ตอนที่ 9 มีแขกมาเยือน

“คุณดื่มอะไรไหม”

“เอาชาดอกไม้มาก็ได้จ้ะ”

มือเล็กหยิบแก้วมาชงเครื่องดื่มตามที่เขาบอก เมื่อเสร็จแล้วก็ส่งให้เขา แล้วหันไปรับเมนูจากลูกค้าที่เข้ามาใหม่

“พี่ดูซีรี่ย์จีนด้วยเหรอคะ”

“ค่ะ”

หญิงสาวยิ้มให้ลูกค้าวัยรุ่นของเธอ การที่มีคำถามเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะเพลงที่เธอเปิดในร้าน มักจะเป็นเพลงจากซีรี่ย์หรือเพลงนักร้องจีน มีบางครั้งเท่านั้นที่จะเป็นเพลงเกาหลี แต่หญิงสาวเป็นคนที่ชอบดูซีรี่ย์และฟังเพลง เธอจึงมักจะเปิดเพลงค่อนข้างหลากหลาย

“หนูชอบมากเลย นักร้องคนนี้เขาเป็นดาราด้วยนะ เป็นพระเอกซีรี่ย์ เพิ่งดูจบเลย หล่อมาก”

“เอ่อ ค่ะ เสียงเพราะดีนะคะ” ซินซินหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย เมื่อเด็กสาวคนนี้กำลังพูดถึงเพลงที่เจ้าของเสียงกำลังนั่งหันหลังอยู่ เพลงของเฉินซื่อซี

“ใช่ค่ะ เสียงหล่อมากเลย หน้าตาก็หล่อมากค่ะ คลั่งรักเลยค่ะ”

“เอ่อ ค่ะ ได้แล้วค่ะ”

หญิงสาวชงเครื่องดื่มเสร็จก็ส่งให้เด็กสาวที่ยืนคุยอย่างออกรส เมื่อพวกเธอเดินกลับออกไปนั่งนอกร้านเธอรีบนั่งลงที่เก้าอี้เพื่อบอกให้เขาเข้าบ้าน

“คุณ เข้าไปในบ้านก่อนเถอะ เด็กกลุ่มเมื่อกี๊รู้จักคุณ พวกเธอเพิ่งดูผลงานของคุณจบ ฉันว่าพวกเธออาจจะจำคุณได้”

“หืม พวกเธอคงไม่เข้ามาแล้วมั้ง พวกเธอได้เครื่องดื่มครบแล้วนี่”

“ก็ไม่แน่หรอกค่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมไม่หันหน้าไปหรอก ไม่ต้องกลัวนะ”

“ฉันไม่ได้กลัว แต่คุณจะไม่เป็นอะไรเหรอ”

“คงไม่มีใครเชื่อหรอก ว่าผมจะอยู่ที่นี่”

“ก็จริง ตอนแรกฉันยังไม่เชื่อเลย”

รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมยาวสวยที่ถูกมัดเอาไว้ด้วยความเอ็นดู

หญิงสาวอึ้งไปอึดใจ เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาแปลกใจ จะว่าเธอไม่ตื่นเต้นหรือเขินอายก็คงไม่ใช่ แต่เป็นเวลาหลายวันแล้วที่เธออาศัยอยู่ร่วมกับเขา เธอจึงเรียนรู้ที่จะทำเฉยไปหากเขาแสดงกิริยาอะไรออกมา

2 ชั่วโมงต่อมา

“มาถึงแล้ว”

“เดินเข้ามาในร้านกาแฟเลย”

“โอเค”

ชายหนุ่มนั่งเล่นอยู่กับคนตัวเล็กจนกระทั่งเพื่อนของเขามาถึงและโทรมาหา เขาจึงให้เพื่อนเดินเข้ามาในร้านเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้าโดยตรงกับลูกค้าบางส่วนที่นั่งอยู่ด้านนอก

เสียงกระดิ่งเปิดประตูดังขึ้น ซินซินหันไปมองผู้มาใหม่ เมื่อเห็นสไตล์การแต่งตัวของพวกเขาเธอมั่นใจว่าพวกเขาคือเพื่อนของคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างเธอตอนนี้ เธอจึงลุกขึ้นยืนและส่งยิ้มต้อนรับพวกเขา

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ คือ…..”

“พวกนายเข้ามา”

ชายหนุ่ม 2 คนกำลังจะบอกเจ้าของร้านว่าพวกเขามาหาเพื่อน แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะพูดอะไร เสียงเพื่อนของเขาก็ดังขึ้น หญิงสาวหันไปมองคนข้างๆแล้วพยักหน้าเป็นการบอกพวกเขาว่าคนที่พวกเขาต้องการเจอกำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอ

“หืม”

ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วเดินมาด้านข้างเคาน์เตอร์ จึงมองเห็นเพื่อนของพวกเขาที่กำลังนั่งหันหลังให้ และในมือของเขาก็กำลังถือโทรศัพท์อยู่ โทรศัพท์ที่เขามั่นใจว่าไม่ใช่ของเพื่อนเขาแน่นอน

“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้”

“รอพวกนาย”

“คุณ เขาไปข้างในเถอะ”

“โอเค”

เสียงพูดคุยภาษาจีนดังขึ้น เรียกความสนใจจากลูกค้าที่อยู่ภายในร้านไม่น้อย หญิงสาวจึงบอกกับคนข้างๆให้เขาพาเพื่อนเข้าไปข้างในบ้าน ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนหลังจากตอบรับเธอ เขาแตะแผ่นหลังบางเบาๆก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือและพยักหน้าให้ทั้งสองคนตามเขาเข้าไป

เมื่อเข้ามาในบ้าน ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ เฉินซื่อซีไม่เคยเปิดเผยความเป็นส่วนตัวมากขนาดนี้กับใครมาก่อน ยิ่งโทรศัพท์ของคนอื่นเขาจะไม่แตะเลย แต่สิ่งที่เขาเห็นคือเพื่อนของเขากำลังเล่นโทรศัพท์ของหญิงสาวเจ้าของบ้านอยู่

“อธิบายมา” หวังข่ายพูดหลังจากนั่งลงที่โซฟา โดยที่ฮ่าวหนานมองสำรวจภายในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าพอใจ ผู้หญิงคนนี้สไตล์คล้ายกับเพื่อนของเขา

“ก็บังเอิญเจอที่นี่ หลังจากหนีคนที่เจอแล้วจำฉันได้ แค่นั้นเลย”

“แล้วนายก็อยู่ที่นี่อะนะ”

“อือ ก็เธอเฉยกับฉันมาก ฉันมั่นใจว่าเธอรู้จักฉันนะ แต่เธอไม่มีทีท่าว่าจะยุ่งเรื่องส่วนตัวหรือเข้าใกล้ฉันเลย”

“แล้วที่พวกฉันเห็นคืออะไร” ฮ่าวหนานหันมาถามหลังจากได้ยินสิ่งที่เฉินซื่อซีบอก

“ก็อย่างที่เห็น ฉันเข้าหาเธอ เธอไม่เคยแตะหรือถูกตัวฉันเลย ถ้าฉันไม่บอกเธอว่าฉันอนุญาต”

หวังข่ายกับฮ่าวหนานหันมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ เขาแทบไม่เชื่อว่าเพื่อนของพวกเขาจะเข้าหาหญิงสาวก่อนทั้งที่เพื่อนเขาเป็นคนดัง

“เอาเถอะ เดี๋ยวพวกนายก็รู้ จะพักก่อนไหม”

“พักสิ เหนื่อยจะตาย เดี๋ยวค่อยออกไปหาอะไรกิน”

“อือ พวกนายพักห้องนี้ไปละกัน”

ร่างสูงเดินนำเพื่อนไปเปิดประตูห้องนอนเล็กที่เขาใช้อยู่ ทั้งสองคนหันมามองเขาอย่างแปลกใจ

“แล้วนายจะนอนยังไง” ฮ่าวหนานถามหลังจากสำรวจห้อง เมื่อเห็นเสื้อผ้าและข้าวของของเฉินซื่อซี

“ฉันจะไปนอนห้องนู้น”

“หืม…..”

“ห้องของซินซิน”

“เฮ้ยยย”

หวังข่ายกับฮ่าวหนานร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนพูด ทำไมพวกเขาจะไม่รู้ว่าเฉินซื่อซีเป็นคนยังไง คนที่รักความเป็นส่วนตัวจนถึงขนาดไม่ใช้แก้วน้ำ ไม่ใช้ช้อนร่วมกับใครหรือกินอาหารต่อจากใคร รวมถึงไม่ใช้ของใช้ร่วมกับใคร แต่กลับออกปากเองว่าจะไปนอนร่วมห้องกับหญิงสาวที่เพิ่งรู้จักได้เพียงไม่กี่วัน สิ่งนี้ทำให้พวกเขาตกใจอยู่ไม่น้อย

“รู้ใช่ไหมว่าฉันหวงความส่วนตัวและรักความสะอาดมากแค่ไหน”

“เออ”

“พวกนายคอยดู ว่าทำไมฉันถึงไม่เป็นกับเธอคนนี้”

เฉินซื่อซีตัดบทก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป ปล่อยให้เพื่อนเขาทำอะไรไม่ถูกอยู่แบบนั้น

ทางด้านซินซิน หลังจากทั้ง 3 คนเดินเข้าบ้านไปแล้ว เธอก็เตรียมตัวปิดร้าน การที่มีแขกมาที่บ้านเธอก็คงไม่ควรจะปล่อยให้แขกอยู่กันเองโดยไม่ได้ต้อนรับอะไร ถึงแม้เฉินซื่อซีจะคอยดูแลพวกเขาอยู่ก็เถอะ แต่ถึงอย่างไรพวกเขาทั้ง 3 คนก็ถือว่าเป็นแขกของเธอ