ตอน 4

“สำหรับไอ้แชมป์ แจ้งความจับมันก็ใช้เส้นสายพ่อของมันรอดพ้นคุก สู้ฉันจับมันมาฆ่าเอง ยังดีซะกว่า”

“นี่คุณอย่าทำอย่างนั้นกับพี่แชมป์นะ”

“อ้อ... เป็นห่วงผัวละสิ ไม่ต้องห่วงมันมากหรอก รับรองเธอจะได้เห็นมันทรมานแน่”

“อ่า...พี่แชมป์ไม่ได้เป็นผัวฉัน เราแค่เป็นแฟนกัน” พูดแบบนี้ถึงกับหน้าชา กล่าวหาแฟนของเธอว่าติดหนี้พนัน แถมยังฆ่าคน นี่ยังกล่าวหาว่าเธอเป็นเมียพี่แชมป์อีก อีตาหน้าโหดนี่ท่าจะไม่เห็นหัวใครเลยในชีวิต

“งั้นเหรอ” เขามองเธอแค่หางตา ไม่ได้ยี่หระให้ความสำคัญ

“ปล่อยฉัน”

“เสียใจ ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้เงินกับตัวไอ้แชมป์ เธอต้องอยู่ที่นี่เป็นตัวประกัน และต้องทำงานใช้หนี้แทนมัน”

“ฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องของพี่แชมป์”

“เธอเป็นเมียมัน ก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันกับมัน”

“ฉันไม่เชื่อมาเฟียอย่างพวกแก”

“โถๆๆ สาวน้อยเธอนี่มันบูชาผัวจนหน้ามืด ตาบอดนะ”

“อย่าพูดพล่าม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

“เฮ้ย โยนไปไว้ที่เซฟเฮาส์” วินซ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกหนจิ้มโทรออก “เควิน นายจัดการเรื่องประชุมไปเลย ฉันติดธุระสำคัญต้องจัดการ” พูดจบเขาก็วางสาย หันกลับมาหากระรอกน้อย ที่เอาแต่พูดพล่าม

“บอสจะจัดการเองหรือครับ” หลุยส์เอ่ยถาม

“ฉันจะทดลองของที่ไอ้แชมป์มันอุตส่าห์เอามาใช้หนี้ สักครั้ง คิดว่าครั้งเดียวคงจะเกินพอ” ถ้ามันคิดดูถูกเขาด้วยการนำผู้หญิงมาใช้หนี้ ได้สิ ถ้าอย่างนั้นก็สนองตอบความต้องการมันเลยแล้วกัน แต่อย่าคิดว่าหนี้ที่ติดไว้เกือบสิบล้านกับชีวิตลูกน้อง ที่ต้องจบลมหายใจจะจบสิ้นแค่ผู้หญิงไร้ค่าคนเดียว

“ครับบอส” หลุยส์หันไปจัดการตามที่เจ้านายสั่ง “ชิน เก่ง พาไปขึ้นรถ”

“ได้เลยลูกพี่หลุยส์” ชินกับเก่งค้อมรับ พาตัวสาวน้อยชุดแดง แม๊ สาวคนนี้สงสัยจะรู้ใจบอส ถึงกับใส่ชุดแดงมาอ่อยเลยเชียว “ทำตัวดีๆ นะหนู บอสพี่จะได้เมตตาปลดหนี้ให้ผัวหนูเร็วๆ”

“ปล่อย อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ปล่อยฉัน” หญิงสาวดิ้นต่อสู้ขัดขืน ไม่ยอมไปกับไอ้หน้าเหี้ยมสองตัว ที่จับกุมตัวเธอไปยัดใส่รถเก่งสีดำคันหรู “พี่แชมป์ช่วยแป้งด้วย ช่วยด้วย” พอปากโดนดึงสก็อตเทปออก แป้งตะโดนแหกปากร้องขอความช่วยเหลือทันใด ในขณะยังถูกขนาบข้างจากผู้ชายร่างใหญ่ทั้งสอง ด้านหน้าไอ้บ้าหน้าเหี้ยมชื่อหลุยส์ทำหน้าที่ขับ

“ชิน ทำให้เงียบซะ บอสไม่ชอบคนเสียงดัง” หลุยส์สั่งลูกน้องอีกที ด้วยความรับใช้บอสมานาน จนรู้ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร

ชินจึงรีบทำให้หญิงสาวชุดแดงหยุดส่งเสียง ด้วยการโปะยาสลบ ร่างบอบบางหมดสติ นิ่งงันอยู่ในรถ ขณะรถยนต์หรูเคลื่อนออกจากในเมืองมุ่งสู่ชานเมือง ฝ่าความมืดไปตามท้องถนน

หญิงสาวหลับไปนานเท่าไรไม่ทราบได้ รู้สึกตัวตื่นขึ้น ขยับหยุกหยิก ลืมตาจึงได้พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนสีขาวขนาดใหญ่ บนเตียงขนาดคิงไซต์

“ได้เวลาใช้หนี้แล้วนะ” เสียงทุ้มผู้ชายพูดอยู่ใกล้ๆ

แป้งตกใจจนแทบวิญญาณปลิวออกจากร่าง ทั้งที่เพิ่งได้สติ ถลันตัวลุกขึ้น แล้วยิ่งตกใจหนักเมื่อพบว่าตัวเองไม่ใส่เสื้อผ้า ร่างเปลือยเปล่าอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

“นี่แกทำอะไรฉัน”

“ฉันชอบชุดแดงของเธอก็จริงๆ นะ แต่ชอบมากกว่าถ้าเธอไม่ใส่...” เขาป่ายขึ้นเตียง ยื่นมือเกี่ยวเส้นผมยาวสลวยส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอ พันนิ้วเล่นอย่างใจเย็น

“อย่าแตะต้องตัวฉันเด็ดขาด”

“เธอคือของที่ไอ้แชมป์เอามาใช้หนี้ เธอคิดว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอไหม”

“อย่านะ ออกไปให้พ้น” ร่างกายเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่ม ไม่อาจต่อต้านเขาได้ เธอจะทำอย่างไรดี ถึงจะพ้นมือพวกมารนี้ได้ หญิงสาวนึกไม่ออกเลยว่าตัวเองจะสามารถเอาชีวิตรอด ไปจากตจรงนี้ได้ด้วยวิธีไหน คนที่เธอไว้ใจหวังฝากผีฝากไข้ฝากชีวิตไว้ แต่กลับทำร้ายเธออย่างแสนสาหัส

ฉับพลันร่างของคนตัวเล็กกว่าไอ้บ้ามาเฟียหน้าโหดนี้ มีอันลอยเข้าไปอยู่ในวงแขนคีมเหล็ก

“อย่านะ อย่าทำอะไร ปล่อยฉัน ไม่งั้น เออ ฉันเอาแก่ตายแน่” ไม่มีคำขู่ในสมอง นึกไม่ออกว่าควรจะหาคำอะไรมาขู่คนชั่วช้า

ปากที่เอาแต่พล่ามๆ ทันใดนั้นก็ถูกเขาเอาปากร้อนฉ่าปิดประกบ บดๆ ขยี้ๆ รุนแรงด้วยความเร็วด้วยความต้องการปิดเสียง และอยากลองชิมรสชาตปากยายนี่ดูซะหน่อย ทันใดนั้นหวานพบกับความร้อนผ่าว ราวกับไฟลุกไหม้ หญิงสาวสิ้นเสียงต่อต้าน ยกกำปั้นเล็กทุบไหล่แกร่ง ทุบๆ จนหมดแรงก็ยังไม่สะเทือน

ร่างเปลือยเปล่าปราศจากสิ่งห่อหุ้ม เพราะวินซ์ให้แม่บ้านมาจัดการกับเสื้อผ้าอันน่ารำคาญ แม้รู้สึกว่าเร้าใจ แต่ยังน่ารำคาญอยู่ดี หน้าหวานๆ อย่างเธอไม่เหมาะกับชุดร้อนแรง ร่างสิ้นสติถูกอุ้มด้วยมือเขาเอง ไปวางบนเตียงในห้องนอนกว้าง

วินซ์ไล่คนของเขาบอดี้การ์ดทั้งสาม และแม่บ้าน ออกไปจนหมด ตัวเองก็เข้ามานั่งรอเวลาเหยื่อตัวเล็กๆ ฟื้นคืนสติ ปากร้อนค้นหารสชาติ ที่เขาไม่เคยเดาเลยว่าจะเจอกับอะไร เก็บไว้ลุ้น ตอนนี้เจอแล้ว เจอแล้วจริงๆ นับว่าเซอร์ไพร้ส์มาก

รสปากของสาวชุดแดงในร่างกระรอกตัวเล็กๆ ซาบซ่านปะปนมากับความนิ่มนวล ราวกับม็อกเทลที่มีส่วนผสมลงตัว อ่า...ทีแรกวินซ์บอสหนุ่มจอมเกรี้ยวกราด ตั้งใจแค่จะขู่ให้เจ้าตัวเล็กน่ารักกลัว จนไม่กล้าหือกับเขา หากว่า...นี่มันอะไรกัน มะนาวโซดาเลยนี่หว่า

แล้วทำไมไอ้แชมป์มันถึงโยนทิ้งได้วะ อย่างว่าตามสันดานผู้ชายกินแล้วก็คงจะเบื่อ แต่ทำอย่างนี้เท่ากับดูถูกเขามากเกินไป โยนของเหลือมาให้ ฉับไววินซ์ถอนริมฝีปากเร่าร้อนออก ปล่อยร่างเล็กออกจากอ้อมแขน เมื่อฉุกคิดว่าตัวเองโดนลูกหนี้สุดแสบดูถูกตำแหน่งบอสอย่างรุนแรง

ร่างบอบบางร่วงผล็อย ด้วยความอ่อนแรงจากจูบรุกเร้าจาบจ้วง ราวกับสูบวิญญาณ ไอ้คนชั่วมาเฟียสารเลว มาหากินกับคนไทยได้อย่างหน้าด้านๆ

“ฉันไม่...ใช่ อีตัว” หญิงสาวตวาดใส่หน้าเขา ส่วนร่วงก็นั่งสิ้นแรงอยู่กับพื้น ไม่ได้รับความใส่ใจจากคนตัวใหญ่ ที่หันหลังเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้นุ่มมุมห้อง ยกขวดวิสกี้เทลงในแก้วลงเตี้ยขอบทอง

“เป็นแค่ของปลดหนี้” ชายหนุ่มลุกขึ้นในมือถือแก้ววิสกี้ แกว่งไปแกว่งมา ปกติวินซ์ไม่เคยฝืนใจผู้หญิง แต่ไหนๆ ไอ้แชมป์อุตส่าห์ดูถูกเขาว่าของแค่นี้จะสามารถปลดหนี้จำนวนสิบยี่สิบล้าน พร้อมกับชีวิตลูกน้องมือดีของเขา ที่ต้องมาตาย เพราะโดนมันฆ่า “อย่างเธอจะปลดหนี้ได้สักกี่บาท”

“ให้ฉันทำอย่างอื่นไม่ได้หรือคะ”

“ทำอะไร ไหนเธอเสนอมาซิ”

“ฉันพอมีเงินเก็บ ถ้าคุณปล่อยฉันไป ฉันจะกลับบ้านไปเบิกเงินมาให้คุณ”

“มีเท่าไหร่” เขาถามเสียงเข้ม

“ห้าหมื่น” มนุษย์เงินเดือนอย่างเธอ เพิ่งทำงานไม่ถึงปี