ตอนที่ 8 ลอบฆ่า....

“แต่ในเมื่อนางมิได้บอกว่านางกับบุรุษผู้นั้นเป็นอะไรกัน เหตุใดต้องลือกันไปเองว่านาง…”

“ข่าวลือมักมีที่มา หากไม่มีเค้าโครง มีหรือจะมีคนพูดถึง”

“หากนางถูกขับไล่ออกจากสำนัก เหตุใดเจ้าสำนักจึงมิได้มีการประกาศออกมาแจ้ง มีแค่เพียงข่าวเล่าลือออกมา”

“เรื่องนี้ข้าก็มิทราบเจ้าค่ะ อาจารย์คงกลัวว่าสำนักจะเสียชื่อเสียงกระมังเจ้าคะ ถึงได้ปิดข่าว”

เขาคิดดูแล้วสิ่งที่นางพูดมิใช่ว่าจะเชื่อถือไม่ได้ เพียงแค่เหมือนนางเลือกที่จะเล่าเพียงข้อเสียของซินเหยาให้เขาฟังเพียงเท่านั้น ที่เขารู้แน่ ๆ ก็คือ วิชาที่นางฝึกมิใช่วิชานอกรีดแต่อย่างใด เป็นเพียงวิชาการเรียกและควบคุมสัตว์เท่านั้น เพียงแต่ผู้ที่มีพรสวรรค์แบบนั้นหาได้ยาก และนางก็เป็นเพียงหนึ่งในจำนวนไม่กี่คนที่ทำได้ นี่คือเหตุผลที่ทำให้สตรีตรงหน้าเขาไม่พอใจไป๋ซินเหยา

“แม่นางเจิน พรุ่งนี้ข้ายังมีธุระต่อ คืนนี้คงต้องขอลาไปก่อน ขอบคุณที่ร่วมทานอาหารกับข้า”

“ขอบคุณคุณชายลู่มากกว่าเจ้าค่ะ ที่อุตส่าห์เลี้ยงอาหารค่ำข้า”

“ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

เขาเดินไปถึงห้องก่อนที่จะพบว่าเสี่ยวหลุนมารอเขาอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว

“เจ้าไปสืบมาได้ไวปานนั้นเชียว”

“ขอรับ”

“ว่ามาสิ”

น่าแปลกที่ข้อมูลของเสี่ยวหลุนก็มิได้แตกต่างจากที่ฟางหรูเล่าให้เขาฟังสักเท่าใด ขาดแต่เพียงว่า ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยว่าบุรุษที่สอนนางนั้นคือผู้ใดกันแน่

“ตกลงนางมิได้ถูกขับไล่ออกจากสำนัก”

“เป็นแม่นางไป๋ที่ร่ำเรียนกับอาจารย์สำเร็จแล้วจึงขอลาลงเขามาเพื่อระงับความวุ่นวายขอรับ”

“ช่างเถอะ อย่างไรก็พ้นข้อครหาเรื่องนี้ไปล่ะนะ เอาล่ะ ข้าจะพักแล้ว เสี่ยวหลุน พรุ่งนี้เรายังต้องจัดการอีกหลายเรื่อง ว่าแต่ คณะของไท่จื่อจะเดินทางมาถึงที่นี่เมื่อไหร่”

“อีกสองวันขอรับ”

จวนหลิวอ๋อง / งานเลี้ยงเลือกคู่องค์ไท่จื่อ

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่”

“เรียบร้อยดีขอรับ สตรีในเมืองเจียงหยางทยอยกันเข้างานมาเกือบหมดแล้วขอรับ”

“อืม ข้าจะไปดูที่หน้างานหน่อย”

“คุณชายลู่”

“แม่นางเจิน คุณชายซ่ง พวกท่านมาแล้ว เชิญตามสบาย”

“ขอบคุณคุณชายลู่”

ก่อนที่ฟางหรูและซ่งจินเย่จะพากันเดินเข้าไปในงาน นางพยายามมองเขา คิดว่าเขาจะเรียกนางไว้เพื่อคุยต่อ แต่เมื่อไม่ได้พูดอะไร ฟางหรูจึงจำใจเดินเข้างานไปพร้อมๆ กับศิษย์ของเพ่ยเฉิง

“เหตุใดยังไม่มาอีก”

ด้านไป๋ซินเหยาที่ออกจากบ้านมาได้กว่าครึ่งทางกลับพบว่าลืมนำเทียบเชิญมา นางจึงสั่งให้รถม้าเลี้ยวกลับไปที่จวน ก่อนที่จะพบว่าประตูถูกพังเข้าไป

“ท่านแม่ ท่านอยู่ที่ใด ท่านแม่”

ที่บ้านเหมือนเกิดการต่อสู้กันขึ้น แต่ตอนนี้นางไม่พบผู้ใด ก่อนจะเก็นป้าฝูนอนอยู่

“ป้าฝู ท่านแม่ล่ะเจ้าคะ”

“คุณหนู พวกมันจะฆ่าฮูหยิน มันบุกเข้าไปแล้ว”

นางรีบวิ่งเข้าไป ก่อนจะเจอพวกโจรสองคน นางจึงจัดการพวกมัน ก่อนที่จะเห็นท่านแม่ที่ล้มอยู่ที่พื้นในห้องนอน นางถูกฟันที่ท้องจนล้มลงไป ซินเหยาจัดการโจรที่เหลือ พวกมันมิได้มีวรยุทธสูงเหมือนนาง นางจึงจับตัวพวกมันได้

“ใครสั่งพวกเจ้ามา พูด!!”

“ข้าไม่มีทางพูด”

นางรีบสกัดจุดที่ร่างของเขามิให้เขาฆ่าตัวตาย และกัดยาพิษใต้ลิ้น ก่อนที่จะจะจัดการให้ยาพิษนั้นพุ่งออกมาจากปากพวกเขาลงที่พื้น

“ไปเรียกท่านหมอมาดูท่านแม่กับท่านป้าฝูก่อน เร็วเข้า”

สาวใช้และบ่าวไพร่รีบวิ่งออกไปเพื่อเรียกท่านหมอตามคำสั่ง ซินเหยาหันมาคุยกับโจรที่นางจับเอาไว้ได้

“เจ้าจะพูด หรือไม่พูด”

“อย่างมากก็แค่ตาย ข้าไม่มีทางพูด แน่จริงก็จับข้าส่งทางการเลยสิ”

“ไม่หรอก ข้าไม่ทำเช่นนั้นแน่ ข้ารู้ว่าผู้ใดส่งเจ้ามา และรู้ด้วยว่านางไม่มีทางอยากให้เจ้ารอดกลับไป และหากครอบครัวของเจ้า ตายไปทีละคนก่อนที่ข้าจะจัดการเจ้า ข้าว่านางก็คงไม่สนใจ”

“เจ้าอย่ามาขู่ข้า ข้าไม่มีครอบครัว”

“งั้นหรือ งั้นข่าวข้าก็คงได้มาผิดสินะ ที่ว่าเจ้าพึ่งมีลูกเล็กๆ ..”

“อย่านะ อย่ายุ่งกับพวกนาง”

โจรชั่วหลงกลก่อนที่ซินเหยาจะดึงคอเสื้อของเขาขึ้นมา

“เจ้ายังคิดรักและห่วงลูกเมีย แต่เหตุใดพอทำพลาดจึงอยากจะฆ่าตัวตาย ไม่ห่วงพวกเขาหรืออย่างไร”

“ข้า แม่นาง อย่าทำอะไรลูกเมียข้าเลย ข้า…ข้ายอมบอกเจ้า แต่เจ้าต้องรับปาก ว่าจะไม่ทำร้ายพวกนาง”

“ข้าไม่เคยทำร้ายผู้ใดโดยไร้เหตุผล แต่เหตุใดพวกเจ้าจึงมาฆ่าคนในบ้านข้าอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้”

“ชายาท่านอ๋อง นางเป็นคนจ้างพวกข้ามา บอกให้ฆ่าแม่ของเจ้า หลังจากที่เจ้าออกจากจวนไปที่งานเลี้ยง”

“เจ้ายินดีเป็นพยานให้ข้าหรือไม่”

“ขอเพียงท่านไว้ชีวิตลูกกับเมียข้า ข้าจะช่วยท่าน”

“ได้ งั้นไปกับข้า ไปกระชากหน้ากากนังแม่มดนั่น แต่ก่อนอื่น ข้าต้องย้ายลูกกับเมียเจ้าไปยังที่ปลอดภัยก่อนที่หลิวจูเม่ยจะไปหาพวกนางก่อน เจ้าจงรีบแจ้ง ข้าจะได้พานางไปที่ปลอดภัย เสร็จเรื่องแล้ว เจ้าจะได้ตามไปหาพวกนางได้”

“เจ้ารับปากข้าจริงๆ หรือว่าจะไว้ชีวิตพวกข้า”

“หากเจ้าช้า ลูกเมียเจ้าอาจจะไม่รอดนะ”

“ข้าบอก ข้าบอกแล้ว”

“ถ้าเช่นนั้น ก็รีบบอก และตามข้ามา คืนนี้ข้าจะไปกระชากนังคนชั่วนั่น อย่าได้หวังจะรอดไปได้อีก เจ้าอย่าได้คิดตุกติกกับข้าเชียว”

“แม่นาง ข้าไม่กล้าแล้ว ชีวิตลูกเมียข้าอยู่กับท่าน”

“ได้ งั้นเจ้าเปลี่ยนชุด แล้วตามข้ามา”

รถม้าแยกออกไปสองทาง ซินเหยานั่งคุยกับโจรนั่น ที่แท้เขาก็ไม่ได้ตั้งใจมาฆ่า เพราะเขารับคำสั่งมาว่าให้มาข่มขู่ แต่คำสั่งจริง ๆ แล้วอยู่ที่หัวหน้าเขาที่นางฆ่าตายไปแล้ว ว่าให้ฆ่าให้หมด เมื่อถูกจับได้ เขาคิดได้เพียงแค่เมียและลูกมีเงินที่ส่งไปแล้ว จึงคิดจะตายเพื่อหนีความผิด

“เจ้าไม่ได้คิดจะฆ่า แล้วมากับพวกมันเพราะอะไร”

“ข้าแค่ต้องการเงิน เมียข้าพึ่งคลอดลูก พวกเขาบอกว่าเอาคนไปมาก ๆ เพื่อข่มขู่ ข้าก็เลยแค่ติดตามมา ไม่คิดว่าพวกเขาจะลงมือฆ่าคนขอรับ”

“ขอให้พ่อบ้านไปทันด้วยเถอะ ข้าคิดว่านางคงยังไม่ไหวตัวทันตอนนี้ ลูกกับเมียท่านคงจะปลอดภัย”

“ขอบคุณคุณหนูที่ช่วยขอรับ ข้ายินดีที่จะร่วมมือกับท่านทุกอย่างขอรับ”

“ขอบคุณท่านมาก”

จวนหลิวอ๋อง

งานเลี้ยงได้เริ่มไปแล้วก่อนที่ซินเหยาจะมาถึง นางเดินเข้าไปอย่างมีจุดหมาย แต่นางไม่ได้นำคนมาด้วย ให้เขาอยู่รอที่รถม้าเท่านั้น หากรถม้าอีกคันมาส่งข่าว เมื่อนางได้รับสัญญาณก็จะเริ่มต้นทันที

ลู่จื่อหยางเห็นนางเดินเข้ามาแล้วจึงรีบเดินออกมารับ สายตานางมองไปที่เขา ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าและทักทายอย่างปกติ แต่เขาสังเกตกิริยาของนางแล้วว่าไม่เหมือนเดิม ก่อนที่จะพานางเดินเข้าไปยังที่นั่ง นางหยุดอยู่ที่ที่นั่งรับรองของหลิวอ๋องกับหลิวจู่เม่ย พลันเหลือบไปเห็นกำไรทองที่นางสวมใส่อยู่ นั่นกำไรของท่านแม่ เหตุใดนางจึงเอามาสวมใส่ได้

“อาเหยาของปู่ เจ้ามาแล้ว มานี่ มานั่งกับปู่”

“ซินเหยาคารวะท่านปู่เจ้าค่ะ”

“ซินเหยา เจ้ามาแล้ว มานั่งก่อนสิลูก…”

“หลิวจูเม่ย กำไรที่เจ้าสวมอยู่นั่น มันเป็นของท่านแม่ของข้า กล้าดีเช่นไรขโมยมันมาสวมใส่ ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ เจ้าจะถอดคืนมาดี ๆ หรือจะให้ข้าตัดแขนเจ้าทิ้งก่อน!!”