ตอนที่ 10 ผมยกห้องให้พวกเขาไปแล้ว

เมื่อเก็บร้านเสร็จหญิงสาวก็เตรียมตัวจะกลับเข้าบ้าน เป็นจังหวะที่ร่างสูงเดินออกมาหาเธอพอดี

“อ้าว คุณไม่อยู่กับเพื่อนคุณล่ะคะ”

“พวกเขาพักกันอยู่น่ะ ซินซิน…..”

“คะ”

“สงสารผมไหม”

“ห๊ะ”

“ผมยกห้องให้พวกเขาไปแล้ว”

“…..” หญิงสาวได้แต่ยิ้มหน้าเจื่อน เธอไม่อยากรู้ความหมายนี้เลย

“…..” ดวงตาคมมองใบหน้าขาวผ่องที่เจื่อนลง เขาพยายามกลั้นยิ้มจนใบหน้ากระตุก

“…..ค่ะ ก็ตามนั้น”

“ขอบคุณครับ”

มือใหญ่ผายให้หญิงสาวเดินนำเข้าบ้าน หญิงสาวถอนหายใจเบาๆก่อนจะก้าวเท้าเดิน เสียงหัวเราะเอ็นดูดังขึ้นเบาๆ

เมื่อเข้ามาในบ้านซินซินก็วางข้าวของลงที่โต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงเบาๆ ดวงตากลมโตมองสิ่งที่เขากำลังทำอย่างไม่เข้าใจนัก

“มื้อเย็นออกไปหาอะไรกินละกันเนอะ คุณจะได้ไม่ต้องทำ”

“ได้ค่ะ”

“คุณไปพักก่อนเถอะ ผมมั่นใจว่าคืนนี้ดึกแน่นอน”

หญิงสาวตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนด้วยอาการมึนงง โทรศัพท์กับกระเป๋าเงินถูกเก็บเข้าที่ ก่อนที่เจ้าของร่างเล็กจะเดินเข้าห้องแต่งตัวไปโดยไม่ลืมล็อกประตู

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จซินซินก็นั่งเป่าผมอยู่ที่หน้ากระจกในห้องแต่งตัวด้วยอาการเหม่อลอย เธอไม่เคยคิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ในชีวิตเลย เธอคงจะคิดว่าเธอกำลังฝันอยู่ด้วยซ้ำถ้าหากเธอไม่ได้ใช้ชีวิตทุกอย่างตามปกติ

ใบหน้าขาวใสขึ้นสีเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังจะต้องใช้ห้องเดียวกับศิลปินที่เธอชื่นชอบจนกว่าเพื่อนของเขาจะกลับไป

“เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันเนี่ย” ริมฝีปากเล็กพึมพำเบาๆ ก่อนจะเก็บไดร์เป่าผมเข้าที่แล้วปลดล็อกประตูห้องแต่งตัวเพื่อกลับออกมาที่ห้องนอน

คนตัวเล็กขึ้นไปซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเมื่ออากาศในห้องเย็นสบายน่านอน เธอเปิดแอร์เอาไว้ตอนเข้ามา เมื่อเธออาบน้ำเสร็จความเย็นของอากาศจึงกำลังดี คิดอะไรเพลินๆไม่นานก็เผลอหลับไปโดยที่ไม่ทันรู้ตัว

หลังจากหญิงสาวหลับไปไม่นาน ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงก้าวเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและของใช้ส่วนตัว เขาไม่อยากเดินกลับไปกลับมาเวลาอาบน้ำจึงตั้งใจว่าจะเอามาไว้ห้องนี้ชั่วคราว

เมื่อเข้ามาภายในห้องแต่งตัวสีหน้าพอใจที่ปิดไม่มิดก็ปรากฏขึ้น ทุกอย่างถูกจัดเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้แต่ในห้องน้ำก็สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบจนไม่เหมือนห้องน้ำที่เพิ่งถูกใช้งานไปไม่นาน

หลังจากเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้าที่ว่างอยู่ ร่างสูงก็เดินมาหย่อนตัวนั่งลงตรงขอบเตียง มองหญิงสาวตัวเล็กที่หลับสนิทด้วยแววตาที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่ทันรู้สึกตัว

หลังจากชายหนุ่มนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงของหญิงสาวจนเกือบชั่วโมงเขาจึงปลุกเธอ เพราะเกรงว่าถ้านอนนานเกินไปในช่วงเย็นจะทำให้ปวดหัวได้

ซินซินตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้ามึนงงว่าเขาเข้ามาในห้องเธอได้อย่างไร แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาจะมานอนที่ห้องของเธอ อาการง่วงนอนก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

“หิวไหม ออกไปหาอะไรกินกัน พวกนั้นตื่นกันหมดละ”

“ค่ะ ขอล้างหน้าก่อนนะคะ”

“จ้ะ อ้อ เปลี่ยนกางเกงด้วยนะ”

“…..ค่ะ”

หลังจากตวัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นเพื่อจะไปล้างหน้าล้างตา ก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อเขาได้สั่งให้เธอเปลี่ยนกางเกง หญิงสาวลืมสนิทว่าเขาจะเข้ามาพักในห้องของเธอ จึงใส่กางเกงขาสั้นตามปกติ

“เอาไว้เพื่อนผมไม่อยู่ คุณค่อยใส่เสื้อผ้าตามปกติ”

“เอ่อ ค่ะ” ดวงตากลมโตหรี่ลงด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมรับปากเขาแต่โดยดี

“อ้อ เปลี่ยนชุดเลยน่าจะดี พวกเขาจะไปดื่มกันน่ะ”

ใบหน้าสวยหวานขยับเป็นสัญญาณรับรู้ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัว ไม่นานก็กลับออกมาด้วยกางเกงยีนขายาวทรงกระบอก กับเสื้อสีดำคล้องคอโชว์แผ่นหลังขาวสวยที่มีรอยสักรูปดอกคาเนชั่นสีชมพูสวยงาม

“…..”

“…..”

ดวงตาคมมองหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ เขาได้แต่ถอนหายใจ อย่างน้อยก็ดีกว่าใส่ขาสั้น เพราะซินซินขาสวยมาก อีกทั้งยังขาวจนสว่าง มันไม่สามารถปกปิดได้ แต่ถ้าเป็นเสื้อ เขายังสามารถให้เธอใส่เสื้อของเขาคลุมเอาไว้ได้

“ไปเถอะ ค่อยใส่เสื้อของผมคลุมเอาไว้”

ขายาวก้าวเข้ามาประชิดตัวหญิงสาว จับไหล่บอบบางหันหลังเพื่อให้เธอเดินนำออกจากห้อง แต่สายตาก็ดันเห็นรอยสักของเธอเข้า

“ถามไหมคะ”

“อื้ม”

“ดอกคาเนชั่นสีชมพูหมายถึงรักบริสุทธิ์ ซึ่งสำหรับฉันคือแม่ ตรงก้านจึงเป็นวันเกิดและวันตายของแม่ฉัน”

“อื้ม ขอบคุณที่อธิบายนะ” ปลายนิ้วยาวแตะลงที่รอยสัก ลูบมันเบาๆ

หัวใจดวงน้อยที่เคยผ่านความเจ็บปวดจากการสูญเสียอุ่นวาบ เท้าเล็กหยุดชะงัก ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำใสที่รื้นขึ้นมา เปลือกตาสั่นระริกปิดลงราวกับต้องการไล่หยดน้ำใสออกไป

ร่างเล็กสะท้าน แผ่นหลังเปลือยเปล่ารู้สึกอุ่นขึ้น เมื่อเจ้าของร่างสูงขยับตัวเข้ามาใกล้ ดึงร่างหญิงสาวเพียงแผ่วเบา เพื่อให้เธอพิงหลังกับอกกว้าง วงแขนอบอุ่นโอบล้อมร่างบอบบางเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้ฉวยโอกาสจับต้องร่างกายของเธอ เขาโอบกอดร่างของหญิงสาวเอาไว้ด้วยการจับที่ข้อมือของตัวเองและกำมือเอาไว้เพื่อป้องกันการแตะต้องเธอ

หญิงสาวยืนนิ่งอยู่แบบนั้นจนกระทั่งน้ำใสๆในตาเหือดแห้งไป จึงแตะแขนแข็งแรงเบาๆเป็นการบอกเขาว่าเธอโอเค

“พร้อมไหม”

“ค่ะ”

ฝ่ามืออบอุ่นจับไหล่บาง โอบกอดให้ร่างเล็กเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน โดยไม่ลืมกดล็อกประตูเมื่อหญิงสาวหยิบพวงกุญแจออกจากตู้เรียบร้อยแล้ว