ตอน 5

“เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลยหรือไง” เขาตวาดเสียงดังกลับ

“พูดอะไร” ก็ได้ยินที่เขาบอกว่าพี่แชมป์ติดหนี้ แต่ใครจะมีล่ะเงินเยอะแยะอย่างนั้น ก็แค่หาทางให้ตัวเองได้ออกไปจากที่อันตรายนี้ก็เท่านั้น

“ดอกยังไม่พอเลยไอ้เงินเก็บของเธอ”

“งั้นให้ฉันทำงานที่เลานจ์ เป็นเด็กเสิร์ฟ ล้างจาน กวาดถู ฉันทำได้หมดนะ แต่อย่าทำอย่างนี้กับฉันเลย สงสารฉันเถอนะ นะนะได้โปรด” หญิงสาวพยายามเอาตัวรอด

“เธอคงรักไอ้แชมป์มากสินะ ถึงยอมทำเพื่อมันขนาดนี้” ในโลกนี้ยังมีผู้หญิงหน้าโง่ เทิดทูนผู้ชายชั่วๆ อย่างนี้อยู่อีกหรือ นึกว่าตายไปหมดแล้วซะอีก

ปลายนิ้วยกขึ้นบีบปลายคางมน แล้วก็สะบัดทิ้งอย่างแรง ใบหน้าหวานตื่นตระหนก ซีดเผือดหันไปตามแรงสะบัด

“ใส่ซะ อย่าคิดว่าฉันจะพิศวาสเธอ” เขาปาเสื้อผ้าไปกองตรงหน้าเธอ หมุนตัวเดินหนีออกจากห้อง พร้อมกับแก้ววิสกี้ติดมือ

“เป็นไงครับบอส เด็ดไหม” หลุยส์ถามทันใดที่เจ้านายก้าวออกมาจากห้อง

“ยังไม่ได้ลอง” เขาบอกเรียบๆ ยกวิสกี้ขึ้นจิบ

“ไม่ถูกใจหรือครับ”

“ไม่ใช่ แกก็รู้นะหลุยส์ ฉันไม่ชอบฝืนใจผู้หญิง”

“ในเมื่อไอ้แชมป์มันกล้าลองดีกับบอส ก็จัดให้มันรู้สำนึกสิครับ เล่นไม่ยอมใช้หนี้ แต่ดันเอาผู้หญิงมาใช้หนี้แทน มันพวกมุดอยู่ชายกระโปรง สั่งสอนมันซะหน่อยน่าจะดีนะครับ”

“ยังไง”

“กินของที่มันส่งมาให้จนอิ่ม แล้วส่งกลับไปให้มัน”

“ถ้ามันลองส่งผู้หญิงคนนี้มาให้ฉัน แสดงว่ามันไม่ได้ห่วงเธอ แบบนี้ไม่สนุกถ้าจะเล่นงานมัน”

“ถ้ายังงั้นถือว่าแก้เซ็งไงครับ”

“แก้เซ็งยังงั้นหรือ”

“เอาเธอไปทำงานที่เลานจ์ ล่อใอ้เหี้ยนั่นมาไม่ดีกว่าหรือ”

“ถ้าบอสต้องการอย่างนั้นไม่มีปัญหาครับ เดี๋ยวผมจัดการให้” แต่เสียดายบอสควรจะทดลองของปลดหนี้ของไอ้แชมป์ดูก่อนว่าดีสมกับหนี้ที่มันก่อไว้ไหม

วันต่อมาที่แป้งถูกนำตัวมายังวินซ์ เลาจน์ อีกครั้ง เธอถูกจับแต่งตัวด้วยผ้าชิ้นเล็กๆ อวดรูปร่าง จับแต่งหน้าทำผม อย่างที่เธอไม่เต็มใจ มีสายตาคนของเลาจน์จับตามอง ไม่ให้เธอคลาดสายตา

หลังจากแต่งตัวเสร็จ แป้งถูกผลักออกมายืนหลังเวทีการแสดง ที่มีราวสแตนเลสเงาวับเบื้องหน้า

“ขึ้นไปเต้น หลังจากผู้หญิงคนนั้นเต้นจบ” หลุยส์สั่งอยู่ด้านหลัง “เธอคอยคุมเธอด้วย” หันไปสั่งมาม่าอีกที

“เต้น รูด...เสา จะบ้าหรา ฉันเต้นไม่เป็น ไม่เคยเต้น”

“เต้นไม่เป็นก็ต้องเต้น”

ด้านล่างตรงโซนวีไอพีมีสายตาวินซ์จับจ้อง เขานั่งเอนกายอยู่ตรงโซฟาตัวยาว มีผู้หญิงสี่ห้าคนล้อมรอบ คอยบีบนวดเอาใจ ป้อนเหล้า ป้อนกับแกล้มราวกับพระราชา ใช่สิเขามันบอสนี่

“มาม่าจัดการซิ” หลุยส์สั่งมาม่าซังให้จัดการกับดาวเต้นน้องใหม่ เอาเข้าจริงพอแต่งตัวแต่งหน้า แป้งสวยกว่าสาวเซ็กซี่หน้าเก่าเจนเวทีซะอีก

ไอ้ชุดบ้านี่ก็แทบไม่เรียกว่าชุด มันเคยคิดว่าตัวเองเป็นเสื้อผ้าบ้างไหม ชิ้นร่างสั้น ชิ้นบนเปิดหน้าท้อง ครอบหน้าอกคู่สวยไว้เพียงนิดเดียว โชคดีที่หุ่นดี ทรวดทรงเล็กน่ารักกะทัดรัด ไม่อย่างนั้นใส่ชุดบ้าๆ นี้คงปลิ้นหน้าปลิ้นหลัง หญิงสาวถูกมาม่าซังดันตัวให้ไปยืนรอตรงหน้าบันไดทางขึ้นเวที ซึ่งเบื้องหน้าคือบรรดาผู้ชายหน้าหื่นๆ เสี่ยบ้ากาม

“ไม่ต้องคิดจะหนีหนูแป้ง โชว์การแสดงให้บอสประทับใจ ไม่แน่นะ หนี้ไอ้แชมป์สิบสิบล้าน อาจจะหมดภายในไม่กี่วินาที ถ้าบอสเราพอใจ” หลุยส์บอกแก่หญิงสาวมาถึงตอนนี้หนีไม่ได้

แป้งหน้าซีดแล้วซีดอีกเดินขาขวิด แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีทักษะในการเต้น ไม่ว่าเต้นอะไรก็ช่าง เต้นเล่นๆ เวลาทำกับข้าวอยู่ในครัวพอได้ แต่จะให้เอาจริงกับไอ้เต้นรูดเสานี่น่าจะไม่รอด ยิ่งมีสายตาพวกหื่นหน้าเวทีด้วยแล้ว หญิงสาวแทบอยากกลั้นใจตาย สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ ได้แต่กล้ำกลืนฝืนเอาไว้

“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย” มาม่าซังเดินมาประชิดตัว เตือนให้แป้งทำหน้าให้มันสดชื่น แขกจะได้พอใจให้ทิป และที่สำคัญถ้าทำให้บอสประทับใจก็ดีต่อตัวหญิงสาวเอง “เต้นรูดเสา ดีกว่าออกไปกับแขกนะ” นี่ขู่หรือเตือน

“ขอเปลี่ยนชุดได้ไหมคะ คือมันโป๊มากค่ะ” ยอมข่มใจลองขอดูเผื่อได้ ก็ไม่น่าจะได้ ดูจากผู้หญิงที่เต้นอยู่ แทบจะแก้ผ้าอยู่แล้ว แม้ว่าความจริงอยากหนีไปให้พ้นๆ

“เธอเข้าใจว่าที่นี่คืองานวันปีใหม่โรงเรียนอนุบาลหมีน้อยหรือจ๊ะแม่สาวน้อย”

ร่างเล็กบอบบางน่ารัก กับชุดเซ็กซี่ ช่างไม่เข้ากันกับบุคลิกของเธอแม้แต่นิดเดียว

“เอาไงดีวะ สู้หรือไม่สู้ จะแบบไหนก็ก็ตายอยู่ดี ดูสิสายตากี่สิบคู่ เอาวะ สู้ทำให้จบๆ จะได้ไปจากที่นี่ พวกนั้นบอกว่าถ้าทำให้อีตาฝรั่งนั่นประทับใจเธอจะรอด” หญิงสาวบ่นกับตัวเอง ขณะปลายเท้าอยู่ชิดบันไดทางขึ้นเวที ซึ่งมีสาวนางหนึ่งกำลังรูดเสาอย่างอ่อนช้อย ยั่วยวน มีความเป็นมืออาชีพ ถ่างขาเก่งมากๆ

แป้งจดจ้องมองสาวนางนั้น บิดซ้าย ย้วยขวา เยื้องย่าง ทิ้งสายตายั่วยวน ซ้ำยังสะบัดเส้นผมยาวสลวยสีอ่อนของหล่อนอย่างมีชั้นเชิงนางยั่วกิเลสตัณหาผู้ชาย คนดูมีแต่ผู้ชายกระหายหิว จุดหมายต่างมาหาความสุขทางสายตา ได้เปย์ได้จ่ายคือความสุขที่ผู้ชายเหล่านั้นต้องการ เงินได้ออกกระเป๋าคือความสนุก

“พี่แชมป์ไม่น่าทำกับแป้งแบบนี้เลย” พร้อมกับตัดพ้อแฟนหนุ่มที่หลอกเธอมาขัดดอก กับอีพวกมาเฟียหากินบนเรือนร่างของผู้หญิง

“ขึ้นไปเต้นซะทีสิหนูแป้ง” มาม่าซังเร่งเร้าอยู่ด้านหลัง ปัดมือไล่ยิกๆ เมื่อแม่สาวทรงโต หุ่นสวย จบการแสดงโค้งให้กับแขก ย่อตัวรับทิปเงินเป็นฟ่อนจากแขกหื่นๆ ยัดใส่เสื้อหนังตัวเล็กจิ๋วของหล่อน

แป้งมองไปยังชายฝรั่งหน้าเหี้ยม ซึ่งปั้นสีหน้านิ่ง ราวกับหุ่นขี้ผึ้งไร้ชีวิต หญิงสาวนับเลขอยู่ในใจ จะหนีหรือจะก้าวขึ้นเวที ถ้าหนีดูเถอะคนของพวกมัน หน้าโหดๆ โฉดๆ ทั้งนั้น เธอมองไปรอบตัวก็พบว่าทางหนีของเธอถูกปิดสนิท ดันทุรังรังแต่จะตายเปล่า แชมป์จะรู้ไหมว่าเธอตาย ถ้าเขาเอาเธอมาทิ้งที่อย่างนี้ ก็คงไม่รับรู้ความทุกข์ร้อนของเธอ

ทันใดนั้นเสียงฮือฮาดังกึกก้อง น้องใหม่หุ่นดี ขาวอิ่ม เอวเล็กเอวน้อย ก้นงอน หุ่นแบบที่ผู้ชายค่อนประเทศอยากได้เป็นแฟน กระโดดใช้ขาเรียวของเธอเกี่ยวกับเสาสแตนเลส พร้อมด้วยลีลาพลิ้วไหวน่ารักแอบเซ็กซี่ อย่างที่แขกไม่เคยหาดูที่ไหนมาก่อน

เสียงปรบมือดังเกรียวกราว จนแม้แต่เจ้าของสถานที่ ซึ่งนั่งอยู่มุมห้อง ยังต้องเผลอลุกขึ้นยืน มองตะลึงงันมายังเวทีไม่วางตา หัวใจวินซ์เต้นระรัวกระทุ้งอยู่ในทรวงอก ไม่น่าเชื่อว่าตนจะได้เห็นภาพฉีกแข้งแหกขา จากผู้หญิงที่เขาเชื่อว่าเธอไม่มีวันทำอย่างนั้นได้

“เฮ้ย พี่หลุยส์ดูนั่น”

“แม่เจ้า ลีลาแม่สาวน้อยไม่เบาเลยแฮะ”

“พี่หลุยส์ !” ทั้งชินและหลุยส์ตกใจยิ่งกว่าเก่า เมื่อจู่ๆ เจ้านายที่ไม่เคยสนห่าเหวอะไร เดินดุ่มๆ ขึ้นไปบนเวที สงสัยจะให้ทิปแม่สาวนั่นแน่ๆ ทุกคนนอกจากสนใจสาวเต้นรูดเสาคนใหม่ ที่บอกว่าไม่เป็น ไม่ทำ แต่ลีลาเจิดเหนือชั้น ยังต้องสนใจ ชายร่างสูงใหญ่ ซึ่งก้าวขึ้นเวทีไม่ทราบว่าขึ้นไปทำอะไรด้วยซ้ำ