บทที่ 5 สอนรัก (2)

หลังจากรับมีนาขึ้นรถเสร็จ เมฆาก็ขับรถออกไปทันทีที่โดยไม่คิดทักทายเพื่อนอีกสองคนของน้องสาวเลยสักนิด ทำเอาปริมกับมายที่เดินตามมาข้างหลังทำหน้าไปต่อไม่ถูก โดยเฉพาะปริมที่มีสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด เธอพยายามปกปิดแววตาเสียใจไว้แล้วคลี่ยิ้มสดใสออกมา แต่มายที่รู้ความรู้สึกของเธอดีก็ปรายตามามองพร้อมส่งสายตาตักเตือนมาให้ แววตาของมายเหมือนจะเตือนสติให้เธอรู้ว่าอย่าทำอะไรที่ทำให้มีนาเสียใจเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะเป็นฝ่ายจัดการเธอเอง

ใคร ๆ ก็เอาแต่ปกป้องมีนา ไม่เคยมีใครสนใจความรู้สึกเธอเลย เธอผิดตรงไหนที่รักที่ชอบพี่เมฆ แล้วเธอผิดตรงไหนที่คิดจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้พี่เมฆมาครอบครอง

ทำไมถึงต้องกลัวมีนาเสียใจ มีนาควรจะดีใจด้วยซ้ำที่เธอได้เป็นแฟนกับพี่ชายตัวเอง อย่างน้อยพี่เมฆก็ไม่ต้องจากไปไหนกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าพี่เมฆกับเธอได้คบกัน มีนาก็จะได้อยู่ใกล้พี่เมฆต่อไป แล้วแบบนี้มันจะไม่ดีกว่าหรือไง

ปริมสูดลมหายใจเข้าลึกพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติยกมือขึ้นโบกลาเพื่อนสาว คราวนี้เธอไม่ได้ส่งสายตาไปทางพี่เมฆอีก มีนายกมือขึ้นโบกตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มสดใส เธอลอบยิ้มในใจ อีกไม่นานเธอก็จะได้คบกับพี่เมฆแล้ว หวังว่ายายนี่จะยังยิ้มแบบนี้ได้นะ

เธอไม่ได้เกลียดมีนา ไม่เลยสักนิด แต่แค่ไม่ชอบความสดใสที่เปล่งประกายออกมาจากตัวยายนั่น ความสดใสที่ทำให้ทุกคนหลงใหลเมื่อได้อยู่ใกล้แม้แต่พี่ชายตัวเอง ไม่มีใครไม่รู้ว่าพี่เมฆทั้งรักทั้งหวงน้องสาวแค่ไหน จนบางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันเกินกว่าหน้าที่พี่ชายไปหรือเปล่า

หวงน้องสาวจนไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ แม้แต่เพื่อนผู้ชายก็ไม่อนุญาตให้คบหา ถ้าเธอไม่รู้จักมีนากับพี่เมฆมาตั้งแต่เด็กคงนึกว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน มันไม่ใช่แค่หน้าตาที่ไม่เหมือนกัน แต่มันมีอะไรบางอย่างที่บอกว่าเป็นอย่างนั้น

เธอเก็บพับความคิดนี้ไว้ในใจ ความสงสัยของเธอคงต้องหาทางพิสูจน์ดู ไม่รู้สิ เธอแค่อยากรู้ว่าสิ่งที่เธอคิดมันจริงหรือเปล่า

เมฆาขับรถเข้าไปจอดข้างทางตรงซอยเปลี่ยวร้างผู้คน รอบด้านมีแต่ต้นไม้ใบหญ้าเต็มไปหมดจนมีนาที่นั่งมาด้วยหันไปมองรอบข้างด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตฉายแววหวาดกลัวออกมา ขณะที่สองมือกุมกันไว้แน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุจากอก

พี่เมฆจอดรถแถวนี้ทำไม คิดจะทำอะไรกันแน่ แล้วบรรยากาศชวนอึดอัดแบบนี้มาจากไหนกัน เธอรู้สึกหายใจไม่ออก แล้วก็ไม่กล้าขยับตัวด้วย

“มีอะไรจะพูดกับพี่หรือเปล่า มีน” น้อยครั้งที่พี่เมฆจะเรียกชื่อเล่นของเธอ แล้วทุกครั้งที่เรียกก็มาจากความโกรธล้วน ๆ แต่เธอทำอะไรผิดเล่า เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

“มีน...มีนไม่มี” ดวงตาเล็กวาวเหลือบไปมองสบตาคมดุของพี่ชายแวบเดียวก็รีบละออกมา น่ากลัวกว่าพี่ชายเธอมีอีกมั้ยนะ ทำไมถึงได้น่ากลัวแบบนี้

“มานั่งนี่มา” เสียงเรียบนิ่งออกคำสั่งอย่างไม่ยอมให้คนตัวเล็กปฏิเสธได้ มีนามองไปบนตักของพี่ชายแล้วก็ทำหน้าลังเล จนหัวคิ้วของเมฆาขมวดเข้าหากันเรื่อย ๆ อากาศในรถก็ดูขมุกขมัวเหมือนกับจะเกิดพายุฝน ร่างเล็กรีบเคลื่อนย้ายตัวเองไปนั่งคร่อมตักพี่ชาย ก่อนจะดึงกระโปรงที่ร่นขึ้นมาจนเห็นต้นขาให้ปิดลง แต่ก็ถูกมือหนาสกัดเอาไว้แล้วปัดออกอย่างแรง

มีนาเม้มปากชักมือออกมาด้วยความเจ็บ เมฆาเอื้อมมือไปกุมเอวบางทั้งสองข้าง ตัวก็เล็กออกแค่นี้แต่กลับคิดมากคิดมาย ถ้าเขาสนใจเพื่อนของเธอจริงจะมายุ่งวุ่นวายกับเจ้าตัวทำไม ไม่สู้ไปเล่นสนุกกับเด็กคนนั้น แล้วเฉดหัวทิ้งเหมือนอย่างที่ชอบทำ

“ถ้าพี่ไปคบกับปริมเราจะรู้สึกยังไง” เสียงทุ้มต่ำถามขี้นพลางมองสีหน้าของคนตัวเล็กบนตักว่าจะมีปฏิกิริยายังไง

“มีน...มีนจะรู้สึกยังไงได้ล่ะคะ มีนก็คงจะดีใจ”

“งั้นเหรอ เธอจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไร ถ้าหากว่าพี่ได้คบกับปริมจริง ๆ”

“แล้วมีนควรจะรู้สึกอะไรล่ะคะถ้าพี่เมฆได้คบกับปริม” มีนาย้อนถามกลับพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น ทั้งที่เธอควรจะดีใจกับทั้งสองคนแต่ความเป็นจริงกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด หัวใจของเธอมันเจ็บแปลบแปลก ๆ ราวกับถูกเข็มทิ่มแทงลงมา ใบหน้าเล็กหวานเศร้าลงไปมากโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว

เมฆาโน้มหน้าลงไปใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนรดรินบนผิวของเด็กสาว นิ้วเรียวยาวเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นพลางสบตาดวงตาฉ่ำหวานที่ปราศจากแววสดใสเหมือนเก่า ตัวเองรู้สึกไม่ดีก็ปิดปากเงียบไม่ยอมพูด เด็กนี่ยังมีความฉลาดอยู่รึเปล่า หรือว่าโง่จนคิดไม่ได้ว่าควรจัดการยังไง เมื่อมีคนคิดจะมาแย่งของรักของตัวเอง

“ไม่หวง?”

“...”

“ไม่เสียใจ?”

“...”

“ยินดีที่พี่จะคบกับปริม?” เขาไล่ถามเสียงเรียบพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงมองหน้าคนตัวเล็กไม่กะพริบตา ความรู้สึกของปริมเขารับรู้มาตั้งนานแล้วแต่แค่ไม่สนใจ ไม่คิดใส่ใจด้วยซ้ำว่าเด็กนั่นจะคิดยังไงกับเขา ขอแค่ไม่มาสร้างความรำคาญให้กับเขาก็พอแล้ว

แค่รับมือกับยายเด็กนี่คนเดียวก็มีเรื่องให้ปวดหัวมากพออยู่แล้ว ยังจะหาเหาใส่หัวทำไม

เห็นใบหน้าของมีนาสลดลงเรื่อย ๆ แล้วก็นึกอยากขำดัง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้แล้วยังซื่อบื่อไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีก แค่บอกเขาคำเดียวว่าไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เขาก็พร้อมที่จะลงมือจัดการทุกอย่างเอง แค่ไปพูดตรง ๆ ว่าไม่ได้ชอบมันจะไปยากตรงไหน เด็กนั่นอาจเสียใจบ้าง แต่คงไม่มากมายอะไร ก็รู้อยู่ว่าเขาไม่เคยจริงจังกับใคร ชื่อเสียงเขามันก็กระฉ่อนมาไม่น้อย มีแต่ยายตัวเล็กนี่แหละที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรสักอย่าง

แต่ถึงรู้แล้วยังไง เขาอยากได้ใครมันกล้ามีปัญหา? แม้แต่พ่อก็ห้ามเขาเรื่องนี้ไม่ได้

คิดจะขัดขวางไม่ให้เขาทำอะไรมีนา แล้วยังไง ตอนนี้ก็กลายเป็นเมียเขาแบบสมบูรณ์ไปแล้ว เรียนจบเมื่อไหร่เดี๋ยวจัดให้ท้องเลย ดูซิถึงตอนนั้นยังจะกล้าขวางอีกมั้ย?!

“ทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้ ตกลงว่าไม่ดีใจหรอกเหรอ” เขายังแกล้งถามต่อ มีนาเม้มปากเข้าหากันแน่จนเป็นเส้นตรง ก่อนจะก้มหน้าหนีไม่ยอมสบตาด้วย เขาหัวเราะเสียงเย็นใช้หัวแม่มือนวดคลึงเอวบางไปมา ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเงยหน้ามองเขา แววตาสั่นระริกเอ่อคลอด้วยน้ำตาทั้งท่าจะไหลลงมา

“มีนเปล่านะคะ ไม่ได้ร้อง”

“ก็ไม่ได้บอกว่าร้อง แต่ทำหน้าเหมือนจะร้องอยู่แล้ว บอกความจริงกับพี่มาว่าเราดีใจหรือเปล่าถ้าพี่คบกับปริม”

“มีน...มีนไม่รู้...มันเจ็บตรงนี้” เสียงของมีนาสั่นเล็กน้อยแต่ที่ทำให้เขาแทบคลั่งก็ตรงที่มือของอีกฝ่ายคว้ามือเขาไปแปะไว้ตรงอกซ้ายของตัวเองที่นูนเป็นรูปทรงชัดเจน แค่จะบอกว่าเจ็บจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ ยายตัวร้าย!

“เออ รู้แล้วว่าเจ็บ เดี๋ยวจับปล้ำตรงนี้เลย! ใครใช้ให้เอามือไปวางแปะตรงนั้น”

“ก็พี่เมฆ...”

“ไม่ต้องมาเถียง! ฟังให้ ๆ นะ พี่ไม่สนใจเพื่อนของเราหรอก นอกจากจะเด็กเกินไปแล้วก็น่ารักได้ไม่เท่ามีน พี่ขอเตือนอะไรไว้อย่าง ให้ระวังปริมเอาไว้หน่อย เด็กนั่นไม่ธรรมดาเหมือนหน้าตาหรอกนะ เราเองคบเพื่อนหัดดูนิสัยใจคอไว้บ้าง ไม่ใช่เห็นว่าดีเข้าหน่อยก็หลงเชื่อไปว่าเนื้อในดีจริงเหมือนที่แสดงออก”

เมฆารีบชักมือกลับมาก่อนที่จะลงมือเล่นงานยายตัวดีในรถจริง ๆ ถึงเขาจะเลวที่ข่มขืนเธอ แต่นั่นก็แค่ต้องการครอบครองเธอเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำร้ายให้ต้องเจ็บช้ำเสียใจ แล้วจะมาทำอะไรตรงนี้ก็ดูประเจิดประเจ้อเกินไป ทำก็ไม่ถนัด ทำนานก็ไม่ได้ เอาไม่มันส์ จบ

“ปริมออกจะนิสัยดี”

“บอกแล้วไงว่าอย่ามาเถียง หัดจำใส่สมองน้อย ๆ ไว้บ้าง ระวังไว้ก่อนเป็นดีที่สุด ไม่ใช่โดนหลอกแล้วเพิ่งมานึกเสียใจทีหลัง ปริมชอบพี่แล้วยังไง พี่ไม่มีวันเล่นด้วยหรอก มีเธอคนเดียวก็ปวดหัวตายชัก ผู้ชายนี่ตอมหึ่งเลย อย่าให้รู้นะว่าใครมายุ่งวุ่นวายอีก พี่จะไปซัดหน้ามันให้ยับเลย”

“พี่เมฆ...มีนขอโทษที่ทำให้หงุดหงิดนะคะ แต่มีนรู้สึกไม่ดีเลย มีนไม่ควรรู้สึกแย่ที่พี่เมฆกับปริมจะคบกัน มีนไม่ชอบ...ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพี่ชายของมีน” เห็นดวงตาแข็งกร้าวที่ฉายออกมาแวบหนึ่งของเด็กสาว เมฆาที่เห็นเข้าก็หัวเราะชั่วร้ายในใจ

มันต้องให้รู้สึกแบบนี้แหละดี มีนาควรจะรู้ตัวสักทีว่าตัวเองกำลังรู้สึกแบบไหน ตอนนี้อาจแค่รู้สึกหวงพี่ชาย แต่ต่อไปมันจะกลายเป็นความรู้สึกอื่นที่เข้ามาแทนที่ มีนาจะหวงเขาในฐานะของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีให้กับคนรัก

“วันนี้พ่อไม่อยู่บ้าน เห็นว่าจะไปต่างจังหวัดหลายวัน เพราะฉะนั้นนับจากวันนี้เป็นต้นไป พี่จะติวเข้มให้เราเอง เตรียมตัวเป็นลูกศิษย์ที่ดีเรียนรู้ง่ายไว้ด้วย เพราะพี่โหดนะรู้มั้ย”