บงการร้าย พี่ชายสุดที่รัก

มีนาที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนรีบเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง อากาศวันนี้ร้อนมาก ทำให้เธออยากอาบน้ำทันทีที่มาถึง ประตูห้องนอนถูกผลักเข้าไป เธอวางกระเป๋านักเรียนไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า นิ้วมือเร่งปลดกระดุมเสื้อ ก่อนเหวี่ยงลงตะกร้าข้างๆ จากนั้นก็รูดซิปกระโปรงถอดออกไปใส่ในตะกร้าเช่นกัน ตลอดร่างเผยผิวอมชมพูเปล่งปลั่ง ดวงตาสดใสมองเรือนร่างของผู้หญิงในกระจกอย่างชื่นชม

พลันคำพูดของพี่ชายก็วิ่งวนเข้าในหัว สัมผัสร้อนผ่าวยังตราตรึงในใจ ปรากฏเป็นภาพเสมือนจริงเหมือนเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้า มือหนาร้อนระอุสอดเข้าในแพนตี้ตัวจิ๋วลากวนกับเนินเนื้ออูมเล็ก มือซ้ายบีบขยำหน้าอกไซส์ใหญ่ที่มีขนาดเกินตัว สร้างความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน

มีนายกมือขึ้นกัดเล็บ รู้สึกเขินอายกับภาพเหล่านั้นเหลือเกิน เหตุการณ์นี้เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เมื่อคืน แล้วยิ่งเธอมายืนอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเหลือแค่บราเซียร์กับแพนตี้ปกปิดร่างกาย ภาพเหล่านั้นก็ยิ่งชัดเจน

เธอหลับตาลง หวนคิดถึงความสัมพันธ์ลับๆ ครั้งแรกที่เกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ...

ในงานเลี้ยงฉลองที่พี่ชายสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ มีนาซึ่งเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวจึงลงความเห็นกับคุณพ่อจัดเซอร์ไพรส์ชุดใหญ่ในงาน เธอเดินขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีด้วยเพลงโปรดของพี่ชาย แม้สีหน้าของพี่ชายจะดุขรึมกลับมา แต่เธอก็ทำใจกล้าเพราะได้กำลังใจดีจากคุณพ่อ จนกระทั่งร้องเพลงจบ เธอก็เดินเอาเค้กก้อนโตที่ลงมือทำเองมามอบให้พี่ชาย

หากแต่คำขอน่าพรั่นพรึงของพี่ชายที่กระซิบบอกเธอข้างหูกลับทำให้เธอตกใจจนผงะ เค้กในมือร่วงลงกับพื้น โดยไม่ต้องพูดอะไรเธอก็หนีออกมาจากงานรีบตรงกลับขึ้นห้อง และขังตัวอยู่ในนั้นตลอดทั้งคืน

เธอไม่รู้ว่าต่อจากนั้นในงานเป็นอย่างไรบ้าง แต่ที่เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ คำขอนั้นของพี่ชายไม่ใช่คำพูดล้อเล่นแน่นอน

‘ฉันอยากเอาเธอทำเมีย ขอแบบนี้ก็ได้สินะ’

-------------------

ตกดึก

บนเตียงกว้างปรากฏร่างเล็กของเด็กสาววัยแรกแย้ม มีนาวัยสิบห้าปีเปรียบเสมือนดอกไม้ที่กำบังเบ่งบาน ทำให้พี่ชายอย่างเมฆารู้สึกร้อนรุ่ม ใจหนึ่งรู้สึกหวงแหน ส่วนอีกใจก็รู้สึกหึงหวง แค่เห็นว่าใครเข้าใกล้ เขาก็มักจะมีอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยง อยากตะบันหน้าของไอ้ผู้ชายพวกนั้นทุกที

กลิ่นเหล้าที่ฟุ้งกระจายจนปะทะเข้ากับจมูกเด็กสาว ทำให้คิ้วบางขมวดยุ่ง มีนาพลิกร่างหนีกลิ่นฉุนนั้นอย่างไม่ชอบใจ ร่างสูงของเมฆาค่อยๆ เคลื่อนลงไปทาบทับร่างเล็กบอบบาง ก่อนจะกดจูบซุกไซ้กับลำคอขาวเนียน ทิ้งรอยประทับแดงสีกุหลาบไว้อย่างตีตรา

“อื้อ...” เสียงหวานใสครางในลำคอ มือขวาปัดๆ แถวซอกคอพยายามไล่สิ่งก่อกวนที่มารบกวนการนอนออกไป

เมฆาครางอย่างขัดใจคว้ามือเล็กมาจับไว้แน่น ก่อนจะกดไว้ข้างลำตัว ดวงตาคมกริบพร่ามัวมองร่างเล็กขาวเนียนเปล่งปลั่งในชุดนอนตัวสั้นเหนือเข่า ชุดสีชมพูช่วยปกปิดเรือนร่างหอมกรุ่นของสาวน้อยวัยขบเผาะปลุกกำหนัดในกายของร่างสูงให้อยากตะกรุมตะกรามกลืนกินเด็กสาวซึ่งกำลังแย้มกลีบหลอกล่อภมรหนุ่ม

“มีนา...” เมฆาเรียกเสียงแหบพร่า ดวงตาลุกโชนด้วยเปลวไฟ มือหนาจับพลิกร่างเล็กให้นอนหงาย ก่อนจะถลกชายชุดนอนให้เลิกขึ้นมากองเหนือเอว ใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้ากับแพนตี้ตัวบาง ใช้ลิ้นเลียร่องเนื้อที่ปิดสนิทเข้าหากันรัวเร็ว ฤทธิ์เหล้าในกระแสเลือดไม่ได้ทำให้สติเขาหมดไป แต่ยิ่งทำให้กระหายอยาก ปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบเถื่อนในกายให้ลุกโชน

“อา...อื้ม...อย่า อย่าค่ะ” ในฝันของมีนารู้สึกเหมือนพี่ชายกำลังทำเรื่องลามกกับเธอ สองแก้มแดงระเรื่อรู้สึกอับอายกับฝันนั้น ทั้งยังละอายใจหากมีใครล่วงรู้เข้า

“คนดีของพี่ ลืมตาขึ้นมาสิครับ มีนา...” เมฆาส่งเสียงเรียกน้องสาวอีกครั้ง ก่อนจะใช้นิ้วขี้เกี่ยวเอาชิ้นเล็กที่ปกปิดกุหลาบช่องามแดงสดออก และทันทีที่กุหลาบงามดอกนี้เผยตัวขึ้น เสียงทุ้มต่ำก็คำรามในลำคอ ริมฝีปากแห้งผาก สองตาพร่าเลือนลุกโชนไปด้วยเปลวไฟ

ในที่สุดก็ทนความปรารถนาไม่ไหวก้มลงใช้ลิ้นตวัดเลีย ปัดป่ายซอกซอนทุกซอกทุกมุม

“อ๊ะ! ไม่นะ อย่าค่ะ พี่เมฆ!” ถึงปากจะร้องตะโกนห้าม แต่ร่างกายท่อนล่างกลับยกขึ้นแอ่นรับสัมผัสเปียกชื้นร้อนผะผ่าวอย่างรัญจวน มีนาไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่เธอรู้สึกทรมาน เปลือกตาปิดแน่น รู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่รินไหลออกมาจากกาย

เมฆาดื่มกินน้ำหวานที่ขับออกมาไม่ขาดสาย เขายกสะโพกน้อยขึ้น ก่อนฝังใบหน้าลงเกลือกกลั้วขบเม้มติ่งน้อยสั่นระริก ละเลงลิ้นกดจี้ปุ่มเนื้อเล็กๆ อย่างชอบใจ จนเสียงครางหวานดังกระเส่า มือข้างหนึ่งเอื้อมลงไปปลดกางเกงออกจากร่างแกร่ง เผยสัดส่วนอลังการของชายหนุ่มวัยคึกคะนอง

----------------

“มีนา ลืมตาขึ้นมาเร็วเข้า นี่คือคำสั่ง ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” เสียงตะคอกดังลั่นเจือสั่นพร่าอันคุ้นเคย ทำให้มีนาที่กำลังหลับตาพริ้มสะดุ้งเฮือก เบิ่งดวงตากลมโตขึ้นมองพี่ชายที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนบนเรือนร่างเธ

“พี่เมฆ...” ปากอิ่มครางเรียกชื่อพี่ชายอย่างงุนงง ดวงตาสับสนงัวเงียมองคนด้านบนอย่างไม่เข้าใจ

“ใช่ พี่เอง ลืมตาขึ้นมาได้สักทีนะ ยายเฉิ่ม บอกมาซิว่าวันนี้ใครใช้ให้แต่งตัวแบบนี้ ขี้เหร่แล้วยังจะแต่งตัวแบบนี้อีก ไม่รู้สึกอายบ้างหรือไง” น้ำเสียงแดกดันถากถางทำให้ปากอิ่มเม้มแน่นในฉับพลัน

ที่แท้พี่ชายก็เข้ามาต่อว่าเธอนี่เอง ทุกครั้งที่เธอแต่งตัวแบบนี้ก็มักถูกพี่เมฆพูดว่าให้เสมอ ทั้งๆ ที่คุณพ่อบอกว่าน่ารัก แต่พี่เมฆกลับบอกว่าขี้เหร่ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าใครกันแน่ที่พูดโกหก

ถ้าเป็นคุณพ่อก็คงกลัวว่าเธอจะเสียใจ แต่ถ้าเป็นพี่เมฆ...พี่เมฆจะโกหกว่าเธอขี้เหร่ไปทำไม ฟังดูไม่มีเหตุผลเลย

“พี่เมฆเข้ามาในห้องมีนทำไมคะ มาเพื่อต่อว่ามีนเหรอ” เสียงหวานเศร้าสลดพอๆ กับสีหน้าเอ่ยถาม คนตัวเล็กเม้มปากเป็นเส้นตรงรู้สึกน้อยใจและไม่ได้รับความเป็นธรรม

“วันนี้ไม่ได้มาต่อว่าอย่างเดียว จากนี้เป็นต้นไปพี่ขอสั่งไม่ให้เธอแต่งตัวเหมือนวันนี้อีก แล้วเธอลืมไปแล้วรึไงว่าตอนที่อยู่ข้างล่างฉันพูดอะไรไว้ ความจำสั้นจริงนะยายปลาทอง”

“คะ? พะ...พี่ชายกำลังหมายถึงอะไรคะ พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ จะ...จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง” มีนาเอ่ยเสียงสั่น ยังคงจำคำพูดประโยคนั้นได้ดีขึ้นใจ นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้เธอนอนไม่หลับ กว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบจะเที่ยงคืน แล้วตอนนี้ยังมาถูกปลุกอีก เธอแทบจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว

“ก็ฉันจะเอา ฉันอดทนมามากพอแล้ว อ้าขาออกเดี๋ยวนี้มีนา พี่จะเข้าไปอยู่ในตัวเธอเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า! อ้าขา! นี่คือคำสั่ง!”

“พี่เมฆ! มีน...มีนทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ พี่เมฆ! อย่านะคะ! หยุดนะ พี่เมฆจะทำอะไร!! ปล่อยมีนนะ!!”

ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนก ก่อนที่สองมือจะพยายามผลักไสร่างสูงให้ออกห่าง ใบหน้าแตกตื่นของคนใต้ร่างเรียกรอยยิ้มร้ายกาจของคนด้านบนได้เป็นอย่างดี เมฆาจัดการรวบสองมือน้อยของร่างเล็กขึ้นไปกดไว้เหนือหัว มือข้างหนึ่งเลื่อนลงมาบีบขยำก้อนเนื้อนุ่มหยุ่น ขณะครางเสียงต่ำในลำคออย่างพอใจ

“อืม...มีนา...”

“พี่เมฆ...ไม่นะคะ อย่าทำแบบนี้” มีนาร้องห้ามเสียงสั่น วันนี้พี่ชายเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้แกล้งเธอหนักนัก เธอจะร้องไห้อยู่แล้วนะ

“อย่างั้นเหรอ เดี๋ยวนี้เธอกล้าห้ามพี่? มีนาน้องรัก มันถึงเวลาที่เธอต้องตอบแทนพี่บ้างแล้ว ใหญ่ชิบ ครั้งแรกมันเจ็บหน่อยนะ แต่ถ้าโดนบ่อยๆ เดี๋ยวมันก็ดีเอง” เมฆาไม่สนใจน้ำตาอาบแก้มของน้องสาว เขาก้มลงดูดเม้มซอกคอเนียน ขณะที่อีกมือกระชากชุดนอนตัวบางจนฉีกขาด เสียงแควกยิ่งทำให้คนได้ยินขวัญเสีย มีนาถึงกับหวีดร้องตกใจ และเมื่อริมฝีปากร้อนครอบงับยอดอกเป็นไต ความกลัวก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทวีคูณ

“พี่เมฆ พี่เมฆอย่า...มีนขอร้อง ไม่นะคะ ไม่...” ร่างเล็กบิดส่าย พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังระงม เมฆายังคงเดินหน้าต่อไปอย่างไม่สนใจ เขาบอกกับตัวเองไว้แล้วว่ายังไงวันนี้ก็จะไม่ปล่อยให้มีนารอดพ้นไปได้

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เขาก็เอาลำกายไปกดเข้ากับร่องเนื้อ กุหลาบแดงฉ่ำหวานขับหยาดน้ำทิพย์จนเอ่อล้น เขาพยายามผลักดันตัวตนเข้าไป แต่กลับพบว่าเส้นทางนั้นปิดตายไม่ยินยอมให้เขาบุกรุก มีนากรีดร้องเสียงดัง เธอบิดกายหนีทั้งน้ำตา พยายามสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดที่กำลังมาเยือน

“มีนา! โธ่เว้ย! ทำไมยัดไม่เข้าวะ! หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้มีนา ฉันสั่งให้หยุดไง!” เมฆาตะคอกอย่างหัวเสีย ทำเอาร่างเล็กหยุดชะงักค้างตกใจกับเสียงตวาดนั้นทันที มือหนากดลงคลึงกับทางเชื่อมประสานของน้องสาว ขณะจับจ้องดวงตาคมหวานที่พร่ามัวด้วยน้ำตา

เขาไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดที่ทำแบบนี้ เพราะมีนาเป็นของเขามาตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเข้าบ้านหลังนี้แล้ว ไม่ว่าช้าหรือเร็ว มีนาก็ต้องเป็นเมียเขาอยู่ดี จะเร็วขึ้นสักสองสามปีจะเป็นไรไปจ

“มีนเจ็บค่ะ ฮือๆ”

“เจ็บก็ต้องทน พี่กำลังจะช่วยให้หายเจ็บอยู่นี่ไง เลิกร้องไห้สักทีเถอะ เสียงของเธอจะยิ่งทำให้พี่หงุดหงิด” เขาบอกเสียงขรึม ก่อนจะค่อยๆ ดันแก่นกายหนาเข้าไปใหม่ โชคดีที่ครั้งที่ไม่ฝืดเหมือนครั้งแรก แต่ก็ยังทำให้คนตัวเล็กเจ็บอยู่ดี เมฆากดส่วนปลายแช่ไว้ ก่อนจะก้มลงบดจูบบนปากน้อยๆ ที่ร้องสะอื้นไห้ตัวสั่น

มีนาถึงกับเบิกตากว้าง เมื่อรับรู้ถึงบางอย่างที่ชำแรกเข้ามาแยกร่างเธอออกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บที่ไหลบ่าเข้ามา ทำให้ร่างเล็กกระตุกติดกันหลายครั้ง สะโพกเล็กแนบติดกับความแกร่งร้อน สองขาเหยียดตึงกับที่นอน เสียงหวานกรีดร้องในลำคอ เจ็บจนน้ำตาไหลพรากแทบสิ้นสติในทันที

“เข้ามาได้สักที มีนาครับ พี่จะทำช้าๆ เธอค่อยๆ ปรับตัว พอรู้สึกดีแล้วก็กระดกสะโพกขึ้นรับนะ อ้าขากว้างอีกนิด จะได้ไม่เจ็บมากเท่าครั้งแรก” ถึงเขาจะเห็นแก่ตัวมากแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่าจะทนเห็นมีนาเจ็บมากไปกว่านี้ได้ เขาจึงเอ่ยเสียงนุ่มปลอบประโลมข้างหู ก่อนจะจูบขมับบางซับหยาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมา

“พี่...ทำ...ทำกับมีนทำไม ทำแบบนี้ทำไมคะ ฮือ...” มีนารู้สึกสับสนและไม่เข้าใจเลยสักนิด ถึงเธอจะไม่ฉลาด แต่ก็ไม่โง่ถึงขนาดไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่ชายทำมันคืออะไร เธอร้องไห้ออกมาไม่ขาดสาย ทุกอารมณ์ความรู้สึกประเดประดังเข้ามาจนรู้สึกเจ็บร้าวไปหมด หนึ่งในนั้นคือความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายถึงต้องทำแบบนี้กับเธอ

พวกเราคือสายเลือดเดียวกันไม่ใช่เหรอ พี่น้องกันเขาทำแบบนี้ได้ด้วยหรือไง

ทำไมพี่ชายถึงได้ใจร้ายกับเธอนัก

ทำไม ทำไม และทำไม...ลอยวนอยู่ในสมอง

คำถามนั้นไม่ได้รับคำตอบในทันที จนเมื่อผ่านไปแล้วหลายเดือนเธอถึงได้รู้ว่าคำตอบนั้นมันคืออะไร

แต่ตอนนี้พี่ชายกำลังมอบตราบาปที่ไม่อาจลบเลือนหรือลบล้างได้ให้กับเธอพร้อมกับคำพูดที่ว่า...

“เธอเป็นของฉันมีนา...ไม่ว่าใครก็มาแย่งเธอไปจากฉันไม่ได้ทั้งนั้น!”