ตอนที่ 1.เมื่อโชคชะตาเหวี่ยงคนสองคนมาเจอกัน....

นันทิสาถอนใจ วาสนาของเธอคงเอื้อมไม่ถึง เธอควักกระเป๋าเปย์ไม่ลง หากอยากได้ความสุขชั่วครั้งชั่วคราว

“สวัสดีครับ วันนี้วันแรก หนุ่มของคาร์วยินดีให้บริการแบบไม่มีชาร์ทเพิ่มครับ วันแรกวันเดียวเท่านั้นนะครับ” เสียงใครสักคนประกาศ ตอนที่ดนตรีหยุดเล่น นันทิสาตาลุกวาบ เธอหันกลับไปมองหนุ่มโฮสที่ตนเองหมายตา แต่ตรงจุดนั้นกลับว่างเปล่า ไม่มีคนที่ตนเองหมายตาอยู่เสียแล้ว

“ชิ!!” นันทิสาจิปาก ฉวยแก้วเครื่องดื่มมากระดกดื่มแก้กระหาย

“ยัยดานี่ตาแหลมชะมัด” เสียงใครบางคนพึมพำอยู่ข้างหู นันทิสาพยายามปรือเปลือกตามอง คงเพราะความผิดหวังเธอเลยตั้งหน้าตั้งตาดื่ม จนเริ่มมึนหน่อยๆ

เธอเบิกตากว้างหลังประมวลภาพที่เห็นชัดเจนขึ้น

รมิดานั่งอยู่บนหน้าตักพ่อหนุ่มโฮสสุดเฟอร์เฟคคนนั้น คนที่เธอจ้องตาไม่กะพริบก่อนจะเมา นันทิสาสะบัดหน้าแรงๆ ยกมือตบซีกแก้มจนรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ผู้หญิงอย่างรมิดานี่ เกิดมาเพื่อแย่งทุกอย่างที่เธอจับจ้องเสียจริงๆ นันทิสาทรงตัวยืน พยายามก้าวไปข้างหน้าให้มั่นคงที่สุด เธอหยุดพักระหว่างทาง หลังจากออกเดินได้ไม่เกินสิบก้าว พื้นที่เธอเหยียบเหมือนติดสปริง ทุกย่างก้าวคลอนแคลนเกือบล้มหัวทิ่มหลายครั้ง

รมิดายิ้มแหยๆ เธอพยายามหาทางปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆ เธอพยายามมองหาทางหลบออกไปด้านนอกแบบที่ไม่มีเพื่อนคนไหนติดใจ หรือสงสัย แต่มันเป็นเพราะความซุ่มซ่ามของเธอก็ไม่อาจรู้ได้ ระหว่างที่กำลังละล้าละลังในการตัดสินใจ เธอควรเดินออกไปดื้อๆ เพราะตอนนี้เพื่อนแต่ละคนคุมสติไม่อยู่แล้ว หรือรอเวลาที่เหมาะสมดี เหตุการณ์ที่เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้นจนได้

เธอสะดุดพื้นต่างระดับ จนถลาล้มบนหน้าตักของใครสักคนหนึ่ง รมิดาพยายามทรงตัวนั่ง เธอแตะต้องเนื้อตัวของชายผู้นั้น จนเกือบละลายเพราะความร้อนที่ระเหยออกมาจากร่างกายของเขา ทุกมัดกล้ามที่เธอสัมผัสเหมือนมีประจุไฟฟ้าจำนวนมากวิ่งวนอยู่ในนั้น เธอพยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงไปกลับคืนมา แต่มันเป็นการยากเหลือเกินที่จะควบคุมสติของตนเอง ในระดับที่น่าพอใจได้

“จะนั่งอีกนานแค่ไหนหะ!!” ลูเซียนกระซิบเสียงเครียด

หัวใจเขากระตุกเป็นจังหวะที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ เขาพยายามควบคุมตัวเอง และอยากผลักไสผู้หญิงซุ่มซ่ามคนนี้เป็นอย่างแรก แต่ทันทีที่อุ้งมือเขาแตะเนื้อตรงต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อรุ่มร่ามตัวนั้น เป็นลูเซียนเองที่ชะงัก เขาวางมือนิ่งๆ ไม่คิดจะผละออกห่างอีกเลย

“คือ...เออ” รมิดาเงยหน้ามอง แววตาของเธอไหวระริก ตาพร่าไปหมด ผู้ชายที่เธอพลาดล้มใส่เขา เป็นบุคคลอันตรายอย่างที่สุด เขามีรังสีความเหี้ยมแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลไหม้คู่นั้น มันเป็นฟรีโรโมนชนิดหนึ่ง ที่เธอเองเคยอ่านผ่านตา ผู้ชายจำพวกนี้มีเสน่ห์ขั้นรุนแรง เขามีความเจนจัดและเชี่ยวชาญเป็นพิเศษ

รมิดาพยายามทรงตัวลุก หากเธอทำแบบนั้นได้ เหตุการณ์ไม่คาดฝันคงไม่เกิดขึ้น ลูเซียนโน้มตัวลงมาใกล้ เขาได้กลิ่นหอมบางอย่างระเหยออกมาจากร่างกายนุ่มนิ่มตรงหน้า เขาเม้มปาก ตอนที่มองสบตาหญิงแปลกหน้าในระยะประชิด

ลูเซียนไม่เคยคิดทำแบบนี้มาก่อน แต่ตอนที่เขาโน้มตัวลงไปใกล้ อะไรบางอย่างกระตุ้นเขา รมิดาเบิกตาโต พยายามเอนหลังหนี แต่...เธอตัดสินใจช้าไป ระหว่างนั้น ชายแปลกหน้าแต่หล่อสุดๆ ก็โน้มตัวลงมาเสียก่อนแล้ว

ริมฝีปากได้รูปสีเข้ม แนบลงมาบนกลีบปากด้านล่าง

จากนั้น...สติของรมิดาของก็กระเจิดกระเจิง

กลิ่นตัวของชายผู้นี้กระชากสติของเธอจนกระเด็น เปลือกตาเธอหลุบลง แหงนหน้ารับจูบนั้นด้วยความเต็มใจ

“ยัยดา เธอไวไฟชะมัดเลย” รมิดาสะดุ้งเฮือก!! หลังลูเซียนถอนจูบ เขายกมือปาดริมฝีปาก แสร้งปั้นหน้าไม่รู้ไม่ชี้ รมิดาหันไปยิ้มแหยๆ ให้เพื่อนที่เดินเข้ามาสมทบ จังหวะที่เธอพลิกตัว เป็นจังหวะเดียวกันที่ลูเซียนขยับตัว รมิดาเลยผวา ยกมือคล้องคอของเขาเพื่อพยุงตัวเอง แต่ในสายตาคนอื่น รมิดากำลังจับจองหนุ่มโฮสคนนี้ หนุ่มที่สายตาสาวๆ หลายคู่แอบจดจ้องอยู่เช่นกัน