ตอนที่ 5

“หมดธุระแล้วใช่ไหมคะ”

“ผมว่าเราน่าจะคุยกันดีๆได้นะครับ”

“ใช่ค่ะ...เราน่าจะคุยกันดีๆ ถ้าคุณไม่แอบถ่ายรูปฉันอย่างไร้มารยาท” เธอวกกลับมาที่การกระทำอันเป็นความผิดของเขา

“บอกตรงๆว่าผมสะดุดตา...เอ่อ ครั้งแรกที่เห็นคุณ เห็นสิ่งที่คุณทำ”

“สิ่งที่ฉันทำ?” เธอทวนคำของเขา

ดวงตาคมประกายของหญิงสาวหรี่มองเหมือนจะค้นความจริงในสิ่งที่เขาพูด จากดวงตาคมกริบของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ใช่ครับ ผมเป็นคนชอบงานศิลปะ แล้วบังเอิญเห็นคุณกำลังวาดรูปอยู่ นอกจากความรู้สึกชื่นชม ก็ไม่มีเจตนาอื่นจริงๆ ขณะที่ผมมองผ่านเลนส์ไปที่ใบหน้าของคุณ ซึ่งคุณคงไม่รู้หรอกว่ามันเป็นภาพที่สวยงามแค่ไหน หญิงสาวร่างบอบบางบนเก้าอี้ไม้ไผ่ ในมือถือพู่กัน สายตาจับอยู่ที่รายละเอียดของทิวทัศน์เบื้องหน้า คุณคือความงดงามในสายตาของผม เหมือนกับภาพน้ำทะเลที่เป็นความงดงามในสายตาของคุณ ผมอดใจไม่ได้ที่จะเก็บภาพเหล่านั้นเอาไว้เป็นความทรงจำ” ชายหนุ่มสาธยายออกมายืดยาว

“คุณคงลืมไปว่าความทรงจำบางอย่าง เราควรจะเก็บเอาไว้ในใจก็ได้” หญิงสาวแย้ง

แม้จะยอมรับว่าเขาพูดได้น่าฟัง ทั้งน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่รู้จักเว้นจังหวะนักเบาอย่างคนพูดเป็น นึกในใจว่านายคนนี้คงเก่งในการพูดจาโน้มน้าวใจคน ถ้าเขาทำอาชีพขายประกัน เชื่อแน่ว่าหน้าตาและคารมของเขาคงทำให้สาวๆหลายคนใจอ่อนได้ง่ายๆ แต่ไม่ใช่เธอ

“ก็อย่างที่บอกครับ มันกะทันหันจนผมไม่มีเวลานึกถึงสิ่งอื่น แม้กระทั่งลืมคิดไปว่าจะเป็นการเสียมารยาทกับคุณ”

“เอาเป็นว่าฉันไม่ถือโทษคุณ” แม้น้ำเสียงที่พูด หญิงสาวทำเหมือนต้องการตัดรำคาญ ทว่าเหตุผลที่เขายกมาอ้าง จะว่าไปก็พอฟังได้

“ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป…ขอดูผมหน่อยได้ไหมครับ”

“ขอดู…เอ่อ คุณหมายถึงภาพที่ฉันวาด” เธอย้ำเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ครับ ผมอยากเห็นภาพที่คุณวาด”

“มันอาจจะไม่สวยอย่างที่คุณคาดหวังว่าจะได้เห็น อีกอย่าง…ฉันยังวาดไม่เสร็จ”

“ไม่เป็นไรนี่ครับ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ผมกำลังมองหาภาพวาดเพื่อจะใช้ตกแต่งรีสอร์ทและโรงแรมอยู่พอดี”

“อะไรนะคะ” มีความแปลกใจและดีใจปรากฏให้เห็นพร้อมๆกันบนดวงหน้าหวาน เขาอาจโกหกออกไปเรื่อยเปื่อย เพียงเพื่อต้องการทำความรู้จัก แต่หน้าตา ท่าทาง และการพูดจาที่น่าเชื่อถือของเขา ก็อาจเป็นได้ ถ้าเขาจะมีตำแหน่งถึงระดับผู้จัดการรีสอร์ต

“ขอผมดูภาพที่คุณวาดหน่อยได้ไหมครับ” เขายังยืนยันว่าอยากเห็น

หญิงสาวนิ่งคิด เพียงเสี้ยวนาทีสำหรับตัดสินใจ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเสียหาย ถ้าจะให้เขาดูภาพที่เธอกำลังวาด หากเขาเป็นผู้จัดการรีสอร์ตจริงอย่างที่เอ่ยอ้าง มันก็หมายถึงรายได้ระหว่างที่เธอกำลังรองาน ถ้าเขาสนใจภาพวาดของเธอขึ้นมาจริงๆ

มินตราเพิ่งเรียนจบปริญญาตรี ครุศาสตร์บัณฑิต ศิลปะศาสตร์ จากสถาบันราชภัฏแห่งหนึ่งมาหมาดๆ อยู่ระหว่างรอรับปริญญา ช่วงนี้จึงหางานไปพลางๆ แต่ที่ตัดสินใจมาเที่ยวเกาะเหลาเหลียง เพราะเป็นความใฝ่ฝันเมื่อหลายปีมาแล้ว หลังจากได้ดูสารคดีท่องเที่ยวจากรายการโทรทัศน์ช่องหนึ่ง จากนั้นเกาะเหลาเหลียงซึ่งตั้งอยู่ในอำเภอปะเหลียน จังหวัดตรัง ก็กลายมาเป็นความใฝ่ฝันว่าสักครั้งหนึ่งในชีวิต…เธอจะต้องมาเยือนให้ได้

มินตราจึงขออนุญาตแม่ ให้เหตุผลว่าอยากให้รางวัลชีวิตตัวเองที่เรียนจบ แม้ยุพาผู้เป็นแม่จะเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย เพราะในชีวิตของมินตราที่ผ่านมา การไปเที่ยวแล้วได้ค้างคืนที่ไหนสักแห่ง เกิดขึ้นแทบนับครั้งได้สำหรับเธอ ทว่าครั้งนี้ที่ยุพายอมอนุญาต เพราะเห็นว่ามินตราก็ไม่เคยนอกลู่นอกทาง อีกทั้งยังมีเพื่อนสนิทมาด้วย ซึ่งก็คือดาริน

ก่อนจะก้าวตามหญิงสาวมา ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะหันไปคว้าเสื้อเชิ้ตที่ถอดแขวนเอาไว้กับกิ่งไม้ เอาพาดบ่าแล้วรีบก้าวยาวๆตามมินตรา ลัดเลาะโขดหินตะปุ่มตะป่ำ ย่ำทรายจนมาถึงเก้าอี้ไม้ไผ่เก่าผุที่มีอุปกรณ์วาดรูปวางทิ้งเอาไว้ ใกล้ๆกันมีร่างของดารินกำลังนั่งวาดรูปอยู่

“ฝีมือไม่ธรรมดาเลยนะครับ คุณใช้สีได้เก่งมากครับ สีใส จับแสงเงาแม่นมาก”

ทันทีที่เห็นภาพที่มินตราวาด ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงชื่นชม เขามองเห็นความงดงามทางศิลปะ รับรู้ได้ถึงบรรยากาศและความมีชีวิตชีวาของภาพเขียนตรงหน้า พินิจ