บังเอิญพบรัก ยอดดวงใจ

ไข่มุกสีชมพู

บท

ตั้งค่า

ตอนที่ 7 ใคร?

“มายังไงเนี่ย”

“แท็กซี่อะดิ เลิกงานเร็วไม่รู้จะไปไหน”

“เออ เข้ามา”

ซินซินเดินมาเปิดประตูเล็กให้เพื่อนรักของเธอ เมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งดังขึ้น หญิงสาวสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยจนเพื่อนเริ่มสังเกตเห็น

“เป็นไรวะ”

“เดี๋ยวมึงก็เห็น”

ซินซินเดินนำเพื่อนรักของเธอเข้าไปในบ้าน เมื่อเข้ามาถึงก็เห็นว่าเฉินซื่อซีกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ของเธออยู่ที่โซฟาด้านในบ้าน หญิงสาวมีอาการเหวอเล็กน้อย เพื่อนรักของเธอก็หันขวับมามองเธอเพื่อขอคำตอบว่าเขาเป็นใคร

“คุณ นี่ผึ้ง เพื่อนรักของฉัน เธอไม่ใช่คอซีรี่ย์น่ะ ไม่รู้จักคุณหรอก แล้วก็ผึ้ง คุณคนนี้ชื่อเฉินซื่อซี เป็นเอ่อ เพื่อนละกันเนอะ”

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ”

ทั้งสองคนทักทายกันเป็นภาษาอังกฤษพอหอมปากหอมคอ ก่อนที่การสนทนาจะเงียบลง เมื่อซินซินนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“เออคุณ เรายังไม่ได้กินข้าวกันเลยนี่”

“ใช่ ผมก็จะถามคุณอยู่ว่าคุณไม่หิวเหรอ”

“ฉันลืมอะ ฉันขอโทษ”

“ผมไม่ได้ว่าคุณ แต่ผมจะชวนออกไปหาอะไรกิน”

“อ่อ ค่ะ แถวนี้มีร้านอาหารบรรยากาศดีอยู่ คนไม่พลุกพล่าน คุณโอเคไหม”

“ได้นะ ผิดไม่ติด”

“โอเค งั้นฉันขอหยิบกระเป๋าก่อน”

ผึ้งยืนมองทั้งสองคนคุยกันสีหน้าแปลกใจ หล่อนเพิ่งรู้ว่าเพื่อนรักของหล่อนรู้จักชาวต่างชาติด้วย แต่ทำไมหล่อนถึงรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อออกมาถึงที่ร้านอาหาร เฉินซื่อซีสวมใส่แว่นตากับแมสมาตามปกติ ยิ่งทำให้ผึ้งแปลกใจ และเนื่องจากเป็นช่วงมื้อกลางวัน ที่ร้านอาหารจึงมีคนบ้างประปราย หลายคนที่คุ้นหน้าเขาก็หันมามองอย่างสงสัย

ซินซินเห็นท่าไม่ดีจึงมองสบตากับเขา ชายหนุ่มเองที่ระวังตัวอยู่แล้วจึงแกล้งเล่นละครไปกับเธอ

ฝ่ามือใหญ่แตะลงบนแผ่นหลังหญิงสาวราวกับเป็นคนรัก หญิงสาวยิ้มให้แล้วชวนกันเข้าไปนั่งโต๊ะด้านในที่ไม่มีคน

เมื่อมาถึงที่โต๊ะ ชายหนุ่มตั้งใจให้ซินซินนั่งด้านใน แต่หญิงสาวส่ายหน้าแล้วส่งสัญญาณให้เขาเข้าไปนั่งด้านใน เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะขยับเข้าไปนั่งเก้าอี้ด้านในโดยมีซินซินนั่งอยู่ข้างๆเขาเพื่อช่วยบังเขาจากสายตาคนอื่น

“คุณโอเคไหม”

“อือ พอไหว”

“ขอคำอธิบาย”

เมื่อเห็นอาการแปลกๆของทั้งสองคน ผึ้งที่คอยสังเกตอยู่นานจึงถามขึ้นมา พร้อมกับมองทั้งสองคนอย่างต้องการคำตอบ

ซินซินแปลให้ชายหนุ่มฟังถึงสิ่งที่เพื่อนเธอพูด พร้อมกับยิ้มแหยมองสบตากับเฉินซื่อซีราวกับต้องการถามเขา เมื่อเห็นเขาพยักหน้า เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด แล้วส่งให้เพื่อนรักของเธอดู

ผึ้งหยิบโทรศัพท์จากมือของซินซินด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์หล่อนก็ยกมือขึ้นปิดปาก

“ใช่เหรอ”

“อือ”

“เล่ามา”

ซินซินเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนรักของเธอฟังเบาๆ เพราะเกรงว่าใครจะผ่านมาได้ยิน ผึ้งได้แต่ทำหน้าตาเหลอหลา หล่อนแทบไม่เชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นจริง นึกว่าจะมีแต่ในซีรี่ย์ที่ซินซินชอบดู

“พูดไม่ออกแห๊ะ”

“ตอนแรกกูก็อาการเดียวกับมึงนี่แหละ”

“มึงปรับตัวยังไงเนี่ย”

“กว่าจะปรับได้ก็พยายามสงบอยู่นาน ดีไม่หัวใจวายตาย”

“เออ เหลือเชื่อ”

“มาก บอกเลย”

ทั้งสองคนคุยกันเป็นภาษาไทยจนกระทั่งพนักงานเข้ามาเพื่อรับเมนูการสนทนาถึงเรื่องนี้จึงจบลง

หลังมื้ออาหารจบลงผึ้งก็ขอตัวกลับเลย ซินซินจึงขับรถไปส่งผึ้งที่บ้านเพราะบ้านอยู่ไม่ไกลกันมาก

“คุณจะไปไหนหรือซื้ออะไรไหม”

“อื้ม เครื่องดื่มหมดน่ะ คืนนี้ห้ามหลับทิ้งผมนะ”

“ฉันจะอยู่ดึกไม่ไหวน่ะสิ พรุ่งนี้ฉันเปิดร้าน”

“อืมมม งั้นไม่เป็นไร แค่อยู่เป็นเพื่อนผมก็พอ”