บทที่ 2 รักเมีย [2]

ร่างสูงก้มลงขบกัดใบหูเล็กพลางตวัดลิ้นเลียอย่างหยอกเย้า ชายหนุ่มดันฝ่ามือแทรกตรงกลางหว่างขาพยายามผลักดันเรียวนิ้วยาวกระแทกเข้าสู่ใจกลางสาวอีกครั้ง เพื่อควบคุมบงการให้คนตัวเล็กยอมจำนนเปิดทางให้เขาได้ทำรัก เมฆาจงใจกดนิ้วโป้งคลึงเคล้นปุ่มกระสันที่บวมเป่งจากอารมณ์พิศวาสที่ถูกจุด

“อ๊า! ไม่...อึก! พี่เมฆอย่า...”

มีนาหวีดร้องเสียงดังกระตุกร่างเกร็งแน่น เธอเบิกตาโพลงมองเพดานด้วยความเสียวซ่าน สมองหมุนคว้างราวกับล่องลอยในอวกาศไร้น้ำหนัก เมื่อช่องทางรักคับแน่นถูกนิ้วแกร่งทะลวงลึกกระหน่ำแทงเข้าออกไม่ยั้ง เร่งขับน้ำหวานหยาดรินอาบไปทั่วปากทางเข้า จนพร้อมพรักสู้รบกับงูยักษ์ที่เตรียมบุกเข้าถ้ำไปขย้ำเหยื่อ

ชุดคลุมอาบน้ำกองอยู่ตรงเอวคอดกิ่วอวดสะโพกกลมมนขาวอวบ สีผิวเข้มตัดกับผิวบอบบางเด่นชัด เมฆาลากลิ้นสากเลียพวงแก้มแดงสุกปลั่ง ก่อนจะบดขยี้เรียวปากอิ่มด้วยความจัดจ้านเผ็ดร้อน ขบเม้มแทะเล็มราวกับขนมหวานเคลือบน้ำผึ้ง ดื่มด่ำกับรสชาติหวานซ่านที่กระจายไปทั่วอุ้งปาก ทักทายลิ้นเล็กที่ซุกซ่อนอยู่ด้านใน เชื้อเชิญให้คล้อยตามมากระหวัดพันรัดกันนัวเนียแนบแน่นจนน้ำลายไหลยืดเป็นสายยามถอนริมฝีปากออกจากกัน

เมฆาดวงตาพร่างพรายด้วยรอยยิ้ม ค่อยๆ ร่ายมนต์สะกดลงไปบนร่างของเหยื่อสาวที่สะบัดร้อนสะบัดหนาวราวกับจับไข้ ความต้องการที่เอ่อล้นพรากเอาสติที่เหลืออยู่น้อยนิดให้ลอยล่องไป แทนที่ด้วยความกระสันโหยหาสัมผัสลึกล้ำจากคนใจร้ายที่ไล่ต้อนเธอให้จนมุม

“พี่เมฆแกล้งมีนอีกแล้ว!” มีนาประท้วงเสียงสั่น ก่อนจะสะอื้นฮักครางเสียงหวาน สองมือเกาะผนังห้องอย่างอ่อนแรง โชคดีที่พี่เมฆรู้อยู่ก่อนแล้วถึงรวบตัวเธอโอบกอดไว้ไม่ให้ล้มลง

สายน้ำเย็นฉ่ำไหลผ่านร่างของเราสองคน ทว่า...ไม่อาจดับไฟร้อนที่ปะทุเพิ่มพูนในกายได้

“อย่าปฏิเสธทั้งที่เธอเองก็ต้องการ เออ ช่วงบ่ายนี้พี่มีประชุมที่บริษัท เราไปนั่งเล่นรอในห้องพี่ก่อนก็ได้ แล้วเดี๋ยวค่อยไปรับ”

“ไม่เอาหรอกค่ะ มีนไม่อยากเข้าไปที่บริษัท” มีนาปฏิเสธทันควันเพราะไม่รู้ว่าจะไปที่นั่นทำไม แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกไม่สบอารมณ์

เมฆาเร่งจังหวะโจนจ้วงในกุหลาบฉ่ำหวานเร็วขึ้น เขาบดอัดกระแทกกระทั้นลึกล้ำในกายสาวคล้ายกับจะลงโทษที่เธอไม่เชื่อฟัง ไม่ยอมทำตามใจเขา เธอครางเสียงระงมรู้ทันทีเลยว่าทำคนขี้หงุดหงิดโมโหเข้าเสียแล้ว

“ทำไม” พี่เมฆถามเสียงเย็นชา คิ้วเข้มกระตุกด้วยความไม่ชอบใจ

“คนที่บริษัทชอบมองมีนด้วยสายตาแปลกๆ” เธอรับสารภาพหน้าเครียดอดรู้สึกไม่ได้ว่าระยะหลังๆ มานี้พวกพนักงานมองเธอด้วยสายตาเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าทำไมแต่มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกับพวกเขาเหยียดเธอลับหลัง

“คิดมากเกินไปรึเปล่า มีนเป็นเมียเจ้าของบริษัทพวกนั้นยังจะกล้าเหิมเกริมอีกเหรอ” เมฆาก้มมองเสี้ยวหน้าหวาน สีหน้ากังวลระคนไม่มั่นใจทำให้เขานึกถึงเสียงซุบซิบนินทาเมื่อวาน พนักงานพวกนี้ปากมากไปแล้วจริงๆ เขาจะรักใครชอบใครมันก็เป็นสิทธิ์ของเขา คนพวกนั้นอย่ามาแส่ไม่เข้าเรื่อง

“แต่มีนรู้สึกจริงๆ นี่คะ”

“อย่าคิดมาก ถ้าเธอไม่สบายใจ เดี๋ยวพี่จัดการให้เองไม่ต้องห่วง” เขาปลอบเสียงทุ้มนุ่มราวกับปลอบเด็กที่กำลังตื่นกลัว มีนาหันหน้ามามองเขาด้วยสีหน้าหมองเศร้า ดวงตาเจือแววเสียใจ เห็นแบบนี้แล้วก็ใช่ว่าจะยอมใจอ่อนปล่อยตัวไปเพราะสงสาร แต่กลับยิ่งอยากรังแกต่อเสียอย่างนั้น

ยายเด็กนี่คงไม่รู้ว่ายิ่งทำหน้าแบบนี้ก็ยิ่งกระตุ้นให้เสือร้ายอยากตะปบกลืนกิน

“พี่จะช่วยปลอบให้หายเศร้าเอง ไม่ต้องเสียใจไปนะ...” เสียงกระซิบทุ้มต่ำเจือด้วยแรงปรารถนาเร่าร้อน ฝ่ามือหนาอุ่นจัดลูบไล้หน้าท้องเรียบเนียนนุ่มมือ ก่อนจับยึดเอวบางคอดกิ่วไว้มั่นพาท่อนเอ็นคึกคักแข็งขันบุกตะลุยบดขยี้กลีบดอกไม้งาม สอดเสยกระแทกกระทั้นสนองอารมณ์ใคร่ที่ตื่นเพริด ฝักใฝ่ในกามารมณ์จนเกินยับยั้งฉุดรั้งตัวเอง

ใบหน้าสวยหวานเชิดขึ้นครางระงม มีนาถูกเบียดอัดจนตัวแนบติดกับผนังไม่เหลือที่ว่างอากาศลอดผ่าน ส่วนข้างหลังก็ยังถูกเล่นงานไม่หยุดหย่อน สะโพกกลมกลึงเด้งดึ๋งปะทะสะโพกสอบเพรียว ความแข็งแกร่งทรงพลัง เมฆากระตุกร่างปลดปล่อยลาวาขาวขุ่นใส่เส้นทางคับแคบ ก่อนจะอุ้มคนตัวอ่อนเหมือนขี้ผึ้งหลอมละลายมาหันกลับมาเผชิญหน้ากัน

“อื้ม...อื้ออ”

ร่างสูงประกบริมฝีปากทาบทับริมฝีปากเล็ก ตักตวงความหวานอย่างเอาแต่ใจอย่างหิวโหย เขาสอดแทรกปลายลิ้นเข้ากวาดต้อนลิ้มรสของน้ำผึ้งหวานล้ำไม่รู้เบื่อ

“แฮ่ก พี่เมฆหยุดก่อนค่ะ มะ...มีนหายใจไม่ทัน” มือเรียวดันแผงอกกำยำไว้พลางหอบหายใจหนักหน่วง ดวงตาคู่สวยหยาดเยิ้มพร่ามัว เธอคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้นนอกจากสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดต่อลมหายใจที่ขาดหายเป็นห้วงๆ ให้ตัวเอง

“ไปบริษัทกับพี่นะ” เขาเกลี่ยกล่อมอีกครั้งหวังให้คนตัวเล็กเปลี่ยนใจ แต่ต่อให้จะไม่ยอมไปเขาก็มีวิธีขู่บังคับให้ไปอยู่ดี

“มีน...มีน อื้อ!”

“เดี๋ยวจะทรมานให้ขาดใจเลยถ้ายังดื้อด้านอีก” เมฆาขู่เสียงเหี้ยมโน้มหน้าลงกระซิบชิดริมฝีปากบวมเจ่อ เขาสาวสะโพกแกร่งตอกตรึงเน้นย้ำไปตรงจุดกระสัน เม็ดติ่งกึ่งกลางกายสาวถูกขยี้หนักๆ ด้วยความหมั่นไส้

มีนาร่อนสะโพกหนีการรุกรานอย่างบ้าคลั่ง แต่กลับตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำโดนเล่นงานหนักจนแทบหายใจไม่ออก

“ไม่เอาแล้ว มีนยอมแพ้! อ๊ะๆ พี่เมฆช้าหน่อย มีนจะตายแล้วนะ”

“ใครจะตายเพราะถูกรักกัน” เมฆาหยอกกลับพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาประคองร่างเล็กปรับจังหวะให้นุ่มนวลลง ดวงตาสองคู่ประสานกันอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนที่เธอจะหลบตาไปทางอื่นเพราะขัดเขินกับสายตาหวานเชื่อมคู่นั้น

เขาจูบปากอิ่มแรงๆ ก่อนผละออก เมียเขาทั้งสวยทั้งน่ารักแบบนี้ พวกปากมากไม่กลัวฟันหักยังกล้าต่อว่าอีก เดี๋ยวพอไปถึงเขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าใครจะกล้าว่าเมียเขา

ยายเด็กนี่นิสัยดีแบบนี้ ไม่เสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นคนดีต่อหน้าใคร ยังถูกว่าร้ายเสียๆ หายๆ ทั้งที่คนผิดก็คือเขา ฝ่ายที่หลอกลวงปล้ำน้องสาวก่อนก็คือตัวเขาเอง

มีนาไม่ผิด ไม่ว่าตอนไหนก็ไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลย