ตอนที่ 4 เขาถามว่าคุณเป็นแฟนฉันเหรอ

เช้าวันต่อมา ซินซินตื่นออกมาเตรียมเปิดร้านแต่เช้าตามปกติ ก็พบว่าประตูห้องนอนอีกห้องเปิดอยู่ ชายหนุ่มร่างสูงนอนแผ่อยู่บนเตียงโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อ เปิดเพียงพัดลมตัวเดียวเท่านั้น

หญิงสาวเขียนเป็นภาษาอังกฤษว่าเธอออกไปที่ร้าน และเขียนเบอร์กับไอดีไลน์ของเธอเอาไว้ เผื่อเขาต้องการอะไรให้ติดต่อเธอ จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านโดยไม่ลืมปิดประตู

หลังจากเปิดร้านเสร็จซินซินได้มีเวลานั่งพัก เธอเปิดเพลงของเฉินซื่อซีแล้วเชื่อมต่อกับลำโพง พลางจิบกาแฟที่เธอชื่นชอบด้วยความผ่อนคลาย

ไม่นานก็มีลูกค้าทยอยเข้ามาในร้าน หญิงสาวทำงานด้วยรอยยิ้ม ทำให้ที่นี่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในระแวกนี้ว่าเจ้าของร้านสวยและใจดี

จนเมื่อสายพอสมควรก็มีสายเรียกเข้าจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก หญิงสาวมองก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอได้ให้เบอร์เขาเอาไว้จึงกดรับสายเป็นภาษาอังกฤษ

“คุณ ที่ร้านมีคนไหม ผมอยากออกไปดื่มกาแฟ”

“มีค่ะ แต่นั่งกันอยู่ด้านนอก”

“ผมออกไปได้ใช่ไหม”

“ก็ได้นะคะ ไม่น่าจะมีใครทันสังเกต”

“งั้นเดี๋ยวผมออกไปนะ”

“ค่ะ”

หลังจากวางสายหญิงสาวแอบอมยิ้มกับตัวเอง เธอชื่นชอบเสียงของเขามาก พอได้มาฟังเสียงที่เขาพูดกับเธอมันเหมือนตัวเธอคอมพลีทในชีวิตติ่งของเธอแล้ว

แต่หญิงสาวก็ไม่ได้คิดรบกวนเวลาส่วนตัวหรือเรื่องส่วนตัวของเขา เธอคิดว่าเขาน่าจะมีเรื่องในใจจึงมาพักผ่อน แล้วยิ่งบังเอิญว่าเขามาขอความช่วยเหลือเธอ เธอยิ่งไม่คิดจะรบกวนเขาเด็ดขาด

ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อเธอกำลังคิดอะไรเพลินๆก็มีมือมาแตะที่ไหล่เธอเบาๆ หญิงสาวหันไปมองด้วยความตกใจก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ตกใจหมดเลยค่ะ”

“หืม”

“คุณจะดื่มอะไรคะ เดี๋ยวฉันทำให้”

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ตอบอะไรก็มีคนเข้ามาในร้าน แต่โชคดีที่คนที่มาใหม่ไม่ได้เป็นติ่งซีรี่ย์จีน จึงไม่รู้จักชายหนุ่ม

แต่สัญชาติญาณก็สั่งให้เขาเดินเข้าประชิดตัวหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้าไปในเคาน์เตอร์แล้วยืนหันหลังเพื่อไม่ให้ใครเห็นใบหน้าของเขา และจับแขนของหญิงสาวตัวเล็กเอาไว้

“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” ซินซินแตะมือเขาเบาๆให้เขาเบาใจ

“ขอเค้กส้ม 2 ชิ้นกับลาเต้ 1 แก้ว คาปูชิโน่หวานน้อย 1 แก้วค่ะ”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

เมื่อลูกค้าสั่งเมนูเสร็จก็เดินออกไปนั่งรอด้านนอกร้าน เฉินซื่อซีถึงปล่อยมือจากแขนของหญิงสาว

“คุณจะดื่มอะไรคะ เดี๋ยวฉันทำให้ คุณจะเข้าไปรอในบ้านก่อนไหม”

“ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งหันหลังที่โต๊ะตัวนี้ก็ได้” ร่างสูงขยับไปนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกับตัว หญิงสาวจึงพยักหน้าแล้วรับเมนูที่เขาจดให้มาวางที่เคาน์เตอร์

ด้านหลังเคาน์เตอร์มีโต๊ะเก้าอี้ 1 ชุดที่หญิงสาวจัดวางเอาไว้ เวลาเธอพักกินข้าวหรือเวลาไม่มีลูกค้า เธอก็จะนั่งพิมพ์งานหรือหาซีรี่ย์ดูที่โต๊ะตัวนี้

ไม่กี่นาทีลูกค้าคนเดิมก็กลับเข้ามาในร้านเพื่อรับของที่สั่ง หล่อนมองด้านหลังของเฉินซื่อซีด้วยความเอ็นดู

“แฟนเหรอคะ”

“เอ่อ เพื่อนน่ะค่ะ”

“หล่อดีนะคะ ไม่ใช่คนไทยใช่ไหมคะ”

“ค่ะ เขาเป็นคนจีนค่ะ” ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันก่อนที่ลูกค้าของเธอจะหยิบถาดเครื่องดื่มแล้วเดินออกไป

ซินซินทำเครื่องดื่มตามที่เขาจดให้เธอแล้วก็หันไปนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับวางแก้วให้เขา

“คุณหิวไหม จะกินอะไรไหม ฉันจะสั่งมาให้”

“อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมหาอะไรในตู้เย็นทำก็ได้ครับ”

“ค่ะ”

“คนเมื่อกี๊เขาถามว่าอะไรเหรอ”

“เอ่อ เขาถามว่าคุณเป็นแฟนฉันเหรอ ฉันบอกว่าคุณเป็นเพื่อนฉันน่ะค่ะ”

“อ่อ ครับ”

ซินซินไม่ได้เซ้าซี้อะไรเขา เธอปล่อยให้เขานั่งมองนั่นมองนี่ของเขาไป ส่วนเธอลุกออกมานอกเคาน์เตอร์ เพื่อดูแลความสะอาดหลังจากลูกค้าลุกออกไป