บทที่ 1 รักเมีย [1]

​มีนาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ดวงตากลมโตกะพริบปริบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างที่คมคายหล่อเหลาของคนตัวโตซึ่งนอนคว่ำหลับสนิทอยู่บนเตียง ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมองแผ่นหลังกว้างบึกบึน เส้นสายหนักแน่นทรงพลังบนเรือนร่างดูแข็งแกร่งสมชายชาตรี สะโพกสอบรับกับก้านขาเรียวยาว บั้นท้ายฟิตเปรี๊ยะดูโดดเด้งน่าขยำซะเหลือเกิน

ฟรึบ

เฮือก!

นัยน์ตาดำสนิทเบิกกว้างขึ้น สองแก้มร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลนทันทีที่เห็นคนร่างสูงพลิกตัวนอนหงายกะทันหัน ทำเอาผ้าห่มร่นลงไปคลุมสะโพกสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่จนเห็นขนหน้าท้องสุดเซ็กซี่ผลุบหายเข้าไปข้างใน มีนาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดหวั่น พยายามลากสายตาไปมองทางอื่นแต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวเผลอจ้องมองไปอย่างลืมตัว

ตอนนี้ ‘เจ้าหัวดื้อ’ ของพี่เมฆกำลังหลับใหลอยู่ หลังจากที่ออกมาอาละวาดเล่นงานเธอไปหลายชั่วโมง

พี่เมฆเป็นคนเจ้าเล่ห์และร้ายกาจ เป็นตัวอันตรายอันดับหนึ่งที่ชอบบงการให้เธอทำนู่นทำนี่ตามความต้องการของเขา จะขัดใจก็ไม่กล้า จะไม่ทำตามก็กลัวบทลงโทษสุดเร้าใจที่อาจฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นสามีที่มอบความสุขให้เธออย่างล้นหลาม ปรนเปรอความรักให้เธออย่างท่วมท้นจนไม่รู้ว่าถ้ามากไปกว่านี้เธอจะรับไหวมั้ย

ที่สำคัญ...เขายังทำให้ครอบครัวของเราเต็มไปด้วยสีสัน มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะไม่เว้นแต่ละวัน

เธอมีลูกสาวหนึ่งคนชื่อว่า 'มายา' เป็นผลผลิตที่เกิดจากความรักของเธอกับพี่เมฆ ปัจจุบันยายตัวน้อยอายุได้สี่ขวบกว่า มีนิสัยซุกซนช่างจ้อ อยากรู้อยากเห็นไปเสียหมด แถมยังเจ้าเล่ห์เอาแต่ใจ ชอบร่วมมือกันวางแผนกับคุณพ่อมาเล่นงานเธอตลอด

แน่นอนว่ามายาก็ยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความร้ายกาจของผู้ใหญ่ได้ จึงถูกพี่เมฆหลอกใช้เป็นสะพานเชื่อมรัก วันๆ เอาแต่ร่ำร้องอยากจะมีน้องให้ได้ โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ต้องเหน็ดเหนื่อยอยู่ทุกค่ำคืนคือเธอ

เธอต้องรองรับความปรารถนาเร่าร้อนของพี่เมฆที่มากล้นเกินไปจนน่าตกใจ ทำให้ผู้หญิงเรียบร้อยใสซื่ออย่างเธอถูกไฟสิเน่หาเข้าครอบงำเผลอตอบสนองกลับไปทุกท่วงท่า ต่อให้จะน่าอายมากแค่ไหน แต่วินาทีนั้นเธอกลับลืมสิ้นทุกอย่าง ทำได้เพียงตามใจเขาไม่ว่าจะถูกพาไปสวรรค์หรือลงนรกก็ตามที

เธอมีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาในทุกๆ วันแบบนี้ และหวังว่าจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป

ร่างเล็กบางนั่งหันหลังให้กับเตียง มีนาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยขณะที่ถอนหายใจยาว เธอไปเรียนไม่ทันอีกแล้วสิ เวลาพี่เมฆหึงทีไรเดือดร้อนเธอต้องคอยสนองความใคร่ให้ทุกที และทุกครั้งเธอก็ขัดขืนไม่ได้ด้วย อาจเป็นเพราะรักถึงยอมได้ทุกอย่าง แค่เห็นอีกฝ่ายมีความสุขเธอก็พอใจแล้ว

“นั่งเหม่อคิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มต่ำที่ด้านหลังทำเอาร่างเล็กสะดุ้งตัวโหยง มีนาหันกลับไปมองคนหน้าคมเข้มที่ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง หัวคิ้วมุ่นเข้าหากัน สีหน้าดูไม่สบอารมณ์หน่อยๆ

“พี่เมฆทำมีนขาดเรียนอีกแล้ว เดี๋ยวมีนก็เรียนไม่จบกันพอดี” เธอหน้ามุ่ยโบ้ยความผิดให้เขารับผิดเต็มๆ

“ต่อไปไม่ทำแล้วก็ได้ แต่ตอนกลางคืนโดนเอาหนักสองเท่าไม่รู้ด้วยนะ”

“พี่เมฆคิดจะเอาเปรียบมีนอีกแล้ว แล้วนี่มายาไปเรียนรึยังคะ มีนยังไม่ได้เข้าไปดูลูกเลย”

“ไปแล้วล่ะ ให้คนขับรถพาไปส่งเรียบร้อยแล้ว” เมฆาบอกก่อนจะสลัดผ้าห่มออกจากร่าง เขาลุกขึ้นยืนบนเตียงอวดเรือนร่างเปลือยเปล่ากำยำ ก่อนจะหัวเราะเสียงต่ำลึกในลำคอ เมื่อยายน้องสาวตัวดีรีบหันหน้าปิดตาหนีแทบไม่ทัน

“หน้าไม่อาย พี่เมฆทำไมถึงไม่เอาผ้าห่มปิดไว้ล่ะคะ”

“ปิดทำไม มีนก็เคยเห็นของพี่หมดแล้วนี่ ทั้งใหญ่ทั้งยาว น่าภาคภูมิใจออกไม่ใช่รึไง” เขาหัวเราะเสียงดังชอบใจขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินเสียงหวานครางอย่างรับไม่ได้

เมฆาเดินไปหยุดอยู่ตรงปลายเตียง ก่อนจะย่อตัวลงรวบร่างบางที่อยู่ในเสื้อคลุมอาบน้ำปิดบังความสวยงามไว้ขึ้นอุ้ม เสียงหวานหวีดร้องด้วยความตกใจต่างจากเขาที่หัวเราะเจ้าเล่ห์ มีนาถลึงตามองเขาอย่างรู้ทัน เธอคิดจะดิ้นหนีจากอ้อมกอดเขาก็ช้าไปเสียแล้ว

ขายาวก้าวฉับไวไปยังห้องน้ำ ก่อนจะใช้เท้าเปิดประตูเข้าไปด้านใน ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ใต้ฝักบัววางร่างของลูกแมวน้อยที่กำลังขู่ฟ่อให้สองเท้าเหยียบลงบนพื้น มีนาที่ยืนได้มั่นคงแล้วก็เตรียมเคลื่อนย้ายตัวเองหนีไปจากตรงนี้ แต่ก็ช้ากว่ามือหนาที่เอื้อมมากระชากเอวจับตรึงร่างเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน

เมฆาตวัดดวงตาคมลึกล้ำแข็งกร้าวจ้องลึกลงไปในดวงตาอ่อนหวานสั่นไหว สีหน้าหวาดหวั่นระคนประหม่าของมีนาทำให้แววตาของเขาอ่อนลงแต่ยังคงเจือไว้ด้วยสัญชาตญาณนักล่าเต็มเปี่ยม หากยายตัวดียังคิดหนีอีก คราวนี้ได้ขาลากลงไปแดดิ้นบนพื้นแน่

มือหนาผลักดันเจ้าของร่างขาวผ่องนวลเนียนให้หันหน้าเข้าหาผนัง ก่อนจะตามมาประกบแนบแน่น แผ่นอกกว้างเบียดชิดแผ่นหลังบางจนไม่เหลือช่องว่างให้อากาศลอดผ่าน

“อย่าคิดหนีอีก เธอหนีพี่ไม่พ้นหรอก...” ริมฝีปากหนาเหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มร้ายกาจอย่างคนที่อยู่เหนือกว่า เมฆายื่นมือไปเปิดก๊อกให้สายน้ำเย็นฉ่ำไหลผ่านร่างของเราสองคน ฝ่ามือหนาเคลื่อนขึ้นกอบกุมปทุมถัน ปลายยอดสีชมพูอ่อนหดเกร็งทันทีที่ปลายนิ้วร้อนแกล้งปัดผ่านเหมือนไม่ตั้งใจ “พี่หิวเธออีกแล้ว กลืนกินเธอเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกพอสักที พี่จะทำยังไงกับเราดี หืม?”

“อื้ออ ฮึก...อื้ม”

มีนาถึงกับหลุดเสียงครางตัวสั่นสะท้านเมื่อได้ยินประโยคนั้น หัวใจเธอเต้นโครมครามด้วยความประหม่าระคนตื่นเต้น ยิ่งหันหลังให้กับพี่เมฆอย่างนี้ สัมผัสที่ได้รับยิ่งชัดเจน เธออยากต่อต้านปฏิเสธไปว่าไม่ยินยอม แต่พอฝ่ามือร้อนเคลื่อนเข้าหาร่องอุ่นชื้นตรงหว่างขา เรี่ยวแรงเธอก็หดหาย สองมือเกาะผนังไว้ไม่ให้ร่างทรุดลงไปกับพื้น

เธอเพิ่งทำความสะอาดตรงซอกนั้นไปเองนะ แล้วตอนนี้พี่เมฆยังจะมาทำตรงนั้นของเธอให้เปรอะเปื้อนอีกเหรอ

“อย่านะคะ!” เรียวขาสวยหนีบแน่นเข้าหากันไม่ยอมให้มือหนารุกเข้าช่วงชิงพื้นที่ จนเมฆาเม้มปากแน่นนัยน์ตาลุกโชนด้วยเปลวไฟ