ตอนที่ 8 เพื่อนผมมา 2 คน

เมื่อกลับมาถึงที่บ้านซินซินปล่อยให้ชายหนุ่มพักผ่อน ส่วนตัวเธอแต่งหน้าเค้กต่อจนกระทั่งเสร็จและเก็บเข้าตู้เย็นเรียบร้อย หญิงสาวจึงกลับห้องนอนเพื่อนอนพัก เพราะอย่างน้อยถ้าเธอต้องนอนดึกทุกคืน ช่วงบ่ายวันหยุดให้เธอได้นอนพักก็ยังดี

ด้วยความที่หญิงสาวอยู่คนเดียวมาหลายปีจนชินเธอจึงไม่ได้ล็อกประตูห้องนอน เพราะบ้านของเธอจะล็อกประตูรั้วเอาไว้ตลอด อีกทั้งปกติภายในบ้านก็ไม่มีใคร เธอจึงลืมคิดไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว

ทางด้านชายหนุ่มร่างสูง เขาหยิบโทรศัพท์ของหญิงสาวที่วางเอาไว้มากดโหลดแอพลิเคชั่นเพื่อสมัครให้เธอ เอาไว้ให้เธอติดต่อกับเขายามที่เขาต้องกลับไป

“ว่าไง” มือใหญ่หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดรับสาย ในขณะที่อีกมือยังถือโทรศัพท์อีกเครื่องไว้อยู่

“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างหรือยัง”

“ก็ดีขึ้นอยู่ ลืมนึกถึงไปแล้วล่ะ”

“หืม ขนาดนั้นเลยเหรอ ก่อนจะไปนายยังแย่อยู่เลยนะ”

“มีอะไรอย่างอื่นให้คิดน่ะสิ”

“ชักอยากจะรู้ซะแล้วสิ ฉันไปหานายดีกว่า”

“ขอถามเจ้าของบ้านก่อนนะ”

“นายไม่ได้พักอยู่โรงแรมเหรอ”

“เปล่า เจอคนดีๆเข้าน่ะ”

“หืม…..”

“เดี๋ยวฉันติดต่อกลับไป ขอถามเจ้าของบ้านก่อน”

“โอเค”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อเหลาก็มองโทรศัพท์ในมืออย่างครุ่นคิด จนเมื่อแอพลิเคชั่นแจ้งเตือนว่าโหลดสำเร็จ เขาจึงจัดการสมัครให้หญิงสาวแล้ววางมันกลับไปบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาเหมือนเดิม

ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวยาวๆมายืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของเจ้าของบ้าน ยกมือขึ้นเตรียมเคาะ แต่เหมือนมือจะไวกว่าความคิด เมื่อมันดันเปิดประตูโดยไม่ทันได้เคาะ และดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเล็กที่หลับสนิทจะไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ภายในห้องนอนคนเดียว

เฉินซื่อซีหย่อนตัวนั่งลงตรงขอบเตียง มองใบหน้าเล็กที่ตอนนี้หลับสนิทด้วยสายตาเอ็นดู เห็นทีเขาต้องบอกให้หญิงสาวระวังตัวมากกว่านี้

ดวงตากลมโตลืมขึ้นช้าๆ กระพริบปรับสายตาไม่กี่ทีก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาในห้องนอนของเธอ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ตื่นแล้วเหรอ ผมจะถามว่าเพื่อนผมมาที่นี่ได้ไหม พอดีเขาจะมาหาผม น่าจะค้างสัก 2-3 คืน”

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”

“จ้ะ ผมรบกวนหรือเปล่า คุณนอนต่อไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

หญิงสาวตัวเล็กตวัดผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องแต่งตัวไป ภายในห้องแต่งตัวมีห้องน้ำที่เธอแยกเอาไว้ เพื่อความสะดวกเวลาอาบน้ำแต่งตัว จะได้ไม่ต้องเดินเข้าออกห้องนอน

สายตาคมมองตามร่างเล็กที่เดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป เพื่อบอกข่าวกับเพื่อนตามที่เขาได้บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะติดต่อกลับไป

2 วันต่อมา

“ฉันขึ้นรถแล้ว จะให้ฉันไปที่ไหน”

“เดี๋ยวฉันถามซินซินก่อน”

“ซินซิน?”

“เจ้าของบ้าน”

“นายอยู่กับผู้หญิงเหรอ”

“ใช่”

“แล้วหล่อนไม่…..”

“ไม่เลย เธอเคารพความเป็นส่วนตัวของฉันมาก ไม่เข้ามาวุ่นวายหรือถามอะไรเลย”

“เหลือเชื่อ”

“พวกนายเจอเธอเองแล้วพวกนายจะรู้”

“อืม เร็วเถอะ รถออกแล้ว”

“แป๊บหนึ่ง ฉันต้องออกไปถามเธอด้านนอก”

เฉินซื่อซีกำลังดูตารางงานของเขาและติดต่อกับผู้ช่วยของเขาอยู่ พอดีกับที่เพื่อนของเขาติดต่อมาว่าถึงแล้ว เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกมาที่ร้านกาแฟ

“คุณ”

ซินซินสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปมองตามเสียงเรียก เพราะตอนนี้ในร้านของเธอลูกค้าค่อนข้างเยอะ ซึ่งนั่นหมายความว่าเสี่ยงที่จะมีคนจำเขาได้

ชายหนุ่มใส่แว่นสายตา เดินออกมาหาหญิงสาวด้วยท่าทางสบายๆราวกับเขาไม่ใช่คนดัง

สายตาหลายคนมองร่างสูงที่เดินออกมาจากประตูหลังร้านด้วยความสนใจ หากเขาไม่ใช่คนดัง ก็คงไม่พ้นสายตาของพวกสาวๆอยู่ดี ด้วยรูปร่างหน้าตาของเขามันดูดีมากในสายตาพวกเธอ

“เพื่อนผมขึ้นรถแล้ว คุณคุยกับคนขับให้หน่อยได้ไหม”

“ได้ค่ะ”

มือใหญ่กดโทรออกหาเพื่อนแล้วส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาวเป็นคนคุย เธอรับโทรศัพท์เขามาถือแนบหูแล้วพูดคุยบอกทางกับคนขับรถแท็กซี่ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ส่งคืนให้ชายหนุ่มที่นั่งหันหลังอยู่ที่เก้าอี้ด้านในเคาน์เตอร์

“น่าจะประมาณ 2 ชั่วโมงค่ะ กว่าจะถึง”

“คุณ…..”

“คะ”

“เพื่อนผมมา 2 คน”

หลังจากจบประโยคการสนทนา เสียงของทั้งคู่เงียบลงโดยอัตโนมัติ ชายหนุ่มลอบสังเกตอาการของหญิงสาวตัวเล็ก ที่เขามั่นใจว่าเธอรู้ว่าเขาต้องการพูดอะไร เพราะเตียงในห้องนอนเล็กเป็นเตียง 5 ฟุต และการที่ผู้ชาย 3 คนจะนอนเบียดกันบนเตียงหลังนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย

“เอ่อ เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันแล้วกันนะคะ”

“อื้ม”