ตอนที่ 6 แดดมันร้อน

“ไม่มีอะไรครับ คุณไปอาบน้ำเถอะ” รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏขึ้น เมื่อเห็นท่าทางของเธอ

“ค่ะ” ท้าวเล็กก้าวไปข้างหน้าช้าๆเพื่อจะผ่านประตูที่เขากำลังยืนขวางอยู่

เฉินซื่อซีหัวเราะ เมื่อหญิงสาวยืนทำหน้าไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรดี ที่เขาไม่ยอมถอยให้เธอ ชายหนุ่มเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อให้เธอกลับเข้ามาด้านในบ้าน แต่ไม่ยอมก้าวถอยหลังเพื่อหลบร่างเล็กที่ยังยืนทำหน้าไม่เข้าใจอยู่

“ไม่ไปอาบน้ำเหรอครับ” คำถามนี้ราวกับกำลังแกล้งหญิงสาว

“เอ่อ ไปค่ะ” ซินซินทำหน้างงเล็กน้อย แต่ก็ก้าวเท้าเพื่อเดินผ่านเขาเข้าไปในบ้าน

คราวนี้ร่างสูงยอมก้าวถอยหลังหลบให้แต่โดยดี โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่ทันได้รู้สึกตัว ว่าแววตาที่เขามองหญิงสาวตัวเล็กมันเต็มไปด้วยความเอ็นดู

หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ซินซินก็ออกมาจากห้องนอน และเพราะวันนี้เป็นวันหยุดของหญิงสาว เธอจึงแต่งตัวสบายๆด้วยกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดพอดีตัว เพราะถึงอย่างไร อากาศที่ประเทศไทยก็เป็นอากาศที่ค่อนข้างร้อน อีกทั้งวันนี้เธอยังต้องทำขนมอีก จึงต้องการความคล่องตัวในการทำงาน

“มีอะไรให้ผมช่วยไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจัดการเองดีกว่า ขอบคุณนะคะ”

รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนตัวเล็ก ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องครัว หยิบจับข้าวของเพื่อสำรวจวัตถุดิบที่เธอต้องการจะใช้ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเล็กน้อยเมื่อวัตถุดิบหลักอย่างไข่ไก่มีไม่พอ

“คุณอยู่คนเดียวได้ไหมคะ พอดีของที่ฉันต้องใช้มันไม่พอ ฉันต้องออกไปซื้อ”

“ให้ผมไปด้วยไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณพักผ่อนเถอะ”

คนตัวเล็กเข้าไปหยิบกุญแจรถในตู้เก็บกุญแจตรงข้างประตูห้องนอนแล้วเตรียมจะออกจากบ้าน ไม่ทันได้สังเกตว่าสายตาดุของร่างสูงกำลังสำรวจเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่

“คุณไปเปลี่ยนกางเกงดีไหม ผมว่ามันสั้นไปสำหรับใส่ออกข้างนอกนะ”

“หืม ก็ไม่สั้นนะ ที่นี่ก็ใส่แบบนี้กัน อากาศมันร้อนน่ะค่ะ”

“เอาเป็นว่าผมให้คุณไปเปลี่ยนครับ”

“…..ค่ะ”

หญิงสาวตัวเล็กเดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวด้วยความไม่เข้าใจ แต่เธอก็ยอมกลับเข้าไปเปลี่ยนกางเกงแต่โดยดี เธอคิดว่าสายตาที่เขามองตอนที่บอกให้เธอเปลี่ยนกางเกงมันดูน่ากลัวจนเธอไม่กล้าขัดใจ

หญิงสาวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ได้ปิดประตูห้องนอน เพราะห้องแต่งตัวของเธอที่อยู่ภายในห้องนอนก็มีประตูกั้นอยู่ หญิงสาวจึงปิดแค่ประตูห้องแต่งตัวเท่านั้น โดยไม่ทันรู้ว่าคนตัวสูงอย่างเฉินซื่อซีเดินตามหลังเธอเข้ามาในห้องนอนด้วย

ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงบนปลายเตียงนอนของหญิงสาว เขามองสำรวจห้องด้วยสายตาพอใจ

เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จมือเล็กก็เปิดประตูห้องแต่งตัวแต่ก็ต้องชะงักเท้าไป เมื่อสายตาเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว

“อื้ม ผ่าน”

“เอ่อ ค่ะ”

“ผมไปด้วยดีกว่า”

“…..”

เมื่อพูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนและเดินนำออกจากห้องไป ซินซินมองตามเขาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจแต่ก็เดินตามออกเขาไป

หญิงสาวปิดประตูบ้านด้วยรีโมตก่อนจะเคลื่อนรถออกไป จนเมื่อมาถึงตลาดสดเธอก็เตรียมตัวจะลงจากรถ

“คุณจะลงด้วยไหม ข้างล่างมันค่อนข้างร้อน”

“ลงสิ”

“ใส่แค่แมสก็ได้ค่ะ ที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นแม่ค้า พวกเขาไม่ใช่คอซีรี่ย์ จะไม่ค่อยรู้จักดาราต่างชาติค่ะ”

“จ้ะ”

เมื่อลงจากรถกันเรียบร้อย หญิงสาวเปิดประเป๋าสะพายข้างของเธอเพื่อเก็บกุญแจรถ แต่ก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆก็มีเสื้อมาคลุมไหล่เธอเอาไว้

“แดดมันร้อน”

“อ่อ ค่ะ…..” ดวงตากลมโตหรี่ลงเล็กน้อย แต่ก็เดินตามชายหนุ่มที่เดินนำไปก่อนแล้ว

หญิงสาวเปลี่ยนมาใส่กางเกงผ้าขายาวกับเสื้อกล้ามสีขาว เผยให้เห็นลาดไหล่เล็กบอบบางกับผิวที่ขาวสว่างจนไม่ว่าใครผ่านก็ต้องหันกลับมามอง

ที่หน้าอกด้านซ้ายของหญิงสาวมีรอยสักเป็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษที่แปลว่าสิ่งที่ฉันเป็น กับที่แผ่นหลังเป็นรูปดอกคาเนชั่นสีชมพูมีตัวเลขตรงก้านดอกไม้

“ซินซิน”

“คะ”

“ที่คุณสัก…..”

“ค่ะ”

“คืออะไรเหรอ”

“ก็หมายถึงสิ่งที่ตัวฉันเป็นน่ะค่ะ ฉันสักตรงด้านซ้ายเพราะมันอยู่ฝั่งหัวใจ หมายถึงฉันรักตัวฉัน รักในสิ่งที่ฉันเป็น”

“ความหมายดีจัง”

หญิงสาวไม่ตอบอะไร ได้แต่ส่งยิ้มให้เขา เธอมั่นใจว่าเขาน่าจะยังไม่เห็นรอยสักอีกที่ตรงแผ่นหลังของเธอ

หลังจากที่ซื้อของเสร็จก็พากันกลับบ้าน หญิงสาวลงมือทำขนมโดยที่มีเฉินซื่อซีคอยมายืนมองหญิงสาวเป็นระยะ เขารู้สึกว่ากิริยาของหญิงสาวมันดูน่ามองน่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก

“คุณ…..รับโทรศัพท์ให้ฉันหน่อยได้ไหม”

“ไม่มีปัญหา”

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังจะเอาขนมเค้กออกจากเตาอบเสียงแจ้งเตือนสายเรียกเข้าก็ดังขึ้น หญิงสาวจึงจำเป็นต้องให้เขารับสายให้เธอ เพราะถ้าไฟในเตาอบดับลงแล้วไม่รีบเอาขนมออกจากเตา เนื้อขนมจะยุบลงเธอจึงต้องรีบเอาขนมออกมา

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในครัวแล้วหยิบโทรศัพท์ของหญิงสาวมากดรับสายแล้วเปิดลำโพงให้เธอ

“มึง อยู่บ้านไหม”

“อยู่ ทำไม จะมาเหรอ”

“เออ ว่าง เดี๋ยวเข้าไปหา กำลังจะออกไป”

“แป๊บนะมึง” หญิงสาวส่งสัญญาณให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆกดปิดลำโพงก่อนที่เธอจะถามเขาเสียงเบา

“คุณ เพื่อนสนิทฉันจะมา คุณโอเคไหม แต่เธอน่าจะไม่รู้จักคุณหรอก”

“อื้ม มาสิ ไม่มีปัญหา”

“โอเค” เมื่อคุยกันเสร็จคนตัวเล็กก็หยิบโทรศัพท์มาถือแนบหู เพื่อบอกให้เพื่อนมาได้ก่อนจะกดวางสาย

“คุณไม่เป็นไรแน่นะคะ”

“ไม่เป็นไร ผมไม่ซีเรียส”

“อ่อ ค่ะ”

หลังจากตกลงกันเสร็จหญิงสาวก็อบขนมต่ออีกชุด จนกระทั่งเมื่ออบเสร็จก็พักเนื้อเค้กเอาไว้ให้เย็นเพื่อรอแต่งหน้าเค้กต่อ ก็พอดีกับที่เพื่อนของเธอมาถึงที่บ้าน หญิงสาวมองสบตากับร่างสูงก่อนจะเดินออกไป