ตอนที่ 2 คุณพ่อจำยอม

ตอนที่ 2 คุณพ่อจำยอม

รุ่งเช้า

ปิ่นลดาตื่นขึ้นมาแต่เช้ามืด เพราะปกติเธอก็มักจะตื่นแบบนี้เกือบทุกวันอยู่แล้ว หรือเกิดจากความเคยชินไปเเล้วสะมากกว่า

หญิงสาวเดินไปที่โซนครัว หยิบจับโน้น จับนี้มา เพื่อที่จะเตรียมอาหารเช้าตามวัสดุดิบที่มี ให้แก่คนที่ยังไม่ตื่น

ไม่นานอาหารสองสามอย่างก็ถูกจัดเตรียมไว้ที่โต๊ะเป็นที่เรียบร้อย

แกร๊กกก!

เสียงเปิดประตูจากห้องนอนใหญ่ คือห้องของคนตัวโตเดินออกมาพร้อมชุดที่พร้อมจะออกไปทำงาน

"อาหารเสร็จเเล้วค่ะ...หมอจะทานเลยไหมค่ะ ปิ่นจะตักข้าวให้" ปิ่นเอ่ยถามหมอหนุ่มที่พึ่งเดินออกมาจากห้องนอน และเดินมาทางครัว

"อืม...เธอก็รีบไปอาบน้ำแต่ตัวได้แล้ว จะได้มาทานพร้อมกัน และไปโรงเรียนด้วย หยุดหลายวันแล้วหนิ่ จะพาไปดูโรงเรียนใหม่ด้วย...บอกน้องทีนด้วยน่ะ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ และบอดให็เธอรีบไปแต่งตัว

"ค่ะ"

สักพัก

ปิ่นเดินมาด้วยชุดนักเรียนมอปลายของเธอ และน้องทีน ที่เดินออกมาพร้อมกัน

"รีบพากันมาทานข้าวได้แล้ว..."เสียงเข้มเอ่ยสั่งสองพี่น้อง

"น้องทีมครับ!...ต่อไปน้องทีมจะต้องอยู่ที่นี่ น้องทีมจะมาเรียนอยู่ใกล้ๆนี่ และจะมีเพื่อนใหม่ด้วยนะครับ" โปรดเอ่ยบอกกับน้องทีมอย่างเสียงนุ่ม

"ครับ..."

"อ่ะ...เอาอันนี้ไปใช้" เขายื่นบัตรเครดิตให้แก่หญิงสาว ที่ตอนนี้ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกไม่เข้าใจอะไรเลย

"อะไรค่ะ?"

"เอาไปเถอะน่า...ผู้ใหญ่ให้ของก็ต้องรับ เพราะมันจำเป็นต่อการใช้ชีวิตข้างนอก" โปรดเอ่ยบอกเสียงเรียบ

"ขอบคุณค่ะ" ปิ่นรับมาแบบงงๆ แล้วก็ยกมือไหว้เพื่อเป็นการขอบคุณ

เขาทำเรื่องย้ายโรงเรียนให้กับเธอ ทั้งของปิ่น และก็ของน้องทีมให้เรียบร้อย เขาขับรถมาส่งเธอที่โรงเรียนก่อนแล้วค่อยมาส่งน้องทีมทีหลังเพราะโรงเรียนของน้องทีมจะอยู่ใกล้กับโรงพยาบาลของเขา

"พี่ไปทำงานแล้วครับ!...น้องทีมอยู่กับคุณครูไม่ดื้อนะครับ ตอนเย็นจะมารับ เราไปรับพี่ปิ่นพร้อมกันนะ" เสียงนุ่มเอ่ยสั่งเด็กชายตรงหน้า พร้อมกับลูบศีรษะเบาเบา กับเด็กเขามักจะอ่อนโยนด้วยเสมอ

"ครับ" เสียงเล็กตอนรับ

"ฝากด้วยน่ะครับ...แกไม่ค่อยมีเพื่อน" เเล้วก็หันไปทางคุณครูที่คอยมารับเด็ก

ปิ่นลดา และ ทินกร ถูกย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเอกชนใกล้ๆกันกับโรงพยาบาล เพราะหมอหนุ่มอ้างว่าสะดวกต่อการเดินทาง เเละตอนนี้ทั้งคู่ก็อยู่ในความดูแลของเขาด้วย

ตกเย็น

โปรดเลิกงานมา แวะรับน้องทีมที่โรงเรียนก่อน

"สวัสดีครับพี่หมอ!" เด็กชายตัวน้อยเอ่ยทักทายสวัสดีเมื่อเห็นหมอหนุ่มมารับ

"สวัสดีครับ...น้องทีมดื้อไหมครับวันนี้"เสียงนุ่มตอบรับแล้วเอ่ยถามขึ้น

"ทีมไม่ดื้อครับ"

"เก่งมากเลยครับ...น้องทีมครับ อยู่ข้างนอกน้องทีมเรียกพี่หมอว่าพ่อได้น่ะครับ...พี่หมออนุญาต" เขาบอกออกไปเพื่อที่จะใช้สถานะของน้องทีม เอาไว้กันพวกสาวๆของเขานั้นเอง และเขาก็อยากจะมอบความรักความอบอุ่นให้แก่น้องทีมด้วย "ไหนลองเรียกสิ"

"พี พ่อโปรดครับ"

"ดีมากครับ...ป่ะ...เราไปรับพี่ปิ่นกันดีกว่าน่ะ" แล้วโปรดก็ย่อตัวลงอุ้มน้องทีม พาเดินไปขึ้นรถ แล้วจึงแวะไปรับปิ่นลดา

"รอคนมารับเหรอ!...เราชื่ออาร์ตน่ะ อยู่ ม.6 ห้อง 2" ชายวัยเดี๋ยวกับหญิงสาวเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นปิ่นลดายืนรอรถที่หน้าโรงเรียน

"เอ่อ...เราชื่อปิ่น...อยู่ห้อง 1 รอผู้ปกครองมารับนะ"

"เก่งนี่...อยู่ห้องหนึ่งเลย" อาร์ตเอ่ยชม

"อื้อ...ขอบคุณน่ะ รถมารับแล้ว" ปิ่นลดาเดินไปขึ้นรถที่จอดรอรับเธออยู่

"สวัสดีค่ะหมอ" เมื่อขึ้นมาบนรถปิ่นเอ่ยขึ้น

"ยืนคุยกับใคร" โปรดเอ่ยถามขึ้น เพราะเห็นเธอยืนคุยกับผู้ชาย รู้อยู่หรอกว่าเด็กวัยเดียวก็แค่อยากถาม

"เพื่อนค่ะ...หมอจะพาพวกเราไปไหนอีกค่ะ" ปิ่นเอ่ยตอบ แต่ไม่มองหน้า และเอ่ยถามขึ้นอีก เมื่อหมอหนุ่มพาขับรถออกไป ที่ไม่ใช้ทางกลับบ้าน

"นั่งอยู่เงียบๆพอ...ไม่ต้องถามอะไรมาก ฉันไม่เอาพวกเธอไปฆ่าทิ้งหรอน่าา...." โปรดเอ่ยขึ้นเสียงเข้มพร้อมกับจ้อฝหน้าหญิงสาว

ห้างสรรพสินค้า

เขาพาเธอทั้งสองมาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เขาพาเธอเดินไปยังแผนกต่างๆ และซื้อของให้พวกเธอมากมาย สองพี่น้อง น้องทีมเขาก็จะเป็นคนอุ้มพาเดินตลอด

"มันเยอะ...เกินไปแล้วค่ะ ปิ่นจะใส่ยังไงทันค่ะ แถมมีแต่ของแพงๆ ปิ่นคงไม่กล้าใส่หรอกค่ะ" ปิ่นลดาเอ่ยขึ้น เมื่อเขาหยิบจับนั้นนี่ ไม่ยอมพอสักที

"ผู้ใหญ่ซื้อให้ก็รับไว้ อย่าเสียมารยาท...แล้วไอ้เสื้อผ้าเก่าเก่าพวกนั้น ก็ทิ้งไปให้หมดฉันไม่ชอบ" เสียงเข้มเอ่ยสั่งอีกครั้ง จนปิ่นลดาไม่กล้าเอ่ยหรือปฏิเสธอะไรออกมาเลย

รีบไปลอง...แล้วก็เปลี่ยนไอ้ชุดนักเรียนี่ออกด้วย ใส่ตัวที่ซื้อใหม่แทน...ฉันจะพาน้องทีนไปซื้อของเล่น เสร็จแล้วก็รีบตามไป นี้บัตรเอาไว้จ่าย" "รู้สึกเหมือนพาลูกมาช็อบปิ้งยังไงยังนั้นแหล่ะ"

เขาจัดการทุกอย่างให้เธอเสร็จสับ โดยที่เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรเลย

"น้องทีมครับ!...เราไปดูของเล่นกันดีกว่าเนอะ" เสียงนุ่มเอ่ยบอกกับคนที่กำลังอุ้มอยู่

"เย้...ไปครับ" เสียงเล็กเอ่ยตอบรับพร้อมกอดคอชายหนุ่มไว้แน่น

"แล้วสรุปมันน้องใครกันแน่เนี่ยะ..."หญิงสาวได้แต่เอ่ยในใจ...

เพราะน้องทีมก็สนิทกับหมอโปรดมากเกินไป ทั้งที่พึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน แถมเวลาเขาพูดกับน้องทีม น้ำเสียงก็แตกต่างจากที่พูดกับเธอเสียอีก กับน้องทีมเขาเป็นหมอผู้อ่อนโยน แต่กับเธอ เขาคืิอหมอเถื่ิอนชัดชัด ถ้ากินหัวได้เขาคงกินไปนานแล้ว

ขณะที่หมอโปรดกำลังพาน้องทีมเลือกของเล่นอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยทักเขาขึ้น

"โปรดค่ะ...โปรดจริงๆด้วย มาทำอะไรเหร...."

"พ่อโปรดครับ" หญิงสาวทีกำลังทักทายไม่ทันจบ...น้องทีมก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน "ทำดีมากเด็กน้อย"พร้อมกับเอามือลูบศีรษะน้องทีมเบาเบา

"พ่อโปรด...หมายความว่ายังไงค่ะ?" น้ำผึ้ง คู่ขาเก่าของเขานั้น เอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเด็กชายเรียกเขาว่าพ่อ

"ตามนั้นครับ...ผมขอตัวก่อน" แล้วหมอโปรดก็อุ้มพาน้องทีมไปยังอีกโซนหนึ่งทันที ปล่อยให้หญิงสาวได้ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกอยู่อย่างนั้น