บทที่ 1 ลอบรัก (1)

หลังจากยืนทบทวนเรื่องเมื่อคืนเสร็จ มีนาก็พลันตระหนักว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ถูกต้อง ใบหน้าเล็กซีดเผือดลง อดกังวลถึงสิ่งที่จะตามมาไม่ได้ ตอนนี้เธออายุแค่สิบห้าเท่านั้น แถมยังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพี่ชายตัวเองอีก ถ้าหากว่าใครรู้เข้าเธอจะทำยังไงดี เรื่องนี้มันทั้งผิดศีลธรรมและจริยธรรม พี่น้องพ่อแม่เดียวกันจะมาทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง

“มัวยืนคิดอะไรอยู่น่ะ ถึงไม่รู้สึกตัวว่าพี่เข้ามาอยู่ในห้องตั้งนานแล้ว” เมฆาพูดขึ้นเสียงเรียบพลางมองร่างเล็กที่เหลือเพียงบราเซียร์กับแพนตี้ปกปิดเรือนกายเท่านั้น มีนาถึงกับสะดุ้งเฮือกรีบหันหน้ากลับไปก็ต้องตกใจเมื่อเห็นพี่ชายตัวเอง

“พี่เมฆเข้ามาได้ยังไงคะ มีนจำได้ว่าล็อกประตูแล้วก่อนไปโรงเรียน” มีนาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจโดยลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองตกอยู่ในสภาพล่อแหลม ซึ่งเมฆาก็ไม่คิดเอ่ยเตือนเพราะกำลังมองอาหารตาเพลินๆ อย่างสบายอารมณ์ จนกระทั่งเด็กสาวเริ่มรู้สึกแปลกๆ จึงได้สบตาเข้ากับพี่ชายตรงๆ เท่านั้นแหละมีนาถึงได้คิดได้ว่าตัวเองแทบเปลือยเปล่าทั้งตัว

โดยไม่รอช้าร่างเล็กก็รีบวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ แต่มีเหรอที่เมฆาจะปล่อยให้เหยื่อตัวน้อยหลุดมือรีบวิ่งตามไปตะครุบตัวไว้ เขาจัดการอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่าแล้วสาวเท้ากลับไปยังเตียง เมื่อมาถึงก็เหวี่ยงร่างเล็กลงไปนอนแผ่หลา ก่อนจะตะครุบจับเรียวขาเล็กที่กำลังจะคลานหนีไป มีนาหวีดร้องเสียงหลง ในขณะที่เขาคลี่ยิ้มเย็นกระชากแขนสวยให้กลับมาอยู่ที่เดิม

“พี่เมฆปล่อยมีนนะ อย่าทำมีน มีนกลัวแล้ว” ดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยน้ำตาใสฉายแววหวาดหวั่น มีนนาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของพี่ชายแล้วก็ได้แต่กลัวอยู่ในใจ พี่เมฆคงไม่คิดจะทำเรื่องแบบนั้นกับเธออีกใช่มั้ย

“มีน...พี่คิดถึงเราใจแทบขาด คิดถึงมาทั้งวัน ใจคอมีนจะไม่ให้พี่ได้สัมผัสเนื้อตัวเลยหรือไง คืนนี้พ่อไม่อยู่ พี่ขอเอามีนทั้งคืนเลยนะ นะครับเด็กดี” เมฆารู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรและไม่ได้รู้สึกผิดกับมันเลยสักนิด

ร่างสูงโปร่งเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ ก่อนจะโน้มหน้าลงจ่อประชิดใบหน้าลงกับเนื้ออูมเล็กผ่านแพนตี้ตัวน้อย จมูกโด่งสันกดคลึงปุ่มกระสัน ก่อนแลบลิ้นลงไปมาเบาๆ แต่แค่นั้นก็ทำเอาเสียงเล็กหลุดคราง มีนาหายใจหอบถี่พยายามกระถดร่างหนี แต่ก็ถูกมือหนาจับไว้พลางอ้าออกกว้างกดใบหน้าเคล้าคลึงหนักกว่าเดิม

“พะ...พี่เมฆ ยะ...อย่าค่ะ อย่าทำแบบนี้” เสียงหวานเอ่ยห้ามกระท่อนกระแท่นแต่กลับยิ่งดึงดูดให้คนร่างสูงขบเม้มผิวเนื้อหนักขึ้น เด็กสาวถึงกับสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสเปียกชื้นตรงกึ่งกลางกาย ปลายลิ้นร้อนกีดผ่ารอยแยกสีชมพู พยายามผลักดันเรียวลิ้นเข้าไปทั้งที่ยังมีแพนตี้ขวางกั้น

มีนาเกร็งร่างจนตัวสั่นเปล่งเสียงครางกระเส่าออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมฆาเงยหน้าขึ้น ก่อนจะฉีกแพนตี้ตัวน้อยแยกออกจากกันเป็นสองชิ้น ใบหน้าคมหล่อฝังลงตรงจุดเดิม คราวนี้เรียวลิ้นสากกระหน่ำรัวเร็วรีดเคล้นน้ำรักออกมาจากกายสาว

“ซี้ดดด อะ อา...พี่เมฆ อย่าค่ะ อึก...ฮื้อ! พี่เมฆ! อ๊ะ” เด็กสาวกรีดร้องด้วยร่างอันสั่นเทา รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง มีนาแอ่นหยัดท่อนล่างขึ้นเล็กน้อยส่งสะโพกเข้าหาเรียวลิ้นหนา ในใจหวังเพียงอย่างเดียวว่าอยากให้พี่ชายช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มที่กำลังลุกพรึบ

“เสียวมั้ยมีน แต่พี่โคตรเสียวเลยว่ะ เมื่อเช้าเรียนแทบไม่รู้เรื่องก็เพราะเราลอยวนเข้ามาในหัวเนี่ยแหละ อยากเอาทั้งวันจนปวดร้าวไปหมดแล้ว ยังเจ็บอยู่รึเปล่า พี่จะพยายามยั้งแรงให้แล้วกัน"

คำพูดของเมฆาหยาบโลนโผงผาง ไม่สนใจว่าน้องสาวตัวดีจะรับได้หรือไม่ ร่างสูงหยัดขึ้นอยู่เหนือร่างเล็ก ก่อนจะเอื้อมมือถอดบราเซียร์ที่ปิดบังอกอวบแทบไม่มิดออก เต้างามอร่ามตาจนต้องสูดปาก โดยไม่รออะไรก็ตรงเข้าอ้างับครอบปากดูดอกอวบจนแก้มตอบ ขณะเดียวกันก็ส่งนิ้วเรียวยาวเข้ากลีบกุหลาบ มีนาครางไม่ได้ศัพท์ปล่อยให้น้ำตาไหลซึมเพราะความเสียวซ่านสุดจิต

มือเล็กจับแขนแกร่งแน่นจิกเล็บลงไปจนเลือดซิบ ดวงตาหลับพริ้มลงปลดปล่อยตัวเองให้หลงวนอยู่กับความรู้สึกทรมานและสุขซาบซ่านในเวลาเดียวกัน

“พี่เมฆ มีน...”

“รอเดี๋ยว รออีกนิด รอน้ำเยิ้มก่อนเดี๋ยวจะเจ็บเอา”

มีนาถึงกับหน้าร้อนกับคำพูดหยาบโลนไม่อ้อมค้อม ร่างเล็กเริ่มแข็งเกร็ง ก่อนจะกระตุกส่งเสียงหวีดร้อง ผวาร่างเข้ากอดรัดร่างสูงโปร่งของพี่ชายแนบแน่น เมฆาไม่รอช้าล้วงเอาเอ็นร้อนผงาดตั้งกดถูไถตรงแยก แล้วค่อยๆ สอดเข้าไปทีละนิด ซึ่งชโลมด้วยน้ำหวาน เพียงไม่นานพุ่งทะยานเข้าครอบครองพื้นที่ จนร่างเล็กกระเด้งตัวขึ้น แขนเล็กๆ ตวัดกอดของเขาพลางจิกเล็บระบายความเจ็บแสบที่ได้รับ

“วันหลังขอห้องครัวนะ มันเร้าอารมณ์ดี” เมฆากระซิบบอกเสียงแหบพร่า รอคอยเวลาอีกสักพักก็เริ่มขยับกระแทกท่อนเนื้อร้อนเข้าใส่เส้นทางคับแคบ มีนาตวัดขารัดรอบเอวสอบ ส่งตัวเองให้พี่ชายโจนจ้วงได้ตามอำเภอใจ

น่าแปลกที่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจตอนแรกค่อยๆ หายไป ความไม่ถูกต้อง ความผิดบาปกลับถูกโยนทิ้ง เมื่อเธอรับรู้ว่ามีเพียงแต่พี่เท่านั้นที่ช่วยเธอได้