ตอนที่ 3 เมา

ตอนที่ 3 เมา

"คืนนี้...ฉันมีธุระ พวกเธออยู่กันสองคนน่ะ" หมอโปรดเอ่ยบอกเมื่อเข้ามาถึงที่ห้อง เพราะวันนี้เขามีนัดสังสรรค์กับเพื่อน

"ค่ะ!" ปิ่นตอบรับสั้นๆ เพราะเธอไม่กล้า หรือมีสิทธิ์อะไรจะถามเขา

"รีบพาน้องเข้านอน...ตัวเองนอนดึก ก็อย่าพาน้องทีมนอนดึกตาม"

"ค่าาา"

ผับหรู Smile Club (คิมหันต์)

"กว่าจะเสร็จมาได้น่ะมึง...พวกกูนั่งจนหางงอก" คิมหันต์ เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน และเป็นเจ้าของผับแห่งนี้ เอ่ยเเซวเมื่หมอโปรดเดินเข้ามา

"ปกติมึงจะมาก่อนพวก...วันนี้ทำไมช้านักว่ะ กูรู้มาว่ามึงเลิกงานตั้งแต่ สี่โมงแล้ว แต่มึงมาซะเกือบผับจะปิด" ธันวา เพื่อนสมัยเรียนอีกคนแล้วยังเป็นหุ้นส่วนเจ้าของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง เอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน

"กูก็มีธุระบ้างไม่ได้เหรอไง?" หมอโปรดเอ่ยตอบ

"ธุระอะไรของมึง...ไอ้หมอเถื่อน...หรือว่ามึงแอบซุกใครไว้" คิมหันต์เอ่ยขึ้น เมื่อหมอโปรดเริ่มมีอาการเหมือนปากไม่ตรงกับใจ

"ใคร...ไม่มี๊!"

"เสียงสูงมากสัด" ธันวาเอ่ยขึ้น

"กูจะซุกใครไว้ได้ว่ะ...เวลาว่างกูแทบจะไม่มี"หมอโปรดเอ่ยเรียบนิ่ง

"วันนี้...ต้องการไหมสักคนไหม?...เดี๋ยวเรียกเด็กให้" คิมหันต์เอ่ยถามเมื่อหมอโปรดทำหน้าเครียด

"ไม่อ่ะ...วันนี้ไม่มีอารมณ์"

"เฮ้ยอะไรว่ะ...ปกติมึงไม่เคยปฏิเสธนี้ไอ้หมอ...พิรุธมึงเยอะน่ะ" คิมหันต์ยังเอ่ยแหย่

"กูแค่เหนื่อย"

"เออ...พวกกูจะพยายามเชื่อมึงแล้วกันนะท่านผ.อ." ธันวาพูดพร้อมกับยกเเก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดกทันที

นานสองนานจวบจนผับปิด จึงต้องแยกย้ายกันกลับ พรุ่งนี้เขาหยุด วันนี้เลยต้องจัดหนักเป็นพิเศษ ทั้งที่ปกติเวลามาสังสรรค์ข้างนอกเขาจะไม่ยอมดื่มจนเมาเด็ดขาด เพราะเขาจะระวังตัวดี กลัวเผลอพลาดท่าให้แก่พวกสาวๆที่ตั้งใจจะวายเขาอยู่ตลอดเวลา

แต่ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ ถึงต้องยอมสิโรราบขนาดนี้

คอนโดหรูใจกลางเมือง(หมอโปรด)

"เมาเหมือนหมาเลยนะมึง" ธันวาเอ่ยขึ้นเมื่อส่งหมอโปรดถึงห้อง แล้วทิ้งให้นอนอยู่บนโชฟากลางห้อง

แล้วคิมหันต์และธันวาก็กลับออกไปทันที โดยไม่ได้สนใจคนที่เมาแอ๋อยู่บนโชฟาเลย

เสียงเอะอะโวยวายจากทางด้านนอก...ทำให้ปิ่นลดาที่กำลังหลับสนิทตื่นขึ้นมาในทันที

หญิงสาวคิดนึกกลัวขึ้นมา...เพราะมีเสียงกำลังเหมือนคนด้านนอกพยายามจะเข้ามาให้ห้องของเธอและน้องทีมหลับอยู่

ปิ่นลดาไม่รู้จำทำยังไงต่อ เธอลุกขึ้นคว้าไม้เบสบอลมาไว้ในมือกำแน่น เดินไปทางประตู

ทว่า

แกร๊กกก!

"เฮ้ยหมอ!" เสียงร้องตกใจของปิ่นลดาดังขึ้นเมื่อคนด้านนอกพุ่งเข้ามาหาเธออย่างจัง เพราะความเมา แรงทรงตัวแทบไม่มี ทำให้เซล้มไปกับพื้น พร้อมกับมือที่คว้าตัวหญิงสาวไว้ทัน แต่ก็ทำให้ล้มไปตามกันได้ เพราะว่าหมอโปรดตัวโตกว่าปิ่นลดาตั้งเยอะ

"หมอ...หือ กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้ นี้แน่ใจนะว่ากินไม่ได้อาบ...เป็นหมอมาได้ไงเนี้ยะ" ปิ่นลดาบ่นกับตัวเองเบาๆ เพราะเขาคงไม่รู้เรื่องหรอกที่เธอบ่นให้เขา ก็เมาสะขนาดนั้น

"หมอ...ลุกขึ้นไปนอนห้องหมอได้แล้วค่ะ นี้หมอเข้าห้องผิดน่ะ"

"'อื้อ...ก็นี้มันบ้านฉัน"

"ค่าาาา...ไปได้แล้วค่ะ" หญิงสาวช่วยพยุงร่างสูงให้กลับเข้าไปนอนที่ห้องของเขาทันที เพราะกลัวคนเมาจะโวยวาย พลอยทำให้น้องทีมตื่น

แกร๊กกก!

เสียงเปิดประตูเข้ามา ร่างสูงใหญ่ที่มีคนตัวเล็กคอยช่วยพยุงพาไปที่เตียงนอน นั้นอย่างทุลักทุเล เพราะน้ำหนักที่ชายหนุ่มทิ้งตัวมา

"ว้ายยยย"ปิ่นลดาร้องเสียง เมื่อทิ้งชายหนุ่มลงเตียง แต่ร่างสูงดันคว้าตัวเธอเอาไว้ด้วย

แล้วตอนนี้ทำให้ ปิ่นลดาที่คร่อมอยู่บนตัวของหมอโปรด

"หมอ...ปล่อยปิ่นค่ะ...ปิ่นจะไปนอนกับน้องทีม ทิ้งนอนไว้นานแล้ว เดี๋ยวน้องจะตื่นมาแล้วไม่เห็นใครค่ะ"

หมอโปรดที่ตอนนี้เริ่มมีสติกลับมาบ้างนิดหน่อยก็จำเธอได้เพราะกินตัวของเธอ

"ไหนว่าจะตอบแทนฉันทุกอย่างไง" เสียงทุมเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา พร้อมกับจ้องมองหน้าหญิงสาววัยขบเผาะตรงหน้าอย่างหวานเยิ้ม

"คือ..." ปิ่นลดาเริ่มทำหน้างง

ไว้กว่าความคิดหมอโปรดจับพลิกตัวของปิ่นลดามาอยู่ใต้ร่าง แล้วเขาเป็นฝ่ายคร่อมเธอไว้แทน

"หมอจะทำอะไรค่ะ"หญิงสาวหน้าผูกโบว์ขึ้นทันที

"ก็สิ่งตอบแทนที่เธอจะมอบให้ไง" เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมทำทำหน้าเรียบนิ่งอย่างได้รู้สึกอะไร

"แต่ปิ่นว่า...ปิ่นทำอย่างอื่นตอบแทนได้ไหมค่ะ...เช่นงานทุกอย่างที่ปิ่นพอจะทำได้ เป็นแม่บ้านทำความสะอาด ให้ก็ได้ค่ะ ปิ่นไม่เกลี้ยง ปิ่นทำได้หมดเลย" เธอเริ่มเอ่ยเสียงสั่น

"นี่...คิดว่าฉันยอมเสียเวินไปเยอะขนาดนี้ ฉันจะให้เธอมาเป็นเเม่บ้านงั้นเหรอฮ่ะ" หมอโปรดเริ่มควบคุมอารมณ์โมโหไว้ไม่อยู่ เผลอตะคอกใส่หญิงสาวใต้ร่างที่ตอนนี้สั่นเป็นเจ้าเข้าทรง

"แต่ปิ่นยังไม่พร้อมค่ะ...ให้เวลาปิ่นหน่อยได้ไหมค่ะ" ปิ่นลดาเอ่ยขึ้นเสียงสั่นเทา

"นี่สาวน้อย!...เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรทั้งนั้น..." มือหนาเอื้อมมาลูบศีรษะเธอเบาเบา เชิงปลอบ

"แต่...อื้อ" เสียงถูกกลืนลงไปในลำคอ โดยที่ปิ่นลดาไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ปากหยักขบเม้มใช้ฟันดูดกัดริมฝีปากบนล่างของเธอ ทำให้เธอยอมเผยอปากให้เขาได้แกชิมความหวานได้อย่างสุขสมอารมณ์ที่มีของเขาตอนนี้

แต่ทว่า

"ฮือ...พี่ปิ่นครับ พี่ปิ่น" เสียงใสเอ่ยเรียกชื่อเธอ...ทำให้ทั้งสองแน่นิ่ง แล้วรีบผละออกจากกันโดยเร็ว และปิ่นลดา ได้จังหวะนั้น รีบผลักหมอโปรดออก แล้ววิ่งออกจากห้องไปยังห้องของเธอทันที ที่ตอนนี้มีเสียงน้องชายเธอเอ่ยร้องเรียกหาอยู่

"ฟู่ว์...ใจเย็นๆไว้ไอ้โปรด ยังมีเวลาอีกเยอะ ฟู่ว์"