ตอนที่ 2 หนี

ตอนที่ 2 หนี

"ฮื่อๆๆ ป้าจ๋า" เพียงนาราวิ่งมาหาป้าบุญที่ด้านในบ้านของท่านอย่างคุ้นเคย มือของเธอพยายามปาดน้ำตาทิ้งอยู่ตลอดเวลา

"นาราเป็นอะไรลูก" ป้าบุญเห็นนาราวิ่งเข้ามาหาแถมยังร้องไห้มาอีกด้วย ท่านก็ยิ่งตกใจ กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

ป้าบุญและลุงจ๊อดเป็นผู้ใหญ่ใจดี ขี้สงสาร ทั้งสองท่านไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเรื่องในครอบครัวของคนอื่นมากนัก เข้าไปยุ่งทีไรโดนแม่เลี้ยงของนาราด่าหน้าชากลับมาทุกครั้ง ที่ผ่านมาพวกท่านช่วยแค่ในสิ่งที่พอจะช่วยได้เท่านั้น ที่เหลือก็แล้วแต่นาราจะเลือกเอง

"ป้า...แม่จะให้หนูแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ฮื่อๆๆ แม่บอกว่าจะเอาเงินค่าสินสอดที่ได้เอาไปใช้หนี้ ฮึก!" น้ำเสียงสะอึกสะอื้นของนาราและน้ำตาของเธอที่ไหลออกมาเป็นสายทำให้ป้าบุญรีบเข้าไปโอบกอดปลอบหญิงสาวผู้น่าสงสาร อายุนิดเดียวต้องมาเจอปัญหาชีวิตที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อขึ้น

"อินี่มันบ้าไปแล้ว นี่มันสมัยไหนแล้ว วันนี้มันทำร้ายหนูหรือเปล่าลูก" ฝ่ามือของป้าบุญลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ

"วันนี้ไม่จ่ะ ป้าจ๊ะ หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฮึก!" ที่ผ่านมานารายอมได้และยอมมาตลอดแต่เรื่องนี้เธอยอมไม่ได้จริงๆ

"ป้าก็ไม่รู้จะช่วยเอ็งยังไง ไม่อยากไปยุ่งกับมัน ขี้เกียจโดนมันด่าเอาอีก ถ้าไม่อยากอยู่ก็หนี" คงมีทางนี้ทางเดียวที่จะทำให้ชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่ต้องมาจมอยู่กับแม่เลี้ยงใจร้ายแบบนี้อีก

"หนูไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี ฮึก!"

"ไปไหนก็ไป ไปให้ไกลจากที่นี่ก่อน ยังไงที่อื่นก็ต้องดีกว่าที่นี่อย่างแน่นอน" ป้าบุญนึกถึงเส้นลายมือของนาราที่ท่านได้ดูไว้ครั้งสุดท้ายเมื่อวันนั้น แกจึงพูดประโยคนี้ออกมาด้วยความมั่นใจ

"แล้วใครจะมาช่วยป้าดูแลแขกในร้านล่ะจ๊ะ" ส่วนลุงจ๊อดสามีของป้าบุญ ท่านมีอาชีพขับรถรับจ้างไม่ค่อยมีเวลามาช่วยงานในร้าน

"เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงช่างมันเถอะ" ป้าบุญถือวิสาสะหยิบมือของนาราขึ้นมาดูอีกครั้ง ท่านดูอยู่สักครู่แล้วเงยหน้าพูดกับนาราว่า...

"ถึงเวลาแล้ว จำคำทำนายที่ป้าเคยทำนายให้นาราได้มั้ย" คำทำนายวันนั้น บอกว่าเธอจะต้องเจออุปสรรคก่อน ให้อดทนแต่หลังจากนั้นชีวิตถึงจะค่อยๆดีขึ้น

"จำได้ค่ะ"

"จำเอาไว้อย่าใช้ชีวิตประมาท นาราพอจะจำในสิ่งที่ป้าสอนได้ใช่มั้ย" สองปีที่นารามาทำงานที่ร้าน สิ่งที่เธอได้มากกว่าค่าแรงก็คือความรู้การดูลายมือ

"ดูลายมือเหรอจ๊ะ"

"อือ" ป้าบุญพยักหน้า

"พอจำได้ค่ะ แต่หนูยังดูไม่เก่ง" นั้นเป็นเพราะประสบการณ์ของเธอยังน้อย ยังไม่เคยดูให้ใครในแบบจริงจังมาก่อน

"วิชาดูลายมือ สามารถเอาไปเลี้ยงชีวิตได้ อยู่ที่ไหนก็ทำอาชีพนี้ได้ ค่อยๆฝึกไปก็ไม่เสียหาย" ป้าบุญกำลังแนะนำอาชีพให้กับนารา สองปีที่ท่านสอนวันละนิดวันละหน่อย น่าจะได้อะไรไปเยอะ ถ้าหมั่นฝึกฝน ท่านคิดว่าเพียงนาราน่าจะทำได้

"แต่หนูยังไม่เก่ง ถ้าทักผิดขึ้นมาจะทำยังไงคะ"

"เส้นไหนที่นารายังไม่แน่ใจก็ไม่ต้องพูดออกไป พูดเฉพาะเส้นที่มั่นใจก่อน อ่ะเงินเดือน ป้าไม่หัก มีที่พักแล้วโทรมาส่งข่าวด้วยป้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" เงินค่าแรงจำนวนหนึ่งถูกยื่นให้นารา น่าจะพอหาที่พักและซื้อเสื้อผ้าได้

"ขอบคุณค่ะ" นารายกมือไหว้ป้าบุญแล้วหยิบเงินจำนวนนั้นใส่กระเป๋ากางเกงตัวที่เธอสวมใส่อยู่

"ถ้าแม่มาถามป้า ป้าจะเดือดร้อนมั้ยจ๊ะ" คนแถวนี้นาราสนิทกับป้าบุญมากที่สุด ยังไงอนงค์แม่เลี้ยงของเธอจะต้องมาถามที่นี่อย่างแน่นอนถ้าเธอหายไป

"มันไม่กล้าทำอะไรป้าหรอก แค่บอกว่าไม่รู้ก็จบ"

"หนูต้องขอบคุณป้ามากๆ ถ้าอย่างนั้นหนูขอไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ" ในขณะที่นารากำลังจะหมุนตัวเดินออกจากบ้านของป้าบุญไป ลุงจ๊อดที่มีอาชีพขับรถรับจ้างก็เดินสวนเข้ามาในบ้านพอดี

"อ้าวนารา...เมื่อกี้ลุงขับรถผ่านหน้าบ้านเอ็ง เห็นใครก็ไม่รู้มาที่บ้านดูวุ่นวายแปลกๆ"

"หรือว่าจะมาแล้ว แม่บอกว่าเขาจะมารับหนูวันนี้" ประโยคนี้นาราหันไปพูดกับป้าบุญ

"ใครจะมารับเอ็ง"

"เรื่องมันยาว...เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง พี่ช่วยขับรถไปส่งนาราที่ท่ารถให้ก่อน ฉันจะอยู่ดูลาดเลาที่นี่" ป้าบุญหันไปพูดกับสามีของท่าน

"อีกเดี๋ยวแม่จะต้องมาตามหาตัวหนูที่นี่แน่ๆ"

"ไปให้ลุงไปส่ง เงินไม่พอโทรมาหาป้า" ในกระเป๋าสะพายที่นาราสะพายติดตัวตลอดในนั้นมีมือถือ กระเป๋าสตางค์และบัตรต่างๆที่สำคัญ ส่วนเสื้อผ้าหาซื้อเอาใหม่ก็ได้

"ป้า งั้นหนูไปนะ" นารายังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี ตอนนี้ขอแค่ให้ไปจากที่นี่ให้ได้ก่อนก็พอ

"ไปนาราขึ้นรถ ไม่มีเวลาแล้ว อิบ้านั่นหาเอ็งไม่เจออีกเดี๋ยวก็คงมาที่นี่แน่" นารากระโดดขึ้นรถของลุงจ๊อดไป ระหว่างทางนาราเริ่มเล่าถึงสาเหตุที่เธอต้องหนีให้ลุงฟังใบแบบคร่าวๆ สักครู่ลุงจ๊อดก็ขับรถมาถึงท่ารถ

"ลุงคะ ขอบคุณค่ะ ฝากขอบคุณป้าบุญอีกครั้งนะจ๊ะ" นารายกมือไหว้ลุงที่อุตส่าห์เป็นธุระมาส่งให้

"รีบไปๆ ลุงขอให้เอ็งโชคดี ลุงกลับเลยนะ" ลุงจ๊อดรู้สึกเป็นห่วงภรรยาของท่านที่ทิ้งให้อยู่คนเดียว อีกเดี๋ยวอนงค์แม่เลี้ยงของนาราจะต้องมาโวยวายที่บ้านอย่างแน่นอน

ทางด้านอนงค์ (แม่เลี้ยง)

หลังจากที่หานาราไม่เจอ อนงค์ก็รีบมาหานาราที่บ้านของป้าบุญตามที่ได้คาดการณ์เอาไว้

"นี่...เห็นอีนารามั้ย" น้ำเสียงไม่พอใจเอ่ยถามหาลูกเลี้ยง

"วันนี้ข้าหยุดดูดวง มันจะมาทำไม ไม่เห็น" ป้าบุญตอบกลับไปในแบบไม่พอใจเช่นกัน คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะต้องพูดดีด้วย ซึ่งก่อนหน้านี้อนงค์และป้าบุญก็ไม่ค่อยลงกันอยู่แล้ว ด่ากันเพราะนารามาตลอด ครั้งนี้ป้าบุญส่งนาราออกจากนรกบ้านหลังนั้นไปได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

"อย่าให้รู้นะว่ามันหลบอยู่ด้านใน" มือทั้งสองข้างของอนงค์ยกขึ้นเท้าเอวท่าทางยังไม่ยอมกลับง่ายๆ

"เข้ามาดูได้" อนงค์รีบเดินเข้าไปดูในบ้านสำรวจจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ

"ไม่เห็นก็แล้วไป" น้ำเสียงสะบัด ท่าทางหัวเสีย แต่ถึงอย่างนั้นอนงค์ก็ยังไม่อยากจะเชื่อคำพูดของป้าบุญสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงกลับไปหาที่บ้านต่อ

"มีอะไรหายไปมั้ย" ชายคนหนึ่งเห็นท่าไม่ค่อยดีจึงเอ่ยถามขึ้น

"ไม่มี...หรือว่ามันจะหนี" อนงค์รู้ดีว่านาราไม่มีที่ให้ไป เรื่องหนีจึงไม่ได้เอะใจหรือระแวงไว้ตั้งแต่แรก

"หาทั่วหรือยัง"

"ทั่วแล้ว มันหายไป"

"ตาม! คงยังไปได้ไม่ไกล ถ้าจะหนียังไงมันก็ต้องไปที่ท่ารถอย่างแน่นอน" ทั้งหมดกระโดดขึ้นรถ มีผู้ชายสามคนและอนงค์ รวมเป็นสี่คน ขึ้นรถตรงไปที่ท่ารถทันที

ในขณะที่นารากำลังนั่งรอรถสองแถวออกนั้น สายตาของนาราก็บังเอิญเหลือบไปเห็นแม่กับผู้ชายสามคน เหมือนจะกำลังตามหาอะไรบางอย่าง

"แม่!" แน่นอนว่าต้องหาเธออย่างแน่นอน นาราเห็นดังนั้นเธอจึงรีบหลบทันที

"ลุงเมื่อไหร่รถจะออกคะ"

"รอคนอีกแป๊บนึง"

"ไม่มีเวลาแล้ว ออกเลยไม่ได้เหรอจ๊ะ"

"ถ้ารีบก็เดินไปก่อน คนน้อยมันไม่คุ้มค่าน้ำมัน"

"ดูให้ทั่ว อย่าให้กูเจอนะมึง อินี่ชอบทำให้กูเหนื่อย!"

นาราแอบมองอยู่ไกลๆ เมื่อเธอเห็นท่าไม่ค่อยดี เธอจึงตัดสินใจลงจากรถสองแถวคันที่นั่งอยู่ทันที เพราะถ้าขืนยังนั่งอยู่คงไม่รอดแน่ ไปหาที่หลบก่อนดีกว่า และในขณะที่เธอกำลังวิ่งหนี

"นั่น! มันอยู่นั่น ตามมันไป!!" เสียงแม่ดังอยู่ทางด้านหลัง นาราจำเสียงแม่ได้

?????