เสื้อซักได้แต่ใจซักไม่ได้

เอกเดินแกมวิ่งทั้งถือแก้วกาแฟและหิ้วไปด้วยเพื่อจะไปส่งลูกค้า ด้วยความรีบร้อนทำให้เขาเดินชนกับหมาน

หมาน “โอ๊ะ”

กาแฟหกรดเปื้อนเสื้อของหมาน และทันทีที่หมานมองเห็นคราบกาแฟบนเสื้อของตนเองเขามองหน้าเอก

เอก “ขอโทษครับ”

หมานตบหน้าเอกเต็มแรง

หมาน “นี่มึงตาบอดหรือไงเดินไม่ดูคน มึงรู้ไหมว่ากูกำลังจะไปที่ไหน แล้วเสื้อตัวนี้ราคาเท่าไหร่ คนอย่างมึงจะมีปัญหาซื้อมาใส่ได้ไหม”

เอก “ขอโทษครับ ผมจะเอาไปซักให้ครับ”

หมาน “นี่มึงปัญญาอ่อนหรือไง จะเอาเสื้อกูไปซักเนี่ยนะ กูต้องไปทำสัญญากับบริษัทใหญ่ นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่นาที มึงจะเอาเสื้อกูไปซักแล้วกูจะเอาเสื้อแพง ๆ แบบนี้ที่ไหนมาใส่แทนล่ะไอ้โง่”

กิ๊ฟ “น้องเขาขอโทษแล้ว และคุณก็ตบหน้าเขาแล้ว คุณไม่ควรพูดจาดูถูกเหยียดหยามเขาแล้วนะคะ”

หมาน “แล้วเสื้อราคาแพงของฉันมันสะอาดขึ้นมาไหมล่ะแค่คำขอโทษ ที่ฉันตบหน้ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับความซุ่มซ่ามประมาทเลินเล่อทำให้คนอื่นเสียเวลาแบบนี้”

เอก “จะให้ผมทำยังไงครับ”

หมาน “ไปตายซะ ถ้ามึงเดินดี ๆตั้งแต่แรกเรื่องราวมันคงไม่เกิดแบบนี้”

กิ๊ฟ “อดีตมันผ่านมาแล้วค่ะ กลับไปพูดถึงได้ก็เท่านั้น ปัจจุบันนี้คุณทั้ง 2 อยู่ตรงนี้ เกิดความรุนแรงขึ้นในอารมณ์ของคุณที่ระงับดับลงไม่ได้เลย”

หมาน “กูชักจะรำคาญมึงแล้วนะ มึงเป็นใครเขามาแส่อะไรด้วย”

กิ๊ฟ “ฉันก็แค่คนสั่งกาแฟที่น้องเขาถือมานี่แหละค่ะ แล้วบริษัทที่คุณจะไปเซ็นสัญญา อยู่ที่ไหนคะ”

หมานชี้มือไปที่บริษัทหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น

กิ๊ฟ ถ้าเป็นบริษัทนี้ คุณถอดเสื้อราคาแพงโยนทิ้งได้เลยค่ะ เพราะเขาขายชุดกีฬา ถ้าคุณไปแบบนี้คุณต้องผิดหวังกลับมาแน่ค่ะ”

หมาน “แกจะรู้อะไร”

กิ๊ฟ “เพราะฉันคือประธานของบริษัทนั้น”

กิ๊ฟส่งนามบัตรให้หมานดู หมานอ่านแล้วหน้าเผือดซีดลงทันที

หมาน “ขอโทษนะครับผมไม่ทราบจริง ๆ ขอโทษที่ไม่สุภาพกับคุณ”

กิ๊ฟ “เสื้อผ้าต่อให้แพงขนาดไหน มันก็ย่อมซักให้สะอาดได้ แต่ใจคน ถ้ามัวหมองสกปรกดูถูกคน มองคนไม่เป็นคนแล้ว ซักชะล้างยังไงก็ไม่สะอาดไปได้”

หมานยืนก้มหน้านิ่งก่อนจะมองหน้าเอก

หมาน “ฉันขอโทษนะที่รุนแรงและหยาบคายกับนาย”

เอกยิ้มกว้างอย่างใส่ซื่อ

เอก “ไม่เป็นไรครับ”

เอกจับมือหมานอย่างปลอบโยน