ตอนที่ 6 ของขวัญวันเกิด

ตอนที่ 6 ของขวัญวันเกิด

ตกเย็น

"พ่อโปรดกลับมาแล้ว!!" น้องทีมเมื่อเห็นว่าหมอโปรดกลับมา ก็รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดทันที แล้วหมอโปรดก็ต้องย่อตัวลงมาอุ้มทุกครั้ง

"พี่ปิ่นละครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

"พี่ปิ่นอยู่ในจัวครับ" เสียงเล็กเอ่ยตอบออกไป แล้วชี้นิ้วไปทางที่บอก

"เราไปหาพี่ปิ่นกันดีกว่านะ..." ว่าแล้วสองเท้ายาวก็ก้าวเดินไปยังโซนครัวทันที

"อ้าว...จ้าวแสบ โตแล้วยังให้คนอุ้มอีกนะ" ปิ่นลดาเอ่ยเอ็ดน้องชายเล็กน้อย ที่รู้จักเอาใจหมอโปรด

ทั้งสามนั่งทานอาหารด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย เพราะมื้อนี้ ถือว่าเป็นมื้อพิเศษของปิ่นลดาเลยก็ว่าได้ และที่สำคัญวันนี้ หมอโปรดกลับมาทานข้าวพร้อมกันกับเธอและน้องทีม เพราะปกติส่วนมากเขาจะมาส่งเธอที่คอนโด แล้วก็ออกไปทานข้าวนอก กลับมาก็ดึก

เมื่อทั้งสามทานกันเสร็จ ปิ่นลดาก็มีหน้าเก็บถ้วยชาไปล้างทำความสะอาดครัวให้แล้วเสร็จ เพราะเธอก็รู้ดีว่า หมอโปรดชอบความสะอาด เจ้าระเบียบ และไม่ชอบความวุ่นวาย ชอบความเป็นส่วนตัวมาก แต่เธอกับน้องทีมถือว่าโชคดี ที่ได้มาอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของเขา

ส่วนทางด้านหมอโปรด เมื่อเห็นว่าเริ่มดึกมากแล้ว แต่ปิ่นลดายังเก็บของไม่เสร็จ จึงพาน้องทีมไปอาบน้ำ และพาเข้านอน จนน้องทีมได้หลับไป เขาจึงเดินออกมาจากห้อง และไล่ให้ปิ่นลดารีบไปอาบน้ำทันที

"อาบน้ำเสร็จแล้วก็ตามมาที่ห้องด้วย...ถ้าไม่มา ฉันจะไม่ตามเธอถึงห้องนะ...แล้วรู้ไว้ด้วยถ้าฉันไปตามถึงห้อง จะเกิดอะไรขึ้นตามมา" เขาเอ่ยขู่ดักเธอทุกทาง จนปิ่นลดา ไม่รู้จะพูดปฏิเสธยังไง รีบเดินเข้าห้องไปอาบน้ำทันที

ส่วนเขาเมื่อเห็นว่าปิ่นลดาเข้าห้องไปแล้ว เขาจึงรีบไปอาบน้ำที่ห้องทันที

อีกด้านของผับหรู

"มึงว่าช่วงนี้...ไอ้หมอมันแปลกๆไหมว่ะไอ้ธัน" คิมหันต์ เอ่ยถามขึ้น เมื่อทั้งคู่นั้งดื่มกันมาสักพักได้

"แปลกยังไง?" ธันวาแกล้งเอ่ยถาม เพราะเขาก็พอจะรู้อยู่แล้วว่า คิมหันต์จะพูดเรื่องอะไร

"ก็มันไม่ค่อยมาดื่มกับพวกเราเหมือนแต่ก่อน...แถมช่วงนี้ กับคอนโดทุกวัน ไม่ออกไปทางไหนอีก"

"กูก็รู้เท่าทีมึงรู้นั้นแหละ" ธันวาเอ๋ยบอก

"กูอยากเห็นหน้าแม่สวยน้อยคนนั้นจังว่ะ ว่ามีดีอะไร ทำให้คนอย่างไอ้หมอ...มันติดบ้านได้" คิมหันต์เอ่ยขึ้น

"นี่มึงก็รู้เหรอว่ามันมีเด็ก?" ธันวาถามกลับ

"เออ...กูก็รู้เท่ากับมึงนั่นแหละ" คิมหันต์ตอบ

"กูว่า พวกเราลองไปเซอร์ไพรส์มันไหมวันหลัง" ธันวาเริ่มคิด

"เดี๋ยวก็โดนมันแตะออกมาจากห้องหรอก" คิมหันต์รีบห้าม

"เราก็ไป...แบบไม่ต้องบอกมันไง" ธันวาพูดขึ้น

"ไม่อ่ะ กูจะไปตอนมันอยู่นี้แหละ ไปแบบเจอซึ่งๆหน้าไปเลย" คิมหันต์พูดออกมาพร้อมกระดกเหล้าเข้าปาก

"ถ้างั้น...พรุ่งนี้วันหยุด เราก็ไปหามันสะเลยสิ"

"เข้าท่าหว่ะ...งั้นตามนี้นะ เป็นไงเป็นกัน"

อีกด้าน

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะเปิดประตูหน้าห้อง หมอโปรดรีบเดินไปเปิดให้ปิ่นลดาเข้ามาทันที ทันทีที่ปิ่นลดาเดินเข้ามาภายในห้อง หมอโปรดจัดการกดล็อคประตูทันที แล้วสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง

"อ๊ะ!...หมอจะทำอะไรค่ะ?" ปิ่นลดาที่ตกใจเมื่อโดนหมอโปรดสวมกอดอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

"อย่าร้องแบบนี้" หมอโปรดเอ่ยกระซิบที่ข้างหู

"ก็...หมอกอดปิ่นทำไมล่ะค่ะ" หญิงสาวยกคิ้ว

"หลับตาก่อนสิ...มีอะไรจะให้" เสียงกระซิบที่ข้างหูเอ่ยบอกอย่างเเผ่วเบา

ปิ่นลดาทำตาอย่างว่าง่าย แล้วสักพักก็รู้สึกเย็นที่คอ เมื่อมีบางอย่างมาแตะลงมาที่คอของเธอ มือบางเอื้อมไปลูบดูเบาๆแล้วลืมตาขึ้นถาม

"อะไรค่ะ"

"สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะเด็กน้อย" เสียงนุ่มเอ่ยบอกที่ข้างหู

"ขอบคุณนะค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้า

"แค่ขอบคุณอย่างเดียวเหรอ?" หมอโปรดเลิกคิ้วถาม พร้อมกับส่งสายตาอย่างเจ้าเล่ห์มองเธอ

ปิ่นลดาได้แต่ก้มหน้า ไม่รู้จะทำยังไงต่อ เมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ เธอเชิดหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า พร้อมกับเขย่งเท้าขึ้น กำลังจะ

ทว่า

คนตัวสูงน้อมใบหน้าเข้ามาหน้าเธอเสียก่อน เเล้วก้มลง ประกบปากจูบเธอทันที โดยทีเธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

มือหนาเลื่อนขึ้นกอดเอวบางเอาไว้แน่น แล้วดึงเข้าหาตัวทันที พร้อมกับอุ้มพาเธอเดินไปยังเตียงนอนกว้างนั้น โดยที่ปากยังไม่ยอมล่ะออกจากปากบางนั้นของปิ่นลดาเลย

มือบางทุบเข้าที่อกแกร่ง เมื่อโดนจู่โจมจูบอย่างหนัก และเริ่มรู้สึกจะขาดอากาศหายใจไม่ทัน

ปากหยักจึงยอมถอนจูบออกอย่างน่าเสียดาย แล้วจ้องหน้าหวานของหญิงสาววัยขบเผาะใต้ร่างที่หอบหายใจรวยริน พร้อมปากที่บ่วมเจอด้วยฝีมือของเขา

"ฉันรอวันนี้มานานเท่าไหร่เธอรู้ไหม...และฉันต้องทนทรมานนานแค่ไหน...วันนี้เธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันด้วยน่ะ เด็กน้อย" เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น มือหนาเอื้อมไปลูบศรีษะเธอเบาๆขณะพูดคุย ลมหายใจอุ่นไอที่ลดใบหน้าของหญิงสาว ทำให้ขนลุกซู่ขึ้นทันที

"หมอสัญญาได้ไหมค่ะ...ว่าหมอจะไม่ไปนอนกับคนอื่น...หมอจะมีแค่ปิ่นเพียงคนเดียว" ปิ่นลดาเริ่มรวบรวมความกล้าถามออกไป และเริ่มต่อรอง

"เธอจะขอฉันมากเกินไปแล้วน่ะ...เป็นเมียฉันหรือไงฮ่ะ?" หมอโปรดพูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร

"แล้วถ้าหมอยอมให้เป็น...ปิ่นก็จะเป็นให้ค่ะ เพียงแต่หมอต้องมีปิ่น แค่คนเดียวเท่านั้น!" เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตาเยิ้มจ้องมอง อย่างรอคำตอบ

"ขอเยอะเกินไปแล้ว...อืม" ปากหยักก้มลงปิดปากบางของคนใต้ร่างทันทีเมื่อเริ่มต่อรอง และเริ่มพูดไม่หยุด

"หมะ หมอ...อื้อ..." เสียงร้องอู้อี้ถูกกลืนลงในลำคอ

พร้อมกับมือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบเค้นหน้าอกอวบอิ่มที่มีขนาดกำลังพอดีมือทั้งสองข้างของเธอ ขณะที่ปากก็ยังทำหน้าที่ ลิ้นหนาตวัด ฉกชิมความหอมหวานไปทั่วโพรงปากนุ่มจนทั่วทุกซอกมุม ปากหยัดดูดกัดริมฝีปากบางทั้งบนแลัล่างของเธอสลับกันไปมา