บทที่ 13 คุณฉินอยู่ที่ไหน

ฉินเทียนไม่สนใจซูเหวินเฉิงอีก หมุนตัวมองซูเป่ยซานอยู่“คุณชอบภาพแผ่นนี้มากใช่ไหม？มาหยิบแล้วกัน”

“ตกลง！”ซูเป่ยซานเดินมาอย่างตื่นเต้น

เอาภาพต้นฉบับของแท้ที่รักมาไว้ในมือได้ก่อน อย่างอื่นล้วนพูดง่าย นี่คือความคิดในใจของซูเป่ยซาน

มาถึงด้านหน้าของฉินเทียน เขายื่นสองมือออกไปอย่างตื่นเต้น ตามองภาพต้นฉบับของแท้ที่ใกล้จะถึงมืออยู่ ใครจะรู้

สองมือของฉินเทียนฉีกเบา ๆ

มองเห็นม้วนภาพที่สมบูรณ์แบบฉีกขาดต่อหน้า ความดีใจในตาของซูเป่ยซานก็เปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกตกใจมาก

ฉินเทียน คิดไม่ถึงจะฉีกทำลายภาพแผ่นนี้！

“สารเลว แกทำอะไร？ รีบหยุดมือ！”

ซูเป่ยซานโกรธเหมือนเบ้าตากำลังจะแตกร้าวออกมา ภายใต้การโกรธเขายื่นมือมาแย่ง

“ภาพเป็นภาพจริง เพียงแต่คุณคิดว่าคุณคู่ควรไหม？”

ฉินเทียนยิ้มอย่างเย็นชา สองมือพอถูก็ลอยไปในกลางอากาศ

ม้วนภาพที่สมบูรณ์แบบภาพหนึ่งกลายเป็นเศษแผ่นผีเสื้อหลากสีเหมือนเม็ดฝนที่ตกกระจายลงบนตัวของซูเป่ยซานแล้ว

ฉากสวยมาก

แต่มองในสายตาของทุกคนก็เหมือนเป็นหนังสยองขวัญที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก

พวกเขาทั้งหมดเบิกตากว้างแล้ว อ้าปากกว้างพูดไม่ออก

และเขายืนกลางระหว่างเม็ดฝน ดูไปแล้วก็เหมือนไก่ตัวหนึ่งที่ถูกฟ้าผ่าตกลงในน้ำซุปอย่างนั้น！

มองท่าทางที่ย่ำแย่ของเขา ในดวงตาของฉินเทียนเต็มไปด้วยเย้ยหยัน

เขาเตรียมภาพแผ่นนี้เดิมทีคืออยากที่จะดูท่าทีของซูเป่ยซาน

ถ้าหากไอ้แก่นี่มีการสำนึกผิดและแก้ตัวใหม่ อย่างนั้นเห็นแก่ในฐานะที่เขาอายุมากอย่างนั้นแล้วและเป็นคุณปู่แท้ ๆ ของซูซู ฉินเทียนอาจจะเอาภาพส่งให้เขาจริง ๆ

ตัวอักษรภาพเล็ก ๆ แผ่นหนึ่งอย่าพูดว่าเป็นภาพต้นฉบับของแท้ของถังโป๋หู่เลย ถึงแม้เป็นภาพชิงหมิงซ่างเหอถู ฉินเทียนก็เอามาได้ง่าย ๆ

ถึงเขตแดนของเขาอันนี้แล้ว การเงินทั่วโลกก็คือเป็นของนอกกายไม่ได้ให้ความสำคัญจริง ๆ

คิดไม่ถึงว่าซูเป่ยซานจะเจ้าเล่ห์มากอย่างนี้ ไม่รู้จักสำนึกผิดและแก้ตัวใหม่

คุณชอบไม่ใช่เหรอ？ ผมก็เอาภาพฉีกต่อหน้าคุณแล้ว

เพราะคุณไม่คู่ควร

“ไอ้เด็กน้อย แกเล่นตลกกับฉัน！”ซูเป่ยซานกัดฟันพูด

ใบหน้าได้กลายเป็นสีตับหมูแล้ว

“เล่นตลกกับคุณแล้วยังไงอีก？”ในดวงตาของฉินเทียนมีความหมายของการเย้ยหยันที่เข้มข้นมากขึ้น

ก็เหมือนกับนกอินทรีบนท้องฟ้าที่มองนกพิราบดินตัวหนึ่งบนพื้น

“ตาแก่ วันนี้ที่ผมมามีสองเรื่องต้องการคำตอบจากคุณให้ชัดเจน！”

“เรื่องที่หนึ่งก็คือปีนั้นที่คุณให้ซูซูไปดูแลสรุปแล้วเป็นใคร”

“ซูซูเป็นหลานสาวแท้ ๆ ของคุณ คิดไม่ถึงว่าคุณจะเอาเธอมอบให้กับลูกหมาป่า”

“หลังเกิดเรื่องแล้วไม่เพียงไม่ออกหน้ามารับผิดชอบและตัดสินใจเรื่องให้ซูซูแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังจะปกป้องฆาตกร”

“คุณกลัวพลังอำนาจของคนอื่น ผมฉินเทียนไม่กลัว”

“บอกผมฆาตกรเป็นใคร ผมจะฆ่าล้างมันทั้งหมด！”

แม้กระทั่งหยางยู่หลันก็คิดไม่ถึง ฉินเทียนจะพูดปัญหาที่เก็บซ่อนไว้ลึกมากอันนี้ออกมาต่อหน้า！

สายตาของคนในตระกูลทั้งหมดสั่นไหว มีคนไม่กล้ามองใบหน้าที่เคร่งขรึมและมีพลังของฉินเทียนตรง ๆ ก้มหน้าอย่างละอายใจ

ฉินเทียนมีใบหน้าที่เคร่งขรึมและมีพลังเหมือนเทพที่ลงมาจากฟ้า

พูดต่อ“เรื่องที่สอง！”

“ซูเหวินเฉิง อีกทั้งคนตระกูลซูทั้งหมดต่างก็ฟังผมไว้！”

“ตอนแรกพวกคุณแย่งบริษัทของแม่ยายผมไปยังไง ภายในสิบวันคืนกลับมาให้เหมือนเดิม！”

“ไม่งั้น”

“วันนี้ผมฉินเทียนก็พูดประโยคหนึ่งไว้ตรงนี้ หลังสิบวันจะให้ครอบครัวของพวกคุณเจอกับความวิบัติ！”

เสียงสั่นไหวเหมือนฟ้าร้อง！

ทุกคนหวาดกลัวมาก

พวกเขาเหมือนมองเห็นปีศาจร้ายที่ดุร้ายตัวหนึ่ง！

โดยเฉพาะซูเป่ยซาน

เขาอยู่ตรงหน้าฉินเทียน รับกับคำถามที่ติเตียนของฉินเทียนโดยตรงเหมือนเตือนให้ได้สติ！

เพิ่งสูญเสียภาพที่มีชื่อเสียงที่เป็นที่รักไป

บวกกับอายุมากแล้ว

ภายใต้การโจมตีที่รุนแรง เขาร้องเสียงดังเสียงหนึ่งเลือดสดกะอักออกมาจากปาก หกคะเมนไปด้านหลัง

โชคดีที่ด้านหลังเป็นเก้าอี้วงกลมถึงไม่ได้ล้มลงไปกับพื้นโดยตรง

กุมหน้าอกอยู่เขาพูดอย่างตื่นเต้น“เร็ว รีบเอาไอ้เดรัจฉานคนนี้ไล่ออกไปให้ฉัน！”

“กบฏแล้ว ไอ้เดรัจฉานคนนี้！ กบฏแล้วจริง ๆ ！”

“พวกพี่น้อง ขึ้นไปด้วยกัน！” ซูเหวินปินร้องเสียงหลงเสียงหนึ่งบุกนำหน้ามาแล้ว

หนุ่มวัยฉกรรจ์ของตระกูลซูสิบกว่าคนบุกมาพร้อมกันด้วยพลังแห่งการฆ่า

“ฉินเทียน รีบหนีไปสิ！” หยางยู่หลันร้องเสียงดังอย่างร้อนรน

แม้กระทั่งในดวงตาของซูซูต่างก็เปิดเผยความตื่นตระหนกออกมาเท่าไหร่

สติปัญญาของเธอได้รับความเสียหาย ถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและก็ไม่รู้ว่าฉินเทียนคือใคร

แต่เธอรู้ผู้ชายคนนี้ส่งดอกไม้กระถางหนึ่งที่เธอชอบมากให้กับเธอ

ในจิตใต้สำนึกเธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนของตัวเอง

ซูเหวินเฉิงได้ตาแดงแล้ว

เขากัดฟันพูด“ตีมันให้ตาย！ ฉันมีรางวัลให้อย่างงาม！”

ฉินเทียนมองพวกนี้ที่เหมือนกับเสือหมาป่าอย่างนั้น ในดวงตาของเขาก็ไม่แตกต่างอะไรกับฟางข้าว

กำลังอยากที่จะลงมือสั่งสอนพวกเขาสักหน่อย หยางยู่หลันมาขวางด้านหน้าไว้อย่างตื่นเต้นพูดว่า“มีอะไรก็พูดกันดี ๆ อย่าวู่วาม！”

“คุณป้า คุณปกป้องเขาอย่างนี้ คงจะไม่คิดที่จะเก็บผู้ชายแทนซูซูใช่ไหม”

มีคนในตระกูลรุ่นหลังยิ้มพูดอย่างหน้าไม่อาย

“ลูกสาวเป็นอัมพาตแล้ว แม่ยายและลูกเขยผสมโรงด้วยกันงั้นหรื อ”

มีเสียงแอบหัวเราะรอบ ๆ

ซูเหวินเฉิงยิ่งยิ้มอย่างเย็นชาพูดว่า“คนแซ่ฉิน การแสดงที่นายเล่นฉันได้รู้แล้ว”

“สวมรอยใช้ชื่อของหวางโป๋เหนียนบีบบังคับหม่ายงไล่หลี่เฉียงและเฉ่าเต๋อออก แกคิดจริง ๆ ว่าจะสามารถปิดบังความจริงได้เหรอ？”

“แม่งยังพูดเพ้อเจ้อต่อหน้าคนในตระกูลซูของพวกเรา！”

“หลังสิบวันเจ้าสมาคมหวางมาแล้ว ดูว่ากูจะเล่นให้แกตายยังไง！”

“ถ้าไม่อยากตาย ตอนนี้ฉันคุณชายก็สามารถให้ทางรอดแก่นายได้”

“คุกเข่าลงก้มหัวขอโทษคุณปู่ของฉัน จากนั้นให้ฉันใช้โซ่สุนัขมัดแกขึ้นมาเป็นหมาให้ฉันสิบวัน เป็นยังไง？”

พวกคนของตระกูลหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง

ในสายตาของพวกเขา ฉินเทียนเวลานี้กระทั่งยังสู้หมาไม่ได้

หยางยู่หลันหน้าแดงทั้งหน้า เธอกัดฟันในที่สุดก็ทำการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่มากอันหนึ่ง

“ซูเป่ยซาน ซูยู่คุน ซูเหวินเฉิง！”

“พวกคุณสองพ่อลูก ปู่พ่อและลูกสามรุ่นบีบบังคับอย่างนี้ก็ไม่ใช่เพื่อสิทธิบัตรเวชสำอางอันนั้นที่อยู่ในมือของฉันเหรอ？”

ได้ยิน“สิทธิบัตรเวชสำอาง”ในงานก็เงียบลงมาในพริบตา

ซูยู่คุนพูดอย่างตื่นเต้นว่า“พี่สะใภ้ คุณเห็นด้วยที่จะยอมหลีกทางออกมาแล้ว？”

“คุณเปิดราคามาแล้วกัน！”

สองตาของซูเหวินเฉิงยิ่งเปล่งแสงพูด“คุณป้า ขอแค่คุณยอมมอบสิทธิบัตรอันนั้นออกมา ผมรับรองวันหลังจะไม่รบกวนพวกคุณสองแม่ลูกอีก”

“บ้านหลังเล็กหลังนั้นที่พวกคุณอยู่ตอนนี้ ผมมอบให้พวกคุณฟรี！”

หยางยู่หลันเสียใจแทบจะร้องไห้ออกมาเตรียมที่จะรับปาก

เธอหมดหนทางแล้วจริง ๆ ไม่ว่ายังไงฉินเทียนเป็นเธอที่พามา เธอไม่สามารถมองเห็นฉินเทียนเกิดเรื่องได้

“คุณฉินอยู่ที่ไหน！”

ในเวลานี้ด้านนอกจู่ ๆ แผดเสียงดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง

คนที่พูดมีพลังเต็มเปี่ยมมากเกินไป เสียงเหมือนฟ้าร้องในฤดูใบไม้ผลิคนที่อยู่ในสถานที่นั้นทั้งหมดต่างก็ตกใจ

รีบเงยหน้ามองไปเห็นเพียงด้านนอกประตูใหญ่มีชายที่ใส่ชุดนักรบสีดำ ใส่รองเท้าหนังทำสงครามสีดำขบวนหนึ่งแววตาเหมือนงูหลามที่เย็นชา รูปร่างแข็งแกร่งเหมือนเสือชีต้า

พวกเขาเคลื่อนไหวรวดเร็ว บุกเข้ามาล้อมรอบเป็นวงกลมใหญ่มากเอาคนในงานล็อกไว้

เกิดอะไรขึ้น？

ปฏิกิริยาแรกของซูเป่ยซานและคนอื่น ๆ หรือล่วงเกินพี่ใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังอะไรแล้วหรือเปล่า？

มองพลังของฝ่ายตรงข้ามอันนี้ พวกเขารู้สึกว่าตัวเองก็เหมือนมดอย่างนั้น

ฝ่ายตรงข้ามอยากที่จะบีบให้พวกเขาตายก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

มองเห็นผู้ชายวัยกลางคนที่แข็งแรงเหมือนภูเขาเล็กเดินก้าวใหญ่เข้ามาแล้ว

ซูเป่ยซานยืนขึ้นมาอย่างสั่น ๆ แล้ว

เห็นได้ชัดมากผู้ชายวัยกลางคนนี้ก็คือผู้นำของคนเหล่านี้