ตอนที่ 7 บุรุษลึกลับกับศิษย์พี่

เมื่อเดินออกมาจนพ้นโรงน้ำชาแล้ว ซินเหยาจึงค่อยๆ ดึงมือกลับ ทำเอาลู่จื่อหยางมองกลับไปหานาง ก่อนที่เขาจะถามอย่างใคร่รู้ว่านางไปมีเรื่องอะไรกับคนกลุ่มนั้น

“เจ้ามีเรื่องอะไรกับพวกเขางั้นหรือ”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่พวกชอบหาเรื่อง”

“ข้ามีเวลาพร้อมจะฟัง แล้วอีกอย่าง งานพรุ่งนี้ หากพวกเขาเข้าร่วมจริง ๆ ข้าก็ต้องหาวิธีป้องกันมิให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น เพราะฉะนั้น ซินเหยา เจ้าเล่ามาให้ข้าฟังเสียดีๆ”

นางมองหน้าเขาที่ใช้เหตุผลที่สวยหรูมาบังคับให้นางเล่า ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ นางไม่อยากจำ และลืมไปนานแล้วตั้งแต่ลงจากเขาเซียนซี

“ข้าเคยเรียนที่สำนักเพ่ยเฉิง ที่เขาเซียนซีมา แต่ด้วยวิชาบางอย่างที่ข้าฝึกมันไม่เหมือนวิชาที่พวกเขาเรียนรู้ ฟางหรูนางจึงหาเรื่องข้า ให้ข้าแสดงวิชาที่เรียนจากที่อื่นออกมาและใส่ร้ายหาว่าข้าฝึกวิชานอกรีต และฟ้องอาจารย์ให้ขับไล่ข้าออกจากสำนัก”

“แต่นางมีสิทธิ์อะไรมาไล่เจ้า แล้ววิชาที่เจ้าฝึก คือวิชาใดกันล่ะ”

“สุดท้ายอาจารย์ก็มิได้ไล่ข้าเจ้าค่ะ แต่นางอาศัยความเป็นศิษย์พี่เหมือนกับศิษย์พี่จินเย่ นางเลยยุให้ศิษย์ร่วมสำนักมารังแกข้าหลายครั้ง อาจารย์จึงเรียกข้าไปสอนด้วยตัวเอง เมื่อข้าเรียนจบแล้ว ข้าจึงขอลงจากเขาเอง แต่ฟางหรูนางไม่รู้เรื่องนี้เลยเที่ยวปล่อยข่าวลือออกไปว่าข้าถูกไล่ออกจากสำนักเจ้าค่ะ”

“สำนักเพ่ยเฉิง โด่งดังเรื่องวิชาตัวเบาสายขาว วิชาวิหคภูษานั่น ใช่กระบวนท่าที่เจ้าจัดการกับฮูหยินรองกับคุณหนูรองที่จวนอ๋องหรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ ที่จริงไม่ได้อยากทำร้ายคนเท่าไหร่ แต่ใครใช้ให้พวกนางยั่วโมโหข้ากันล่ะ ช่วยไม่ได้”

“เจ้านี่ร้ายกาจไม่เบาเลยนะ ว่าแต่วิชานอกรีตที่บอก มันคือวิชาใดกัน”

“ท่านอยากรู้หรือ”

“เจ้าพูดมาเสียขนาดนี้ ข้าก็ย่อมอยากเห็นเป็นธรรมดา บอกข้าได้หรือไม่”

“ท่านตามข้ามาสิ”

“อ้าว เดี๋ยวก่อนรอด้วยซินเหยา”

เขาวิ่งตามนางมาจนถึงเนินเขาที่ชานเมืองไม่ไกลจากตลาดมากนัก แต่หากว่าที่นี่ เงียบสงบ มีเพียงต้นไม้ใหญ่เพียงต้นเดียว ก่อนที่เขาจะมองไปรอบ ๆ และรู้สึกคุ้นเคย

“เดี๋ยวนะ ทางแคบ ๆ นี่มัน….”

เขาหันไปที่ซินเหยา ที่กำลังยกขลุ่ยที่นางเก็บไว้ในเสื้อ ออกมาและเริ่มเป่า เขาลอบมองนางอย่างลืมตัว ภาพสตรีตรงหน้า ที่ยืนเป่าขลุ่ยนั้น ช่างดูงดงามราวภาพวาด ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากนางได้ จนกระทั่งเขาเริ่มได้ยินเสียงบางอย่างที่บินเข้ามาใกล้ ทำให้เขาตกใจ

“เดี๋ยว นั่นมัน…”

และความทรงจำของเขาก็เริ่มกลับมา

“เป็นเจ้า ที่เรียกพวกมันมา วันก่อนก็เป็นเจ้าที่ช่วยข้าไว้ที่ช่องเขานั่น”

เขาเดินไปถอยหลังไป ซึ่งเขาไม่รู้ว่านางจะควบคุมฝูงต่อนั้นได้แค่ไหน

“ท่านไม่ต้องกลัว มันไม่ทำร้ายท่านหรอก”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร”

“ก็ข้ายังมิได้สั่ง”

“ข้าเห็นแล้ว แต่ตอนนี้ เจ้าให้พวกมันกลับไปก่อนได้หรือไม่”

“ก็ได้”

นางเริ่มเป่าขลุ่ยอีกครั้ง ก่อนที่ฝูงต่อฝูงใหญ่จะเริ่มเคลื่อนตัวและจากไปราวกับสั่งได้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ มองพวกมันบินจากไป และหันมาคุยกับนาง

“วันก่อน เจ้าไม่ได้เป่าทำนองนี้”

“ท่านนี่ความจำแม่นใช้ได้ ถูกต้อง วันนั้นข้าสั่งให้มันโจมตี เฉพาะคนชุดดำที่เข้าทำร้ายพวกเจ้า”

“เจ้าสั่งการมันโดยใช้เสียงและทำนองที่แตกต่าง แบบนี้นี่เอง น่าสนใจจริง ๆ”

“เหตุใดจึงบอกว่าวิชานี้เป็นวิชานอกรีตกันล่ะ”

“ก็แค่ผู้ที่สอนข้าไม่ยอมสอนให้นาง เรื่องนี้ทำให้นางไม่พอใจเลยใส่ร้ายข้าว่าฝึกวิชานอกรีต”

“ผู้ใดเป็นคนสอนเจ้ากัน”

แววตานางมีความภูมิใจและรอยยิ้มที่เผยออกมาอย่างไม่ปิดบังราวกับกำลังพูดถึงคนรัก เขารู้สึกอึดอัดใจแปลก และเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยกับท่าทีของนางตอนนี้

“เป็นผู้มีความรู้ท่านหนึ่ง อยู่บนเขาเซียนซีเหนือ เลยสำนักข้าไป”

“เจ้ากราบเขาเป็นอาจารย์”

“ไม่ เขาไม่รับศิษย์ เพียงแค่เขาพอใจจะสอนผู้ใดก็จะสอนเลย”

“ดูจากท่าทางเจ้าแล้ว คงจะเลื่อมใสเขาไม่น้อยสินะ”

“ใช่ เขาน่าเลื่อมใสมากจริง ๆ”

“เขาเป็นบุรุษ??”

ซินเหยาหันมามองหน้าเขา แก้มแดงระเรื่อของนาง บอกให้เขาได้รับรู้ว่าผู้สอนวิชานี้ให้นาง คงได้ขโมยหัวใจของสตรีตรงหน้าเขาไปด้วยเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่นางจะตอบเขา

“ใช่ เป็นบุรุษที่น่าเลื่อมใสจริง ๆ ข้ายังไม่เคยเห็นบุรุษคนใดที่เป็นอย่างเขา องอาจ สง่างาม เรียบง่าย พูดน้อย เก่งกาจ”

เขาไม่รู้ว่าควรรู้สึกเช่นไรดีกับคำพูดที่ชื่นชมบุรุษอื่นต่อหน้าเขา หรือน้ำเสียงที่ฟังแล้วดูชื่นชมจนออกนอกหน้า ทำให้ผู้ที่ได้ฟังรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ

“เราออกมานานแล้ว คงต้องกลับเสียที”

ซินเหยาหันไปมองเขาที่มองมาที่นางอย่างนึกแปลกใจ

“ว่าแต่ท่านเถอะเจ้าค่ะ ท่านถามข้าว่าข้าไปทำอะไรที่หอหงอี้ แล้วท่านล่ะเจ้าคะ ไปที่นั่นเพราะเหตุใดกัน”

“นี่ใช่เรื่องที่เจ้าควรถามงั้นหรือ”

“อ้อ ข้ารู้แล้ว ท่านเป็นบุรุษก็ย่อมต้องไป…”

“ข้าว่าเจ้าอย่าคาดเดาดีกว่า”

“ท่านกลัวว่าข้าจะเดาถูกสินะเจ้าคะ”

“รีบกลับเถิด ใกล้ค่ำแล้ว”

นางเดินตามเขาลงเขา มุ่งหน้าไปที่บ้านของนาง ก่อนที่พวกเขาจะพบว่ามีคนที่ยืนรอนางอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ทางเข้าบ้านของนาง ทำให้ลู่จื่อหยางรู้สึกหงุดหงิดเพิ่มโดยมิทราบสาเหตุ

“ศิษย์พี่จินเย่ ท่านมาทำอะไรที่นี่เจ้าคะ”

“ซินเหยา ข้าแวะมาหาเจ้า แต่ไม่แน่ใจว่าที่ไหน เลยยืนอยู่ว่าจะลองสอบถามดู เจ้าก็มาพอดีเลย คุณชายลู่”

“หลังนี้แหละเจ้าค่ะ ท่านเข้ามาก่อนสิเจ้าคะ คุณชายลู่ ข้าไม่ส่งท่านนะเจ้าคะ เจอกันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ ศิษย์พี่ เชิญเข้าบ้านก่อนสิเจ้าคะ”

ลู่จื่อหยางไม่ทันจะพูดสิ่งใด นางก็พาศิษย์พี่ของนางเดินเข้าบ้าน ทิ้งให้เขายืนมองอยู่หน้าจวน เขารู้สึกโมโหไม่น้อยที่ถูกทิ้งเอาไว้แบบนี้ แม้ว่านางไม่จำเป็นจะต้องเอ่ยลา หรือเชิญเขาเข้าไปในบ้านก็ตาม

“เสี่ยวหลุน”

เขาเรียกองครักษ์ของเขา ก่อนที่ผู้ที่เรียกจะปรากฏกายที่ด้านหลังเขาทันทีที่เขาเรียก

“เจ้าลองไปสืบเรื่องสำนักเพ่ยเฉิงกับเรื่องของไป๋ซินเหยาให้ข้าที ด่วน”

“รับทราบขอรับ”

ลู่จื่อหยางเดินกลับไปที่โรงเตี๊ยมด้วยความเบื่อหน่าย เขาจะรอข่าวของเสี่ยวหลุนก่อน หรือบางทีอาจจะได้ข้อมูลใหม่ เมื่อเขามองไปเห็นสตรีกลุ่มเดิมที่เขาเจอที่โรงน้ำชาเมื่อตอนบ่าย และนางก็เห็นเขา

“คารวะคุณชาย”

“แม่นาง อย่าได้มากพิธี พวกท่านพักที่นี่เหมือนกันหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะบังเอิญจริงที่พักที่เดียวกันกับคุณชาย”

“ข้าขออภัยที่ตอนบ่ายเสียมารยาทกับพวกท่าน”

“มิกล้าเจ้าค่ะ ข้าน้อยเจินฟางหรูมิได้โกรธเคืองท่านแต่อย่างใดเจ้าค่ะ”

“เรียนเชิญไม่บังเอิญพบ ถ้าอย่างไร ให้เกียรติข้าเลี้ยงข้าวแม่นางสักมื้อได้หรือไม่”

“คุณชาย ควรเป็นข้าที่รู้สึกว่าได้รับเกียรตินี้เจ้าค่ะ”

“แม่นางเจิน เชิญทางนี้”

เขาพานางเดินออกไปยังโต๊ะในห้องส่วนตัวก่อนที่จะสั่งอาหารและค่อยๆ ลองถามเรื่องราวของไป๋ซินเหยาจากปากของเจินฟางหรู ที่รู้สึกว่านางไม่รักสำนัก และเริ่มเรียนวิชานอกรีต และให้ความสนใจมากกว่าสำนัก ทั้งๆ ที่นางเป็นศิษย์คนโปรดของอาจารย์ ขยันและเรียนรู้ไว

“ในตอนแรก ศิษย์น้องข้าคนนี้ก็ขยันดีเจ้าค่ะ แต่พอนางลุ่มหลงบุรุษผู้นั้นที่สอนวิชามารนอกรีตให้นาง ซินเหยาก็แทบจะไม่อยู่ที่สำนักอีกเลย เอาแต่ไปอยู่บนเขาเซียนซีเหนือ อาจารย์เคยเรียกนางไปว่ากล่าว แต่นางก็หาฟังไม่”

“นางไม่กลับมาที่สำนัก เจ้าหมายความว่า…”

“ใครจะทราบเรื่องความสัมพันธ์นั้นกันล่ะเจ้าคะ นางมิเคยบอกผู้ใด แต่การที่ไปค้างแรมที่อื่นก็เท่ากับผิดกฎของสำนักแล้ว ด้วยเหตุนี้ คงจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้นางถูกไล่ออกจากสำนัก เพราะเรื่องคาวๆ ของนางกับบุรุษลึกลับผู้นั้น”