2

Chapter 2

เส้นผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่ารวบมัดเอาไว้อย่างเรียบร้อย เขาเป็นคนสะอาดสะอ้าน เล็บมือเล็บเท้าเรียวสวยจนผู้หญิงยังต้องอิจฉา มีดวงตาสีเทาเข้มชวนลุ่มหลง หน้าผากกว้างบ่งบอกถึงความฉลาดเฉลียว คิ้วเข้มพาดเฉียง ดวงตาอบอุ่นอ่อนโยน จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาแดงจัด คางผ่าเรียวรับกับหน้าเหลี่ยม ข้างแก้มมีลักยิ้มบุ๋มน่ามอง เรือนกายแข็งแรงผิวเรียบตึงกระชับน่าสัมผัสไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว

น้ำเหนือยอมรับว่าเธอน้ำลายหกทุกครั้งที่ได้พิศมอง ก็นะ ใครว่าผู้ชายชอบมองผู้หญิงเซ็กซี่เป็นฝ่ายเดียว ผู้หญิงก็ชอบมองผู้ชายเซ็กซี่เหมือนกัน เห็นแล้วมันตื่นเต้นดีออก

“ดอกไม้สำหรับคนพิเศษของพี่ครับ”

โรเบอร์โตยื่นดอกไม้ให้แฟนสาว

“ขอบคุณค่ะ”

น้ำเหนือรับมาถือเอาไว้ กล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะอุทานเมื่อเห็นสร้อยทองคำขาวจี้เพชรเส้นสวยห้อยอยู่

“อุ๊ย! พี่ร็อบ” เธอตาโต มองเขาอย่างอึ้งๆ

“ของขวัญสำหรับคนพิเศษครับ พี่ไปเที่ยวมา เห็นสวยดีเลยซื้อมาฝาก”

โรเบอร์โตอ้อมมายื่นหลังแฟนสาว ก่อนจะหยิบสร้อยเส้นนั้นมาสวมให้อย่างเบามือ

“ขอบคุณค่ะ”

“สวยมากเลยครับ เข้ากับน้ำมากเลย”

“น้ำจะใส่ติดตัวเอาไว้ตลอดเลยค่ะ”

น้ำเหนือลูบสร้อยตัวเองไปมา ยิ้มขอบคุณเขา

“สั่งอะไรมาทานหรือยังครับ”

โรเบอร์โตเอ่ยถามหญิงสาว หลังจากทรุดนั่งลงตรงข้ามกับเธอ เขาสังเกตว่าที่วันนี้เธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ เรือนผมยาวมัดรวบเอาไว้อย่างเรียบร้อย หญิงสาวใส่เสื้อแขนตุ๊กตาสีฟ้า กระโปรงลายลูกไม้สั้นแค่เข่า เขายอมรับว่าหญิงสาวมีผิวสีน้ำผึ้งงดงาม แถมยังนุ่มละมุน เรือนกายสาวหอมกรุ่น ใบหน้ากลมหวานคมขำ ดวงตาสวยมีเสน่ห์ รูปร่างอวบอัดเวลากอดก็อบอุ่นและเรียบตึงเหมาะสำหรับเอาไว้เป็นหมอนข้างเวลาอากาศหนาวยามค่ำคืน

เขาบอกว่าผู้ชายส่วนใหญ่เวลาว่างมักคิดเรื่องเซ็กซ์ เขาเองก็คิด มันแค่ความคิด แต่เขาไม่ได้หื่นบ้ากามไปข่มเหงใครเสียหน่อย จริงไหม?

“ยังเลยค่ะ น้ำรอพี่ร็อบมาก่อนน่ะค่ะ แล้วค่อยสั่ง พอดียังไม่ค่อยหิวด้วยค่ะ”

น้ำเหนือตอบยิ้มๆ มองสบตาชวนฝันนั้นด้วยความรักไม่ปิดบัง โรเบอร์โตยิ้มกว้าง ข้างแก้มบุ๋มเป็นรอยด้วยลักยิ้มทั้งสองข้าง ทำให้เธอรู้สึกอยากยื่นมือเข้าไปจิ้มนัก แต่เกรงว่าจะไม่เหมาะสมที่จะถึงเนื้อถึงตัวในที่สาธารณะเช่นนี้ แต่พี่ร็อบไม่มีวันรอดเงื้อมมือของเธอไปได้แน่นอน สัญญากับตัวเองแล้วว่าหากไม่ได้พี่ร็อบเป็นสามีเธอจะขอสละทางโลก มุ่งหาทางธรรมในที่สุด แต่เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าเขาไม่มีวันหนีเธอพ้นไปได้ เธอก็แค่พูดให้ตัวเองมีทางเลือกไปอย่างนั้นเอง พี่ร็อบน่ะหรือจะกล้าปล่อยผู้หญิงเช่นเธอให้หลุดมือไปได้ ถ้าเขาทำเช่นนั้นคงโง่เต็มที นี่เป็นคำพูดของบิดาที่บอกเธอเสมอๆ ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ใครๆ ต่างก็อิจฉาในความเพียบพร้อม

“พี่ขอโทษนะครับที่มาช้า ทำให้น้ำต้องคอยนาน”

ชายหนุ่มขอโทษจากใจจริง เขาไม่ชอบให้ใครรอนานๆ และเป็นคนที่รักษาเวลามากๆ น้ำเหนือเองก็เช่นเดียวกัน หญิงสาวไม่เคยมาสายและต้องให้เขารอ เธอเป็นคนตรงเวลาพอๆ กับเขา

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้ำมาก่อนเวลาตั้งนานหลายนาที”

เธอรีบบอก ไม่อยากให้เขาเป็นกังวลใจ

“งั้นพี่มาสาย ให้พี่เลี้ยงข้าวนะครับ”

โรเบอร์โตรีบเอ่ยปากทันที จริงๆ มื้อนี้เป็นมื้อพิเศษที่เขาคิดว่าอยากจะคุยเรื่องสำคัญกับหญิงสาว เลยเลือกร้านที่บรรยากาศโรแมนติกเช่นนี้ และดูท่าว่าหญิงสาวก็ชอบร้านนี้มากทีเดียว

อ๊ายยย.... พี่ร็อบบอกจะเลี้ยงข้าวอีกแล้ว หวังจะแอ้มเราละสิ ไม่ได้การแล้ว เราต้องไว้ฟอร์มบ้าง ไม่งั้นเดี๋ยวได้ใจ ฮิฮิ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ครั้งก่อนพี่ร็อบเลี้ยงแล้ว ครั้งนี้ให้น้ำเลี้ยงบ้างนะคะ”

“พี่เป็นผู้ชาย ให้พี่เลี้ยงดีกว่าครับ”

“งั้นก็ได้ค่ะ น้ำไม่อยากขัดใจใคร”

น้ำเหนือตามใจชายหนุ่มในที่สุด

“วันนี้น้ำแต่งตัวสวยจังเลยครับ”

“อุ๊ย! จริงเหรอคะ”

อุทานแล้วยิ้มกว้าง เธอตั้งใจคัดสรรชุดนี้โดยเฉพาะ ดีใจที่เขาชอบ โรเบอร์โตชมจากใจจริง วันนี้หญิงสาวมาในกระโปรงสีหวาน แต่งหน้าพอประมาณ เขาชอบใบหน้าเต็มอิ่มนี้เหลือเกิน เธอเป็นคนจริงใจ เปิดเผยความรู้สึกออกมาแบบไม่เสแสร้ง ริมฝีปากอิ่มนั้นทำให้เขาอยากครอบครองเป็นเจ้าของทุกครั้งไป รอยยิ้มของเธอก็ใสซื่อไร้มารยา แต่กลับทำให้เขาชอบความเป็นตัวของตัวเองแบบฉบับที่เธอแสดงออกมากกว่า

“จริงสิ พี่เคยพูดเล่นหรือไง” น้ำเหนือโปรยยิ้มหวานหยดอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าจะมีแววครุ่นคิดตามมาทันที

“ไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามอย่างใส่ใจ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง พี่ร็อบช่างรู้ใจเธอเสียจริง ว่าเธอกำลังไม่สบายใจ

“เราคบกันนานแล้วนะคะพี่ร็อบ นี่ก็ครึ่งปีแล้ว”

น้ำเหนือเริ่มพูดอย่างเป็นงานเป็นการ เธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาดที่จะพูดกับชายหนุ่มให้รู้เรื่องกันไปเลยวันนี้

เป็นไงก็เป็นกัน คนเราถ้าได้ทำลงไปแล้ว เกิดผลดีเราก็ปลื้มใจ หากไม่ดีเราก็ถือว่าเป็นบทเรียน เธอเกิดมาครั้งเดียว ตายครั้งเดียว จะมัวอ้ำอึ้งอยู่ไย ได้ไม่ได้ก็ให้มันรู้กันไป ถ้าไม่ทำก็หมายถึงไม่ได้แน่นอน

เอาเถอะ... ถ้าเขาใจตรงกับเธอ ไม่รังเกียจเธอจริงๆ มันก็ดีไม่ใช่เหรอ น้ำเหนือบอกตัวเองเช่นนั้น

“ครับ” โรเบอร์โตตอบรับ โบกมือไล่พนักงานที่ปรี่เข้ามาบริการ สายตาคมมองเพียงแค่หญิงสาวเท่านั้น ชายหนุ่มใส่ใจความจริงจังในน้ำเสียงของเธอ รู้ว่าเธอต้องมีเรื่องสำคัญคุยกับเขาอย่างแน่นอน

“น่าจะถึงเวลาแล้วนะคะ”

น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างมุ่นมั่น เธอถูกบิดาพูดเรื่องแต่งงานหลายครั้งหลายคราเพราะท่านอยากเห็นเธอเป็นฝั่งเป็นฝา เธอเข้าใจและสงสารผู้ชายเหล่านั้นเหลือเกินที่ต้องมาอกหักเพราะเธอปฏิเสธ เนื่องจากเธอไม่ได้ถูกใจใครจริงๆ จังๆ สักคน บิดาจึงยื่นคำขาดให้เธอหาแฟนให้ได้ภายในหนึ่งปี หากไม่เช่นนั้นเธอต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ท่านหาให้ ซึ่งผู้หญิงเฟอร์เฟ็กต์สมบูรณ์แบบเช่นเธอ ต้องเป็นฝ่ายหาสามีเอง ไม่ใช่ใครก็ได้ที่บิดาจับคลุมถุงชน เธอจึงหาคู่ในเฟซบุ๊กโดยตั้งเป็นกลุ่มเอาไว้ เชิญหนุ่มๆ เข้ากลุ่มมาเพื่อนัดแนะพูดคุย เธอโพสต์รูปสวยๆ หลายรูปลงในเฟซบุ๊ก และออกเดตกับชายหนุ่มคนแล้วคนเล่า แต่ไม่มีใครถูกใจเธอสักคน จนมาเจอกับโรเบอร์โต ผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยน และเข้าใจความรู้สึกเธอมากที่สุด เธอรู้ว่าเขาเกิดมาคู่กับเธอ

ครั้งแรกที่เธอเจอเขา เธอรับประทานอาหารกับเขาเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ไม่ยอมไปไหนมาไหนกับเขาตามลำพัง อยู่กับเขาในที่ที่มีผู้คนมากๆ เธอเป็นผู้หญิงยิงเรือ จะต้องรักษาเนื้อรักษาตัวเอาไว้ และรู้เท่าทันผู้ชาย ไม่เช่นนั้นอาจจะโดนหลอกไปทำไม่ดีไม่ร้ายหรือปู้ยี้ปู้ยำข่มเหงรังแกเอาได้ ยิ่งผู้หญิงหน้าตาดี หุ่นอวบอัดทรมานใจชายอย่างเธอด้วยแล้ว ยิ่งต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ ดังนั้นเธอจึงไม่ควรอยู่กับผู้ชายสองต่อสองในที่รโหฐานที่ลับหูลับตาคน อีกอย่าง เธอก็ไม่ได้สนิทสนมกับเขามากนัก

แต่หลังจากคบหากับโรเบอร์โตได้เป็นเวลาหลายเดือน เธอไปไหนมาไหนกับเขาบ่อยขึ้น เขาเป็นสุภาพบุรุษ ชอบท่องเที่ยว ครั้งแรกที่เจอกันเขาบอกเธอว่าเป็นศิลปิน ชอบถ่ายภาพ วาดรูป มีชีวิตอิสระ มาท่องเที่ยวประเทศไทยบ่อยมากเพราะเป็นบ้านเกิดของมารดา เขาไม่มีบิดามารดา ท่านเสียชีวิตแล้วทั้งสองคน มีน้าสาวหนึ่งคน เธอเคยได้ดูรูปภาพน้าสาวของเขาหลายครั้ง

เธอไม่เคยคบคนที่ฐานะ แม้เขาจะเป็นแค่ศิลปินไส้แห้งอะไรก็ตาม เธอคบเขาด้วยจิตใจ ข้าวของเงินทองมันเป็นของนอกกาย หากเขาเป็นคนดี มันสำคัญกว่าทรัพย์สมบัติพวกนั้น ความสุขในชีวิตไม่ใช่อาศัยเพียงแค่เงินทองเพียงอย่างเดียว แต่หากเราพบคนดีๆ ที่จะดูแลเราได้ไปตลอดชีวิต นั้นถือว่ามันประเสริฐยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

ทุกครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกัน หรือออกเดต โรเบอร์โตเทกแคร์ดูแลเธออย่างดี ตั้งแต่เลื่อนเก้าอี้ให้ กุมมือเธออย่างอบอุ่นทุกครั้ง พาไปชิมอาหารอร่อยๆ หลายอย่างที่เธอไม่เคยทาน ไม่เคยลามกลวนลามให้เธอต้องอับอายหรืออึดอัดหวาดระแวง