็นการทดสอบเรา？

ตอนนี้ในที่สุดต้องการตอบกลับการขอร้องความรักของเราแล้ว？

สมแล้วที่เป็นผู้หญิงของตระกูลเถีย คิดไม่ถึงมาหาเราที่บ้านโดยตรงเลย！

ได้ยินคำพูดของซูเหวินเฉิง ซูเป่ยซานทั้งแปลกใจทั้งดีใจ

หลานสุดที่รักคนนี้คิดไม่ถึงสร้างความสัมพันธ์กับคุณหนูใหญ่ของตระกูลเถียแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

โดยเฉพาะซูยู่คุนคู่สามีภรรยา ลูกสาวของพวกเขาได้คบหาคนรวยและแต่งงานกับคุณชายใหญ่ของตระกูลอู๋ ตระกูลอู๋ได้เตรียมเป็นตระกูลอันดับหนึ่งแล้ว

ถ้าหากลูกชายแต่งกับเถียหนิงซวงคุณหนูใหญ่ของตระกูลสุดระดับคนนี้อีก งั้นก็เป็นโชคที่ดีมากแล้วจริง ๆ ！

ซูเป่ยซานเดินมาด้วยตัวเองโค้งตัวประสานมือคำนับ พูดยิ้ม“ผมซูเป่ยซานก็คือคุณปู่ของเหวินเฉิง คิดไม่ถึงว่าคุณหนูหนิงซวงจะมาเยือนด้วยตัวเองในวันนี้”

“ผมเคารพและชื่นชมต่อคุณปู่ของคุณมากมาโดยตลอด！”

ซูยู่คุนก็รีบพูด“ผมเคยกินข้าวกับคุณซูพ่อของคุณ”

“เจ้าสมาคมซูให้ความสำคัญกับคนที่มีความสามารถ ขอบคุณที่เขาไม่ทิ้งไปยังดื่มเหล้าชนแก้วกับผม”

คนในตระกูลที่เหลือมีปฏิกิริยากลับมา เรื่องมงคลจู่ ๆ ก็ปรากฏออกมาอย่างไม่คาดคิดจริง ๆ แล้วทยอยประจบขึ้นมาคำพูดที่สวยงามแต่ละชนิดดังข้างหูไม่หยุด

เถียหนิงซวงยืนนิ่ง

สำหรับฐานะและการวางตัวของเธอก็คือหงส์ที่ลงมาจากท้องฟ้า

ตระกูลซูทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ก็แค่นกกระจอกฝูงหนึ่งที่คล้อยตาม

เธอย่นคิ้วแล้วในดวงตาพรั่งพรูความรู้สึกที่รังเกียจออกมา

แต่เธอมาครั้งนี้มีการร้องขอต่อฉินเทียน และฉินเทียนก็เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลซูอีกดังนั้นไม่สะดวกที่จะล่วงเกินคนตระกูลซู

เธอพยักหน้าอย่างอดทนพูดต่อซูเหวินเฉิง“ฉันมารับคนหนึ่งแต่ไม่ใช่คุณ”

พูดจบก็เดินไปถึงที่ด้านหน้าของฉินเทียน

“คุณปู่ของฉันให้ฉันมารับคุณ！”

อะไร？

ทุกคนนี่ถึงได้นึกขึ้นมาได้ เมื่อกี้ตอนที่บูซานเข้ามาร้องเรียกเสียงนั้น“คุณฉินอยู่ที่ไหน”

เถียหนิงซวงคิดไม่ถึงว่ามารับฉินเทียน？

คนไร้ค่าคนนี้สร้างความสัมพันธ์กับตระกูลเถียเมื่อไหร่？ ทุกคนต่างก็มีใบหน้าที่มึนงงทั้งหมด

ซูเหวินเฉิงรีบพูด“คนแซ่ฉิน นายไม่ได้ยินคำพูดของหนิงซวงเหรอ？”

“พูด นายล่วงเกินหนิงซวงแล้วใช่ไหม？ ถ้าหากใช่แล้วฉันจะไม่ปล่อยนายแน่！”

หยางยู่หลันก็ตะลึงแล้ว

ลูกเขยคนนี้ของตัวเองก็สร้างปัญหาเก่งไปแล้วล่ะมั้ง？

ล่วงเกินตระกูลซูแล้วก็ทำให้เธออกสั่นขวัญหายพอแล้ว ตอนนี้คิดไม่ถึงกระทั่งตระกูลเถียก็ล่วงเกินด้วย？

เธอพูดอย่างหวาดกลัว“คุณเถีย ฉินเทียนเป็นลูกเขยของฉัน สรุปแล้วเขาล่วงเกินคุณยังไงฉันขอโทษแทนเขา！”

เถียหนิงซวงมองหยางยู่หลันแวบหนึ่งแล้วมองซูซูที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็นที่อยู่ด้านข้างอีก ในดวงตาแวบความแปลกมา

ผู้หญิงคนนี้ก็คือผู้หญิงที่สวยที่สุดของหลงเจียงในอดีต？

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในใจของเธอจู่ ๆ ผุดกลิ่นไอความอิจฉาริษยาขึ้นมา

กลิ่นไอนี้กระจายบนตัวของฉินเทียนอย่างไม่มีสาเหตุแล้ว

เห็นฉินเทียนนิ่งเฉยเธอพูดอย่างโมโหเล็กน้อย“เรื่องเร่งด่วนยังไม่รีบไปกับฉันอีก！”

ฉินเทียนยิ้มแล้วคิดไม่ถึงดึงเก้าอี้มานั่งลงด้านข้างโต๊ะแล้ว

“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร？”

“คุณ” เถียหนิงซวงอึดอัด

เธอไม่ยอมรับก็ไม่ได้ ใบหน้านี้ที่อยู่ด้านหน้าทำให้ใจของผู้หญิงหวั่นไหวได้ง่ายมาก ไม่ใช่หน้าตาดีธรรมดาแต่หล่อและแข็งแกร่ง

โดยเฉพาะดวงตาคู่นี้ สบาย ๆ ทั้งลึกล้ำและเย็นชา

เหมือนสังเกตชัดเจนทั้งหมด ทั้งเหมือนสระน้ำลึกอีกเก็บความลับไว้มากมายทำให้คนอยากที่จะเข้าไปไล่ตามหาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

แต่เวลานี้เธอเพียงรู้สึกว่าใบหน้านี้น่ารังเกียจมาก

“คุณอยากที่จะให้ฉันทำยังไง？”คิดถึงภารกิจของตัวเองเธอทำได้เพียงพูดอย่างอดทน

“ผมหิวน้ำแล้ว” ฉินเทียนมีท่าทางสบาย ๆ

เถียหนิงซวงตะลึงมองแก้วและกาน้ำชาบนโต๊ะแล้ว หมอนี่ นี่คืออยากที่จะให้ตัวเองรินชาให้เขา？

ไม่มีทาง！

ทั้งชีวิตของเธอนี้นอกจากเคยรินชาให้กับผู้อาวุโสที่เคารพแล้วยังไม่เคยปรนนิบัติรับใช้คนอื่นเลย！

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหมอนี่ที่อยู่ข้างหน้า เพียงแค่เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านที่มีฐานะต่ำต้อยคนหนึ่ง！

“คนแซ่ฉิน นายอยากตายเหรอ？”

เห็นฉินเทียนคิดไม่ถึงใช้ท่าทางนี้ปฏิบัติต่อนางฟ้าของตัวเอง เพื่อแสดงให้เห็นซูเหวินเฉิงบุกขึ้นมาพร้อมแผดเสียงด้วยความโมโห

เขายื่นมือเตรียมที่จะดึงผมของฉินเทียน

ฉินเทียนไม่ขยับยิ้มอย่างเย็นชามองเถียหนิงซวงอยู่

“ไสหัวไป！”เถียหนิงซวงใช้ฝ่ามือหนึ่งสบาย ๆ ก็ตบให้ซูเหวินเฉิงไปด้านข้างแล้ว

เธอกัดฟันแล้ว ในที่สุดก็รินชาแล้วแก้วหนึ่งอย่างไม่เต็มใจ

“ตอนนี้ได้แล้วใช่ไหม？”

ฉินเทียนพูด“ยกขึ้นมา”

“คุณ”

ในดวงตาของเถียหนิงซวงกระจายความโกรธ ในใจคิดกลับไปค่อยจัดการคุณให้ดี ๆ

เพียงต้องหยิบแก้วชาขึ้นมาอย่างหงุดหงิดวางที่ด้านหน้าของฉินเทียน

ฉินเทียนพูดช้า ๆ “ผมไม่ชอบมีคนสูงกว่าหัวผม”

เถียหนิงซวงหน้าแดงขึ้น

เธอกัดฟันเงินโค้งตัวสองมือประคองแก้วชามาด้านหน้าของฉินเทียนด้วยความเคารพ พูดอย่างจริงใจอีกครั้ง“เชิญคุณฉิน！”

ตอนที่ฉินเทียนมองเห็นเธอโค้งตัว ถึงแม้เป็นเสื้อรัดตัวแต่ยังคงมีความขาวละเอียดอดไม่ได้ที่หนังตาจะกระตุกแล้วเล็กน้อย

“ไปเถอะ” ยิ้มเย็นชา เขาก็ไม่ได้รับแก้วชาลุกขึ้นแล้วเข็นซูซูเดินออกไปข้างนอก