ตอน 2

“คือ...แบบนี้นะ...แบบว่า” แชมป์พยายามคิดหาคำตอบดีที่สุดแก่แฟนสาว “เออ นั่นสิ ตายจริงพี่ลืมเรื่องนี้ไปเลยน่ะ ไม่เป็นไรไว้ค่อยหาของขวัญให้ไอ้ปลื้มทีหลัง ไอ้นี่มันไม่เรื่องมากหรอก เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”

“ค่ะ” ทว่าปลายเท้าแป้งต้องชะงัก เมื่อเงยหน้ามองชื่อสถานที่ ‘วินซ์ ค็อกเทลเลาจน์’

“ปกติพี่ปลื้มจัดงานวันเกิดที่บ้านนี่คะ ทำไมปีนี้จัดสถานที่แบบนี้ละคะ” ไม่น่าใช่สถานที่จัดงานเลี้ยง งานวันเกิดนะ สถานที่แบบนี้

“ไอ้ปลื้มมันรวยจะจัดที่ไหนก็ได้นี่แป้ง อย่าสงสัยเยอะ ไปเถอะคนอื่นๆ คงมากันหมดแล้ว”

“ก็จริง” เรื่องรวยแป้งเห็นด้วย เพื่อนแชมป์คนนี้รวยมาก ครอบครัวทำธุรกิจหลายอย่าง รวยเป็นหมื่นล้าน แชมป์ก็เป็นแค่ลูกข้าราชการ ที่มีอำนาจมียศ จึงคบหากับปลื้มได้

พอเข้าไปถึงด้านใน แป้งมองหน้าเจ้าของงาน และเพื่อนแฟนหนุ่มที่เคยรู้จัก หากแต่ว่าไม่เจอใครสักคน มีแต่พนักงานสาวสวย และบริกรทำหน้าที่เรียกลูกค้า บ้างเสิร์ฟเหล้า เบียร์ เครื่องดื่มค็อกเทล แชมป์พาเดินลึกเข้าไปด้านใน เปิดประตูห้องหนึ่ง คือห้องวีไอพี โซฟากำมะหยี่สีแดงชิดกับผนัง ยาวเท่าความกว้างยาวของห้อง มีโต๊ะกระจกไว้วางอาหารวางเครื่องดื่มตรงกลาง ผนังคือจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่

“ที่นี่หรือคะพี่แชมป์”

“ใช่ ไอ้ปลื้มบอกว่าห้องนี้แหละที่ใช้จัดงาน”

“ไม่เห็นมีใครมาเลยค่ะ”

“เราคงมาเร็วมั้ง เดี๋ยวพวกมันคงมา ถ้ามาครบห้องนี้จะเล็กไปด้วยซ้ำ”

“เกือบห้าทุ่มแล้วนะคะ แป้งเข้าใจว่าเรามาสายซะอีก”

“คนรวยก็แบบนี้แหละชอบให้คนอื่นมารอ ไว้เดี๋ยวพี่ออกไปโทรศัพท์หามันแป๊บนะ” ชายหนุ่มทำเป็นหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“แป้งไปด้วยค่ะ” เธอไม่อยากอยู่ในห้องนี้ลำพัง บรรยากาศแปลกๆ แถมเธอยังใส่ชุดโป๊ด้วย มันไม่เหมาะกับเธอเลยสักนิด

“อยู่นี่แหละแป้ง พี่ไม่อยากให้ใครมองแป้งของพี่ รู้มั้ยพี่หวงนะ ยิ่งวันนี้แป้งสวยมาก คอยดูเถอะเพื่อนๆ จะอิจฉาพี่มีแฟนสวย”

“แต่...”

“เชื่อพี่ไม่ต้องตามไป พี่โทร.หาไอ้ปลื้มแป๊บเดียว”

“ได้ค่ะ รีบๆ มานะคะ” รอบตัวเธอมีแต่ผู้ชายสวมสูทดำ หน้าดุมองตาขวาง ดูไม่เป็นมิตรเลยสักนิด บรรยากาศรอบตัวชวนขนลุกแป้งไม่ชอบเลย สถานที่แบบนี้ปกติไม่ค่อยชอบ ถ้าเป็นร้านอาหารก็ว่าไปอย่าง หญิงสาวรู้สึกขนลุกเกรียว มีความไม่ชอบมาพากลรายล้อม เธอมองตามแฟนหนุ่มที่ก้าวออกไปจากห้อง นึกอยากตามไปด้วย แต่เมื่อเขาบอกให้รอ คงไม่มีอะไรอย่างที่เขาว่า

แชมป์ออกไปจากห้อง ยกหูโทรศัพท์แนบหู พูดงึมงำไปตามทางเดิน พร้อมกับหลบสายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา อย่างมีพิรุธ คุยเสร็จแชมป์วางสายปิดโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋า

แป้งในชุดในสวยมองออกไปนอกกระจก เห็นผู้ชายกลุ่มเดิมยังยืนอยู่หน้าห้อง ด้วยความกลัวจึงไม่กล้ามองนานไม่กล้าสบตา ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา นี่แฟนหนุ่มก็หายไปร่วมสิบสิบนาที ยังไม่เห็นกลับเข้ามา ไปยืนโทรหาปลื้มอีท่าไหนถึงได้นานอย่างนี้ หญิงสาวรู้สึกไม่ดี นั่งไม่ติดที่กระสับกระส่าย ฉับพลันลุกขึ้นตั้งใจจะไปตามแฟนหนุ่ม

หากว่าก้าวได้เพียงสองก้าว ก็มีชายสามคนตัวสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในห้อง แป้งมีสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึง มองคนพวกนี้ด้วยอาการขวัญกระตุก ชักไม่ดีซะแล้วสิมือเย็นเฉียบ เหงือผุดกลางฝ่ามือ นึกถึงแต่แฟนหนุ่มที่หายไปโทรศัพท์หาเพื่อน เขาหายไปนานเกินไป ไม่รู้ว่าเกินอะไรขึ้น

ชายสามคนก้าวเข้าใกล้เธอ แสดงสีหน้าถมึงทึง หญิงสาวขยับถอยหลังด้วยความกลัว กระทั่งถอยไปติดโซฟาที่เพิ่งลุกขึ้นเมื่อกี้ ก้นแป้งถูกบังคับให้นั่งลงที่เดิม สายตาจับจ้องคนทั้งสามไม่วางตา ข้างในหวาดกลัวจนอยากกรีดร้อง หน้าที่แต่งแต้มอย่างสวยงาม หากได้ส่องกระจกคงซีดเผือดด้วยความกลัวจับขั้วหัวใจ

“ฉันจะไปหาแฟนของฉัน” หญิงสาวสะกดตัวเองให้พูดออกไป

“เธอจะไปไหนไม่ได้” เสียงแข็งน่ากลัวบอกแก่สาวชุดแดง

“ทำไมฉันจะไปไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้น หลีกฉันจะออกไปตามแฟน ฉันมางานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนของแฟนฉัน หลีกทาง” แป้งลุกขึ้นทำทีจะแหวกกำแพงตะหง่านในชุดสูทดำทั้งสามออกไป

นอกจากไม่หลีกทางให้หญิงสาวร่างบอบบาง พวกมันยังแสยะยิ้ม ตั้งกำแพงอยู่นิ่งกีดขวางทางไป

“เธอไม่รู้หรือไง” ชายหน้าเหี้ยมเสียงดุ พูดค้างไว้แค่นั้น

“รู้อะไร” แป้งหน้าเสียตั้งแต่โดนต้อนมาจนมุมนั่งแหมะลงกับโซฟายาวๆ เท่าความยาวของห้องตัวเดิม

“เธอโดนไอ้แชมป์หลอก” หนึ่งในชายสูทดำกล่าวกับสาวสวยในชุดแดง ผู้หญิงคนนี้รูปร่างน่ารัก บอบบาง น่าถนอมเป็นบ้า

“พี่แชมป์จะหลอกฉันทำไม” เธอเชื่อใจแฟนหนุ่มาก เขาพูดอะไรก็เชื่อ เพราะคบหากันมานาน จนไว้ใจอีกฝ่ายมากๆ

“อยากรู้ก็โทรหามันสิ” คนเดิมที่พูดกับหญิงสาว ท้าทายให้สาวสวยติดต่อแชมป์

“โทร.แน่” แป้งหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายออกมาจิ้มโทร.หาแฟนหนุ่ม ปรากฏว่าไม่ติด สงสัยจะไม่มีสัญญาณ เธอคิดอย่างนั้นจึงจิ้มใหม่อีกหลายต่อหลายครั้ง ผลยังคงเหมือนครั้งแรก

ทำไม ทำไม ไม่ติด พี่แชมป์อาจจะติดสายพี่ปลื้มอยู่ เธอปลอบใจตัวเอง กำโทรศัพท์ในมือแน่น ในใจเริ่มมีแต่ความหวาดกลัวอัดแน่นเข้ามาทีละน้อย และมันก็เพิ่มมากขึ้นจนจุกอยู่ในอก

“ไง...โทร.ติดไหม”

“เขาอาจจะแบตหมด”

“เป็นคนดี จิตใจงดงาม สมกับหน้าตา”

“ถอยไป ฉันจะออกไปตามพี่แชมป์”

“คนสวย ไอ้แชมป์มันหนีเธอไปแล้ว ยังไม่รู้อีกหรือ”

“ไม่จริง พี่แชม์ปจะหนีฉันไปทำไม ในเมื่อเขาพาฉันมางานวันเกิดเพื่อนของเขา”

“งานวันเกิด” ชายหน้าเหี้ยม ไว้หนวดหยิมๆ ก้าวเข้าใกล้หญิงสาว ที่มีอาการหวาดกลัว “ฉันจะบอกให้นะ” แล้วก็ตีหน้ายียวน “ไอ้แชมป์มันพาเธอมาขายใช้หนี้”

“หนี้ !” หนี้บ้าหนี้บออะไร แป้งมึนงงจนหัวแทบแตก คนพวกนี้กำลังพูดเรื่องห่าเหวอะไร ไม่จริงพวกมันต้องโกหก พี่แชมป์รักเธอมาก ไม่มีวันทำร้ายเธออย่างที่พวกมันว่า “หลีกทางฉันจะไปหาพี่แชมป์” หญิงสาวพยายามแหวกคนทั้งสาม ที่ยืนเป็นกำแพงขวางเธอไว้

ร่างเล็กไม่สามารถฝ่ากำแพงนั้นออกไปได้

“ปล่อยฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปหาพี่แชมป์” หญิงสาววิ่งไปทางนั้นทีทางนี้ที เพื่อจะฝ่ากำแพงมนุษย์ผู้ชายหน้าเหี้ยมออกไปข้างนอกหาคนรัก

“นั่งเฉยๆ เถอะน่า เดี๋ยวก็ดีเอง ดิ้นมากๆ เดี๋ยวเหนื่อย”

“ฉันจะไม่มีวันรอ หลีกเดี๋ยวนี้ฉันจะออกไป ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความกักขังหน่วง เหนี่ยว”

“ฮาๆๆๆ กักขังหน่วงเหนี่ยว” พวกมันหัวเราะขบขัน ราวกับไม่กลัวกฎหมายบ้านเมือง คุกไม่ได้มีไว้ขังหมา เอาไว้ขังพวกทำผิดกฎหมายต่างหาก