บทนำ [3]

ฟุบ

เมฆาล้มตัวลงนอนตะแคงข้างโดยที่สองมือยังคงกอดร่างของเมียรักไว้ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มซุกซบบ่าเล็กปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ขณะที่ดวงตาคมมองเสี้ยวหน้าหวานละมุนที่พร่างพรมด้วยหยาดเหงื่อ แววตาเหม่อลอยเคลิบเคลิ้มยังคงติดอยู่ในห้วงอารมณ์พิศวาส ดูน่ารักน่าปรารถนาจนอยากรังแกต่อ แต่ก็รู้ดีว่าถ้าทำมากไปกว่านี้ยายตัวร้ายจะทนรับไม่ไหว

ฟอดดด

“หอมชื่นใจจริงๆ มีนน่ารักมาก รู้มั้ยว่ามันทำให้พี่หลงรักหัวปักหัวปำ...” เมฆาใช้นิ้วเกลี่ยแก้มแดงเปล่งปลั่งอย่างอดไม่อยู่ ทำเอามีนาที่ยังไม่หายเหนื่อยถึงกับสะดุ้งรีบดีดตัวหนี ทว่า...อ้อมแขนแกร่งก็กกกอดร่างผอมบางไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ ก้มลงซุกไซ้ซอกคอเนียนสูดกลิ่นหอมหวานซาบซ่านเข้าปอด

“ปะ...ปล่อยก่อนค่ะพี่เมฆ มีนต้อง...ต้องรีบไปเรียนแล้ว!”

“เหอะ แค่จะหนีออกจากอ้อมกอดพี่ยังไม่มีปัญญา แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปเรียน ขืนพี่ปล่อยเธอให้เดินลงจากเตียงตอนนี้ มีหวังได้ล้มคว่ำหน้าคะมำจูบพื้นแน่ๆ ดูสิ ขายังสั่นริกๆ อยู่เลย” หลังมือหนาไล้ไปตามขาอ่อนของคนตัวเล็ก

“พะ...พี่เมฆ อย่านะ! พอเถอะค่ะ มีนไม่ไหวแล้ว อื้อ...”

“ก็ไม่ได้จะทำอะไรต่อแล้ว ขืนทำมากกว่านี้เราคงสลบไสลไปสักสามวัน ตรงนี้ก็บวมแดงแล้วด้วย” เมฆาหัวเราะหน้าตาชั่วร้ายยามเคลื่อนนิ้วไปยังแอ่งร้อนด้านล่างเพื่อประกอบคำพูด จนเสียงหวานตวาดแหวเรียกชื่อเขาเสียงดังอย่างอับอาย

“พี่เมฆ!”

“โธ่...แค่เอาความจริงมาพูดก็ต้องโกรธด้วย พี่ง้อนะ”

“มะ...ไม่ต้องค่ะ ฮื้อออ เอามือออกไปจากหน้าอกมีนนะ!”

“ไม่รู้รึไงว่ายิ่งนวดยิ่งโต ผัวจะได้รักหลงจนโงหัวไม่ขึ้นไง” ดวงตาคู่คมพราวระยับเจ้าเล่ห์ เมื่อรู้ว่าเล่นงานด้านล่างไม่ได้แล้วก็เปลี่ยนเป้าหมายมานวดคลึงหน้าอกกลมสวยเล่น ไม่ว่าจะจับจะเคล้นกี่ทีก็ยังเป็นทรงสวยไม่เหลวเลยสักนิด แถมยังดีดเด้งสู้มือคล้ายกับวอนขอให้จับแรงๆ บีบเน้นๆ ซะอย่างนั้น

มีนาหน้าแดงหูแดงไปหมด ทั้งเขินทั้งอายและโมโหจอมบงการที่ชอบเรียกร้องตักตวงจากเธออย่างเอาแต่ใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่เมฆก็เป็นอย่างนี้ เผด็จการ บ้าอำนาจ ชอบกลั่นแกล้งเธอ จนบางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่ามากเกินไปจนเธอกลัวว่าจะแตกสลายเข้าสักวัน

“จะบีบไปถึงเมื่อไหร่คะ เนื้อตัวมีนช้ำหมดแล้ว”

“กล้าหวงตัวกับพี่เหรอ จำไว้นะว่าตรงนี้ ตรงนี้ และตรงนี้เป็นของพี่ทั้งหมด เราไม่มีสิทธิ์หวงห้ามไม่ให้พี่แตะต้องมัน” เมฆาเคลื่อนมือไปตามจุดต่างๆ บนร่างบาง ก่อนจะหยุดมือชี้นิ้วตรงจุดสำคัญที่ยังมีเจ้าหัวดื้อฝากฝังอยู่

“คนร้ายกาจ”

“อือฮึ ตามนั้น ถ้าเราดื้อไม่เชื่อฟังกันมากๆ พี่จะเอาให้ขาลากได้แต่ดิ้นอยู่บนเตียงเลย อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้านะ ถ้าพี่เอาจริงขึ้นมามีนได้น้ำตาร่วงแน่” กระซิบข่มขู่เสร็จก็จัดการเผด็จศึกคนตัวเล็กต่อ

“กรี๊ด!”

มีนาถึงกับหวีดร้องเสียงหลงรีบพาตัวเองหนีอย่างลนลาน แต่สุดท้ายก็หนีไปไหนไม่รอดถูกพันธนาการไว้ด้วยร่างสูงใหญ่ ทุกพื้นที่ทุกตารางนิ้วถูกครอบครองอย่างเอาแต่ใจ หากแต่นุ่มนวลจงใจผ่อนแรงให้ช้าลง ให้คนตัวเล็กได้ซึมซับบรรยากาศอ่อนหวานที่ก่อเกิดจากความรักใคร่เอ็นดู

มีนาตัวสั่นลมหายใจขาดหายเป็นห้วงๆ หวนคิดถึงครั้งแรกที่เสียความบริสุทธิ์ให้กับพี่ชาย ตอนนั้นเธอถูกพี่เมฆเล่นงานทรมานปนสุขซ่านแทบขาดใจ ร่างกายบอบช้ำไปทั้งตัว ถูกสอนให้เรียนรู้ในสิ่งที่เธอไม่เคยรู้ ชี้นำให้ตอบสนองคล้อยตามตกเป็นทาสสวาทที่น้อมรับทุกการปรนเปรอ นับจากวันนั้นมาพี่เมฆก็เรียกร้องเอาจากเธอหนักขึ้น กลืนกินเธอแทบไม่เหลือแม้แต่กระดูก

นี่ถ้าจับกลืนกินลงท้องไปทั้งตัวได้คงทำไปนานแล้ว

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีพี่เมฆก็ยังเหมือนเดิม...และดูเหมือนความรักของพี่เมฆจะมากล้นจนเธอทุรนทุราย แทบสำลักความสุขตายเสียทุกครั้งไป