ตอนที่ 3 เชิญตามสบาย

เฉินซื่อซีเดินไปรอบๆด้วยความสงสัยก็ไม่พบร่างเล็ก จึงมั่นใจว่าหญิงสาวกลับเข้าห้องนอนไปแล้ว ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูห้องนอนด้วยความลังเลก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ

“คะ” ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่ออกมาด้วยสีหน้าสงสัย เธอกำลังจะเปิดคอมพิวเตอร์ หญิงสาวมีอาชีพเสริมเป็นนักเขียน เวลาที่เธอว่างก็มักจะแต่งนิยายลงโดยที่ไม่มีใครรู้

“พอดีผมจะชวนคุณไปหาซื้อเครื่องดื่มน่ะครับ”

“เครื่องดื่ม?”

“…..”

“อ๋อ แอลกอฮอล์เหรอคะ”

“ครับผม”

“ได้ค่ะ แป๊บหนึ่งนะ ขอฉันหยิบกระเป๋าก่อน”

หญิงสาวไม่รอคำตอบจากเขา เธอผละตัวเข้าไปหยิบกระเป๋าด้านในก่อนจะเดินกลับออกมา

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพร้อมแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินมาใส่กางเกง หยิบหมวกแล้วเดินตามหญิงสาวออกไปที่รถ

“คุณอยู่ที่นี่คนเดียวเลยเหรอ”

“ใช่ค่ะ ที่นี่ฉันซื้อและออกแบบเองทั้งหมด คุณพ่อของฉันอยู่กับครอบครัวของเขาน่ะค่ะ ส่วนคุณแม่เสียไปแล้ว”

“เสียใจด้วยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวพาเขามาที่ห้างสรรพสินค้าที่ไม่ไกลจากบ้าน เมื่อมาถึงเขาก็สะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบแมสมาด้วย

“คุณ ผมลืมแมส”

“เปิดลิ้นชักได้เลยค่ะ ฉันมีติดรถเอาไว้ตลอด”

ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าด้วยความโล่งใจ ก่อนจะใส่แมสและสำรวจความเรียบร้อยและลงจากรถตามหญิงสาวไป

“อยากดื่มอะไรคะ”

“คุณนำไปเลยครับ คุณจะดื่มเป็นเพื่อนผมใช่ไหม”

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”

“ซินซิน”

“คะ” หญิงสาวชะงักเท้าไปเมื่อเขาเรียกชื่อเธอ เสียงของเขามันทำให้เธออบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“คุณอายุเท่าไหร่”

“25 ค่ะ”

“หืม น้อยกว่าผม 5 ปี”

“ค่ะ ประมาณนั้น”

“ไปเถอะ”

ด้วยความเคยชิน มือใหญ่เผลอแตะไปที่ไหล่บางเบาๆเพื่อให้เธอเดินนำไป หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้อุทานอะไรออกมา

หลังจากเลือกเครื่องดื่มและของกินเล่นกันเรียบร้อยก็พากันกลับบ้าน ซินซินปล่อยให้เขาถือของเข้าบ้านเองระหว่างที่เธอไปจอดรถ เมื่อสำรวจว่าไม่ได้ลืมอะไรเอาไว้ในรถเสร็จหญิงสาวก็เดินกลับเข้าบ้าน

“ผมขอหยิบแก้วหยิบจานเองได้ไหม”

“ได้ค่ะ คุณอยู่ที่นี่หยิบของใช้เองได้เลย ไม่ต้องขอฉันก็ได้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

รอยยิ้มหวานผุดขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินหายเข้าไปในครัว สายตาคมกวาดมองไปทั่วเพื่อหาสิ่งของที่ต้องการ เขายอมรับเลยว่าหญิงสาวเรียบร้อยมาก เธอจัดเก็บทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเป็นระเบียบเรียบร้อยจนเขานึกชื่นชม

“คุณไปนั่งดื่มหน้าบ้านก็ได้นะคะ บรรยากาศดี”

“ครับ คุณตามมานะ”

“ค่ะ”

รอยยิ้มถูกส่งให้กัน เฉินซื่อซีหยิบแก้ว 2 ใบเดินออกไปนั่งที่โซฟาด้านนอก หญิงสาวหยิบจานเดินตามออกมา เธอจัดการเอาของกินที่ซื้อมาใส่จาน ตั้งใจจะนั่งลงโซฟาตัวเล็กอีกตัวที่ตั้งอยู่ใกล้ๆเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเดาอาการเธอออก จึงตบมือลงบนโซฟาข้างตัวเบาๆเป็นการบอกให้เธอมานั่งข้างกัน

ในหน้าหวานมีอาการอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงอย่างไม่แน่ใจนัก เธอเกรงว่าจะเป็นการใกล้ชิดเขามากไปจนจะทำให้เขาอึดอัด ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าซินซิน

“ไม่เป็นไร”

“อ่า ค่ะ”

ทั้งคู่ดื่มเครื่องดื่มท่ามกลางความเงียบกันอยู่สักพักใหญ่ จนกระทั่งชายหนุ่มร้องเพลงออกมาเบาๆ

“ผม…..มาพักใจ”

“…..ค่ะ งั้นคุณก็พักให้เต็มที่เถอะนะคะ ฉันจะไม่ถามเรื่องส่วนตัวของคุณ ที่นี่คุณจะมีความส่วนตัวเต็มที่ กลางวันส่วนใหญ่ฉันอยู่ในร้าน กลางคืนฉันก็อยู่แต่ในห้องนอน”

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ ขอแค่ไม่มีใครมาเจอผมที่นี่ก็พอ”

“คุณไม่ต้องกังวลนะคะ” ทั้งคู่ยิ้มให้กัน

เมื่อพากันดื่มจนดึกพอสมควร หญิงสาวจึงขอตัวเข้าบ้านก่อน เพราะตอนเช้าเธอต้องเปิดร้าน อีกอย่างวันนี้เธอยังไม่ได้ลงนิยายของเธอเลยแม้แต่ตอนเดียว

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนหญิงสาวก็นั่งทำงานของเธอต่อ เธอแต่งนิยายเพราะใจรัก เธอชอบอ่านหนังสือเขียนหนังสือมาตั้งแต่เด็ก บ้านหลังนี้ สิ่งเหล่านี้ที่เธอทำ คือสิ่งที่เธอมีความสุขกับมัน เพราะเธอทำมันมาจากหัวใจ

ทางด้านเฉินซื่อซี หลังจากหญิงสาวเข้าบ้านไปแล้วเขาได้ถ่ายรูปสวนดอกไม้ของเธอและโพสลงในช่องโซเชียลของเขา ว่าเขาพักผ่อน รอยยิ้มผ่อนคลายผุดขึ้น ถึงแม้ใจของเขาจะยังไม่ได้ผ่อนคลายขนาดนั้นก็ตาม