บทที่6

รณภพเดินเข้าห้องทำงานมาหลังจากรัชพลไม่นานนัก เขาทรุดลงนั่งลงตรงเก้าอี้อีกตัวที่เหลืออยู่...ข้างๆ น้องชาย ผู้เป็นพ่อพยักพเยิดไปทางบุตรชายคนรองเป็นเชิงถาม

“จะมีอะไรล่ะครับ พ่อ นอกจากสนุกจนได้เรื่อง”

ผู้เป็นพี่พูดยิ้มๆ หันไปมองหน้าน้องชาย

“สนุกอะไร กับใครหือ...นายริก”

รณชัยหันไปถามบุตรชายคนรอง แล้วเอ่ยประโยคต่อมาที่แทบจะกลั้นหัวเราะไม่ได้

“หน้าถึงได้เหมือนกำลังจะไปฟัดใครอย่างนี้”

สีหน้าบุตรชายคนรองของเขา บึ้งตึง เคร่งเครียด ไม่ยิ้มแย้มเอาเสียเลย

“โธ่! พ่อครับ ผมไม่ได้ไปฟัดกับใครมาหรอก แค่อะไรๆ มันผิดแผนเท่านั้นเอง”

บุตรชายคนรองเอ่ยออกมาในที่สุด ด้วยสีหน้าของคนที่แบกโลกเอาไว้ทั้งโลก

“ผิดแผน! ไหนผิดแผนยังไง แกลองเล่าให้ฉันฟังซิ”

ผู้เป็นพ่อถามพลางขยับตัวเอนหลังพิงเก้าอี้...รอฟัง

รัชพลวางหอคอยคริสตัลที่เขาถือเล่นอยู่นานแล้วลงบนโต๊ะ หันไปมองหน้าพี่ชายซึ่งนั่งอมยิ้มมองเขาอยู่ แล้วจึงเริ่มต้นเล่าให้บิดาฟังถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตลอดเวลานั้นผู้เป็นพี่จับตามองน้องชายอย่างพิเคราะห์อยู่เงียบๆ คนเดียว เมื่อเล่าจบเขาก็ตั้งคำถามกับบิดา

“พ่อว่า ผมควรจะทำยังไง”

น้ำเสียงของรัชพลดูเป็นกังวลอย่างปิดไม่มิด

หากผู้ที่ตอบ คือคนที่นั่งอยู่ข้างเขา

“อยู่นิ่งๆ รอดูเหตุการณ์ก่อนดีกว่า บางทีเวลาอาจจะช่วยให้นายคิดอะไรได้มากขึ้น”

คนเป็นน้องกลับสงสัย

“คิดอะไร พี่เรน”

รณภพมองหน้าน้องชายเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง หากที่เขาพบคือ...ความว่างเปล่า

ชายหนุ่มกำลังสงสัย เขาไม่แน่ใจว่า รัชพลจะรู้สึกอย่างไรแน่กับเรื่องที่เกิดขึ้น

หวาดหวั่น...ตกใจ...กลัว...หรือ...

รู้สึกผิด !

แม้ว่าทีท่าของน้องชายจะดูเหมือนตกใจในตอนแรก แต่พอเริ่มได้สติ...ได้คิด เขารู้สึกว่าท่าทางของน้องชายเปลี่ยนไป ในความเงียบ ในความนิ่ง และความเคร่งเครียด มีความกังวล ยิ่งกว่านั้น...

สิ่งที่รณภพจับได้...ความห่วงใย

ความห่วงใยที่โรยตัวลงมาเหมือนม่านใส...บาง จนแทบจะมองไม่เห็น

หากไม่ใช้หัวใจมอง อาจจะไม่มีวันมองเห็นด้วยซ้ำ

“นายจะคิดอะไร ฉันไม่รู้ แต่เวลา...จะบอกนายเอง”

คำตอบของเขาที่มีให้น้องขึ้นอยู่กับเงื่อนเวลา

เงื่อนเวลาที่จะพิสูจน์เงื่อนหัวใจ !

อาจจะถึงเวลาที่น้องชายของเขาจะค้นหาคำตอบแห่งหัวใจตัวเอง ซึ่งแน่นอนมันแอบซ่อนอยู่ ณ ที่หนึ่งที่ใด ภายในใจของเขาเองนั่นแหละ

คำพูดเป็นปริศนาของพี่ชายทำให้รัชพลมองสบตาอีกฝ่ายซึ่งกำลังมองตอบเขาอยู่เช่นกัน ดวงตาของรณภพ...นิ่ง เหมือนห้วงน้ำลึกที่เขาไม่อาจจะหยั่งเข้าไปได้

ในขณะที่รณภพกลับมองเห็นคลื่นลูกน้อยๆ ในดวงตาของน้องชาย ชายหนุ่มตัดบทการสนทนานั้น ด้วยการถามถึงน้องสาวซึ่งเป็นผู้เดียวที่ยังมาไม่ถึง

“ลอร่าล่ะครับ พ่อ... ”

บิดาเองก็เพิ่งจะนึกได้เช่นกันว่า บุตรสาวสุดสวาทขาดใจยังไม่มา

“นั่นซี...”

เขายกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา...เที่ยงห้าสิบ ไลลาน่าจะมาถึงได้แล้ว...ปกติหล่อนเป็นคนตรงต่อเวลา นอกจากจะมีเหตุจำเป็นจริงๆ แต่หล่อนจะต้องโทรบอกทุกครั้ง

“ป่านนี้แล้ว จะประชุมอยู่รอมร่อ ทำไมน้องยังไม่มานะ เรน พ่อชักเป็นห่วง ลองโทรหาน้องหน่อยซิ”

บุตรชายคนโตรับคำ หยิบมือถือสีดำอันเล็กจิ๋วออกมาจากกระเป๋าเสื้อนอก กดเบอร์โทรศัพท์ของน้องสาว แล้วรอฟังสัญญาณ โดยมีบิดาและน้องชายเผ้ามองด้วยใจจดจ่อ

เสียงสัญญาณที่เขาได้ยินบอกว่า น้องสาวของเขาปิดเครื่อง

...ไลลาไม่เคยปิดมือถือ...

ชายหนุ่มกดเบอร์ซ้ำอีกสองสามครั้ง หากคำตอบที่ได้รับยังเหมือนเดิม บิดาซึ่งอดทนรออยู่นาน เปิดปากถามด้วยสุ้มเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“โทรไม่ติดเหรอ นายเรน”

“ครับ พ่อ ปิดเครื่องครับ”

บิดาพยักศีรษะรับ ทว่าดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความกล้าแกร่งมีรอยครุ่นคิด...กังวล

ไลลา...บุตรีเพียงคนเดียว ผู้เป็นดุจดั่งแก้วตาดวงใจของเขา ไม่เคยทำให้เขาต้องเป็นห่วงเลยตั้งแต่เล็กจนโต แล้วนี่อะไรกัน...

...นี่ก็เที่ยงห้าสิบห้าเข้าไปแล้ว...

“วันนี้ลอร่าไปติดม่านที่คอนโดไม่ใช่เหรอเรน ลองโทรไปที่นั่นดู..อ้อ ! แล้วที่ร้านม่านด้วย เผื่อจะมีใครรู้บ้าง”

“เดี๋ยวผมโทรไปที่ร้านม่านให้ พี่เรนโทรไปที่คอนโดแล้วกัน”

รัชพลอาสาอีกแรง เขาเองก็เป็นห่วงน้องสาวอยู่ไม่น้อย

หากผลที่ได้ยิ่งทำให้สามหนุ่มตระกูลสวรรยาต้องวิตกกังวลกันยิ่งขึ้น

รณภพโทรไปที่คอนโดมีเนียม พนักงานสาวที่รับโทรศัพท์บอกว่าไลลาออกไปกับชายหนุ่มคนหนึ่ง...ที่สำคัญชายหนุ่มคนนั้นเป็นดาราเสียด้วย

...น้องสาวเขาไม่เคยรู้จักดาราคนใดนี่นา...

ส่วนรัชพลได้รับคำตอบจากร้านม่านว่า... ไลลาโทรไปเลื่อนนัดด้วยเหตุผลว่ามีธุระด่วนต้องรีบทำ แถมเจ้าของร้านยังต่อท้ายอีกว่า น้องสาวของเขาดูจะรีบร้อนชอบกล

ความเป็นห่วงและกังวลใจแผ่คลุมหัวใจชายทั้งสามคน ราวเมฆหมอกหนาทึบที่โรยตัวลงมาอย่างรวดเร็ว พร้อมคำถามที่ผุดขึ้นในสมองของพวกเขา

...เกิดอะไรขึ้นกับไลลาอย่างนั้นหรือ...

ทว่าไม่มีใครตอบคำถามนั้นได้เลยสักคน !