บทที่ 15 การลงโทษเริ่มขึ้นแล้ว

หมอนี่เห็นชัดว่าไม่ได้หิวน้ำ แต่คือตั้งใจเหยียดหยามฉัน！

เถียหนิงซวงโมโหจนแทบจะเอาแก้วชาโยนลงบนพื้น

บูซานที่อยู่ด้านข้างยื่นมือมาถึงอย่างสายฟ้าแลบจับแขนของเถียหนิงซวงไว้ ส่ายหน้าอย่างหนักแน่นแล้ว

ความหมายนั่นคือคุณหนูขออย่าได้วู่วาม

เถียหนิงซวงอยากที่จะพูดอะไร ฉินเทียนที่เดินไปถึงหน้าประตูพูดเสียงดังว่า“ลูกชายตระกูลซู จำคำพูดของผมไว้”

“หลังสิบวันถ้าไม่สามารถเป็นอย่างที่ผมต้องการได้ ให้ครอบครัวของพวกคุณย่อยยับ”

เสียงดังกึกก้องเหมือนเป็นการตักเตือนจากเทพแห่งสวรรค์

เวลานี้เงาหลังของเขาจู่ ๆ สูงใหญ่อย่างไร้ขีดจำกัด ดูไปแล้วเหมือนปีศาจที่กำหนดร้อยล้านหมื่นสิ่งมีชีวิต！

ทันใดนั้นทั้งสถานที่นั้นก็ถูกบรรยากาศที่น่ากลัวชนิดหนึ่งปกคลุมไว้เงียบมาก

“คุณหนูรีบไป！”

บูซานร้องเสียงต่ำเสียงหนึ่งแล้วพาเถียหนิงซวงอีกทั้งบอดี้การ์ดทุกคนไล่ตามขึ้นไป

บอดี้การ์ดทุกคนอพยพถอยกลับเหมือนกระแสน้ำ

ชั่วพริบตาหน้าประตูก็ว่างเปล่า

คนตระกูลซูบุกออกมาแล้วมองเห็นรถเบนซ์สีดำมากมายขบวนหนึ่งเหมือนมังกรยาวสีดำ คดเคี้ยวออกไป หายไปในฉากที่มืดมิดอย่างรวดเร็ว

พวกเขาเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน มองหน้ากันต่างก็มีสีหน้าที่ตื่นกลัวไม่สงบ

“มิน่าล่ะคนแซ่ฉินกล้าพูดโอ้อวดอย่างนี้ ที่แท้เขาสร้างความสัมพันธ์เส้นนี้กับตระกูลเถียแล้ว！” ซูเป่ยซานพูดเสียงต่ำ

เขาใจลอย ในใจกำลังนึกถึงเรื่องที่ฉินเทียนพูดสองเรื่องเมื่อกี้อยู่

หรือว่าเขาต้องการรับผิดชอบเรื่องนั้นจริง ๆ เหรอ？

ยังมีบริษัทที่อยู่ในมือของซูเหวินเฉิง วันนี้มีเงินทองเข้ามามากมายเป็นเสาหลักทางเศรษฐกิจที่สำคัญของตระกูลซู

หรือว่าจะต้องคืนให้กับหยางยู่หลันจริง ๆ ？

“คุณปู่ไม่ต้องตื่นตระหนกไป ผมรู้แล้ว！”

คำพูดของซูเหวินเฉิงดึงดูดความสนใจของทุกคน

“พี่เหวินเฉิง พี่รู้อะไรแล้ว ？” ซูเหวินปินถามอย่างรีบร้อน

ซูเหวินเฉิงพูดยิ้มอย่างเย็นชา“คนแซ่ฉินเดิมทีไม่ใช่สร้างสายสัมพันธ์กับตระกูลเถีย”

“พวกคุณลืมที่ผมพูดเมื่อกี้แล้ว เขาสวมรอยใช้ชื่อของหวางโป๋เหนียนสมาคมการแพทย์บังคับให้หม่ายงไล่เฉ่าเต๋อและหลี่เฉียงออก”

“กระทั่งใบอนุญาตทางการแพทย์ต่างก็ถอนและยกเลิกไปแล้ว”

“เอาตามที่ผมรู้ ร่างกายของนายท่านตระกูลเถียมีโรคเก่าอยู่ยากที่จะรักษาให้หายได้มาตลอด”

“ผมทาย ตระกูลเถียก็คือได้รับข่าวแล้ว สงสัยว่าคนคนแซ่ฉินมีความเกี่ยวข้องกับหวางโป๋เหนียนดังนั้นเชิญเขาไปรักษาโรค”

“เรื่องชนิดนี้พูดจริง ๆ ก็คือลองทำครั้งสุดท้ายเท่านั้น”

“คนแซ่ฉินน่าขำ คิดไม่ถึงยังเสแสร้งทำท่าทางออกมา บังคับคุณหนูใหญ่ของตระกูลเถียก้มหน้ายกชาต่อหน้า”

“รอคนของตระกูลเถียพบว่าฉินเทียนรักษาโรคไม่เป็น เป็นแค่คนหลอกลวงคนหนึ่งจะไม่ละเว้นชีวิตของเขาอย่างเด็ดขาด！”

ฟังการวิเคราะห์ของเขาแล้วทุกคนรู้สึกว่าสมเหตุสมผล บนหน้าในที่สุดก็เปิดเผยรอยยิ้มออกมาอีก

“เหวินเฉิง นายต้องคิดหาวิธีเปิดโปงหน้ากากปลอมของฉินเทียนออกมาและช่วงชิงความรู้สึกที่ดีของคุณเถียมา”

“ตระกูลซูถ้าหากสามารถเชื่อมการแต่งงานกับตระกูลเถียได้ นั่นถึงจะเป็นเรื่องใหญ่ที่ทำให้ชาติตระกูลมีหน้ามีตาอย่างแท้จริง！” ซูเป่ยซานพูดอย่างดีใจ

ซูเหวินเฉิงพูดอย่างตื่นเต้น“คุณปู่วางใจ！”

“ตามที่ผมสังเกตหนิงซวงเธอก็คือภายนอกเย็นชาแต่จิตใจดี ที่จริงเธอได้เกิดความรักต่อผมนานแล้ว เพียงแต่อายที่จะยอมรับก็เท่านั้น”

“ผมรับรอง จะให้เธอแต่งเข้าตระกูล ให้เธอมีทายาทสืบทอดให้ตระกูลซูของพวกเรา！”

คิดถึงมีวันหนึ่งกอดสาวสวยในอ้อมกอดภายใต้ความภาคภูมิใจของเขา ความดีใจก็แสดงออกมาบนใบหน้า

เจอกับความตื่นตระหนกตกใจแล้ว บรรยากาศที่น่ายินดีก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

“คุณปู่ พี่เหวินเฉิง คุณลุงคุณอาทุกท่าน พวกเรากลับไปดื่มเหล้าต่อกันเถอะ”

“วันนี้เป็นเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ เริ่มแรกเป็นสมาคมการแพทย์แล้วก็เป็นคุณหนูตระกูลเถียอีก พี่เหวินเฉิงนำเรื่องมงคลสองเรื่องมาพร้อมกันให้กับตระกูลซูของพวกเราแล้ว”

“พวกเราฉลองให้ดี ๆ ！” ซูเหวินปินพูดอย่างไม่พลาดโอกาส

“ใช่ ดื่มต่อ！”

“ชนแก้วให้พี่เหวินเฉิง ชนแก้วให้ลูกเขยคนเก่งของตระกูลเถีย！” ทุกคนหยอกล้อขึ้นมา

ซูเหวินเฉิงยิ่งภาคภูมิใจแล้ว เขานำทุกคนเดินกลับไป

เวลานี้คนใช้ที่รับผิดชอบเปลี่ยนภาชนะของโต๊ะหลักคนหนึ่งจู่ ๆ พูดอย่างสงสัย“เอ๊ะ นี่คือของอะไร？”

“สนใจอะไรมันล่ะ ขอแค่ของที่ไม่มีประโยชน์ต่างก็เอาออกให้หมด เปลี่ยนเป็นของใหม่”

“ฉันต้องการดื่มสองสามแก้วกับทุกคนสักหน่อย” ซูเหวินเฉิงพูดประโยคหนึ่งอย่างหงุดหงิดแล้วก็มองไปตามสบาย

พอมองก็สั่นเทาอย่างรุนแรงพูดไม่ออก

เวลานี้ซูเป่ยซานและคนอื่น ๆ ก็มองเห็นป้ายสีดำชิ้นหนึ่งที่วางอยู่บนขนมเค้กยักษ์อันนั้นตรงกลางโต๊ะหลักที่ยังไม่ได้ตัดออก

บนป้ายสีดำสลักตัวอักษรแดงเลือดสามตัว

สีแดงเลือดนี้เหมือนมีหายนะถูกฆ่า ให้หัวใจของทุกคนปกคลุมด้วยเงามืด

ทุกคนต่างก็มีรางสังหรณ์ที่ไม่ดีชนิดหนึ่ง

“นี่เป็นของขวัญที่ใครส่งมา？ เลือกไม่เป็นจริง ๆ ！” ซูเหวินปินพูดประโยคหนึ่งแล้วก็เตรียมที่จะเอาป้ายหยิบออกไป

ลายมือข้างบนนั่นเป็นตัวอักษรจ้วนโบราณ เขาก็ไม่รู้จักมองป้ายยังถือว่าสวยงามยังคิดว่าเป็นของขวัญที่ตระกูลไหนส่งมาซะอีก

“อย่าแตะต้อง！”ซูเป่ยซานร้องเสียงแหลมเสียงหนึ่ง อ่านตัวอักษรเลือดสามตัวนั้นออกมาพร้อมกับสั่นเทา“บัญ……ชา……พญายม！”

อะไร？

บัญชาพญายมสามตัวเหมือนสายฟ้าฟาด ฟาดลงบนร่างกายและหัวใจของทุกคนในตระกูล

“ในคำเล่าลือว่ากันว่านายของบัญชาพญายมก็คือหัวหน้าองค์กรนักฆ่าท่านหนึ่ง……บัญชาพญายมก็คือสัญญาลักษณ์ของเขา”

“ป้ายชิ้นนี้ปรากฏตัวที่ไหนจะต้องมีความหายนะถูกฆ่า……”

นึกถึงเรื่องที่เล่าลือขึ้นมา ตระกูลซูทุกคนก็ตระหนกตกใจมาก！

พวกเขามองไปรอบ ๆ รู้สึกในความมืดมิดที่ห่างไกลต่างก็แอบซ่อนพญายมที่เก็บเกี่ยวชีวิตอยู่！

มีคนที่ค่อนข้างขี้กลัวได้ร้องไห้ขึ้นมาแล้ว

“เป็นไปไม่ได้ ตระกูลซูของพวกเรามีคุณธรรมและความเมตตาธรรมหลายสมัย บัญชาพญายมจะลงโทษพวกเราได้ยังไง？”

“จะต้องเข้าใจผิดแล้วอย่างแน่นอน！”ซูเป่ยซานบ่นพึมพำถึงแม้พูดอย่างนี้ แต่ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

เพราะเขาคิดถึงเรื่องที่ผิดมโนธรรมเหล่านั้นแล้ว

“ฉินเทียน！”

ซูเหวินเฉิงจู่ ๆ พูดเสียงดังว่า“เป็นฉินเทียนที่วางกลอุบายแน่นอน！”

“ทุกคนไม่ต้องเป็นกังวล！”

“คนแซ่ฉินในเมื่อกล้าสวมรอยชื่อในนามของหวางโป๋เหนียนบีบบังคับหม่ายง ก็กล้าปลอมเป็นพญายมได้！”

“ใช่ เป็นฉินเทียนที่สวมรอยแน่นอน”

“เมื่อกี้ตอนที่เขาเดินออกไปไม่ใช่พูดว่าอะไรให้เวลาพวกเราสิบวันเหรอ？”

“เอาตามที่ผมรู้ หลังบัญชาพญายมปรากฏตัวกำหนดเวลาสุดท้ายออกมาก็คือสิบวัน！” ซูเหวินปินพูดเสียงดังตาม

“พันธุ์หมาคนแซ่ฉิน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่！” ซูเหวินเฉิงตาแดง หมุนตัวเตรียมที่จะไล่ตามไปเปิดโปงหน้ากากที่จอมปลอมของฉินเทียนในทันที

และในเวลานี้สุนัขพันธุ์อัฟกานิสถานที่อยู่ด้านข้างเขาจู่ ๆ ก็เห่าหอนกระโดดขึ้นบนโต๊ะแล้ว

มันเหมือนวิญญาณผีเข้าสิง ร้องเห่าหอนกลิ้งไปมาอย่างเจ็บปวดมากจากนั้นปากจมูกส่วนต่าง ๆ ก็มีเลือดไหลออกมา

เลือดในปากพ่นออกมาโดนบนป้ายบัญชาพญายมสามคำชิ้นนั้น มองไปแล้วยิ่งทำให้คนกลัว

ทุกคนทั้งหมดถูกฉากที่แปลกประหลาดนี้ทำให้ตะลึงงันแล้ว

บัญชาพญายมเป็นของจริง！

การลงโทษได้เริ่มขึ้นแล้ว！

ที่ตายอันดับแรกคือสุนัขตัวนี้

ที่จะตายต่อมาจะเป็นใครอีก？

“ฉินเทียนเป็นพญายมในตำนานจริง ๆ เหรอ？ เหวินเฉิง พวกเรารีบไปหาเขาขอรับโทษเถอะ！”

“บริษัทของนาย เดิมทีก็คือนายหลอกเอามาจากในมือของคุณป้า รีบคืนให้เธอ！”

หวางเหมยพูดอย่างหวาดกลัว

ซูยู่คุนก็พูด“พ่อ ปีนั้นคนที่ทำร้ายซูซูจนต้องกระโดดลงมาจากบนตึกบ้านพักคนชราสรุปแล้วเป็นใคร？ พ่อรีบไปบอกฉินเทียนสิ！”