2 เท่าไรก็ไม่พอ

คฤหาสน์ตระกูลหวัง

ค่ำคืนอันเงียบสงบ แค่เพียงมีอะไรหล่นเสียงมันก็จะดังกังวานเป็นพิเศษ คนหลับตื่นจากฝันหวานได้ง่าย ๆ แต่ไม่ใช่สำหรับคนนอนหลับลึก เสียงไขกุญแจประตูห้องนอน กระทั่งเปิดและปิดลงด้วยเสียงที่ไม่เบานัก คล้ายลองเชิง ทว่าเจ้าของห้องตัวจริงก็ยังคงไม่รู้สึกถึงความผิดปกติสักนิด หลับปุ๋ย ลมหายใจสม่ำเสมอ

ร่างสูงในชุดนอนสีน้ำเงินนอนซ้อน เท้าแขน ชันศอกมองสำรวจร่างสมส่วนภายใต้ผ้าห่มสีชมพูหวานกลางเตียงควีนไซซ์ สาวน้อยนอนหลับตาพริ้ม มุมปากแย้มยิ้มน้อย ๆ คาดเดาได้ว่าอาจจะกำลังฝันหวานอยู่ ความมืดไม่เป็นอุปสรรค เพราะไฟดาวน์ไลท์ถูกเปิดทิ้งไว้ ไม่รู้ตั้งใจหรือเผลอหลับก่อนปิด ใบหน้าอ่อนโยนซุกจมูกลงสูดดมเส้นผมนุ่มลื่นที่แผ่สยายอยู่บนหมอนก่อนดวงตาคู่คมจะมืดครึ้มในเวลาต่อมา

ตอนนั้นเขายังไม่ได้ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะทำ แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจได้แล้วว่าจะเปิดร้านซาลอนให้โรสิตา ลูกค้าคนไหนไม่อยากรับ ไม่ถูกชะตาก็แค่เชิญออกไป ดังเช่นสองคนแม่ลูกนั่น ติดป้ายประกาศว่าเป็นบุคคลต้องห้ามได้ยิ่งดี กฎที่เขาตั้งขึ้นมาถ้าใครรับไม่ได้ก็ไม่ต้องเสียเวลาเดินเข้ามาใช้บริการ ถึงไม่มีลูกค้าสักคนก็ใช่ว่าจะทำให้สถานะทางการเงินของเขาเกิดปัญหาได้ เรื่องง่าย ๆ แค่นี้เขาน่าจะคิดมันได้ตั้งนานแล้ว แรงขยับเบา ๆ จากร่างกายอ่อนนุ่มดึงคนเริ่มคิดการณ์ไกลกลับมาโฟกัสที่ปัจจุบัน ทั้งสีหน้ายังผ่อนคลายลงแล้วด้วย

“พี่คิดเพื่อเราขนาดนี้ต้องมีรางวัลทำดีให้ด้วยรู้ไหม” แต่เขาจะยังไม่เปิดเผยตอนนี้ อย่างน้อยต้องได้วางแผนคร่าว ๆ ก่อน ริมฝีปากอุ่นจูบหัวไหล่เนียนที่มีเพียงสายเดี่ยวสีขาวเส้นเล็กคล้องอยู่ซ้ำ ๆ กระชับฝ่ามือที่กุมท่อนแขนเรียว พลางลูบไปมา

คนหลับพอถูกรบกวนก็ต้องรำคาญเป็นธรรมดา “อื้อ…” โรสิตาร้องประท้วงในลำคอ คล้ายรำคาญ และไม่สบายตัว แต่แทนที่จะได้รับความเห็นใจจากคนที่แกล้งรังแก ผลลัพธ์กับตรงกันข้าม กลายเป็นการสร้างความสำราญให้คนลงมือก่อกวน

ยามอยู่ต่อหน้าคนอื่นประธานโดมินิกไม่ใช่คนที่จะยิ้ม หัวเราะออกมาง่าย ๆ การปฏิบัติตัวแตกต่างจากตอนอยู่กับคนสนิท และคนในครอบครัวโดยสิ้นเชิง เรียกว่าแบ่งแยกสถานะชัดเจน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะถูกฝึกการวางตัวมาตั้งแต่เด็ก บิดาเขาทำธุรกิจใหญ่โตจึงเลี่ยงที่จะดึงดูดคนให้เข้าหาได้ยาก วิธีการนั้นถือว่าดีที่สุด อีกส่วนคือนิสัยส่วนตัว เขามีความหยิ่งทระนงในตัวค่อนข้างสูง

“ตื่นไหม” กระซิบชิดริมหูขาวผ่องก่อนจะขบเม้มที่ติ่งหูนุ่มนิ่มเล่น กลิ่นหอมสดชื่นจากการอาบน้ำมาหมาด ๆ ยังไม่อาจสู้กลิ่นหอมกรุ่นจากเนื้อนวลที่จับตรงไหนก็นุ่มมือ ใจไม่อยากปลุก แต่จะให้รอจนถึงเช้ามันก็นานไป อีกตั้งหลายชั่วโมง

“ไม่เอา ง่วง…ค่ะ”

“ตกลงว่าไม่เอา หรือง่วง”

“ง่วง”

“ง่วง? แต่เบบี๋ไม่มีสามีอยู่กวนตัวตั้งนาน น่าจะนอนเต็มอิ่มทุกคืน ทำไมถึงง่วงมากล่ะหืม หรือหลายคืนมานี้แอบหนีสามีออกไปเที่ยวคะ” เสียงทุ้มนุ่มถามพึมพำกับซอกคอหอมกรุ่น พรมจูบ สูดกลิ่นที่เขาเสพติดด้วยความคิดถึง ที่เร่งวันเร่งคืนทำงานให้มันเสร็จไว ๆ ก็เพราะอยากจะรีบกลับมาหา มากอด มาลงโทษเด็กดื้อตาใสที่ชอบยั่วให้สามีที่อยู่ไกลถึงอเมริกาหัวร้อน จนอยากตีตั๋ว บินกลับมาสำเร็จโทษแล้วค่อยหิ้วกลับไปที่โน่นด้วยอยู่หลายครั้ง แต่เขาไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น แล้วสาวน้อยคนนี้ยังต้องวุ่นวายทำเรื่องเรียนจบกับทางมหา’ลัยอีก

แล้วในหัวโดมินิกก็บังเกิดภาพความใกล้ชิดระหว่างเด็กดื้อคนนี้กับนักบาสหน้าละอ่อนที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน ฝ่ามือแกร่งก็บีบเคล้นเอวเล็กคอด ดวงตาลุกโชนเพราะความหึงหวงครอบงำเต็มศีรษะ เรียกว่ารูปเดียวใน IG ก็ทำคนสติดีเป็นบ้าได้

โรสิตาสะลึมสะลือไม่รู้เรื่องเลยว่าตัวเองได้ทำให้ราชาจอมหึงหวงผู้ทรงอำนาจของหวัง อินเตอร์ กรุ๊ป เดือดปุดเข้าแล้ว คิ้วเรียวขมวดมุ่น เปลือกตาหนักอึ้งยังลืมไม่ขึ้น จากนั้นไม่นานร่างกายอ่อนนุ่มที่เหมือนคนไร้กระดูกก็คล้ายได้รับสัญญาณบางอย่างจึงค่อย ๆ แข็งทื่อ ความคิดในหัวเริ่มฟุ้งซ่าน ตีกันวุ่น ตรงเอวมีอะไรคืบคลาน เกือบจะกรีดร้องขอความช่วยเหลืออยู่แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเธอจำสัมผัส และกลิ่นกายคุ้นเคยได้ ปากจิ้มลิ้มขบเม้มกันแน่น

หัวใจที่เหมือนจะระเบิดตู้มคล้ายถูกเข็มเจาะ กลายเป็นความเจ็บใจเข้ามาแทน คนร้ายกาจทำให้เธอตกใจกลางดึกเกือบตาย แล้วยิ่งเธอพยายามไม่ตอบสนองมากเท่าไรก็ดูเหมือนว่าคนด้านหลังที่จงใจนอนเบียดจะลงมือกับร่างกายเธอหนักขึ้นทุกที แล้วยัง

…เหมือนโกรธ

ความรู้สึกบอกเธออย่างนั้น

ถ้าใช่ แล้วเขาจะโกรธเธอเรื่องอะไร?

เป็นเธอหรือเปล่าที่ต้องโกรธ เล่นแบบนี้เกิดเธอช็อคขึ้นมาล่ะ

ไม่ต้องไปโรงพยาบาลเลยเหรอ?

ปากจิ้มลิ้มแบะออก เริ่มจะโมโหคนนิสัยไม่ดีจริง ๆ แล้ว ยังแกล้งทำเป็นเฉยได้อีก แน่จริงทำไมไม่ทำร่างกายให้เฉยไปด้วยเล่า เล่นบทเงียบแต่อย่างอื่นไม่ยอมสงบด้วย เสี่ยบ้าใช้ไม่ได้เลย โดมินิกรับรู้ถึงปฏิกิริยาตอบสนองจึงยิ่งแกล้ง บีบตรงนั้น เคล้นตรงนี้

จนทนให้ร่างกายตัวเองถูกรังแกต่อไปไม่ไหวโรสิตาจึงเขย่าแขนคนเล่นบทเงียบที่กอดรัดเอวแน่นให้คลายออก พอสมใจแล้วจึงใช้โอกาสนี้พลิกกายมาเผชิญหน้ากับคนบางคนที่ไม่รู้ว่าเข้ามานอนกับเธอตอนไหน แล้วเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองเคลิ้มหลับไปตอนไหนเหมือนกัน จำได้แค่ว่าเล่นมือถือ

หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักตื่นเต้นยามสบตาคมทอประกายวาววับในระยะประชิด จังหวะนี้มันควรจะโรแมนติก หวานแหววอยู่หรอก แต่ติดตรงท่าทางหาเรื่องของจอมเผด็จการ โรสิตาขมวดคิ้ว เชิดคาง ก่อนจะดันใบหน้าหล่อเหลาแต่บึ้งตึงที่โน้มลงมาหาด้วยฝ่ามือของตัวเองเสียงดังแป๊ะ ไม่ยินยอมให้ริมฝีปากที่จ้องตะครุบได้สัมผัสปากเธอง่าย ๆ

โดมินิกเลิกคิ้วเชิงท้าทาย ถามทางสายตาว่ามีปัญหาอะไรด้วยท่าทางนักเลงโตในสายตาคนมอง แล้วทำหน้าเหนือกว่าได้น่าหมั่นไส้มาก ในเมื่อไม่ยอมให้จูบริมฝีปากเล็ก ๆ น่ารักที่คิดถึง เขาก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นมือที่ตะครุบปากไว้แทน

คนทำหน้าข้องใจว่าทำไมถึงถูกพาลเอาได้ไม่เลิก สุดท้ายทนสัมผัสจั๊กจี้ที่ฝ่ามือไม่ไหว หัวเราะคิกทั้งที่หน้าบึ้งตึง ต้องโทษไรหนวดที่เพิ่งขึ้นใหม่ของคนที่ทำเธอเก็บอาการเก็กขรึมไม่ไหว หัวเราะไปหัวเราะมาก็มุดหน้า ซุกแผงอกแกร่งที่ไม่ได้ซบมาสองเดือนอย่างยอมจำนน พลางถูแก้มนุ่ม ๆ กับสิ่งที่คุ้นเคย กลายเป็นสาวน้อยขี้อ้อนเหมือนเดิมในเวลาไม่ถึงสิบนาที