นางน่าเอ็นดู

“อิงนา ข้าชักชอบเจ้าเสียแล้ว”ยิ้มตาหยีก้มลงมองใบหน้าขมุกขมอม ยกมือขึ้นเช็ดรอยฝุ่นให้อย่างอ่อนโยน

“ดีแล้ว อิงนาเองก็ชอบองค์ชายแปด”หมิงต้าอมยิ้ม หมิงเซ่อส่ายหน้าอีกรอบ

“พี่ใหญ่ ข้าเห็นทีจะต้องเป็นแขกประจำที่ตำหนักจันทร์เคียงฟ้าของท่านเสียแล้ว”

“แล้วแต่น้องแปด แต่ตอนนี้ อิงนาเจ้าออกมาเช่นนี้ ฟางหลานต้องเป็นห่วงเจ้าแน่ นี่ก็ใกล้เวลายกเครื่องเสวยแล้ว กลับไปที่ตำหนักได้แล้ว”

ทั้งสีหน้าและคำพูดเรียบเฉย

“ข้าจะพาเจ้า หมิงเยว่กลับไปด้วย”

“หมิงเยว่”

“ข้าเพิ่งตั้งชื่อให้มันเมื่อครู่”พยักหน้าน้อยๆ

“ทำไมต้องหมิงเยว่ คำว่าหมิง เป็นชื่อของเหล่าองค์ชายบังอาจนัก”

หมิงเซ่อโกรธหน้าดำหน้าแดง

“พี่ใหญ่ นางยังเด็ก”

“อย่างนั้น เปลี่ยนชื่อก็ได้ อิงเยว่ ดีไหมเหมือนชื่อของข้าเลยทีเดียว ไปกันเถอะอิงเยว่”ไม่ได้สะทกสะท้านกับอีกคนที่โมโห

อุ้มลูกหมาเดินหันหลังกลับทันที แต่รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าเดินกระเผลกๆ

“ดื้อด้านไร้มารยาท ไม่รู้จักระวังตัวดูหน้าตาหัวหูเจ้าดูได้ที่ไหน อีกทั้งอาภรณ์เลอะเทอะเปรอะเปื้อน แล้วยังชอบทำให้คนอื่นเขาลำบาก เจ้าเจ็บเพียงนี้ยังออกมาวิ่งเล่น ไม่นึกถึงฟางหลานบ้างหรือไรว่าจะเป็นห่วงแค่ไหน”

อิงนาหยุดชะงัก นี่ชักจะมากไปแล้วมีใครบ้างกล้าว่ากล่าวอิงนาและอิงนาก็ไม่เคยทำความเดือดร้อนให้ใครเหมือนที่ถูกกล่าวหา หยุกชะงักฝีเท้าทำหน้าเง้า

“ข้าไปส่งนางเอง หวังว่าที่ตำหนักจันทร์เคียงฟ้าจะมีเครื่องเสวยพอสำหรับข้าอีกคน”

หมิงต้าถลาเข้าไปรับเอาลูกสุนัขด้วยมือข้างเดียว อีกข้างพยุงอิงนาที่หันมายิ้มสบตาด้วยดวงตากลมโตสดใสไม่มีแววขุ่นมัวทั้งๆ ที่หมิงเซ่อว่ากล่าวเพียงนั้น หมิงเซ่อเอามือไพล่หลังเดินตามไปติดๆ อิงนาไม่ได้มีท่าทีสลดแต่ยังหาคิดหาเรื่องคุยกับพี่เขยที่ตัวอิงนาปลาบปลื้ม

“เจี่ยฟูท่านรู้ไหมพี่สาวบอกว่าท่านดีที่สุดไม่มีสิ่งใดบกพร่อง”

เดินมาได้เพียงครู่เดียวอิงนาเริ่มหาเรื่องคุย เงียบไม่มีคำพูดโต้ตอบ

“ท่านรู้ไหมข้าดีใจแค่ไหนที่รู้ว่าท่านชอบพี่สาวเพราะก่อนหน้านั้นพี่สาววันๆ เอาแต่นั่งเหม่อ ไม่เคยแย้มยิ้ม”พูดมาจนได้เรื่องเลยอิงนา

“นางกำลังอาจกำลังคิดถึงพี่ใหญ่”

หมิงต้ากล่าวยิ้มๆเมื่อหมิงเซ่อไม่ยอมคุยกับอิงนาเขาก็ควรจะคุยกับนาง รู้ว่าเขาเริ่มชอบอิงนาเข้าให้แล้วนางน่าเอ็นดูเพียงนี้

หมิงเซ่อกลับนิ่งงัน จะคิดถึงได้อย่างไรในเมื่อเขาเพิ่งจะเคยพบฟางหลา่นเพียงครั้งเดียวและฟางหลานก็ไม่เคยเห็นเขาด้วยซ้ำไป

“...พี่สาวเจ้าฟางหลานนางมีผู้ใดในใจหรือไม่”

อิงนาเลิกคิ้วสูงหันมาสบตาของหมิงเซ่อโดยบังเอิญ กลับพบสายตาคาดคั้น

“ข้าไม่เคยได้ยินหรือรู้มาก่อนว่าพี่สาวมีผู้ใดในใจ”

หมิงเซ่อจ้องตากลมที่ไม่มีสิ่งใดแอบแฝงของอิงนา มีแต่แววตาซื่อที่เขามองเห็นเท่านั้น นางไม่โกหก

ฟางหลานนั่งรออิงนาอยู่สนามด้านนอกตำหนัก ถลาเข้ามาหาอิงนาทันทีเมื่อเห็นว่าหมิงต้าพยุงอิงนาที่เดินกระเผลกเข้ามา

“อิงนาพี่บอกเจ้าแล้ว อย่าไปเที่ยวไกลนัก องค์ชายฟางหลานผิดเองที่ปล่อยให้อิงนาซุกซน”

“เลิกโทษตัวเอง”น้ำเสียงเรียบเฉย

“จริงด้วยพี่สาว อิงนาเป็นคนขอท่านไปเอง ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเสียหน่อยเห็นไหมได้อิงเยว่กลับมาด้วยพยักหน้าให้ฟางหลานมองลูกสุนัข”

“อิงนาเข้าไปข้างในอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่แล้วจึงออกมากินข้าวกับพี่”

ส่งเสียงดุดุ อิงนารู้ว่าหากฟางหลานทำเสียงแบบนี้แสดงว่ากำลังปกป้องอิงนา ขยับตัวเดินขากระเผลกไปที่ห้องของตัวเอง

ฟางหลานย่อตัวลงช้าๆ ตรงหน้าหมิงเซ่อและหมิงต้า จับน้ำเสียงไม่พอใจของหมิงเซ่อ ทำให้คิดไปไกลว่าอิงนาจะต้องทำสิ่งใดให้หมิงเซ่อขุ่นเคืองแน่ๆ

ย่อกายลงก้มหน้า