ชมวังหรือสร้างเรื่อง

อิงนาพยักหน้าขึ้นลง

“ท่านแม่บอกว่าอยู่ๆไปก็รักกันเองเหมือนท่านพ่อกับท่านแม่ ข้าหวังว่าสักวันพี่สาวจะรักเจี่ยฟู แต่ตอนนี้อิงนา หายดีแล้วและต้องการจะออกไป...สำรวจวังหลวงเสียหน่อย”

ฟางหลานพยักหน้ายิ้มๆ รู้ทันอิงนาว่าต้องการไปเที่ยวเล่นน้องจะอยู่สุขได้สักเท่าไหร่กันอยุ่นิ่งๆไม่เป็นนั่นคืออิงนา

“ห้าม ไปไกลเกินไป ไม่อย่างนั้นคราวหลังจึงจะไม่ให้ไปอีก”

“ข้าสัญญา เพราะท่านแม่ให้ข้าคอยดูพี่สาว”

ฟางหลานยิ้มเจื่อนๆ เข้าใจดีว่ามารดาหมายความว่าอย่างไร แต่อิงนาหาเข้าใจเรื่องราวต่างๆไม่

อุทยานหลวง

"พี่ใหญ่ แต่งชายาเอกเมื่อคืนวันนี้หน้าตาอิดโรย”องคืชายแปดวัยสิบแปดปีร่างสุงชลูดใบหน้าหล่อเหลาทว่าผอมสุงไม่องอาจเช่นองค์ชายใหญ่หมิงเซ่อ

“เจ้าแปด ใครกะเกณฑ์ให้เจ้ามาสอบสวนข้ากัน”

ยิ้มกว้าง อีกคนกลับมองเลยไปทางด้านหลังของหมิงเซ่อ

"พี่ใหญ่ ดูนั่น”ชี้นิ้วไปด้านหลังหมิงเซ่อมองตามมือของหมิงต้า

อิงนาวิ่งไล่จับ ลูกหมาตัวสีขาวขนปุกปุย วนไปมาข้างๆ พุ่มไม้ร่างเล็กวิ่งซอกซอน แม้ข้อเท้าจะปวดจนต้องวิ่งกระเพลกๆ ก็ไม่ย่อท้อ เสียงลูกหมาเห่า คนตัวเล็กก็วิ่งไล่จับไม่สนใจอาภรณ์ว่าจะถูกกิ่งไม้หรือหนามเกี่ยวมุดเข้าออกในพุ่มไม้หนา องค์ชายแปดส่งเสียงหัวเราะ กับท่าทีมุ่งมั่นนั้น ก่อนจะเรียกเจ้าหมา เบาๆ มันกระดิกหางเข้ามาหา

อิงนา เงยหน้าที่ผมเผ้ารุงรังทว่าดวงตากลมโต ใบหน้าแม้จะขะมุกขะมอมแต่ก็น่ามองไปอีกแบบ องค์ชายแปดเลิกคิ้วสูง

“ใคร นางเป็นใคร”

แววตาตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุดในวังหลวงแห่งนี้มีหญิงงามน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

หมิงเซ่อหันหลังก้าวเดินไม่สนใจตอบคำถาม

“ เอาหมาข้ามา ข้าอุตส่าห์ตามจับมาตั้งนาน”

เสียงใสๆตัดพ้อหมิงต้าแสดงความไม่พอใจและะไม่รู้มารยาท

หมิงเซ่อหันหน้ามามองอิงนา ส่ายหน้าไปมาระอาใจยิ่งนักน้องภรรยาที่กำลังจะสร้างเรื่อง

“ไร้มารยาท นี่องค์ชายแปดหมิงต้า”

อิงนายิ้มกว้างแทนที่จะสลด

“เจี่ยฟูท่านก็อยู่ที่นี่ ….องค์ชายแปด”

ย่อตัวลงเก้เก้กังกัง ขาก็กระเผลก หมิงต้าคว้าต้นแขนไว้เกรงว่าจะล้ม อิงนามองอีกคนที่ทำท่าจะคว้าเช่นกันได้แต่หดมือกลับ

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร อิงนาสะอย่าง”

พยุงตัวยิ้มสดใส รับเอาลูกหมาจากแขนของหมิงต้า

“มันน่าเอ็นดู เสียจริงตัวเล็กๆวิ่งวนไปมาวิ่งเก่งกว่าข้าเสียอีกมันคงคิดว่าข้าจะยอมแพ้ผิดแล้วคนอย่างอิงนาไม่มีทางยอมแพ้ เห็นไหมแล้วในที่สุดข้าก็ได้กอดเจ้า”เจื้อยแจ๊วไม่หยุด

“เจ้าชอบลูกหมาอย่างนั้นหรือ”หมิงต้าถามขึ้นยิ้มๆ

“ชอบที่สุด ของเจ้า..เอ้ยขององค์ชายหรือไร”

“แน่นอนที่นี่มันตำหนักจันทร์เคียงดาวของข้า ลูกหมาตัวนี้แน่นอนต้องเป็นของข้า”

“อิงนาขอ”

เอ่ยปากทันที หมิงต้าอมยิ้ม คิดไวพูดไว

“เจ้านี่ไม่ธรรมดาจริงๆ เมื่อครู่เห็นเรียกพี่ใหญ่ว่าเจี่ยฟูเช่นนั้นก็คงเป็นน้องสาวของพี่สะใภ้ชายาเอกของพี่ใหญ่ ยินดีที่ได้รู้จักเจ้า”

อิงนาล้วงหยิบผลซานซาเชื่อมเสียบไม้ในอกเสื้อส่งให้หมิงต้า หมิงเซ่อเอามือไพล่หลังหันหลังเสีย

“ข้าอิงนายินดีที่รู้จักองค์ชายเช่นกัน”

หมิงต้ามอง ผลซานซาเชื่อมแบบงงงง

“เจ้า นำผลซานซานเชื่อมติดตัวเช่นนั้นหรือ”

“ผลซานซาเชื่อมเป็นของชอบของข้ากับพี่สาว เราจึงนำมันเข้ามาในวังมากหน่อย อย่าประเมินผลซานซาเชื่อมต่ำไปเชียว อย่างน้อยมันก็อร่อย แล้วอีกอย่างที่ข้าพกมันติดตัวเพราะวันนี้รู้ดีว่าต้อง...ออกสำรวจวังหลวง แล้วก็จะต้องพบ ใครสักคนคบหาเป็นสหายการให้ของที่ข้าโปรดปรานเขาจะได้จำข้าได้ไม่ลืมอย่างไรเล่า”

หมิงเซ่อส่ายหน้าไปมา หมิงต้ายิ้มกว้างในความรอบคอบแปลกๆของอิงนา

“รอบคอบจริงๆ เจ้าช่างรอบคอบ”

“แน่นอนอยู่แล้วอิงนานี่น่า”