ตอน 3

ทันใดร่างหญิงสาวที่พยายามจะบุกตะลุยฝ่าออกไปจากห้องบรรยากาศสลัวๆ ก็มีอันต้องกระเด็นกลับไปนั่งโซฟาที่เดิมอีกจนได้

“พี่ ปล่อยฉันไปเถอะนะ” ใบหน้าหญิงสาวอาบไปด้วยความหวาดกลัว ยกมือไหว้คนที่กักขังไม่ยอมให้เธอออกไป

“ฉันจะบอกเธอเอาบุญนะคนสวย ไอ้แชมป์มันติดหนี้บอสพวกฉัน แล้วมันก็เอาตัวเธอมาใช้หนี้ยังไงล่ะ”

“ไม่จริง ไม่จริง พี่แชมป์ไม่ใช่คนแบบนั้น เขาเป็นคนดีตั้งใจทำงาน” แฟนหนุ่มบอกว่าจะเก็บเงินแต่งงาน อีกไม่นานนี้ก็จะไปสู่ขอเธอกับพ่อแม่ ที่ต่างจังหวัดเพื่อแต่งงาน คนพวกนี้หาเรื่องใส่ร้ายเขาชัดๆ

“โถๆๆ น่าสงสาร สวยแต่โง้โง่” พวกมันประสานเสียงหัวเราะกันระงมทั่วห้อง

แป้งมองพวกมัน พร้อมกับหาทางหนีไปด้วย สบโอกาสที่พวกมันเอาแต่หัวเราะ หญิงสาวจึงกระโจนพุ่งออกไปตรงประตู

“จับไว้” ใครหนึ่งตะโกนให้ไล่จับหญิงสาว

เธอวิ่งไม่คิดชีวิต ทำอย่างไรก็ได้เพื่อจะได้ออกไปจากที่นี่ จากนั้นจะได้ไปแจ้งตำรวจให้มาจับคนพวกนี้ยัดเข้าห้องขัง พวกมันไล่ตามหญิงสาว ที่อยู่ในชุดเดรสยาวพลิ้วไหวตามแรงวิ่ง รองเท้าส้นสูงเป็นอุปสรรคในการวิ่ง เธอถอดมันขว้างทิ้ง วิ่งด้วยเท้าเปล่า

ฉับพลัน ! ร่างของแป้งกระแทกกับกำแพงแข็งจนร่างที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง เพื่อเอาชีวิตให้รอดไปจากเงื้อมมือมัจจุราชไล่เธอจากด้านหลัง ก้นงอนกระแทกพื้น หญิงสาวเงยหน้าขึ้นดูสิ่งที่เธอวิ่งชน ไม่ใช่กำแพงแต่เป็นคน รูปร่างสูงใหญ่ อยู่ในสูทภูมิฐาน

สายตาแป้งมองขึ้นไปด้วยความเร็ว ตั้งแต่รองเท้าหนังเงาวับ กางเกงสแล็คเนื้อดี เสื้อสูทเนี๊ยบเรียบกลิบ จนกระทั่งไปสุดที่ปลายคางที่มีตอหนวดเคราเขียว แล้วเธอก็ได้พบว่าคนตรงหน้าคือฝรั่งตัวใหญ่ ผมสีอ่อนสะท้อนกับแสงนีออน

“ช่วยด้วยค่ะคุณช่วยด้วย” หญิงสาวลุกขึ้นยืน ขอความช่วยเหลือจากคนตัวใหญ่ เชื่อว่าเขาต้องช่วยเธอได้

คนทั้งสามวิ่งไล่มาทัน หยุดทันใด เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยืนอยู่กับใคร แสดงว่าพวกมันกลัวฝรั่งคนนี้ หนทางการรอดของแป้งมาถึงแล้ว หัวใจหญิงสาวชื้นขึ้นมาทันใด

“มีอะไร” เขาถามเสียงเข้มกับคนพวกนี้ สามคนค้อมอย่างนอบน้อม

แป้งวิ่งไปหลบหลังชายฝรั่งตัวใหญ่ มองคนทั้งสามอย่างสะใจ เจอคนใหญ่คนโตเข้าให้ละสิ กลัวหัวหดเชียว

“ช่วยด้วยค่ะ คนพวกนี้วิ่งไล่ฉัน”

“ว่าไงหลุยส์ เกิดอะไรขึ้น” พอเขาเอ่ยชื่อพวกหน้าเหี้ยม แป้งที่หลบอยู่ด้านหลังถึงกับเบิกตาโต ไอ้ที่รู้สึกใจชื้น แปรเปลี่ยนเป็นวิตกขึ้นมาอีกหน

“ของที่ไอ้แชมป์เอามาใช้หนี้ครับบอส”

“บอส !” แป้งแทบสติหลุด พร่ำพูดคำว่าบอสงึมงำเสียงเบา หนีเสือปะจระเข้ ร่างบอบบางที่อยู่ด้านหลังกำแพงหนาสูงใหญ่ ทำทีจะออกวิ่ง

ชายตัวใหญ่ชำเลืองสายตา กลับไปหาคนตัวเล็กที่หลบอยู่ด้านหลัง

“งั้นหรือ จับตัวไป” เขาไม่อยากทำแบบนี้ การทำร้ายผู้หญิงเป็นสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำ แต่เพื่อให้ล่อตัวแชมป์ออกมา เขาจึงต้องทำ ไอ้เวร ! ติดทั้งหนี้ ฆ่าลูกน้องเขาตาย มันต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม ไม่มีใครหน้าไหนกล้าลูบคม วินซ์ แฮมเวิร์ส ได้แม้แต่คนเดียว

“ครับบอส” พวกมันรับคำสั่งบอส แล้วพุ่งเข้าไปจับตัวหญิงสาวชุดแดง โยนเข้าไปในห้องเดิม

ชายตัวใหญ่นามวินซ์เดินเข้าไปในห้อง ปลดกระดุมเสื้อสูทตวัดชายเสื้อแล้วนั่งลง เอนไปกับพนักพิงโซฟา ยกเท้าขึ้นวางบนโต๊ะกระจกด้านหน้า มองหญิงสาวที่ถูกห้อมล้อมด้วยลูกน้องของเขา ไม่อยากเชื่อเลยว่าของที่ไอ้เลวนั่นนำมาปลดหนี้จะสวยถึงขนาดนี้ เขามองเธอตั้งแต่เส้นผมยาวสลวย เลื่อนลงมาตามทรวดทรง ที่อยู่ภายใต้ชุดแดงเปิดไหล่เนียนสวยผิวขาวเปล่งออร่า

“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ทำคนไม่มีทางสู้ พี่แชมป์ของฉันไม่มีทางทำกับฉันอย่างนี้แน่ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันหลุดไปได้รับรอง ฉันจะแจ้งความจับมาเฟียข้ามชาติ มาหากินในไทยอย่างแก รับรองแกจะไม่มีที่อยู่” หญิงสาวกรีดร้องโวยวาย ก่นด่าชายตัวใหญ่ที่มีท่าทางกร่างเป็นพวกมาเฟีย ใช่ต้องเป็นมาเฟียข้ามชาติ อย่างไม่ต้องสงสัย แบบนี้ต้องแจ้งความสถานเดียว ไม่ต้องไว้หน้าในฐานะเป็นชาวต่างชาติ

พอนั่งลงต้องการเจรจากับตัวแทนของลูกหนี้ ที่แสบสันอย่างไอ้แชมป์ โทรศัพท์วินซ์ แทรกเสียงเข้ามาพอดี แต่ยายตัวเล็กนั่นก็แหกปากทำให้ปวดประสาทไม่หยุด

“หนวกหู ช่วยทำให้เงียบด้วย” ชายหนุ่มตวาดสั่งลูกน้อง อย่างไม่สบอารมณ์ เสียงหญิงสาวคนนี้กรีดเสียงแทรกเข้าไปในโสตประสาท จนแทบจะทนไม่ไหว นี่ถ้าไม่ใช่ผู้หญิง รับรองเขาจะจัดการให้เงียบเสียงด้วยด้ามปืน

ลูกน้องหน้าเหี้ยมจึงปิดเสียงแหลมกรีดร้อง ด้วยสก๊อตเทปสีดำกาวเหนียวแน่นหนึบ

“อื้อๆ อ่อย อั้น อื้อ” หญิงสาวยังคงส่งเสียงเล็ดลอดผ่านปากที่โดนปิด

พอเสียงเงียบ ชายหนุ่มจึงจิ้มรับโทรศัพท์ คุยธุระกับปลายสาย หากว่าสายตายังเพ่งมองอยู่กับใบหน้าสวย ส่งตาขวางมาทางเขาอย่างตำหนิ แววตานั้นกลับก่อกวนจิตใจมาเฟียหนุ่ม ที่มีความเกรี้ยวกราด จนทำให้เขาขาดสมาธิแม้แค่คุยธุระสำคัญก็ตาม

“วินซ์ วินซ์ นายฟังฉันอยู่ไหม”

“อือ...ฟังๆ พูดมาเลย”

“นายมีประชุมสำคัญ รีบมาเถอะ ที่เลานจ์ ปล่อยให้หลุยส์กับลูกน้องดูแล”

“ได้ๆ ฉันจะรีบไป”

“โอเค ฉันรอนายอยู่นะ” ปลายสายพูดมาอย่างนั้น พอวินซ์วางสายจึงลุกขึ้น กลัดกระดุมเสื้อสูทสุดหล่อเข้าที่เดิม

“โยนไปไว้ที่เซฟเฮาส์ของฉัน จนกว่าจะตามตัวไอ้แชมป์ได้ ฉันต้องการให้มันมาชดใช้สิ่งที่มันทำ ไม่ใช่ส่งผู้หญิง ไม่มีค่าแบบนี้มาชดใช้ ไอ้หมอนี่มันชักจะดูถูกคนอย่างฉันมากเกินไป ทำให้มันรู้สำนึกซะ”

“อื้อๆ” หญิงสาวยังคงส่งเสียง พร้อมกับวิ่งไปหาชายตัวใหญ่ด้วยความเกลียด โมโหสุดขีด เธอไม่เกี่ยว ไม่ควรมาเป็นเชลยของใคร กำปั้นเล็กรัวทุบแผ่นหลังหนาแข็ง ยิ่งกว่าแผ่นเหล็ก ทุบเท่าไหร่เขากลับไม่สะดุ้ง ราวกับวัวกับควาย

วินซ์หันกลับมาหายายนกระรอกน้อยช้าๆ อย่างไม่สะท้าน เมื่อกี้เธอทุบเขาหรือ แรงเท่าปีกผีเสื้อบินผ่านเท่านั้นเอง

“เธอคิดจะทำอะไร” เขาตวาดเสียงลั่นใส่หน้ายายกระรอกตัวนิดน้อย

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

“เธอ ! จำไว้นะ ถ้าไอ้แชมป์คือผัวของเธอ รู้ไว้ซะ มันเอาตัวเธอมาขายใช้หนี้”

“ไม่จริง พี่แชมป์ต้องไม่ทำอะไรชั่วๆ พรรค์นั้น พี่แชมป์เขารวย พ่อเขามียศสูงในวงการราชการ”

“อ้อ งั้นหรือ อยู่ต่อหน้าพ่อแม่ ต่อหน้าเมียหน้าโง่ๆ อย่างเธอ มันก็คงทำตัวดีเป็นเทพบุตร แต่...เธอรู้ความจริงอะไรไหม มันติดหนี้การพนันกี่ล้าน แถมมันยังฆ่าลูกน้องของฉันด้วย”

“โกหก”

“ฉันจะโกหกคนหน้าโง่ๆ อย่างเธอทำไม ไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะทำอย่างนั้น”

“ถ้าพี่แชมป์ฆ่าคนของคุณ ทำไมไม่แจ้งความ จับฉันไว้ทำไม”