ตอนที่ 4 กอดจูบลูบคลำ

ตอนที่ 4 กอดจูบลูบคลำ

รุ่งเช้า

ปิ่นลดาตื่นขึ้นมารีบเข้าไปในครัว จัดเตรียมอาหารเช้าไว้ให้จนเสร็จเธอรีบเข้าไปในทันที วันนี้เป็นวันหยุดเธอจึงไม่ได้อยู่โรงเรียน

ด้านหมอโปรดตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน...เดินออกนอกห้องพบเพียงความว่างเปล่า มีเพียงอาหารที่ถูกเตรียมไว้อยู่บนโต๊ะ

หมอโปรดจึงเดินเข้าไปเคาะประตูห้องของหญิงสาว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร๊กกก!!!

"ตามฉันมาที่ห้องหน่อย" เสียงเข้มเอ่ยสั่งแล้วเดินออกไปทันที ไม่รอให้ปิ่นลดาได้ตอบหรือปฏิเสธอะไรเลย

ปิ่นลดาจำได้ต้องเดินตามเข้าไปในห้อง โดยที่เธอก็รู้ว่ามันไม่เป็นผลดีกับเธอเลยที่จะเดินเข้าไปในห้องของเขา

"หมอมีอะไร...กับปิ่นเหรอเปล่าค่ะ?" ปิ่นลดาเอ่ยถามขึ้น เมื่อเดินเข้าไปในห้อง

"มานั่งนี่สิ"มือหนาตบลงที่นอนข้างข้าง "ยืนอยู่ไกลขนาดนั้น จะคุยกันรู้เรื่องไหมฮ่ะ"

ปิ่นลดาจึงต้องเดินเข้าไปแบบกล้าไปกลัวๆ หน้าก้มลงมองพื้นตลอด ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า

"ว้ายยยย" หญิงสาวร้องขึ้นทันที เมื่อหมอโปรดคว้าเเละดึงเธอมานั่งลงบนตักแกร่งของเขา พร้อมมือหนาสวมกอดเอวไว้

"ร้อง...เสียงดังไปได้!" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ก็...หมอกอดปิ่นทำไมล่ะค่ะ"

"ก็แค่กอด...ไม่ได้ทำอะไรไปกว่านี้สักหน่อย หรือเธออยากให้ทำมากกว่านี้" หมอโปรดเริ่มขึ้นเสียงใส่ปิ่นลดาเล็กน้อย

"มะ ไม่ค่ะ...อื้อ..."หญิงสาวรีบปฏิเสธทันทีทันควัน แต่ไม่ทันคนตัวโตที่ฉกฉวยโอกาสปล้นจูบเธอไปเสียก่อน

"เฮ้อ..." ปากหยักถอนจูบออก เพราะอีกไม่นานหญิงสาวก็จะมีอายุครบ 18 ปีเต็ม รออีกหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก

"ฉันจะรอเมื่อเธอพร้อมก็ได้...แต่ขอแค่กอด จูบบ้างได้ก็เท่านั้น...แล้วเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันด้วย...เข้าใจน่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมเชยคางปิ่นลดาขึ้นถาม สบตารอฟังคำตอบ

"..." หญิงสาวไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าเชิงเป็นคำตอบ

"หึ...เด็กน้อยเอ้ย" มือหนายกขยี้ผมของปิ่นลดาอย่างหมั่นเขี้ยว "รู้ไว้ด้วยว่าคนอย่างฉันไม่เคยยอมใคร...อยากได้อะไรก็ต้องได้ แม้แต่ตัวของเธอ!"

"ถ้าอย่างนั้นปล่อยปิ่นได้หรือยังค่ะ..." ปิ่นลดาเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าหมอโปรด คงจะหมดธุระกับเธอแล้ว

"ยัง!"

"..." ปิ่นลดาได้แต่เลิกคิ้วมอง

"เลิกหลบสายตา...เวลาฉันพูด ให้ฟังแล้วมองหน้า...ห้ามก้มหน้ามันเสียบุคลิก" หมอโปรดเอ่ยสั่งคนตรงหน้าอีกด้วยเสียงเรียบ

"ค่ะ" เสียงสั่นๆตอบได้เพียงสั้นๆ

"ถ้าอย่างนั้น...." หมอโปรดตั้งใจพูดลากเสียงเเละสายตาจับจ้องมองสำรวจร่างกายสาวน้อยวัยขบเผาะบนตัก เพื่อให้อีกคนคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้

"นี่...หยุดเลยค่ะ!" ปิ่นลดาทำท่าจะลุก

"อะไร!...ของเธออีกฮ่ะ...นี้ฉันใจดีมากเลยน่ะ!!" หมอโปรดขึ้นเสียงดังทันที

"แล้วหมอจะขึ้นเสียงทำไมค่ะ...ปิ่นตกใจนะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น เมื่ออีกคนเริ่มเสียงดังขึ้น

"ปิ่นขอบคุณหมอนะค่ะ" ปิ่นลดาเอ่ยเสียงเบาพให้หมอโปรดได้ยิน

"ขอบคุณทำไม!" หมอโปรดเลิกคิ้ว

"ขอบคุณหมอที่ดูแลพวกเรา...ขอบคุณที่เอ็นดูน้องทีม และะขอบนะคะที่ให้ชีวิตใหม่แก่พวกเรา...ปิ่นไม่มีอะไรตอบแทนหมอหรอกค่ะ" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงปนเศร้า

"อยากตอบแทน...ก็ทำตัวดีดี ตั้งใจเรียน อย่าทำให้ฉันผิดหวังก็พอ..."

"ค่าาา...คุณผู้ปกครอง!" เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมเอื้อมไปสองข้างไปหยิกแก้ม

"ทะลึ่งล่ะ...เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย...ฉันอุตส่าห์อดทนแล้วน่ะ...เธออยากให้ฉันตบะแตกนักหรือไง...แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยน่ะ ถ้าความอดทนฉันหมดเมื่อไหร่ เธอไม่ได้หลับได้นอนแน่...เตรียมตัวไว้ให้ดี"

"นี่หมอจะขู่ปิ่นเหรอค่ะ...แล้วหมอไม่กลัวโดนพรากผู้เยาว์หรือค่ะ"

"นี่เธอจะแจ้งความจับฉันงั้นเหรอ เธอกล้า! ก็ลองดู แล้วฉันก็ไม่ได้ขู่...ฉันพูดจริงทำจริง...อยากลองดูตอนนี้เลยไหมล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยข้างใบหูเล็กๆของปิ่นลดา

"มะ ไม่ค่ะ..."

"หึ...เด็กน้อย!" เสียงเค้นหัวเราะออกมา

สายเรียกเข้า ธันวา

"มีอะไร!"

(โทร...มาเช็คดูว่ามึงฟื้นยังไอ้หมอปากหมา)

"แล้วมึงคุยกับใครล่ะ?''

(อุตส่าห์แบกไปส่งถึงห้อง...ขอบคงขอบคุณไม่มีสักคำเลย)

"เดี๋ยวจะไปไหน!" เอ่ยเสียงเบาเมื่อปิ่นลดากำลังจะลุกออกจากตัก

(มึงว่าอะไรน่ะ!!...เดี๋ยวๆเหมือนกูได้ยินเสียงผู้หญิง...มึงเล่ามาเลย มึงเอาใครไปกกไว้ที่คอนโด)

"ไม่มีอะไร๊!"

(เสียงสูง...ไอ้สัด)

"ไอ้เหี้ยธัน...มึงจะกวนประสาทกูเพื่อ?...แค่นี้น่ะ กูจะพักผ่อน"

(เดี๋ยวนี้มึงแอบมีเด็กเหรอว่ะ...มึงบอกว่านะ ไม่งั้นกูตะสืบเอง)

"เรื่องของกู ไม่เสือกสิครับ...ส่วนจะสืบนั้นมันเรื่องของมึง"

(ได้ไอ้หมอ...)

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

เมื่อสายสนทนาถูกตัดไปแล้ว หมอโปรดจึงหันมาจ้องหน้าของปิ่นลดา ที่ทำหน้าเลิกลัก

"ปิ่นขอตัวไปดูน้องทีมก่อนน่ะค่ะ...ปล่อยน้องไว้นานแล้ว" แล้วปิ่นลดาก็ทำท่าจะลุก

"เดี๋ยว...ฉันอนุญาตให้เธอลุกแล้วเหรอ?"

"ยังค่ะ."

"อื้อ...จ๊วบ" เสียงหวานถูกกลืนลงไปลำคอทันที เมื่อหมอโปรดได้ก้มลงประกบกับปากบางโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

"อ้าปากหน่อย" เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างแผ่วเบา

หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่าย พร้อมกับหลับตาลง ให้ชายหนุ่มได้ฉกฉิมความหวานจากปากบางของเธอ...ลิ้นอุานๆละเลงควานหาควาหวานทั่วโพลงปากนุ่ม ขบเม้มดูดริมฝีปากบนและล่างสลับกันไปมา จนปากของปิ่นลดาตอนนี้บ่วมเจ่อด้วยฝีมือของคนตัวโต

"พอแล้วค่ะ" ปิ่นลดาเอ่วแย้งทันที ที่หมอโปรดละฝีปากออก

"เขินเหรอ?...หน้าแดงเชียว" หมอโปรดแกล้งเอายแหย่ เมื่อเห็นหญิงสาวหน้าแดงเหมือนลูกตำลึง

"หมอบ้า" พูดเสร็จเธอรีบลุกขึ้น แล้ววิ่งออกจากห้องนั้นไปทันที โดยไม่ได้สนใจอะไรอีกเลย

"หึ...เด็กน้อยเฮ้ย" พูดในใจพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อย รู้สึกเอ็นดูในความไร้เดียงสาของเธอ